Βιβλιοπαρουσίαση: ο θρίαμβος της νύχτας - του Νικόλα Β. Μυλωνόπουλου (εκδόσεις «Ρήσος»)
Θα το βρείτε στην Πολιτεία και από τις εκδόσεις «Ρήσος»
Ιούνιος 2022
Σελίδες 52
Ο Θρίαμβος της Νύχτας: Το νέο βιβλίο του φίλου και στοχαστή Νικόλα Β. Μυλωνόπουλου. Ένα ψυχολογικό θρίλερ σε στίχους, που καθηλώνει τον αναγνώστη από τα πρώτα λεπτά της ανάγνωσης του.
Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης
Μια συγκλονιστική συνέντευξη: Gabriele Adinolfi - αναστοχασμός για την Ιταλική «Terza Posizione» - απαντήσεις στον Stefano Pantini
πηγή: www.noreporter.org/μέσο αντιπληροφόρησης δημιουργημένο από τον διανοητή και ακτιβιστή Gabriele Adinolfi
Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Nero Valois
1. Η Terza Posizione υπήρξε καινοτόμος στο Ιταλικό πολιτικό σκηνικό και όχι μόνο. Ποιος, σύμφωνα με την εμπειρία σας, ήταν ο κύριος λόγος ;
Δεν υπήρχαν κύριοι λόγοι, όπως συμβαίνει όταν γεννιούνται εμπειρίες με νόημα, συνέβη ο σχεδόν μαγικός συνδυασμός διαφόρων παραγόντων. Η ιστορική στιγμή ήταν μοναδική: οι ακροδεξιοί ηττήθηκαν ανεπανόρθωτα στις προσπάθειές τους να καταλάβουν την εξουσία, η κρίση της προοπτικής των κόκκινων ανταρτών με την έναρξη του δεύτερου κύματος διαμαρτυρίας των νέων γενεών, ο εκβαρβαρισμός του κράτους στη συμμαχία της Χριστιανοδημοκρατίας και του Ιταλικού ΚΚ, τα πολιτικά σκουπίδια του MSI, η «στρατηγική της έντασης» που εφάρμοσαν οι τοπικές μας υπηρεσίες με την Βρετανική και Ισραηλινή διοίκηση και συμμετοχή, ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των ελίτ και μια κατάσταση που θα μπορούσε να ήταν προεπαναστατική ή προ-πραξικοπηματική και η οποία στη συνέχεια αποδείχθηκε προ - πραξικοπηματική γιατί είχε ως αποτέλεσμα το «συνεταιρικό» πραξικόπημα: όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιούργησαν πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.
Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πλέον δυνατό να σκεφτόμαστε με όρους κατάληψης της εξουσίας ή ακόμη και του δημοκρατικού ανταγωνισμού. Έτσι, αυτοί που πρότειναν μια εντελώς διαφορετική πολιτική λογική, αυτή της «αντιεξουσίας» που βασίζεται στο πνεύμα της «πολιτοφυλακής» χάραξαν έναν σημαντικό χώρο για τον εαυτό τους. Δεν ήταν απλώς συνθήματα ή διαισθήσεις, ήταν η σύνθεση μιας καλής δεκαετίας εργασίας που είχε διανυθεί από ολόκληρη την εθνικοεπαναστατική «ακροδεξιά», εργασία που διοχετεύθηκε στην Terza Posizione από την Avanguardia Nazionale (με τον Peppe Dimitri και τους πιστούς του) από την Lotta di Popolo (με τον Walter Spedicato και εμένα) και από την πολύ σύντομη παρένθεση στην Ordine Nuovo (με τους νεότερους Roberto Fiore και Vincenzo Piso).
Τέλος, λόγω του συνηθισμένου αποκεφαλισμού της «ακροδεξιάς» ηγεσίας από την καταστολή, βρεθήκαμε να διαχειριζόμαστε τα πάντα όντας πολύ νέοι, κάτι που μας επέτρεψε να μιλάμε τη γλώσσα της γενιάς μας και επομένως να έχουμε μια ιδιαίτερα ισχυρή δύναμη. Έτσι, με λόγια σύγχρονα και επικοινωνιακά, μπορέσαμε να εκφράσουμε έννοιες που προηγήθηκαν και στις οποίες αναφερόμασταν, παραμένοντας σε μια ακριβή και αναπόφευκτη γραμμή συνέχειας με τις ιστορικές, συμβολικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές αναφορές μας.
2. Τα τέσσερα σημεία για τη ζωή και τον αγώνα ήταν θεμελιώδη για την ανάπτυξη της «Τρίτης Θέσης». Πώς σχετιζόμαστε με το κάθε ένα από αυτά σήμερα; Την Παράδοση - Εθνική ανεξαρτησία - Αντιιμπεριαλισμό και την Στράτευση;
Μην με απολιθώνεις σε εννοιολογικούς κρυστάλλους. Κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως πόδια αυθεντικά και όχι προσθετικά. Ας πούμε ότι η Παράδοση πρέπει να νοηθεί ως αυτό που - κυρίως από τη σκοπιά των εννοιολογικών και αξιακών ιεραρχιών - προηγείται των επιλογών και τις υπαγορεύει. Ερμηνεύοντας την ως ένα σύνολο αρχαίων εθίμων που πρέπει να αντιγραφούν ή κατεστραμμένων αρχαιοτήτων προς υπεράσπιση είναι εντελώς άλλο πράγμα. Που χρησιμεύει μόνο για να δώσει διέξοδο στις νευρώσεις των πυρίμαχων, των αγωνιωδών, των ξινών, των εσωτερικά ηττημένων και των ανίσχυρων. Η Terza Posizione δεν υπέπεσε σε αυτή την παρανόηση.
Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλισμό, ζήσαμε την τελευταία περίοδο αυτού του ονείρου σε διεθνή κλίμακα που είχε προσωποποιηθεί τόσο καλά από τον Περόν, σήμερα η εικόνα του κόσμου έχει αλλάξει. Σκεφτείτε μόνο το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα αντάρτικα κινήματα οπλίζονται από τους ισχυρούς και πουλάνε ναρκωτικά: είμαστε σε έναν άλλο κόσμο από το χθες. Αλλά όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται με αυτό το πνεύμα αξίζουν την πλήρη αλληλεγγύη μας, όπως συμβαίνει με το κίνημα των Κάρεν της Βιρμανίας.
