"Η αλήθεια δια τον Μακάριον": το βιβλίο του καθαιρεμένου μητροπολίτη Κιτίου, Άνθιμου

Πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1974 λίγο πριν το πραξικόπημα της χούντας εναντίων  του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Συγγραφέας ήταν ο καθαιρεμένος από τον Μακάριο μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος ο οποίος προσπαθούσε μέσα από το βιβλίο να αποκαθηλώσει πολιτικά (αλλά και θρησκευτικά) τον Μακάριο τον Γ’, αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Λόγω των δύσκολων πολιτικών καταστάσεων αλλά και της μεγάλης δημοτικότητας του Μακαρίου (πριν, αλλά και ειδικότερα μετά την τουρκική εισβολή), το βιβλίο δεν διαδόθηκε σε μεγάλο βαθμό, παρόλες τις πολύ σοβαρές καταγγελίες που περιείχε.

Τα ιστορικά γεγονότα:

Ο συγγραφέας του βιβλίου Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος (Μαχαιριώτης) ήταν ο ιερωμένος που αντικατέστησε τον Μακάριο τον Γ’ στον μητροπολιτικό θρόνο Κιτίου όταν ο τελευταίος έγινε αρχιεπίσκοπος.

Παρόλο που οι δύο άντρες ήταν προσωπικοί φίλοι και συμφοιτητές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, κατέληξαν να γίνουν άσπονδοι εχθροί λόγω της διαφωνίας τους, κυρίως για το κυπριακό ζήτημα.

Ο Άνθιμος μαζί με δύο άλλους μητροπολίτες της αυτοκέφαλης Κυπριακής Εκκλησίας (τον μητροπολίτη Γεννάδιο της Πάφου και τον μητροπολίτη Κυπριανό της Κερύνειας)  κατέθεσαν πρόταση στην Ιερά Σύνοδο (2 Μαρτίου 1972) με την οποία ζητούσαν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να παραιτηθεί από τη Προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου επειδή θεωρούσαν ότι η παράλληλη άσκηση εκκλησιαστικών και κοσμικών καθηκόντων, από έναν κληρικό, ήταν ενάντια στους κανόνες της Εκκλησίας.

Τα βαθύτερα αίτια της διαμάχης ήταν πολιτικά. Οι τρείς μητροπολίτες ήταν αμετανόητοι ενωτικοί και θεωρούσαν ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος (και πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) αθέτησε τον όρκο του προδίδοντας τον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, εξυπηρετώντας δικές του προσωπικές φιλοδοξίες. 

Η Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση αναφέροντας τη θέση των επισκόπων και δηλώνοντας ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα ανακοινώσει την απάντησή του σε μεταγενέστερο χρόνο. Ο Μακάριος πράγματι, εξέδωσε την απάντησή του στις 19 Μαρτίου του 1972. Σε αυτό κατηγόρησε τους τρεις επισκόπους πως συνωμότησαν μεταξύ τους, αλλά και με άλλους εξω-εκκλησιαστικούς παράγοντες, υπαινισσόμενος αφενός την Χούντα των Συνταγματαρχών που εξουσίαζε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά και αφετέρου τον Γεώργιο Γρίβα, παλαίμαχο αρχηγό της ΕΟΚΑ, ο οποίος είχε κρυφά επιστρέψει στη Κύπρο από το 1971 και είχε προβεί στη δημιουργία της ΕΟΚΑ Β'.

Ο Μακάριος υποστήριξε ότι το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ιδιότητα του Εθνάρχη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κοσμικό σε μια εποχή που οι Ορθόδοξοι Έλληνες της Κύπρου αγωνίζονταν για την εθνική τους επιβίωση και ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, η άσκηση κοσμικών υπηρεσιών δεν παρέχει στον Αρχιεπίσκοπο οποιοδήποτε προσωπική ανταμοιβή, αλλά ήταν δαπανηρό και πικρό καθήκον το οποίο δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει.

Οι επίσκοποι επέμειναν στην αρχική θέση τους και η κρίση συνεχίσθηκε για να κορυφωθεί μετά την ομόφωνη επανεκλογή του Μακαρίου στην προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου στις 8 Φεβρουαρίου 1973. Οι τρεις επίσκοποι κάλεσαν τον Μακάριο σε απολογία, πριν από την έκτακτη σύνοδο της Ιεράς Συνόδου, που συνεκάλεσαν για τις 7 Μαρτίου 1973. Ο Μακάριος απάντησε στις 6 Μαρτίου, δηλώνοντας ότι η Σύνοδος που οι τρεις επίσκοποι είχαν καλέσει ήταν αντισυνταγματική και ως εκ τούτου, οτιδήποτε αποφασισθεί θα είναι άκυρο. Οι τρεις επίσκοποι συναντήθηκαν μεταξύ τους και αποφάσισαν την καθαίρεση του Μακάριου από το αξίωμά του ως Αρχιεπισκόπου.

Αντιδρώντας ο Μακάριος συνεκάλεσε Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο (Μεγάλη Σύνοδος), αποτελούμενη από εκπροσώπους αρκετών Ορθοδόξων Πατριαρχείων. Όλοι ανταποκρίθηκαν, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη Σύνοδος, που συνήλθε στις 5 - 6 Ιουλίου 1973, αποφάσισε να ακυρώσει την καθαίρεση του Μακαρίου και να καλέσει τους τρεις επισκόπους να εκφράσουν τις απόψεις τους ενώπιόν της. Οι τρεις επίσκοποι αρνήθηκαν να παραστούν στη Μεγάλη Σύνοδο, η οποία συνήλθε εκ νέου στις 14 Ιουλίου και τους καθαίρεσε από το αξίωμα τους.

Η ενέργεια των τριών ιεραρχών ενάντια στον Μακάριο χαρακτηρίστηκε από κάποιους και ως Εκκλησιαστικό Πραξικόπημα (λίγο αργότερα πραγματοποιήθηκε και το πολιτικό πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε η Χούντα των Αθηνών ενάντια στον πρόεδρο Μακάριο).

Το βιβλίο:

Ο καθαιρεμένος μητροπολίτης Άνθιμος, από την Αθήνα όπου ζούσε  αυτοεξόριστος, εξέδωσε το 1974 (λίγο πριν το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) το βιβλίο "Η αλήθεια δια τον Μακάριον", μέσα από το οποίο προσπαθούσε να αποκαθηλώσει τον Μακάριο και να γνωστοποιήσει στο κοινό τις δικές του θέσεις.

Μέσα από αυτό το βιβλίο ο Άνθιμος παρουσιάζει τον Μακάριο, παραθέτοντας διάφορα περιστατικά τα οποία έζησε δίπλα του, ως εγωπαθή και αρχομανή που δεν πίστευε εξ αρχής στον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο οποίος κοροϊδεύοντας τους συνεργάτες του και τον λαό  τροχοδρομούσε την ανεξαρτησία για δικό του όφελος. Αφήνει αιχμές ακόμα και για την πνευματικότητα και την χριστιανική πίστη του Μακαρίου ενώ τον κατηγορεί και για οικονομικές ατασθαλίες. Τον παρουσιάζει επίσης ως δεισιδαίμον και έχοντας αισθήματα ζήλιας απέναντι στον στρατιωτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Το όλο κείμενο αναβλύζει εμπάθεια και πικρία από τον Άνθιμο ενώ από αυτό δεν απουσιάζουν οι χαρακτηρισμοί.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια:

Πρόλογος

Ο Μέγας θεατρίνος της Κύπρου

1. Η εν Αθήναις φοιτητική ζωή του

2. Αναρρίχησις Μακαρίου εις Μητροπολιτικόν θρόνον Κιτίου
Έναρξις δυναστείας Κυκκωτών

3. Αι πρώται μετά την αναρρίχησιν αυτού εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον θεαματικαί ενέργειαι

4. Η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Κιτίου

5. Αυτός ο Μακάριος …

6. Η στάσις της Ιεράς Συνόδου έναντι του κοσμικού αξιώματος του Μακαρίου

7. Το όνειρον Μακαρίου

8. Αδέσμευτος πολιτική Μακαρίου

9. Η φήμη του Διγενή θανάσιμος ενόχλησις Μακαρίου

10. Ο αριθμός 13 …

11. Αλόγιστος διασπάθισις δημόσιας περιουσίας

Επίλογος.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015 & Μάρτιος 2016)

Η ιατρική είναι πολιτική

 

Αὐτοὶ ποὺ μᾶς ζητᾶνε νὰ ἀποδεχθοῦμε τὰ μέτρα ποὺ αὐτοὶ θεωροῦν ἀναγκαῖα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς ὑγείας μας» ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐπὶ μία δεκαετία καὶ βάλε μᾶς ζητοῦσαν, ὁ καθένας μὲ τὴν σειρά του, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὰ μέτρα ποὺ οἱ ἴδιοι θεωροῦσαν τότε ἀναγκαῖα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς οἰκονομίας μας».