Η εθνική ανεξαρτησία πρέπει επίσης να οικοδομηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ακολουθώντας ή ανιχνεύοντας διαφορετικούς γεωπολιτικούς, πολιτιστικούς και ενεργειακούς άξονες: η αυτάρκεια είναι αδιανόητη ακόμα κι αν η λιτή αυτονομία μπορούσε πάντα να παράγει πολλά. Αλλά η Ιταλία είναι αδιανόητη χωρίς την Ευρώπη, νοούμενη ως δύναμη και μύθος.
Όσο για την «πολιτοφυλακή» που είναι κάτι παραπάνω από «στράτευση» είναι απαραίτητη ως ορόσημο για τα πάντα στη ζωή. Ωστόσο, δεν πρέπει να συγχέεται με τον μιμητισμό, δεν πρέπει να ανάγεται σε μια στάση, δεν καταλήγει σε φωνές πιο δυνατά, ούτε σε μίσος, προσβολή και χλευασμό σε ότι ανήκει στην αστική φυλή ή σε όσα δεν εμπίπτουν στον ιδεολογικό κώδικα που - δυστυχώς - πολλοί χρησιμοποιούν σήμερα για να υποκαταστήσουν ιδέες.
Για να είμαστε ξεκάθαροι: αυτό που μετράει είναι η ουσία που δεν έχει καμία σχέση με ορισμένες ερμηνείες με σφιγμένο σαγόνι, παραισθησιογόνο βλέμμα χαμένο στο κενό που προσομοιώνει ένα όνειρο και ένα ολοκληρωτικό πνευματικό κλείσιμο, χειρονομίες που περνούν ως τεστ «σκληρότητας και αγνότητας», που διαρκεί λοιπόν, συχνά αφήνει κάτι να είναι επιθυμητό.
Θα ξεκινούσα με ταπεινότητα και επιθυμία να μάθω. Όποιος έχει ανέβει στη Φρουρά της Τιμής στο Predappio για τέσσερα χρόνια, ξέρει για τι πράγμα μιλάω: είναι οι απλοί και σιωπηλοί άνθρωποι που δεν περιμένεις καν να συναντήσεις, αυτοί που σε μαθαίνουν να είσαι αυτό που προσποιείσαι. Δεν λέω ότι όσοι δεν έχουν ανέβει στη Φρουρά δεν μπορούν να ξέρουν, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο. Σήμερα όμως δεν είναι εποχή θυσιών αλλά αυτοεορτασμών. Ακόμα και στο να δίνεις. Ο καθένας κάνει κάτι. Όμως η απόλυτη αφοσίωση, αυτή των Popoli στη γη της Κάρεν και της Casa Pound Ιταλίας για δύο αδιάκοπους μήνες στο Πότζιο Πιτσέντσε (Λ' Άκουιλα), είναι προνόμιο ελάχιστων. «Στράτευση» θα πρέπει να σημαίνει να πηγαίνεις μαζί τους, να δρας σαν αυτούς ή τουλάχιστον να θέτεις τον εαυτό σου στη διάθεση τους.
Αντίθετα, πολλοί κάνουν απλώς μια χειρονομία προς την κατεύθυνση στην οποία οι άλλοι αφιερώνουν τη ζωή τους για να αισθάνονται αλαζονικά ίσοι μαζί τους, εν προκειμένου με τη συνείδηση τους (στην πραγματικότητα, αμφιβάλλω ότι όλοι γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει η λέξη) και ίσως θεωρούν τον εαυτό τους υποδειγματικό.
Και σαν τέτοιοι μπορούν να θεωρηθούν μόνο γιατί σκηνοθετούν, πρώτα απ' όλα με τον εαυτό τους, μια «στράτευση» χωρίς να την ζουν. Το απαιτούν, το σκηνοθετούν και απολαμβάνουν τη γεύση του: αυτό συμβαίνει γιατί ζουν στην εικονική πραγματικότητα και με τη νοοτροπία του δεσμού - καταναλωτή. Πόσο περισσότερη μαχητικότητα υπάρχει στον εθελοντισμό από ότι σε πολλές ομάδες που θα ήθελαν να είναι αγωνιστές!
3. Γιατί ενόχλησε η μαχητικότητα, που έφερνε μια παρακαταθήκη στο παρόν, για παράδειγμα η πρωτοπορία;
Ας μην ενθουσιαζόμαστε πολύ, απλώς μας μισούσαν και μας μίσησαν γιατί έβλεπαν μέσα μας τους οπαδούς εκείνων που είχαν προηγηθεί. Μετά εκνευριστήκαμε όταν προσγειωθήκαμε κοινωνικά. Η μαχητικότητα, ως παράδειγμα, η πρωτοπορία προκαλούσε οργή μόνο σε κλειστές ομάδες, στην κορυφή, στις φυλές, στους ηγέτες της αγέλης της περιοχής μας. Και το ίδιο συμβαίνει σήμερα σε αυτούς που αναλαμβάνουν αυτούς τους ρόλους που αντιδρούν άμεσα με αυτόν τον τρόπο απέναντι σε αυτούς που δίνουν παραδείγματα. Τακτικά αντιμετωπίζονται με καχυποψία και γίνονται προσπάθειες να εξουδετερωθούν ή να κρατηθούν μακριά από ζήλια και φόβο. Συνέβη ακόμη και με τη Φρουρά της Τιμής καθώς και με την Casa Pound και συνέβη ακριβώς από την πλευρά εκείνων που θα είχαν το ηθικό και πνευματικό καθήκον να τους στηρίξουν, ειδικά το πρώτο.
Με τον καιρό αλλάζει ποιος παίζει τους ρόλους, αλλά όταν οι άνθρωποι αισθάνονται γεμάτοι από τον εαυτό τους, εγωκεντρικοί, σκέφτονται πολύ μικρά. Πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο και να προχωρήσουμε παραπέρα. Φροντίζοντας, όσον αφορά τους εαυτούς μας, να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να ξεγελαστούν από τις σειρήνες της λιλιπούτειας «εξουσίας» που διαβρώνει και τις πιο δυνατές ψυχές.
4. Η επανάσταση είναι σαν τον άνεμο! Με ποια έννοια;
Με την έννοια ότι είναι απαραίτητο να ξέρει κανείς πώς να
του εμπιστευτεί τον εαυτό του, ότι πρέπει να του δοθούν οι βλαστοί για να
αφήσει να ανθίσουν εκεί που θα τους πάει και όχι να προσποιηθεί ότι τον
καθοδηγεί και πόσο μάλλον να μας πάρει, εμάς ο άνεμος, ότι πρέπει να ξέρεις να
τον ακούς.
Ακούγοντας: Ρώτησα για αυτό το σημείο. Για να επαναστατήσει κανείς πρέπει να ακούει και να ερμηνεύει και όχι να φωνάζει, ακριβώς κόντρα στον άνεμο, δογματικές αλήθειες και pretes-à-porter λύσεις. Πρέπει να ξέρει κανείς να διαβάζει τι συμβαίνει και να μπορεί να αναγνωρίζει ανθρώπους, πράγματα, έννοιες, λειτουργίες, πέρα από τις μάσκες. Οι αρχαίοι έριχναν τα θεμέλια και ιεροποίησαν τους χώρους ξεκινώντας από αυτή τη λογική, αφού είχαν αναγνωρίσει χρόνους και τόπους. Από την άλλη, όσοι θέλουν να επιβάλουν προδιαγεγραμμένους νόμους στον άνεμο ξεχνούν ότι «ο άνεμος δεν ξέρει να διαβάζει» γιατί δεν το χρειάζεται αφού είναι εκδήλωση του Λόγου. Πρέπει να ξέρουμε πώς να διαβάζουμε εμείς που είμαστε καταδικασμένοι στη λογική, αλλά συνήθως δηλώνουμε φωναχτά από ένα σταυροδρόμι, που δεν είναι το ίδιο πράγμα. Είμαστε αναλφάβητοι που κουνάμε πίνακες νόμων.
5. Είσαι πάντα πεπεισμένος ότι κάθε είδους πολιτικό κίνημα πρέπει να βελτιωθεί και να ενισχυθεί εκ των έσω;
Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Καλύτερα να τα αφήσετε να πεθάνουν εάν είναι εκτός κέντρου, άρρωστα, παραμορφωμένα ή εκτός δρόμου.
6. Ποιο ήταν το πνεύμα της «Τρίτης Θέσης»;
Αρχαίο και σύγχρονο. Ηθικό και επαναστατικό. Επαναστατικό και πειθαρχημένο. Ιερατικό και ανάλαφρο. Ιεραρχικό και κοινοτικό. Χαρούμενο και τραγικό.
7. Οι ιδεολογικές επιτυχίες και ήττες;
Άνευ συσχέτισης
8. Οι Σχέσεις της Terza Posizione με το MSI και τις άλλες πολιτικές οντότητες εκείνης της εποχής;
Δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα και δεν είχαμε τους ίδιους στόχους, ούτε το ίδιο βλέμμα. Προφανώς πολλοί Μισίνι και αντικοινοβουλευτικοί εθνικοεπαναστατες μας συμπαθούσαν και από εκεί εμπλουτίσαμε τις τάξεις μας. Μετά ανέλαβε ο ένοπλος αγώνας αλλά για να μιλήσουμε γι' αυτό θα χρειαζόμασταν ξεχωριστό χώρο.
9. Το σύνθημα «Ούτε κόκκινο μέτωπο ούτε αντίδραση» είναι πάντα επίκαιρο; Πώς να το εξηγήσουμε σήμερα;
Σήμερα και τα δύο αναμειγνύονται στη γκρίζα ζώνη. Η οποία είναι ένα διεθνιστικό σύστημα, με έντονη βιβλική προκατάληψη, που βασίζεται στην κομμουνιστική νοοτροπία, την προοδευτική ψυχή και τη φιλελεύθερη μηχανική. Σήμερα, λοιπόν, το σύνθημα είναι ακατάλληλο και ξεπερασμένο. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλιώς. Όπως είπα και προηγουμένως, κάθε εποχή απαιτεί την ικανότητα να την ερμηνεύεις και να ανταποκρίνεσαι επαρκώς σε αυτήν, ξεκινώντας προφανώς από τις Ιδέες, προσφέροντας τους όμως αυθεντικά και μη προσθετικά πόδια.
10. Επανάσταση πώς και με ποιο μοντέλο ιδεολογίας;
Αποφεύγω να δίνω σχηματοποιημένους και μάλιστα, ιδεολογικούς ορισμούς. Επανάσταση, με συγκεκριμένους όρους, σημαίνει μια ριζική μεταμόρφωση ενός μοντέλου ζωής - τόσο ατομικού όσο και συλλογικού - που δεν μπορεί να συμβεί εάν δεν αλλάξουν όλες οι σχέσεις αιτίου και αποτελέσματος στις οποίες βασίζεται η κοινωνία. Επομένως οι αξιακές ιεραρχίες και τα κριτήρια στα οποία στηρίζονται τα πάντα και άρα ο τρόπος ζωής και οι καθημερινές προτεραιότητες στις οποίες βασίζεται η ύπαρξη.
Όσοι αισθάνονται μια επαναστατική ορμή - δηλαδή όσοι δεν
πιστεύουν ότι αρκεί να βελτιώσουν κάτι εδώ και εκεί για να βελτιώσουν τα πάντα -
μπορεί να μπουν στον πειρασμό να κάνουν την επανάσταση ή να στοχεύουν στην
Ουτοπία (το νησί που δεν υπάρχει), έτσι θεμελιώνοντας τα πάντα για ένα είδος
μεσσιανικού και εσχατολογικού γίγνεσθαι στη γη, ή για τον Μύθο (που είναι η
«έκφραση του Λόγου»).