Αὐτοὶ ποὺ μᾶς βεβαιώνουν ὅτι τὰ ἐπείγοντα μέτρα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς ὑγείας μας» θὰ εἶναι μονάχα προσωρινά, ἀρκεῖ νὰ τὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε, ἦταν αὐτοὶ ποὺ ἐπὶ μία δεκαετία καὶ βάλε μᾶς βεβαίωναν, ὁ καθένας μὲ τὴν σειρά του, ὅτι τὰ ἐπείγοντα μέτρα γιὰ τὴν «σωτηρία τῆς οἰκονομίας μας» θὰ εἶναι μόνο προσωρινά, ἀρκεῖ νὰ τὰ δεχθοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε.

Αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια μᾶς βεβαιώνουν, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, ὅτι σώζουν τὴν οἰκονομία καὶ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια ὑπόσχονται τὴν σύντομη ἐπιστροφὴ στὴν ἀνάπτυξη εἶναι οἱ αὐτοὶ ποὺ μᾶς δηλώνουν ὅτι κόπτονται γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας μας καὶ μᾶς ὑπόσχονται τὴν σύντομη ἐπιστροφὴ στὴν ἐλευθερία.

Αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ μία δεκαετία σώζουν διαρκῶς τὴν οἰκονομία καὶ μᾶς ἐπιστρέφουν συνεχῶς στὴν ἀνάπτυξη μονάχα διὰ τῶν ψεύτικων ὑποσχέσεών τους ἐπικαλούμενοι διαρκῶς τὴν ἐπιστήμη τῆς οἰκονομίας καὶ τὸ κύρος τῶν οἰκονομολόγων εἶναι αὐτοὶ ποὺ σήμερα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι σώζουν τὴν ὑγεία μας καὶ προετοιμάζουν τὴν ἐπιστροφή μας στὴν ἐλευθερία ἐπικαλούμενοι τὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καὶ τὸ κύρος τῶν γιατρῶν.

Προηγουμένως, ἦταν ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας, ἡ ἀπειλὴ τοῦ οἰκονομικοῦ θανάτου, οἱ ἀναλύσεις τῶν οἰκονομολόγων, ἡ τρομοκρατικὴ προπαγάνδα τῶν καναλιῶν τους καὶ ἡ πολεμική τους κραυγή «εἶναι ἡ οἰκονομία, ἠλίθιε» σὲ ὅσους ἀμφισβητοῦσαν τὸ οἰκονομικό τους ἀφήγημα.

Γιατὶ δὲν ἦταν ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας ἀλλὰ τῆς οἰκονομίας τῶν τραπεζῶν, ὄχι δὲν ἦταν ἡ εἱμαρμένη τῶν οἰκονομικῶν ἀλλὰ οἱ ἐπιταγὲς τῶν χρηματιστηριακῶν funds, δὲν ἦταν οἱ οἰκονομολόγοι ἀλλὰ οἱ οἰκονομολόγοι τους. Δὲν ἦταν ἡ οἰκονομία ποὺ ἀντικατέστησε τὴν πολιτική, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ἐξουσία μιλώντας τὴν γλῶσσα τῆς οἰκονομίας-της, μιᾶς οἰκονομίας ποὺ ἀπὸ ἐπιστήμη ἔγινε θεραπαινίδα τῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων συμφερόντων.

Τώρα, εἶναι ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ὑγείας, ἡ εἱμαρμένη τῶν ἐμβολίων, ἡ ἀπειλὴ τοῦ φυσικοῦ θανάτου, οἱ ἀναλύσεις τῶν γιατρῶν, ἡ (καὶ πάλι) τρομοκρατικὴ προπαγάνδα τῶν καναλιῶν τους καὶ ἡ πολεμική τους κραυγή «εἶναι ἡ ὑγεία, ἠλίθιε» σὲ ὅσους ἀμφισβητοῦσαν τὸ ὑγειονομικό τους ἀφήγημα.

Γιατὶ δὲν εἶναι ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ὑγείας (τολμᾶνε νὰ τὸ ἰσχυρίζονται αὐτοὶ ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια καταστρέφουν ἀλύπητα τὸ δημόσιο σύστημα ὑγείας ἐν ὀνόματι τῆς σωτηρίας τῆς οἰκονομίας) ἀλλὰ τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν, ὄχι δὲν εἶναι οἱ γιατροὶ ἀλλὰ οἱ γιατροί-τους, δὲν εἶναι ἡ εἱμαρμένη τῆς ὑγείας αὐτὴ ποὺ φέρνει τὴν ὑγειονομικὴ τυραννία ἀλλὰ οἱ ἐπιταγὲς τῆς κοινωνικῆς ὀλιγαρχίας ποὺ ἄρχει (αὐτοὶ ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ πλούσιοι πλουσιώτεροι καὶ ἀπὸ ἰσχυροὶ ἰσχυρότεροι μέσα καὶ διὰ μέσου τῶν στὰ λὸκ-ντάουν, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ προστάτευαν τὸν ἁπλὸ κόσμο μὲ τὸ ψευτοδίλημμα «ὑγεία ἤ οἰκονομία», κατάλληλο μονάχα γιὰ ἀθεράπευτα ἠλίθιους, λὲς καὶ δὲν ὑπάρχει ἀναγκαῖα ἀμοιβαία σχέση μεταξύ τους). 

Δὲν εἶναι ἡ ἰατρικὴ ποὺ ἀντικατέστησε τὴν πολιτική, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ ποῦ μιλᾶ τὴν γλῶσσα τῆς ἰατρικῆς-της, μιᾶς ἰατρικῆς ποὺ ἀπὸ ἐπιστήμη ἔγινε θεραπαινίδα τῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων συμφερόντων.

Ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια μᾶς λένε ὅτι θὰ σώσουμε τὴν οἰκονομία μας ἄν χρωστᾶμε περισσότερο, ἄν μένουμε πάση θυσία στὸ εὐρώ, ἄν ὑποθηκεύουμε συνεχῶς τὴν χώρα μας.

Τώρα, ἐδῶ καὶ ἑνάμιση χρόνο, μᾶς λένε ὅτι θὰ σώσουνε τὴν ὑγεία μας μὲ ἀλλεπάλληλα ὁριζόντια καὶ κάθετα λὸκ-ντάουν, μὲ τὴν διατήρηση τοῦ δημόσιου συστήματος ὑγείας σὲ κατάσταση πλήρους ὑποβάθμισης, μὲ τὴν συνεχῆ καταστροφὴ τῶν ἀπομειναριῶν τῆς οἰκονομία μας καὶ μὲ τὸν μαζικό μας ἐμβολιασμὸ μὲ ἀμφιλεγόμενα ἐμβόλια ποὺ ἔχουν πάρει προσωρινὴ ἄδεια μέσα σὲ χρόνο ρεκόρ ἀπὸ μεγάλες φαρμακευτικὲς ποὺ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀλλεπάλληλες φορὲς γιὰ ἰατρικὰ ἐγκλήματα καὶ δωροδοκίες.

Ὅσο πιστεύει κανεὶς ὅτι ἡ ὑγεία μας θὰ σωθεῖ καὶ οἱ περιορισμοὶ θὰ σταματήσουν μονάχα ὅταν ἐμβολιασθοῦμε ὅλοι, τόσο μπορεῖ καὶ νὰ πίστευε ὅτι ἡ οἰκονομία μας θὰ σωθεῖ καὶ ἡ λιτότητα θὰ σταματήσει ἄν δεχόμασταν τὰ μνημόνια ὅλοι.

Μία διαφορά ὑπάρχει.

Αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔσωζαν τὴν οἰκονομία μας ἀπὸ τὴν κρίση, γιὰ νὰ μᾶς βάλουν μέσα στὴν χοάνη μιᾶς κρίσης ποὺ ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ δέκα χρόνια ὄχι μόνο δὲν λέει νὰ τελειώσει ἀλλὰ συνεχῶς ἐπιδεινώνεται, εἶχαν χωρισθεῖ δῆθεν σὲ «μνημονιακοὺς» καὶ «ἀντιμνημονιακοὺς», γιὰ νὰ ἀποδείξουν στὸ τέλος ὅτι μνημονιακοὶ ἦταν ὅλοι τους, γιατὶ «μνημονιακοὶ» ἦταν πολὺ πρὶν ἀπὸ τὰ μνημόνια. Γιατί ἡ Ἑλλάδα δὲν χρεωκόπησε τὸ 2010 ἀλλὰ χρόνια πρίν.

Τώρα βρίσκονται ὅλοι μαζί.

Γιατί ἡ κατάσταση εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὴ καὶ τὰ συμφέροντα που διακυβεύονται εἶναι πολὺ πιὸ μεγάλα ἀπὸ τότε.

Κι ἔτσι δείχνουν τὸ πραγματικό τους πρόσωπο.

Ἀπὸ τὸν χρηματοπιστωτικὸ καπιταλισμό, τὴν οἰκονομία-παράσιτο καὶ τὴν ἀγορὰ-καζίνο, ὅπου τὸ χρῆμα δημιουργεῖ χρῆμα καὶ τὸ δάνειο παράγει κέρδος, στὸ ἀναγκαῖο συμπλήρωμα: τὸν βιοπολιτικὸ ὁλοκληρωτισμό, γιὰ τὸν μαζικὸ ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ, ἐν ὀνόματι τῆς προστασίας τῆς ὑγείας του, ὅπου ἡ ὑγεία δὲν ἀποτελεῖ δικαίωμα ἀλλὰ ὑποχρέωση πρὸς τὸ κράτος-δεσπότη, τὴν ἐξάλειψη τῆς ἀγορᾶς (μὲ τὴν ἀρχαῖα ἑλληνικὴ σημασία τοῦ ὅρου), μὲ τὴν ἐξατομίκευση τῶν κοινωνικῶν συναναστροφῶν μέσω τῆς τεχνολογικῆς διαδικτύωσης καὶ τὴν καταστολὴ τῆς πολιτικῆς ἀμφισβήτησης.

Ὁ βιοπολιτικὸς ὁλοκληρωτισμὸς ὡς τὸ προοίμιο τοῦ «κομμουνιστικοῦ καπιταλισμοῦ», τοῦ καπιταλισμοῦ τοῦ μέλλοντος, μὲ τὸ κινέζικο μοντέλο, ποὺ θὰ συγχωνεύει τὴν πιὸ ἀπάνθρωπη ὄψη τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὴν πιὸ βάρβαρη μορφὴ τοῦ κρατικοῦ κομμουνισμοῦ.

Οἱ καλοθελητὲς καὶ οἱ κουτοπόνηροι ἄς ἀφήσουν γιὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς σκέψης τους τὰ προβοκατόρικα περὶ ἀνυπαρξίας τοῦ ἰοῦ, ἄρνησης τῶν ἐμβολίων γενικά, σκοταδισμοῦ καὶ ἀπόρριψης τῆς ἐπιστήμης, κούφιας γῆς, ἑρπετόμορφων, προφητειῶν τοῦ Ἁγίου Βαλαντίου καὶ τὰ ρέστα, ποὺ θέλουν νὰ προσάψουν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ σκέπτονται προκειμένου νὰ τοὺς γελοιοποιήσουν, κι ἄς θυμηθοῦν τὸν πεφωτισμένο μυαλό τους, ὅταν καταπίνανε ἀμάσητα τὰ ὅσα τοὺς ἔλεγαν αὐτοὶ ποὺ τοὺς δουλεύανε ψιλὸ γαζὶ ἐδῶ καὶ τουλάχιστον δέκα χρόνια καὶ ποὺ σήμερα τολμᾶνε νὰ μᾶς κουνᾶνε τὸ δάχτυλο καταπίνοντας ἤ θέλοντας νὰ μᾶς κάνουν νὰ καταπιοῦμε τὴν προπαγάνδα τοῦ Μητσοτάκη, τοῦ Τσιόδρα, τοῦ Χαρδαλιὰ καὶ τοῦ Πορτοσάλτε.

Τὸ μεγάλο καλὸ τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ὁ ἐν λόγω κορωνοϊός, ὅπως εἴχαμε γράψει ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες τοῦ Ἐγκλεισμοῦ, ἀποδεικνύεται ὁ Ἰὸς τῆς Ἀλήθειας γιὰ Ὅλους Μας.

πηγή

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.

Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.

Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων. Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως. Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.

Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.

Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.

Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό. Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.

Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής. Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.

Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες απόκρυψης όπλων.

Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της. Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.

Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”

πηγή

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

Σχετικός σύνδεσμος: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» - ο Κουβανός ηγέτης είχε κατηγορήσει δημοσίως την Ισραηλινή Mossad για την χρηματοδότηση και οργάνωση του ISIS - ποτέ δεν έκρυψε τις φιλικές σχέσεις του με την Ισπανία του Φράνκο ή τον θαυμασμό του για τον ιδρυτή της Φάλαγγας και μάρτυρα της Εθνικιστικής Ισπανίας Jose Antonio Primo de Rivera. Παρά το γεγονός ότι σύντομα η εξουσία του και η διαφθορά κατάφερε να εκφυλίσει τις αναζωογονητικές δυνάμεις της επανάστασης και να μειώσει την δυναμική της προοπτικής και της χαράς για την απόκρουση του Αμερικανού εισβολέα που έχει επιβάλλει το πολυετές εμπάργκο, αξίζει να αναφερθεί ως μια επίκαιρη αναφορά η άγνωστη σχέση του με την διάσημη κομματική φρουρά του Εθνικοσοσιαλισμού τα εμπειροπόλεμα Waffen - SS. 

Οι προμήθειες όπλων (4.000 πιστόλια βελγικής κατασκευής) από τους Otto Ernst Remer και Ernst Wilhelm Springer ήταν μόνο η αρχή στην πυρηνική κρίση του ’62. Ακολούθησε το έντονο ενδιαφέρον για την άμεση πρόσληψη βετεράνων πολεμιστών της Γερμανίας που είχαν εκπαιδευτεί σε όλες τις συνθήκες μάχης και μπορούσαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στα στρατεύματα της Κούβας. Άλλωστε οι Γερμανοί «ναζί» είχαν πολεμήσει εξαιρετικά και στο πλευρό των Γάλλων μετά την ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού και ήταν περιζήτητοι για τις επιχειρήσεις ως οι πιο αξιόπιστοι μισθοφόροι σε Αφρική, Νότια Αμερική και Μέση Ανατολή αλλά και κορυφαίοι σύμβουλοι των Αραβικών καθεστώτων για τις μελλοντικές επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ. Τελικός στόχος του Κουβανού ηγέτη δεν ήταν μόνο η αντιμετώπιση των Αμερικανών αλλά και η σταδιακή απομάκρυνση από το στρατόπεδο και την υπόγεια επιρροή της Μόσχας καθώς και η μείωση της δυναμικής των Σοβιετικών συμβούλων αφού φοβόταν την ανατροπή του από το Κρεμλίνο μέσω δυσαρεστημένων Κουβανών αξιωματικών. 

Σύντομα η Αβάνα προσκάλεσε μικρό αριθμό Γερμανών αξιωματικών και τους πρόσφερε καταφύγιο ανέσεις και χρήματα σε γερμανικά μάρκα τέσσερις φορές περισσότερα από τον μέσο γερμανικό όρο για να εκπαιδεύσουν τον επαναστατικό στρατό με κάποιους εξ αυτών να δέχονται την πρόταση για παραμονή στο νησί. Το ενδιαφέρον όμως δεν σταμάτησε εκεί, οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο έψαχναν να βρουν και αλεξιπτωτιστές ή τεχνικούς που υπηρέτησαν το Χιτλερικό καθεστώς στόχος που δεν επετεύχθη.

Τέλος να σημειωθεί ότι υπήρχε μια περίοδος που η Κούβα εναντιώθηκε σφόδρα στην επεκτατική εξωτερική πολιτική του Ισραήλ και είχε στείλει στρατιωτικούς και εξοπλισμό σε Αίγυπτο και Συρία με στόχο την συνεισφορά της επανάστασης της χώρας της Καραϊβικής στην καταστροφή του εβραϊκού κράτους. Οι Ισραηλινοί μετά τον πόλεμο του Yom Kippur αναφέρθηκαν επίσημα σε 3000 Κουβανούς που πήραν μέρος στις μάχες με την πλειοψηφία τους να βρίσκεται στο πλευρό των επίλεκτων τεθωρακισμένων σχηματισμών του Σύριου προέδρου Hafez al - Assad και εκατοντάδες από αυτούς να καταλήγουν νεκροί και τραυματίες.

Οι Κουβανοί πάντα ψήφιζαν κατά του Ισραήλ σε διεθνείς ψηφοφορίες, είχαν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τους Σιωνιστές τον Σεπτέμβρη του 1973 και είχαν στηρίξει το ψήφισμα 3379 του ΟΗΕ που ονομάζει τον Διεθνή Σιωνισμό ως μια μορφή ρατσισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο βοήθησαν με κάθε τρόπο την Παλαιστινιακή Fatah αλλά και άλλα αντισιωνιστικά αντάρτικα κινήματα και σύντομα οι κατηγορίες για αντισημιτισμό είδαν το φως της δημοσιότητας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε φυσικά με μεγαλύτερη ένταση όταν ενισχύθηκαν οι πρόσφατες επαφές με την Τεχεράνη του Χομεϊνί.

Η συμπεριφορά της Αβάνας προκάλεσε πολλές φορές την οργή στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ και οδήγησε στην περαιτέρω πολεμική των Σιωνιστών με τους τελευταίους να ψηφίζουν υπέρ του πολυετούς εμπάργκο των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε και πάλι προσέγγιση των δύο πλευρών σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα σε Αβάνα και Τελ Αβίβ.