Ο Μύθος είναι κάτι που ήταν και που επαναλαμβάνεται,
πράγματι έτσι είναι. Ο Μύθος, λοιπόν, δεν είναι μόνο πρότυπο αλλά και
ολοκληρωμένο πρότυπο. Πάνω απ' όλα, ο Μύθος έχει από μόνος του κάτι που δεν
κατέχει η Ουτοπία: υπαγορεύει σε όλους την ανάγκη να διαμορφώσουν τον εαυτό
τους πάνω σε αυτόν και στα αρχέτυπα που τον εκφράζουν (τα οποία είναι
πανομοιότυπα, από τον Κατιλίνα μέχρι τον Παβολίνι). Και το επίπεδο προσκόλλησης
στο αρχέτυπο είναι επαληθεύσιμο, επομένως η ανάπτυξη είναι δυνατή, αρκεί να
είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Για όσους, όπως εγώ, δεν θεωρούν μια επανάσταση βασισμένη στην Ουτοπία αλλά μόνο στον Μύθο ως έγκυρη και ίσως και όχι πιθανή, προκύπτει ότι η απόλυτη προτεραιότητα είναι η επανάσταση από μόνη της, κάθε μέρα. (Από το οποίο καταλαβαίνουμε το «Ο πρώτος εχθρός μου είμαι εγώ»). Είναι ζήτημα, όπως είπα και παραπάνω, να κάνεις θεμέλια και να ιεροποιήσεις χώρους.
Η επανάσταση λοιπόν είναι πρώτα απ' όλα εποικοδομητική,
διαμορφωτική και δημιουργική δράση, είναι θετική δράση. Δεν είναι στείρος και
διεγερμένος «ανταγωνισμός», δεν είναι μια αποσυντιθέμενη αντίδραση και μπροστά
σε πολιτικά κουτσομπολιά, δεν είναι μια αυταπάτη προσομοίωσης αβάσιμων
πολιτικών εναλλακτικών που θα ήθελαν να συγκεντρωθούν γύρω από ανώριμους
ανθεκτικά και διανοητικά έφηβους, κάτι που δεν σημαίνει ούτε νιότη ούτε
παιδικότητα αλλά κάτι εύθραυστο ημιτελές.
Η επανάσταση είναι καθημερινή αλλαγή, στον σεβασμό των κριτηρίων, στην ενσάρκωση αρχών, στη δημιουργία αξιών, στην υλοποίηση της δικαιοσύνης σε όλους τους τομείς. Το γεγονός ότι στη «δεξιά» γίνεται τόσος λόγος για υπεράσπιση αξιών και δεν γίνεται λόγος για αρχές, μπερδεύοντας έτσι το ενδεχόμενο με το ουσιώδες, δείχνει το επίπεδο αποπροσανατολισμού και ξεριζωμού που έχει φτάσει αυτός ο χώρος κατακρημνισμένος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το να προσποιείται κανείς ότι αγωνίζεται για «αξίες» (που είναι πάντα και σε κάθε περίπτωση κώδικες που πρέπει να ακολουθούνται) σημαίνει εγκατάλειψη της ενδοσκόπησης και της αυστηρότητας προς τον εαυτό του που είναι υποχρεωτική όταν θέλει να «γίνει» παράδειγμα και όχι να «κηρύττει».
Και κάπως έτσι φτάσαμε στον παραλογισμό, που μοιραζόμαστε γενικά στο τερματικό δικαίωμα, να νιώθουμε μια αδιαλλαξία προς όλους τους άλλους και μια τέρψη για τον εαυτό μας. Που πηγαίνει από τη σχέση μεταξύ περιοχής και έξω, σε αυτή μεταξύ ομάδων και φυλών μέσα στον περίβολο, μέχρι τη σχέση του καθενός με τους άλλους του δικού του κοπαδιού: είναι ένα όργιο ατομικιστικών τεκμηρίων. Η επανάσταση θα απαιτούσε ακριβώς το αντίθετο. Αλλά τι να περιμένουμε από εκείνους που, προσκολλημένοι σε ηθικισμούς και φονταμενταλισμούς κάθε είδους, έπαψαν να αποτελούν παράδειγμα (ή να συμμετέχουν στον «ηρωικό κύκλο» που δημιούργησε Φασισμούς) αλλά υποδεικνύουν δείχνοντας ένα σύνολο απαγορεύσεων και υποχρεώσεων καταντώντας έτσι ένας μακροχρόνιος παραμορφωμένος δείκτης.
Η επανάσταση ξεκινά από μόνη της: επομένως ξεκινά με μια
πολιτιστική επανάσταση που μας απελευθερώνει από τις ιδεολογικές μολύνσεις που
έχουν συσσωρευτεί με τα χρόνια και κυρίως μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια
«πόλωση» που μας επιτρέπει να «ανακαλύψουμε ξανά τον βορρά». Επανάσταση
σημαίνει, ταυτόχρονα, δημιουργία ελεύθερων χώρων και απόκτηση δύναμης και
θέλησης. Αντίθετα, δεν έχει καμία σχέση με τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει
στην πρόγευση της πολιτικής ή με τη συγκρότηση υποθετικών μονάδων ακροδεξιών
στην καρικατούρα και την ομίχλη.
Αυτό είναι το ουσιαστικό, το κεντρικό. Έπειτα μπαίνουμε στο ερωτηματικό, στο πώς να απαντήσουμε στον χρόνο ερμηνεύοντας τον και στο πώς να προσφέρουμε πόδια και όχι προθέσεις στις Ιδέες (οι ιδεολογίες, υλιστικές ή θρησκευτικές, είναι αντίθετα το εργοστάσιο των προθέσεων). Στο πώς, δηλαδή, να είμαστε Ρωμαίοι, Γιβελλίνοι, Φασίστες σήμερα. Εδώ η συζήτηση είναι ανοιχτή.
Για χρόνια εξηγώ πώς πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα διαφορετικά επίπεδα εξουσίας, με την κοινωνία και τον πολιτισμό, και έχω σκιαγραφήσει ένα μοντέλο και μια μέθοδο. Παρατηρώ ότι από τότε που επέστρεψα στην Ιταλία πριν από εννέα χρόνια, ο αριθμός των ανθρώπων που κινούνται με επιτυχία στις γραμμές που έχω θεωρήσει έχει αυξηθεί δραματικά. Αλλά, προσέξτε, δεν είναι από ψεύτικη σεμνότητα που βεβαιώνω ότι η αξία μου είναι σχετική: έχω καταλάβει μόνο την ψυχή των πραγμάτων, δεν έχω διδάξει και δεν έχω παράγει όσα μπόρεσα να ακούσω και επίσης να ερμηνεύσω λίγο. Ωστόσο, δεν μπορώ να αναλύσω τις μεθόδους και τους τρόπους που προτείνω γιατί θα χρειαζόμασταν μερικές σελίδες.