BFG - Moment Of Serenity - Farewell

 

Η Ευρώπη του Jean Thiriart

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Συνήθως, όταν ακούει κάποιος  για τον Jean Thiriart, μένει κάπως μπερδεμένος, περίεργος ή απλά αναρωτιέται  ποιος είναι αυτός ο χαρακτήρας. Για να πω την αλήθεια, το τελευταίο είναι κάτι περισσότερο από μια φυσιολογική αντίδραση, καθώς ο Thiriart εξακολουθεί να είναι ένας σχεδόν άγνωστος συγγραφέας στην ιστορία της ευρωπαϊκής εθνικοεπαναστατικής πολιτικής σκέψης, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός για αυτό το λόγο. Κάποιοι θεωρούν ότι υπήρξε ο προφήτης ενάντια στην μεταπολεμική νέα τάξη πραγμάτων και ο δικός μας "Λένιν" θεωρητικός της Ευρωπαϊκής επανάστασης.

Ο Jean - François Thiriart (1922-1992) ήταν Βέλγος πολιτικός που αγωνίστηκε αδιάκοπα (πολιτικά και φιλοσοφικά) για την οικοδόμηση μιας ενωμένης και ανεξάρτητης Ευρώπης, που θα επεκτεινόταν  αρχικά από τη Βρέστη στο Βουκουρέστι και στη συνέχεια από το Δουβλίνο στο Βλαδιβοστόκ. Πρέπει να σημειωθεί, από την αρχή, ότι η ιδέα του για την Ευρώπη ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν που προωθήθηκε και υπερασπίστηκε από τους  υποστηρικτές της τρέχουσας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το άρθρο σκοπεύει να ασχοληθεί με κάποιες έννοιες σχετικά με τη ζωή του στοχαστή Thiriart και την ιδέα του «Europe - Nation».

Ο Jean Thiriart, γεννημένος στις Βρυξέλλες το 1922, από μια μικροαστική οικογένεια «αριστερών - φιλελεύθερων» τάσεων, ενηλικιώθηκε πολιτικά με το να αρχίσει να υπηρετεί σε ορισμένες αντιφασιστικές αριστερές οργανώσεις της εποχής. Ωστόσο, αυτή η πρώτη πολιτική εμπειρία σύντομα τελείωσε: στην πραγματικότητα, όλο και περισσότερο απογοητευμένος από μια αριστερά που είπε ότι ήταν πολύ «ρηχή», ανίκανη να κοιτάξει ρεαλιστικά το μέλλον, πλησίασε τον Εθνικοσοσιαλισμό το 1939. To 1940 συνεργάστηκε με την «Les Amis du grand Reich Allemand» μια ομάδα πρώην ακροαριστερών ακτιβιστών που ήταν υπέρ της συνεργασίας με τους Εθνικοσοσιαλιστές. 

Υπηρέτησε στα Waffen - SS και το όνομα του γρήγορα προστέθηκε μέσω ραδιοφώνου στην λίστα με τις μελλοντικές δολοφονίες από την πλευρά των δημοκρατικών δυνάμεων. Οι συμπατριώτες του τον καταδίκασαν σε θάνατο αλλά τελικά έκτισε ποινή φυλάκισης για την συνεργασία ενώ παράλληλα πάρθηκε και απαγορευτική απόφαση - με πρωτοβουλία ενός Αμερικανού δικαστή - για να μην μπορεί να γράφει στο μέλλον! Διατηρούσε επαφές και φιλία με κορυφαίες προσωπικότητες όπως με τον Αυστριακό καταδρομέα Otto Skorzeny ο οποίος υπήρξε εκπαιδευτής του και τον είχε επισκεφτεί μυστικά στην Ισπανία, τον διάσημο πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas Hans - Ulrich Rudel ο οποίος είχε ιδρύσει το Στρασσερικών επιδράσεων πολιτικό κόμμα Deutsche Reichspartei το οποίο και λάμβανε μυστική οικονομική ενίσχυση από ομάδα στρατιωτικών της Ανατολικής Γερμανίας που είχαν υπηρετήσει κάτω από τις διαταγές του Χίτλερ κατά την διάρκεια του πολέμου, τον ηγέτη της BUF Oswald Mosley και τον αιρετικό Otto Strasser. Πρωτοστάτησε στην θεωρία για την δημιουργία του Πολιτικού Στρατιώτη μέσω των μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης καθώς και της "φαιοκόκκινης" συμμαχίας με τις ένοπλες ακροαριστερές αντισιωνιστικές ομάδες με τελικό στόχο την αντάρτικη πολεμική ενάντια στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό. Ο Walter Laqueur ονόμασε τις ιδέες του ένα είδος «Φασιστικού Μαοϊσμού» μια τάση που υπήρξε και μέσα στο Ελληνικό φοιτητικό κίνημα ΕΣΕΣΙ (nazi-maoists) αφού για κάποιους συναγωνιστές η Κίνα είχε αντιγράψει την εποχή εκείνη τον αγροτικό Φασισμό. Μια άποψη που συμμεριζόταν και ο συγγραφέας Curzio Malaparte.

Η πολιτική «μετατροπή» του Thiriart δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Εκείνη την εποχή, στην πραγματικότητα, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, σοσιαλιστές ή κομμουνιστές, πλησίασαν τις ιδέες που προώθησε το Τρίτο Ράιχ, πεπεισμένοι ότι θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο τόσο του δυτικού καπιταλισμού όσο και του σοβιετικού σοσιαλισμού. Όπως έγραψε η δημοσιογράφος Anne Loiuse Strong (διάσημη για τις εκθέσεις της στην Κίνα και την ΕΣΣΔ), ήταν φυσιολογικό να βλέπουμε Ευρωπαίους πολιτικούς ή διανοούμενους που υποστήριζαν τον Εθνικοσοσιαλισμό, καθώς για πολλούς η Γερμανία αντιπροσώπευε τον κινητήρα για μια μελλοντική ευρωπαϊκή επανένωση.

Σε αυτό, μπορούμε να υποθέσουμε, πίστευε και ο Thiriart. Ωστόσο, ένιωθε πιο κοντά σε ορισμένους στοχαστές του γερμανικού επαναστατικού - συντηρητικού γαλαξία (συμπεριλαμβανομένου του Ernst Niekisch, ενός Εθνικού Μπολσεβίκου, ο οποίος απελάθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της Εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου) παρά στις ιδέες του Χίτλερ. Μετά τον πόλεμο και την πτώση του Τρίτου Ράιχ, ο Thiriart όπως ανέφερα εξέτισε φυλάκιση δύο ετών για συνεργασία και αυτό τον χαρακτήρισε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τόσο σε ηθικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Μετά τον πόλεμο αφιερώθηκε στο επάγγελμα του οπτομέτρη και επανέλαβε μόνο την πολιτική δραστηριότητα το 1960, όταν το Κονγκό αποκτά ανεξαρτησία από το Βέλγιο.

Ο Thiriart, βλέποντας την εκμετάλλευση της αφρικανικής ηπείρου ως θεμελιώδες σημάδι της ευρωπαϊκής πολιτικής παρακμής, καθώς και την άνοδο ενός κόσμου που ελέγχεται πλήρως από τον διπολισμό των ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, αποφάσισε να υποστηρίξει τα κινήματα που αντιτάχθηκαν σε αυτήν τη διαδικασία. Ένα από όλα, τον Γαλλικό OAS, ο οποίος αντιτάχθηκε μεν σθεναρά στην οπτική της ωμής καπιταλιστικής διείσδυσης μέσα από την αποικιοκρατία αλλά πολέμησε δε υπέρ μιας πλήρης ενσωμάτωσης της ελεύθερης Γαλλικής Αλγερίας που θεωρείτο σύμφωνα με τον νόμο μητροπολιτικό έδαφος καθώς και προπύργιο της Ευρώπης απέναντι στους φανατικούς ισλαμιστές ενώ οι ντόπιοι ήταν οι απόγονοι των εξόριστων προλετάριων της Παρισινής Κομμούνας στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές που ενίσχυσαν στην συνέχεια τον Γαλλικό νεοφασισμό. Ο αντάρτικος OAS ήταν ένας μυστικός πολιτικός και στρατιωτικός σχηματισμός που κάποιοι τον θεωρούν κάπως αμφιλεγόμενο αν λάβουμε στα σοβαρά ... τις φημολογούμενες σχέσεις μιας μερίδας της ηγεσία του με την CIA όσο και για τις απόπειρες διείσδυσης του στο Ιταλικό έδαφος (για παράδειγμα στη Λιγουρία).

Στη συνέχεια, το 1962, ο Thiriart ίδρυσε το «Jeune Europe» ή «Young Europe», το πρώτο πανευρωπαϊκό διεθνιστικό κίνημα, το οποίο σκόπευε να δημιουργήσει  μια  ενωμένη «Ευρώπη - Έθνος» από την Βρέστη στο Βουκουρέστι, ανεξάρτητα από τις Σοβιετικές και Αμερικανικές επιρροές. Το κίνημα της Νεανικής Ευρώπης είχε σημαντική δημοτικότητα στην ήπειρο, τόσο πολύ που εξαπλώθηκε σύντομα στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Αγγλία. Μεταξύ των Ιταλικής καταγωγής μελών θυμόμαστε τον ιστορικό Franco Cardini και τον συγγραφέα  Claudio Mutti.