Αναφέρομαι στο «Αυτό το αύριο που μας ανήκε» που δημοσιεύτηκε από τον Barbarossa και στο πολιτικό μου έγγραφο «Neuronic Overtaking» που μπορείτε να το κατεβάσετε από το www.noreporter.org, το τρίτο εικονίδιο από την κορυφή στην αριστερή στήλη Noreporter. Το φροντίζω καθημερινά και εν τω μεταξύ παρακολουθώ διαφορετικές πολιτικές πραγματικότητες (πρώτα από όλα της Casa Pound αλλά και ενδιαφέροντα πρότζεκτ διάσπαρτα παντού και παραταγμένα κάτω από διαφορετικές ετικέτες), είμαι παθιασμένος θαυμαστής του Popoli, συμμετέχω ενεργά στο πρωτοβουλίες της Κοινωνικής Αρωγής, συντονίζω το Κέντρο Μελετών Polaris (συγγραφέας επίκαιρων μελετών για τρέχοντα θέματα όπως η γεωπολιτική των ναρκωτικών ή η μετανάστευση ή οι γεωπολιτικοί και οικονομικοί κλονισμοί).
Οι «θεωρητικοποιήσεις» παίρνουν μόνο ένα μη ουσιώδες μέρος του χρόνου μου, πολύ περισσότερο αφιερώνεται σε δράσεις που στοχεύουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Μια απόδειξη του γεγονότος ότι αντιλαμβάνομαι την επανάσταση ως κάτι που όχι μόνο πρέπει να επιτυγχάνεται καθημερινά αλλά πρέπει να γίνεται σχολαστικά, οργανικά, με πολύπλοκο τρόπο και χωρίς την αγωνία των άμεσων ανατροπών και, κυρίως, της δημόσιας αναγνώρισης. Ένα πράγμα που ειλικρινά με εξέπληξε είναι να ανακαλύψω πόσοι από αυτούς που θα πρέπει να μοιράζονται την Ιδέα του κόσμου που πρέπει να σχηματίσουμε είναι αντ' αυτού ευαίσθητοι στην κολακεία, την ματαιοδοξία, τα προσωπικά αποτελέσματα και τα αποτελέσματα που πρέπει να επιτευχθούν με κοντά πόδια να αποκλείονται εντελώς, όπως και οποιαδήποτε δέσμευση που δεν υπόσχεται άμεσα αποτελέσματα και δεν τους βλέπει στο επίκεντρο των τιμών.
Επανάσταση είναι, πρώτα απ' όλα, να αφήνεις αυτούς τους ανθρώπους πίσω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε ψευδαίσθηση συμφωνίας μεταξύ αυτών που ζουν σε τμήματα ενός κατεστραμμένου «χώρου» είναι άνευ σημασίας. Όχι μόνο επειδή αυτή η υποτιθέμενη περιοχή, εκτός από τις παθολογίες, δεν έχει κανένα λόγο να νιώθει διαφορετική από τον κόσμο και δεν έχει αδιάβατα όρια εκτός από αυτούς που χαίρονται να ξαπλώνουν στο γκέτο, αλλά επειδή οι εκπρόσωποι της ζουν με τόσα και τόσα από αυτά τα ατομικιστικά ελαττώματα , δημοκράτες, επαναστάτες και αστοί που τους αγνοούν και προχωρούν ευθεία αντί να απογοητεύονται με τη μονόπλευρη κατασκευή του πολλοστού πύργου της Βαβέλ.
11. Κατά τη γνώμη σας, είναι ο άνθρωπος που κάνει μια ιδεολογία επιζήμια; Ή η ιδεολογία που κάνει τον άνθρωπο κακό;
Η ιδεολογία χρησιμεύει για να παραπλανήσει τον άνθρωπο από την κοινή λογική και το κριτήριο, να τον κάνει να αρνηθεί, συχνά από φιλοδοξία ή τεκμήριο, τον ρόλο που του ανήκει. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο «κακό» είναι το γεγονός ότι καλύπτει ρόλους που δεν είναι δικοί του ή ανεπαρκείς λειτουργίες, άρα και του να μην είναι «τακτοποιημένος», στην ιεραρχία. Το «κακό» για τους Έλληνες ήταν η «απουσία καλού» εννοείται ακριβέστερα ως «σφάλμα σχέσεων», ιεραρχική φυσικά. Ας πούμε ότι οι ιδεολογίες ζαλίζουν τους ανθρώπους, αλλά ότι οι άνθρωποι που δεν είναι τελείως ανόητοι, ή ίσως δυνατοί και συγκεντρωμένοι, βγαίνουν απρόσβλητοι από την επαφή με τις ιδεολογίες. Πολιτικά ή θρησκευτικά όπως είναι. Και είναι αντίθετα η αναγνώριση και η ανάληψη των σωστών ιεραρχικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και ανθρώπων, μεταξύ καθηκόντων και αξιών που τους κάνει γόνιμους, δραστήριους και ευτυχισμένους.
12. Το αύριο μας ανήκει! Είναι ακόμα αυτό το σύνθημα πραγματικότητα για τους νέους μας;
Το αύριο ανήκει σε αυτούς που είναι ικανοί να το χτίσουν. Δεν ξέρω τι εννοείτε με τον όρο «οι νέοι μας»: νέοι Ιταλοί; Δεν ξέρω, αλλά δεν συμμερίζομαι τις αποκαλυπτικές αντιλήψεις για το παρόν και το μέλλον που είναι τόσο συχνές στην άκρα δεξιά. Υπάρχουν στοιχεία για απαισιοδοξία, άλλα και για αισιοδοξία. Τα τελευταία είναι πολύ μεγαλύτερα σήμερα από ότι πριν από είκοσι χρόνια, ωστόσο, σε αντίθεση με την αλαζονική ηττοπάθεια που κυριεύει όσους αισθάνονται ανώτεροι και απομονωμένοι.