Στην συνέχεια, ο Thiriart έδειξε θαυμασμό για τους αντι-αποικιακούς, αντι-σιωνιστικούς και αντι-αμερικανικούς αγώνες των αραβικών χωρών (Αλγερία, Ιράκ, Αίγυπτος και Παλαιστίνη), καθώς και για εκείνα τα παραδείγματα Σοσιαλισμού που απομακρύνθηκαν από το Σοβιετικό μοντέλο (κυρίως, το Ρουμανικό και το Γιουγκοσλαβικό). Είχε επίσης επαφές με κορυφαία στελέχη της Συριακής κυβέρνησης αλλά και με πρόσωπα από τον Λίβανο. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι πολλοί μαχητές της Jeune Europe εντάχθηκαν στις τάξεις της Παλαιστινιακής PLO ενώ ο ίδιος ήταν σύμβουλος της Fatah και του Αραφάτ. Ένας από όλους τους «μάρτυρες» ήταν ο Roger Coudroy, ο πρώτος Ευρωπαίος και νεοφασίστας που πέφτει για την Παλαιστινιακή υπόθεση και έχει αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο.

Τα επόμενα χρόνια ζήτησε μάταια την υποστήριξη από αυτές τις χώρες για την δημιουργία ευρωπαϊκών επαναστατικών στρατών, έτοιμων να πολεμήσουν στο έδαφος της ηπείρου για την επανένωση της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, η προσπάθεια του ήταν ανεπιτυχής. Ως πολιτική εμπειρία, η Jeune Europe απέτυχε σύντομα και ο Thiriart αποσύρθηκε στην ιδιωτική ζωή μέχρι το 1981. Ο Thiriart επέστρεψε στη σκηνή εκείνο το έτος, όχι πλέον ως πολιτικός, αλλά ως αγνός θεωρητικός, λέγοντας μάλιστα ότι ανακουφίστηκε, από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μπορούσε να αφιερωθεί στη θεωρητική και πολιτική δραστηριότητα χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει σε καμία πολιτική ομάδα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η γεωπολιτική του άποψη για την Ευρώπη άλλαξε σημαντικά. Στην πραγματικότητα, αν στη δεκαετία του 1960 πίστευε ότι η «Ευρώπη - Έθνος» έπρεπε να εκτείνεται από τη Βρέστη στο Βουκουρέστι, τη δεκαετία του 1980 ήταν πεπεισμένος ότι το έδαφος της ΕΣΣΔ θα έπρεπε να είναι μέρος της Ευρώπης, επιτρέποντας έτσι τη γέννηση μιας Ευρωπαϊκής Ρεπουμπλικανικής Αυτοκρατορίας, ενωμένη από το Δουβλίνο ως το Βλαδιβοστόκ.

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1992 ο Thiriart προσκλήθηκε από ορισμένα γνωστά μέλη της Ρωσικής πολιτικής αντιπολίτευσης στη Μόσχα, όπου συναντήθηκε με προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού επιστήμονα και φιλόσοφου Aleksandr Dugin, με αντιπάλους του Γκορμπατσόφ και Ρώσους νεοφασίστες καθώς και τον γενικό γραμματέα του νεοσύστατου Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (KPRF) Gennady Zugijanov. Στη Μόσχα, ο Thiriart έδωσε  συνέντευξη στην εθνικιστική εφημερίδα "Den", στην οποία είπε ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη «γεωπολιτική καταστροφή» της εποχής μας προκαλώντας αφασία τόσο στην συστημική ακροαριστερά όσο και στην συστημική ακροδεξιά. 

Στις 22 Νοεμβρίου 1992, ακριβώς τρεις μήνες μετά την επιστροφή του από τη Μόσχα, ο Thiriart πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Όπως θυμάται ο Βέλγος διανοούμενος Robert Steukers, «Οι φωνές θρήνησαν με απογοήτευση τον χαμό του  από το Παρίσι στη Μόσχα, από το Μιλάνο μέχρι την Μασσαλία». Όπως προαναφέρθηκε, το γεωπολιτικό όραμα του Thiriart σχετικά με την εδαφική επέκταση της Ευρώπης εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Αρχικά θεώρησε απαραίτητο να οικοδομήσει μια ενωμένη Ευρώπη από το Βρέστη στο Βουκουρέστι, ανταγωνιστική τόσο προς την ΕΣΣΔ όσο και για τις ΗΠΑ, η οποία, σύμφωνα με μια ιδέα «Ευρωφρικανική», έπρεπε να προσπαθήσει να ζήσει σε «συμβίωση» με την Αφρική, δημιουργώντας μια σχέση αμοιβαίας βοήθειας  μεταξύ των δύο ηπείρων.

Το όραμα του άλλαξε το 1981, συνοδευόμενο από επανεκτίμηση της ΕΣΣΔ και του Κομμουνισμού. Σύμφωνα με τον Thiriart, το κύριο πρόβλημα για την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και το μόνο ευρωπαϊκό κράτος που εξακολουθεί να είναι απαλλαγμένο από την Αμερικανική και Σιωνιστική ηγεμονία ήταν η Σοβιετική Ένωση. Επομένως, η ΕΣΣΔ θα έπρεπε να έχει εκπληρώσει το «γεωστρατηγικό της πεπρωμένο», ενώνοντας την με τη Δυτική Ευρώπη. Ο Thiriart δεν θεωρούσε πλέον τον Κομμουνισμό ως μεγάλο πρόβλημα: μέχρι τώρα ήταν μόνο μια νεκρή και αναποτελεσματική ιδεολογία από οικονομική άποψη. Σύμφωνα με τον Thiriart, η μαρξιστική - λενινιστική σκέψη έπρεπε να «αποιδεολογικοποιηθεί», διατηρώντας παράλληλα τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα, χρήσιμο για να δημιουργήσει ένα είδος υπεράνθρωπου υπό την έννοια του Νίτσε.

Με υπονοούμενα, ήλπιζε για την έλευση ενός «νέου Στάλιν» (ο Τσάρος που πάντα υπάρχει στην ψυχή του Ρώσου), ο οποίος θα πρότεινε πώς να μεταρρυθμίσει την ΕΣΣΔ προς μια εθνικιστική πορεία και να την ενοποιήσει με τη Δυτική Ευρώπη. Ο Thiriart, ωστόσο, γνώριζε καλά τις αντιφάσεις που υπάρχουν στο Σοβιετικό καθεστώς και, ως εκ τούτου, πρότεινε την ανάπτυξη δύο ξεχωριστών σφαιρών της ανθρώπινης ζωής: εκείνης του imperium (δηλαδή της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, που έπρεπε αναγκαστικά να παραμείνει ολοκληρωτική) και αυτό του dominium (δηλαδή, της ιδιωτικής ζωής, που έπρεπε να χαρακτηρίζεται από ελευθερία σκέψης).

Απλοποιώντας τη σκέψη, μπορούμε να πούμε ότι ο Thiriart αντιτάχθηκε στην ιδέα μιας θεσμικής και κοινοβουλευτικής Ευρώπης (χαρακτηριστικό της σημερινής Ε.Ε.), υπέρ μιας πολιτικής Ευρώπης υπό την ηγεσία μιας επαναστατικής ελίτ, προικισμένης με μια αποτελεσματική και πειστική ιδεολογία. Αυτή η επαναστατική ελίτ θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει ένα πραγματικό επαναστατικό κόμμα, με στόχο να αγωνιστεί για την ενοποίηση της Ευρώπης. Η Ευρώπη θα έπρεπε να έχει εκπληρώσει το πεπρωμένο της μέσω της ενοποίησης με την ΕΣΣΔ, να αντιτίθεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και να διατηρεί καλές σχέσεις με την Κίνα και τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Τελικά, το ευρωπαϊκό όραμα του Thiriart (και της διεθνούς τάξης) θυμίζει πολύ την ιδέα των μεγάλων χώρων όπως αναλύονται από τον διανοητή Carl Schmitt.

Ο Jean Thiriart, είναι ένας άδικα ξεχασμένος χαρακτήρας του Ευρωπαϊκού πολιτικού, ιστορικού και φιλοσοφικού πανοράματος του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Έβαλε όμως και αυτός το λιθαράκι του στην προσπάθεια και άλλων στοχαστών, να δημιουργηθεί μια Ευρώπη που θα ήταν αντάξια της ιστορίας και της κληρονομιάς της, πράγμα που ακόμη φαντάζει αν όχι ακατόρθωτο τουλάχιστον πάρα πολύ δύσκολο!

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι (ΙΙ): σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

Λάβαμε το παρακάτω σχόλιο του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου από την Κύπρο σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση. 