13. Στα δικονομικά έγγραφα κατά της «Τρίτης Θέσης», ο Εισαγγελέας υποστήριξε ότι: «Ο αγωνιστής της Τρίτης Θέσης διαπράττει έγκλημα κατά της ύπαρξης του Κράτους ακόμη και μόνο με το παρόν…». Γιατί;
Γιατί δεν είχαν συγκεκριμένα στοιχεία εναντίον μας και γιατί μας θεωρούσαν κληρονόμους αυτού που πάντα μισούσαν και που εμείς το είχαμε επιλέξει ως μύθο. Και αυτό τρόμαξε πραγματικά κάποιους ανθρώπους. Επομένως μας θεωρούσαν δυνατούς, μας εξύψωσαν.
14. Από τους πολλούς αγωνιστές της «Τρίτης Θέσης», ποιους θυμάστε με περισσότερη αγάπη;
Εκείνοι που δεν είναι πια εδώ όπως ο Francesco Mangiameli, ο Nanni De Angelis, ο Fulvio Cellini, ο Walter Spedicato και ο Peppe Dimitri (που ήταν ο πραγματικός μας Ρεξ) και όσοι είναι ακόμα στη φυλακή όπως ο Luigi Civardini και ο Pasquale Belsito.
15. Ποια ήταν η αιτία που προσδιορίστηκε για τη διάλυση της «Τρίτης Θέσης»;
Η αναδιάρθρωση της εξουσίας υπαγόρευσε την υποχρέωση εξάλειψης όλων των αναταράξεων που υπάρχουν στην Ιταλία, που θεωρούνται και αντιμετωπίζονται ως ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα ήταν κυρίως η υπεραριστερά. Το να προσποιούμαστε ότι φοβόμαστε την εξουσία θα μπορούσε επίσης να μας ευχαριστήσει και να γαργαλήσει μέσα μας τον ναρκισσισμό και τη μεγαλομανία, αλλά θα ήταν ψέματα στους άλλους και στους εαυτούς μας. Αποκλειστήκαμε περισσότερο για ίσους όρους παρά για οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, με κάποιο τρόπο θα μας είχαν σταματήσει αργά ή γρήγορα χωρίς φόβο, απλώς και μόνο επειδή μας μισούσαν. Ήταν σχεδόν όλοι παρτιζάνοι και το μίσος τους μόνο περηφάνια μπορεί να μας γεμίσει.
16. «Τρίτη Θέση»: Ήταν, είναι και θα είναι;
Το πνεύμα είναι αιώνιο. Η επανασύνδεση του εαυτού με το πνεύμα καταφέρνοντας να το εκφράσει με την ψυχή του είναι αυτό που έκανε και διατηρεί την «Τρίτη Θέση» σημαντική. Γιατί πολλοί εμπνέονται από το πνεύμα ή μιμήθηκαν προηγούμενες ενσαρκώσεις, αλλά είναι σπάνιο να εκφράζεται σχεδόν μαγικά, με πλήρη φυσικότητα. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε: το πνεύμα είναι και θα είναι πάντα, όπως είναι. Της «Τρίτης Θέσης» θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η ψυχή, αυτός είναι ο τρόπος να εκφράσουμε έννοιες, να νιώσουμε τον κόσμο και να σχετιστούμε μαζί του. Δεν πρέπει να προσπαθεί κανείς να μιμηθεί την ψυχή του, ωστόσο, μπορεί να αναζητήσει μόνο κάποια αρμονία και αναλογία μαζί της, η οποία είναι πολύ διαφορετική.
Τέλος, σε επίπεδο σώματος ή σε ότι αφορά την επανέκδοση του πολιτικού μοντέλου, πρέπει να αλλάξουμε οπτική, τόσο γιατί το απαιτούν οι καιροί όσο και γιατί η προσπάθεια να αναβιώσει αυτό που ήταν είναι περισσότερο μια μορφή βουντού παρά οτιδήποτε άλλο. Δεν περνάει μέρα χωρίς να με ρωτήσει κάποιος αν δεν πρέπει να αναδημιουργήσω την Terza Posizione και η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια. Χρειαζόμαστε Πόδια, όχι πατερίτσες!
Gabriele Adinolfi
Ευχαριστώ, Stefano Pantini
Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)
O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού.
Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο.
Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής.
Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές!
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».
link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια.
Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται
θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη
να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο
μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα
του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για
την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου
το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.
Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).
Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.
Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.
Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.
Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.
Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.
Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»
Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον Ρώσο Denis Nikitin, μαχητή του Azov και ιδρυτή του «White Rex»
.png)
Από την ημέρα που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, γίνεται συνέχεια λόγος για το περιβόητο Τάγμα Azov. Την πολιτικοστρατιωτική κίνηση στην οποία έχει ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο ο Dennis Nikitin.
Ο γεννημένος στην Ρωσία μαχητής που άφησε το αποτύπωμα του στα γήπεδα της Γερμανίας πριν επιστρέψει στην πατρίδα του και τελικά εγκατασταθεί στην γειτονική Ουκρανία.
Ο 38χρονος Denis γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρωσία, μέχρι την ηλικία των 17 ετών. Τότε, το 2001, ήταν που οι γονείς του πήραν την απόφαση να μετακομίσουν στην Γερμανία και συγκεκριμένα στην Κολωνία, όπου ο νεαρός τότε Denis έγινε μέλος μίας ομάδας χούλιγκαν και ξεκίνησε να ασχολείται με τα μαχητικά αθλήματα, νόμιμα και παράνομα.
Μετά από μερικά χρόνια επέστρεψε στην Μόσχα όπου ενσωματώθηκε στην κερκίδα της ΤΣΚΚΑ, αν και όπως έχει πει και ο ίδιος, το ποδόσφαιρο δεν τον ενδιέφερε. Κατάφερε να μαζέψει αρκετά λεφτά έτσι ώστε το 2008 να φτιάξει την δική του εταιρία ποιοτικής ένδυσης «White Rex».
Διοργάνωσε αγώνες ΜΜΑ και φεστιβάλ νεολαίας που λόγω της φήμης που είχε αρχίζει να χτίζει, γρήγορα βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό.