Ο Λουκάς Σταύρου είναι ζωγράφος, ποιητής και συγγραφέας, υπήρξε συνιδρυτής της «Χρυσής Αυγής» παλαίμαχος των ιδεών, μέλος της ΕΟΚΑ Β' και βετεράνος πολεμιστής στην εισβολή του 1974.

‘’Διάβασα την συνέντευξη του Ιώνος Φιλίππου καθώς και την αναφορά του συναγωνιστή Αθανάσιου Γιαλαμά. Ακούγονται αλήθειες πολλές. Όμως η Χρυσή Αυγή δεν ξεκινά το 1986 αλλά πολύ πιο πριν. Δεκέμβρη του 1981 γνωρίστηκα με το Νίκο Μιχαλολιάκο στο βιβλιοπωλείο της «Ελεύθερης Σκέψις». Από τότε αρχίζει μια ιδεολογική ζύμωση που δίνει και την πρώτη κατεύθυνση της «Χρυσής Αυγής». 

Η δική μου συμβολή ήταν ο Νιτσεϊσμός, η αναβίωση της Ελληνικής Κοσμοθεάσεως που θα περιλάμβανε και την επιστροφή των Θεών, η πρόταση για  δημιουργία ιδεολογικο - πολιτικού κινήματος που δεν θα ήταν απομίμηση του Γερμανικού προτύπου αλλά θα εξέφραζε την Ελληνικότητα στα πλαίσια μιας ένωσης των αρχών του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού με την δική μας κοσμοθεώρηση στις ειδικές συνθήκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ως έθνος, καθώς και η δημιουργία πολιτικού κινήματος σε Ελλάδα και Κύπρο με κυριότερο εχθρό την καπιταλιστική δεξιά και τα εθνικοφρονίστικα αναχώματα της ακραίας δεξιάς χωρίς να παραβλέπουμε την εναντίωση μας στον αριστερό εθνομηδενισμό και τον κομμουνισμό.

 Κάποιες από αυτές τις ιδέες επικράτησαν στα αρχικά βήματα της «Χρυσής Αυγής». Στη συνέχεια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή μέχρι που η Χ.Α έγινε ένα σχήμα της ακραίας δεξιάς και του παπαδαριού που υπερασπίστηκε την υποταγή του έθνους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη καθώς και τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης με τις σκοταδιστικές ιδεολογίες της. 

Επίσης η δράση των λεγομένων «ταγμάτων εφόδου» δεν είχε καμία σχέση με την αρχική ιδέα ενός ανατρεπτικού μυστικού «στρατού» κατά του συστήματος. Κάπως έτσι αποτύχαμε και κάπως έτσι πρέπει να γίνει το νέο ξεκίνημα’’

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

Περαστικά σας σύντροφοι.

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Σταύρου Λιμποβίση:

Ο Άρης Σπίνος, ο Θόδωρος Χατζηγώγος, ο Τάσος Συμιγδαλάς και ο Λευτέρης Πανούσης είναι το λαμπερό «κουαρτέτο» του light «πατριωτισμού» που αναδύθηκε ως ένα μανιτάρι πάνω στα κομματικά απομεινάρια της «Χρυσής Αυγής». 

Ο πρώτος δεν κρύβει τις σχέσεις του με τον Βελόπουλο … και άλλες ευγενικές «μορφές» της (ακρο) δεξιάς. 

Ο δεύτερος υπήρξε πιστός συνεργάτης του γνωστού «Στόχου» που εξυμνούσε καθημερινά επί Καψάλη τις υπηρεσίες δίωξης του καθεστώτος και έχει μια περίεργη εμμονή ενάντια στον πρωτοφασιστή Δραγούμη τον οποίο όμως διαφήμιζε με θετικό τρόπο στην στήλη του πριν αρκετά χρόνια. 

Ο τρίτος είναι το διάσημο «poylain» του γνωστού «Πατριάρχη» Κωνσταντίνου Πλεύρη και είχε ενοχληθεί σφόδρα από μια παλαιότερη δημοσίευση μας στην οποία απλά γράψαμε την αλήθεια. 

Ο τέταρτος είναι ο πιο γνωστός διαδικτυακός «σεφ» της ακροδεξιάς «κουζίνας» που «μοιράζει» τα γνωστά κομματικά πιάτα με τις πολιτικάντικες συνταγές και τις αρθρογραφικές καντρίλιες μέσω του διαδικτύου ενώ έχει πάντα έναν καλό λόγο για όλους τους κοινοβουλευτικούς «πατριώτες» που ονειρεύονται στο όνομα της πατρίδας φυσικά … διασυνδέσεις, θέσεις με επιδόματα και βουλευτικούς μισθούς. 

Και τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι τα πιο γνωστά και σημαίνοντα «εξαπτέρυγα» της «εθνικοφροσύνης» που σύσσωμη επιτίθεται μέσα από εφημερίδες, εκπομπές και ιστολόγια επί σειρά ετών στους «αναρχοφασίστες» στους «νεοναζί» και τους «νεοφασίστες» όπως κατατάσσουν οι ίδιοι όσους δεν συμφωνούν με τα λεγόμενα τους. 

Δεν είναι όμως οι μόνοι που ακολουθούν αυτή την «αντιφασιστική» τακτική και ρητορική εδώ και χρόνια. Κάθε χρόνο υπάρχουν «αναπληρωματικοί» που «παίζουν» το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι και είναι είτε πρώην πολιτευτές είτε «αρχηγίσκοι» κομμάτων ακόμη και γνωστοί κερδοσκόποι και ανατολίτες απατεώνες εκδότες που αλλάζουν απόψεις πιο γρήγορα και από τον μνημονιακό Καρατζαφέρη, αν και τελευταία να σημειωθεί ότι δέχονται γκολ ακόμη και από τους καλεσμένους τους σε εκπομπές που τους χρηματοδοτεί φυσικά η δεξιά με τις ευλογίες των στοών. Υπάρχουν όμως και κάποιοι «σκληροπυρηνικοί» που φοράνε τον μανδύα του «ιδεολόγου» για να εξυπηρετήσουν πρεσβείες ξένων χωρών και πρόσωπα με αντίτιμο την διαχρονική ασφάλεια τους καθώς και την ικανοποίηση του «εγώ» τους.

Στο σύνολο τους όμως οι «αγνοί ελληνόψυχοι» που παλεύουν ενάντια στον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» θέλουν να πίνουν κάθε χρόνο κοκτέιλ στην Αμερικανική πρεσβεία (σωστά Θόδωρε;) αλλά λιγουρεύονται και έναν «πατριωτισμό» βαμμένο γαλανόλευκο απέξω αλλά σάπιο εσωτερικά. Θέλουν μια Ελλάδα «ανεξάρτητη» στα λόγια αλλά πλήρως υποταγμένη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., θέλουν μια εκκλησία που κανείς δεν θα της κάνει κριτική για τις επιλογές της ηγεσίας της αφού τα έχουν καλά μαζί της, θέλουν μια χώρα που θα είναι στην ουσία χώρος και αποθήκη ψυχών για τον καπιταλισμό και τους μεγαλοκαρχαρίες τραπεζίτες, μια πατρίδα που θα ψάχνει ο λαός την σωτηρία προς την ανατολή και έναν νέο προστάτη. Άλλωστε το Κρεμλίνο αλλά και η Wall Street είναι για αυτούς ο νέος Παρθενώνας - όπως έλεγε το ίνδαλμα τους ο αστός Κανελλόπουλος - της καθημερινής εξορίας στην σύγχρονη δυστοπική Ελλάδα. 

Έχουν όλοι αυτοί δεχτεί ως μοναδική σανίδα σωτηρίας τον σάπιο κοινοβουλευτισμό, είχαν στο παρελθόν ή έχουν ακόμη και σήμερα σχέσεις με τον κομματισμό στα δεξιά της ΝΔ και βολεύονται φυσικά στο να αναπαράγουν το σενάριο «μια χούντα χρειάζεται ο τόπος και να πέφτουν μπάτσες από τους μπάτσους» χωρίς να μπορούν να προτείνουν τίποτα ρεαλιστικό στην νεολαία και τους συμπατριώτες μας που δεν αποδέχονται την σύγχρονη κατοχή και την υγειονομική δικτατορία.

Αυτό εδώ το ιστολόγιο και η συντακτική ομάδα καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Αυτόνομων/Ανένταχτων Συναγωνιστών ουδέποτε έδωσαν επίσημο «βήμα» και ευρεία προβολή στις απόψεις των kosher «πατριωτών» που είναι το ίδιο μοντέλο παραγωγής στην σκέψη με τους φιλοσιωνιστές ακροδεξιούς της Ευρώπης απλά με μια συνοδεία γραικυλικής decadence. 

Οι απόψεις τους ήταν και είναι ο μεταστατικός καρκίνος στο σώμα του εθνικισμού και εχθρός των ιδεών μας. Η κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων αυτών κυρίων είναι η φιλική στάση απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και την Σιωνιστική εξωτερική πολιτική. Με αφορμή την επιθετικότητα της Τουρκίας ονειρεύονται μια αγαστή συμμαχία με τους Σιωνιστές σε κάθε επίπεδο χωρίς να γνωρίζουν ή να υπολογίζουν το γεωπολιτικό κόστος. Προβάλλουν άρθρα υπέρ του καθεστώτος του Τελ Αβίβ, διαφημίζουν εκπομπές που είναι βούτυρο στο ψωμί των Ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων, αναπαράγουν θέσεις που συμπίπτουν με αυτές του Μητσοτάκη και φυσικά δεν βγάζουν μιλιά για την σταδιακή μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένη βάση της Ισραηλινής αεροπορίας ή την  επιρροή της ίδιας δύναμης στην ελεύθερη Κύπρο. 

Δεν έχουν αναφερθεί στο πρόσφατο ξεπούλημα της ΕΛΒΟ ή σε άλλες πλευρές μιας πολύπλευρης συνεργασίας που εγκαινίασε ο πατέρας Μητσοτάκης και ευλόγησε αργότερα ο Σαμαράς. Ο ομφάλιος λώρος με την δεξιά είναι σημαντικός όσο ποτέ για τους πρώην συνεργάτες του Καραμανλισμού.

Η βασική διαδικτυακή όαση για να πιουν επικοινωνιακό νερό οι δημοσιογραφικές καμήλες του καραβανιού του «ταλμουδικού νασιοναλισμού» είναι εδώ και χρόνια το προσωπικό ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση ο οποίος διαφημίζει καθημερινά σε σειρά άρθρων το σύνολο της αστικής ακροδεξιάς και έχει μπλοκάρει με δημοκρατικό τρόπο τον σχολιασμό για να μην δέχεται την «φασιστική και νεοναζιστική» κριτική. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που οι αναρτήσεις του έχουν προκαλέσει ενδιαφέρον αλλά και σφοδρές αντιδράσεις αφού του αρέσει να «εξωραΐζει» την πολιτική και ιστορική εικόνα σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και γούστα τα οποία όμως απέχουν από την αισθητική πολλών. 

Και όμως προς έκπληξη κάποιων αυτό το διαδικτυακό σημείο αναφοράς διάλεξε ο γνωστός παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής και στενός φίλος του Νίκου Μιχαλολιάκου, ο Ίων Φιλίππου (Ιωάννης Περδικάρης) - ανάμεσα σε άλλα και οπαδός του Ηλία Κασιδιάρη και του Κωνσταντίνου Πλεύρη - για να δώσει μια αποκλειστική συνέντευξη - μπορείτε να την διαβάσατε εδώ - στην οποία καταγράφει πολλά και ενδιαφέροντα που σε άλλους είναι γνωστά και σε άλλους άγνωστα. 

Κύριο θέμα είναι και αυτή την φορά η «Χρυσή Αυγή» και οι υπαρχηγοί του Μιχαλολιάκου, η περίοδος του Εθνικοσοσιαλισμού στο κόμμα και οι προσωπικές κόντρες και διαφωνίες. 

Επειδή όμως η συνέντευξη αυτή προκάλεσε αίσθηση - κυρίως ανάμεσα στους παλιούς Εθνικοσοσιαλιστές -  και το αξιοπερίεργο είναι ότι ΟΥΔΕΙΣ σε εκπομπή μέσω web tv ή γνωστά εθνικιστικά/εθνικοσοσιαλιστικά ιστολόγια την αμφισβήτησε ή την σχολίασε έστω και στο ελάχιστο όπως θα περίμενε κάποιος, απευθυνθήκαμε στον Συναγωνιστή Αθανάσιο Γιαλαμά ο οποίος έζησε από μέσα τα γεγονότα την ίδια εποχή που τα εξιστορεί ο συνιδρυτής της «Χρυσής Αυγής» Ίων Φιλίππου, και του ζητήσαμε να κάνει κάποιο σχετικό σχόλιο. 

Μπορείτε να διαβάσετε μια αποκλειστική συνέντευξη του Ακρίτα εκδότη Γιαλαμά εδώ για να έχετε μια εικόνα ποιος απαντάει επίσημα και με ένα ιδιαίτερο προσωπικό ύφος τόσο στον Λευτέρη Πανούση όσο και στον Ίων Φιλίππου. 

Η δική μας ταπεινή θέση και άποψη είναι ότι τελικά δεν ήταν μόνο ο Νίκος Μιχαλολιάκος ο «κάπελας στο Κουτούκι του Νικόλα» όπως έγραφε ο ίδιος ο Ίων Φιλίππου σε παλαιότερη ανακοίνωση του, αλλά έχουν και άλλοι ιστορικές ευθύνες για την κατάντια του ελληνικού εθνικισμού  και το κρέμασμα ενός ολόκληρου «χώρου» ως σφαχτό στο τσιγκέλι της αστικής δημοκρατίας (τελικά είναι επίκαιρο όσο ποτέ το «ραντεβού στα γουναράδικα»). 

Όποιος έχει αντίθετη άποψη και νομίζει ότι θίγετε από την ανάρτηση αυτή ή διαφωνεί με τις απόψεις του συναγωνιστή Γιαλαμά η ηλεκτρονική μας διεύθυνση είναι blackmilitiagr@gmail.com ενώ αν δεν θέλει να στείλει κάποια απάντηση υπάρχει πάντα η δυνατότητα σχολιασμού με τους σχετικούς κανόνες καθώς … και εκπομπές στο διαδίκτυο όπου μπορούν να τον καλέσουν προσωπικά όσοι θέλουν και να τον φιλοξενήσουν για μια απευθείας αντιπαράθεση και ποιοτική συζήτηση σχετικά με το πολιτικό παρελθόν του «χώρου». Κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες. 

Ευχαριστίες στον Συναγωνιστή Γιαλαμά για τον χρόνο του και την απάντηση του.

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

"Τι να πρωτοθυμηθώ. 26αρης εντάθηκα στην ΧΑ. Τότε αρχές του ‘86 που οι ιδέες μας οδηγούσαν. Μαζί με άλλους συναγωνιστές βάφαμε τα γραφεία μας στην οδό Κεφαλληνίας. Και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Αφήσαμε διάφορες ομάδες και ομαδούλες για να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο και ωραίο. Έτσι νομίζαμε.  Ακούγαμε και βλέπαμε τα ονόματα των επικεφαλής και νιώθαμε μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.  

Είχαμε απογοητευθεί από άλλους ηγετίσκους και παράγοντες του χώρου που μας ήθελαν για να κάνουμε τις δουλειές που αυτοί δεν τολμούσαν. Και το «φτάνει πια δεν θα είμαστε τα καλά παιδιά των ακροδεξιών πολιτικάντηδων», μας οδήγησε στην νέα οργάνωση που υποσχόταν ότι θα είναι έτσι όπως την θέλαμε. Εθνικοσοσιαλιστική. Τα λάθη του παρελθόντος τα αφήσαμε πίσω. Έγιναν και τα εγκαίνια με κάθε σοβαρότητα. Είχα ήδη περάσει από διάφορες οργανώσεις και ομαδούλες. Ήξερα πρόσωπα και πράγματα. Έτσι την ΧΑ την έβλεπα ως κάτι ξεχωριστό. Και ήταν. 

Άρχισε η οργάνωση. Εντάχθηκα στον «Πρωτεσίλαο». Ιδέα από ότι ήξερα του Ιωάννη Γιαννόπουλου. Με 2 πυρήνες. Επικεφαλής ο Περίανδρος στον ένα και ένας συναγωνιστής από το Αγρίνιο στον άλλο. Εκτός από μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού που τελειώσαμε το στρατιωτικό μας οι άλλοι συναγωνιστές καθώς και οι Φαλαγγάρχες δεν είχαν πάει στον στρατό. Οι ασκήσεις του άοπλου στρατιώτη κάθε 2 ημέρες εμένα δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτε. 

Και διαμαρτυρήθηκα ... ένας απόστρατος δεν υπάρχει για να αναλάβει την διοίκηση; Και όχι οι 2 έμπιστοι του υπεύθυνου σύμφωνα με τον νόμο; Δυστυχώς δεν είχα την εμπιστοσύνη της ηγεσίας γιατί προερχόμουν από την ΦΕΠ.  Άλλωστε ήμουν και «πολύ Έλληνας» όπως μου δήλωσε ο επικεφαλής ...

Αποφεύγαμε τις συζητήσεις μέσα στα γραφεία για θρησκεία και καταγωγή. Γιατί καταλήγαμε πάντα σε μαλώματα. Έτσι απαγορεύτηκαν. Πολλοί φετιχιστές με τις στολές και εμβλήματα του μεσοπολέμου ... άλλοι ποιο σοβαροί. Όλοι όμως με πάθος για μια πατρίδα μεγάλη και ισχυρή. Εθνικοσοσιαλιστική. Η ενδυμασία αυστηρή. Χακί πουκάμισο και τζιν παντελόνι χωρίς ρεβέρ. Το κούρεμα κοντό αλλά όχι ξυρισμένα κεφάλια για να μην μας ταυτίζουν με τους skinheads …

Οι δράσεις μας λίγες. Ανάμεσα τους και το πέσιμο στους skinheads στο Παγκράτι. Καμία 40αρια άτομα με αυτοκίνητα και μηχανάκια κάναμε επιδρομή στην καφετέρια στο Παγκράτι. Στέκι των «ξυρισμένων». Μόνο 7 ήταν μέσα και ... πήγαν νοσοκομείο. Ανάμεσα τους και μια κοπέλα. Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά. Και η «Ελευθεροτυπία» την άλλη μέρα έγραφε ... «σκυλοκαβγάς φασιστών». Μια ενέργεια που καταδίκασα από την πρώτη στιγμή ... όμως υπάκουσα στις διαταγές των ανωτέρων. 