Το 2013 επιχείρησε να πράξει το ίδιο και στην Λευκορωσία, αλλά η αστυνομία του το απαγόρευσε επίσημα, γιατί ανεπίσημα οι αγώνες έγιναν σε underground σημείο. Το 2014 και με αφορμή τις μάχες στο Donbass, ο Nikitin εκμεταλλεύεται τις σχέσεις του με όλες τις εθνικιστικές ομάδες που συμμετείχαν και αρχίζει να γίνεται κάτι σαν πολέμαρχος.
Δεν ήταν άλλωστε ο μοναδικός Ρώσος που το έκανε. Το ίδιος έκανε ο Alexei Levkin που ήταν με το Τάγμα Azov - σχετική συνέντευξη εδώ - αλλά και ο Serhiy Korotkykh ο οποίος κατηγορήθηκε για επίθεση στον Ποροσένκο.
Κανείς όμως από αυτούς δεν έφτασε στο σημείο να έχει τέτοια πολιτική επιρροή όπως ο «White Rex» που κατάφερε να ταξιδεύει μαζί με την Olena Semenyaka, η οποία είχε τον τίτλο «Η Σιδηρά Κυρία του Εθνικισμού στην Ουκρανία» ως αντάλλαγμα για τις γνωριμίες του ανά την Ευρώπη και η οποία είχε έρθει σε επαφή με ελληνικό εθνικιστικό κόμμα πριν μερικά χρόνια.
Η είσοδος του σε κάποιες χώρες της Ε.Ε. είναι απαγορευμένη ενώ οι προσπάθειες της Ουκρανικής κυβέρνησης να περιορίσουν την επιρροή του στην νεολαία της χώρας απέτυχαν παταγωδώς.
Πως εντάχθηκες στο κίνημα;
Ρίξτε καλύτερα μια ματιά σε προηγούμενες συνεντεύξεις
μου υπάρχουν τα πάντα.
Τι γίνεται με το κίνημα στην Ρωσία;
Έχουν εισχωρήσει μπάτσοι και ρουφιάνοι, η κυβέρνηση
προσπαθεί να κάνει τους δικούς μας να υποταχθούν. Όλοι οι πραγματικοί
ριζοσπάστες είναι ή νεκροί ή διωκόμενοι λόγω κατηγοριών ή στην φυλακή ή
πολεμούν στην Ουκρανία ενάντια στο διεφθαρμένο καθεστώς της Μόσχας.
Γιατί πήγες στην Ουκρανία;
Έχει απαγορευτεί η είσοδος μου στην Ε.Ε. για δέκα
χρόνια. Η Λευκορωσία είναι αποικία του Κρεμλίνου και ενάντια στους εθνικιστές.
Πες μας την ιστορία του White Rex
(Γέλιο) Καλύτερα να δείτε τι γράφουν οι εχθροί μου, τα
γράφουν όλα!
Ποια η στάση απέναντι στον πρόσφατο πόλεμο; Γιατί
κάποιοι «ακροδεξιοί» στηρίζουν τον Πούτιν;
Μισούν τόσο πολύ την φιλελεύθερη Δύση που νομίζουν ότι ο Πούτιν θα έρθει ως ένας «Λευκός Χριστιανός Ηγέτης» να τους σώσει … πιστεύουν στην προπαγάνδα που οι έφτιαξαν οι ίδιοι και οι Ρώσοι, ότι δηλαδή η ομοσπονδία είναι μια πατριαρχική κοινωνία χωρίς παρελάσεις των ΛΟΑΤΚΙ και του BLM και λοιπές τέτοιες ανοησίες.
Έχεις υποστηρικτές σε Ελλάδα και Κύπρο;
Έχω πολλούς συναγωνιστές στην Ελλάδα από τους αυτόνομους.
Είχα εξαιρετικές στιγμές σε Αθήνα και Σαντορίνη.
Ποια η γνώμη σου για τον Πούτιν; Όργανο της ZOG;
Είναι σίγουρα εχθρός κάθε Λευκού Εθνικιστή και κάθε
Χριστιανού. Μπορεί να «παίξει» με την Δύση, να προωθήσει την πολιτική του για
τον Covid, μετά
να φροντίσει τους φίλους του στην Ανατολή (Σ.Σ. εννοεί τους Κινέζους).
Διπρόσωπος και ψεύτης όπως κάθε πολιτικός στον κόσμο.
Για το Azov
ποια είναι η άποψη σου;
Λυπηρή ιστορία ότι έγινε στην Μαριούπολη των Ελλήνων. Τους
εύχομαι κάθε τύχη και επιστροφή στις οικογένειες τους. Αληθινοί πολεμιστές.
Υποστηρίζεις την Ορθοδοξία;
Ως μέρος της κουλτούρας και της ιστορικής παράδοσης. Ως
συστατικό του ηθικού του λαού μας.
Είναι αλήθεια ότι ο Πούτιν κρατάει φυλακισμένους
χιλιάδες Ρώσους συντρόφους;
Απολύτως.
Υπήρξες φίλος του Tesak. Τι άνθρωπος ήταν και ποιες οι συνθήκες του
θανάτου του;
Εξαιρετικό παιδί. Περιπετειώδης και διάσημος. Βγήκε από την φυλακή και έγινε ακόμη
πιο διάσημος. Προώθησε τις ιδέες μας και τον τρόπο της υγιεινής ζωής. Πάντα
βοηθούσε τους δικούς μας και έπαιρνε μέρος σε πολλά. Έβγαζε χρήματα για
κινήσεις σχετικά με την αλληλεγγύη. Θα θέλατε πολύ να έχετε έναν τέτοιο φίλο.
Ποιος ο λόγος της εισβολής στην Ουκρανία;
Ίσως υπάρχει και ένα «μυστήριο» για να είμαι
ειλικρινής. Ίσως τα πράγματα στην Ρωσία είναι στην κόψη και κάνει ο Πούτιν το
αγαπημένο του κόλπο: «Βρείτε τον εχθρό της Ρωσίας!»
Τι πιστεύεις για το μέλλον;
Η σύγκρουση θα επεκταθεί. Πείνα. Ελπίζω η καταιγίδα να μας «εμπλέξει» για να
κυριαρχήσουμε!