Απορίας άξιο είναι ότι με την πάροδο των ημερών διαπίστωνα ότι ευνοούμενοι της ηγεσίας ήταν όσοι γλύφουν. Έτσι πιο πάνω από μένα που ήμουν απλός φαλαγγίτης ήταν ένα σκοτεινό πρόσωπο με άσχημο παρελθόν που κάποιοι προσπάθησαν να διαγράψουν μόλις αποκαλύφτηκε. Προσπάθησα αρκετές φορές να δώσω ιδεολογικά κείμενα για το επίσημο περιοδικό. Πάντα όμως δεν υπήρχε χώρος … Έτσι συνεργάστηκα με τον «Λασπολόγο» ένα έντυπο λαθραίο που στηλίτευε τα κακά του χώρου, τις ομάδες και τα πρόσωπα ... και το «Αντίδοτο» που συνδημιουργήσαμε με άλλους 2 συναγωνιστές.

Μετά από 20 χρόνια έμαθα ότι η εμπλοκή μου στον «Λασπολόγο» έστειλε γνωστό «ταγό» να μου επιτεθεί το ‘87 έξω από το κατάστημα που εργαζόμουν στην Ιπποκράτους. Και μεσημεριάτικα ανταλλάσσαμε γροθιές μπροστά στον κόσμο. Με ραγισμένη μύτη εγώ και μαύρο μάτι ο συναγωνιστής.

Πέρασα και πειθαρχικό. Για τις αντιρρήσεις μου σε στραβά όπως θεωρούσα της οργάνωσης. Ακόμα περιμένω να μου εξηγήσει τι και πως ή να ζητήσει μια συγγνώμη. Το να τείνεις το χέρι και να λες γεια σου συναγωνιστή και να απαντά στα ξαφνικά … με γροθιά στα μούτρα δεν είναι και τόσο συναγωνιστικό. Έτσι άδοξα τέλειωσε η σταδιοδρομία μου στην ΧΑ. Αφού μερικούς μήνες μετά έφυγα για την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Τελικά έφυγαν πολλοί από τους πρώτους χρυσαυγίτες. Όταν τους συναντούσα και τους ρωτούσα για την οργάνωση δεν ήθελαν να μιλήσουν. Την είχαν διαγράψει. Εγώ όμως ανήσυχος νέος προσπαθούσα να μαθαίνω τι γινόταν τι πήγαινε στραβά, ποιοι έφευγαν και πάντα την στήριζα όσο μπορούσα. Έχω όλα τα περιοδικά της, τα έντυπα, τις εφημερίδες. 

Όταν ανδρώθηκε ως όνομα και διεκδικούσε την είσοδο στην βουλή ένας παλιός συναγωνιστής από την Κ4Α μου είπε πως ... δεν μας έκατσε με τον Γαρουφαλλιά, δεν μας έκατσε με την Εθνική Παράταξη , ούτε με το ΕΝΕΚ, την ΕΠΕΝ, τον Μαρκεζίνη. Μας έκατσε με τον Νίκο και οφείλουμε να τον βοηθήσουμε. Αυτό έκανα. Όμως άλλα έλεγα στους νεοχρυσαυγίτες για να μην κάνουν τα λάθη του παρελθόντος και αυτοί άλλα έλεγαν προς τα κάτω. Και είχα ενοχλήσεις και απειλές. Κάποιοι ρουφιανεύαν τι συζητούσαμε και τα μετέφεραν όπως ήθελαν στα κεντρικά. Για να γίνουν κολλητοί και αρεστοί. Και αποστασιοποιήθηκαν με την πρώτη ευκαιρία ...

Δυστυχώς η ΧΑ έχασε πριν καν ξεκινήσει. Για αυτό και οι διάφορες φράξιες και ομάδες που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια του βίου της. Επισημαίνω ότι αρκετά μέλη περίμεναν την αποφυλάκιση του Αριστοτέλη για να αναλάβει την οργάνωση. Έτσι είχε διαδοθεί από μέσα. Όμως απογοήτευσε και αυτός πολλούς. Επειδή πέρασαν και 35 χρόνια δεν θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες ίσως κάποιος παλιός συναγωνιστής βοηθήσει για να καταγραφεί η αληθινή και ωμή ιστορία του χώρου από μας και όχι από τους αντιπάλους. 

Ας τα θυμάται αυτά κάποιος παλιός … που μετά την κατάθεση της πρότασης του για εκλογή νέου αρχηγού κατά το συνέδριο κλήθηκαν οι σκοποί και διατάχθηκαν να τον οδηγήσουν έξω από την αίθουσα. Μαζί του έφυγαν και αρκετά στελέχη. Μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κάνεις αν ρίξει μια ματιά στα τεύχη των περιοδικών της ΧΑ"

NSBM: Επανακυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (συνεργασία της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών)

Επανακυκλοφορεί η μπροσούρα για το NSBM από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου». 

Μια μοναδική συλλογή άρθρων για την μουσική της πολεμικής παράδοσης και τις μπάντες που δεν υποχωρούν απέναντι στο σύστημα. 

Μια αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση για το κάλεσμα των Θεών και των Ηρώων, τα αρχέτυπα της Φυλής, τις παραδόσεις μιας εποχής ηρωικής. 

Μια εκδοτική κίνηση για τον δικό μας κόσμο που αξίζει να υπερασπιστούμε ακόμη και αν τα Τείχη έπεσαν!

Η μπροσούρα για το NSBM Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία: 

Λόγχη Αθήνα

Νέα Θέση Αθήνα

Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκη

Ορφικός Αλεξανδρούπολη

Ελληνικόν Βόλος

και στην Κύπρο

6€ 

Θερινό Ηλιοστάσιο 2021

Β’ έκδοση

Σελίδες 51

Αυτοέκδοση της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος»

Η επανέκδοση της μουσικοπολιτικής μπροσούρας για το NSBM είναι το αποτέλεσμα πρωτοβουλίας των μελών της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών. 

Η Α’ έκδοση άρχισε να κυκλοφορεί κατά την διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου του 2017 και ανέβηκε η σχετική ανάρτηση τον Φεβρουάριο του 2018 με αποτέλεσμα δεκάδες αντίτυπα να προωθηθούν μέσω βιβλιοπωλείων και αυτόνομων ομάδων σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. 

Η εν λόγω μπροσούρα που είναι και η  μοναδική στην Ελληνική γλώσσα για το NSBM προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θετικά σχόλια κυρίως ανάμεσα στους νεολαίους που στηρίζουν την Πολεμική Μουσική της Ιδέας σε πείσμα των καιρών.

Η Β’ έκδοση κυκλοφόρησε κατά την διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου του 2021 και ήδη βρίσκεται στα χέρια Αυτόνομων Συναγωνιστών καθώς και στην διάθεση επιλεγμένων βιβλιοπωλείων. 

Η αρχική έκδοση ήταν αφιερωμένη στην μνήμη των πεσόντων εθελοντών του Συντάγματος Azov ενώ η επανέκδοση - που ήταν και απαίτηση νεολαίων που στηρίζουν την σκηνή - είναι αφιερωμένη στους Έλληνες Συναγωνιστές που «έφυγαν» νωρίς. 

Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης υπάρχει ένα επίγραμμα του Νορβηγού μουσικού και συγγραφέα Varg Vikernes.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους στηρίζουν τις πρωτοβουλίες της συντακτικής μας ομάδας και ιδιαίτερα τον Αυτόνομο Συναγωνιστή Σ.Κ. για την πολύχρονη βοήθεια του. 

Ευχαριστίες για μια ακόμη φορά στους Συναγωνιστές Α.Χ., Noeton και Baldur για την ουσιαστική συνεισφορά καθώς και στους Συναγωνιστές και τις Συναγωνίστριες που μας έστειλαν φωτογραφίες από την Α’ έκδοση.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM) είναι η μουσική των Θεών και των Πολεμιστών. 

Είναι μια ιδεολογία που ακούγεται και καταφύγιο θάρρους για αυτούς που συνεχίζουν την προσωπική τους μάχη ανάμεσα στα ερείπια. 

Κάποιοι δεν θα την καταλάβουν ποτέ ακόμη και αν έχουν αυτιά …

Για επικοινωνία: blackmilitiagr@gmail.com και στην σελίδα μας στο instagram