.png)
Βιβλιοπαρουσίαση: Ένας επικίνδυνος νους - η επίδραση του Καρλ Σμιτ στον ευρωπαϊκό μεταπολεμικό στοχασμό
Από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ο
Καρλ Σμιτ (1888 - 1985), ο αποκαλούμενος "νομικός του Γ΄ Ράιχ",
μπορεί να έχει προκαλέσει αποστροφή σε κάποιους κύκλους, έχει όμως ασκήσει σε
πολλούς σύγχρονούς του, αλλά και μεταγενέστερους διανοούμενους, και την ανάποδη
όψη της: τη γοητεία.
Ο Jan - Werner Muller ανιχνεύει τα όρια της επίδρασης των θεωριών του Σμιτ σε όλο το φάσμα του πολιτικού στοχασμού της μεταπολεμικής Ευρώπης: από τη Δεξιά και την άκρα Δεξιά (αναμενόμενο), ως την άκρα Αριστερά (εκ πρώτης όψεως, παράδοξο).
Παρακολουθώντας, με ένα γλαφυρό κείμενο, την προσωπική διαδρομή του Καρλ Σμιτ, εντοπίζει και αναλύει διεξοδικά τις ενίοτε επικίνδυνες συνέπειες των ιδεών αυτού του επιφανέστερου πολεμίου του φιλελευθερισμού.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σιδηρά Νεολαία: Ο πολιτικός στρατιώτης Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης και η συλλογή κειμένων του «Για το Έθνος και την Ιδέα»
Σιδηρά Νεολαία: Ο πολιτικός στρατιώτης Κωνσταντίνος Θ.
Παπαδογιάννης και η συλλογή κειμένων του «Για το Έθνος και την Ιδέα»
Διάθεση από τις εκδόσεις «Πελασγός» - Απρίλιος 2022 - σελίδες 96
Θα το βρείτε και στο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία»
Συλλογή κειμένων πάνω στον Εθνικό Κοινωνισμό
Πρόλογος του
Κωνσταντίνου Μποβιάτσου:
Μέσα σε αυτή την παρακμή και κάτω από τα ερείπια ενός κόσμου που χάσαμε, είναι μια σπίθα ελπίδας η εμφάνιση κάποιων νέων παιδιών που διάλεξαν αυτόν τον δύσκολο δρόμο χωρίς επιστροφή. Είναι ελπίδα να βλέπεις έστω και ελάχιστους τέτοιους νέους να απαρνιούνται την καλοπέραση και εκεί στο σταυροδρόμι να διαλέγουν τον δρόμο της Αρετής.
Το βιβλίο του νεαρού εθνικιστή, του Κωνσταντίνου από την Λαμία, έρχεται να δώσει και να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Όταν κάποιος νέος χρησιμοποιεί και καταλαβαίνει την βαρύτητα των λέξεων ΕΘΝΙΚΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, τότε μπορούμε να σκεφτούμε ότι βρήκαμε ακόμη έναν συναγωνιστή για να αφήσουμε ότι κληρονομήσαμε από τους παλιότερους.
Να τους αφήσουμε αυτήν την φλόγα, σαν έναν αγώνα σκυταλοδρομίας, μόνο που τώρα το έπαθλο είναι η ίδια η επιβίωση της φυλής και του αίματος.
Να μείνουμε επαναστάτες
με τον τρόπο μας, ανάμεσα στα
ζόμπι της σύγχρονης εποχής
των εμβολιασμένων και των μασκοφορεμένων.
Διάφορα
θέματα όπως η μετανάστευση, η φυλή, η σημερινή ηθική παρακμή, η κοινωνική
σαπίλα, είναι αυτά που μας απασχολούν καθημερινά και παλεύουμε για αυτά. Αλλά
εγώ προσωπικά νιώθω ακόμη καλύτερα όταν αυτά τα θέματα τα αναφέρει στο βιβλίο
του ένας νεαρός ο οποίος ζει ανάμεσα στην μεγαλύτερη σαπίλα και παρακμή, αυτή
της σημερινής «τελειωμένης» νεολαίας!
Όπως λέει και ο Dominique Venner: «Το να ζεις σύμφωνα με την παράδοση σημαίνει ακόμη να δίνεις σχήμα
στην ύπαρξη σου
παίρνοντας τον εαυτό σου ως απαιτητικό κριτή, με το βλέμμα στραμμένο προς
την αφυπνισμένη ομορφιά της καρδιάς σου, παρά προς την ασχήμια ενός κόσμου
που φθείρεται»
Αποκλειστικό: η άγνωστη συνέντευξη του Yurii Romanovych Shukhevych, αρχηγού της «Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας» στην εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (αριθμός φύλλου 615, σελίδες 9 - 10, 18.04.2007) & άρθρα για το Σύνταγμα Azov - Νίκη στα όπλα των Ουκρανών Εθνικιστών!
Yurii Romanovych Shukhevych: γεννημένος τον Μάρτιο του ’33, πολιτικός και ακτιβιστής, πολιτικός κρατούμενος και υιός του Roman Shukhevych κορυφαίου Ουκρανού Εθνικιστή και διοικητή του επιτελείου των εθνικιστών παρτιζάνων. Οι άλλες δυο ηγετικές μορφές του ένοπλου κινήματος ήταν οι Yevhen Konovalets και Stepan Bandera.
Αναμφισβήτητος ηγέτης του UNA - UNS ενώ στο ιστορικό του ξεχωρίζει η τριακονταετής κάθειρξη και εξορία σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω των διώξεων του Κρεμλίνου. Οι συνθήκες κράτησης στην απομόνωση της φυλακής και τα βασανιστήρια οδήγησαν στην σταδιακή τύφλωση του.
Συνελήφθη μαζί με την μητέρα του λόγω του πατέρα του και στάλθηκε αρχικά στην Σιβηρία και στην συνέχεια σε ορφανοτροφείο για τους «εχθρούς του λαού». Κατάφερε να δραπετεύσει δυο φορές και από νεαρή ηλικία σύρθηκε σε δικαστικές διαμάχες τις οποίες και αντιμετώπισε με θάρρος και αποφασιστικότητα, αψηφώντας πλήρως τις βαριές ποινές του Σοβιετικού καθεστώτος που ήταν αποτέλεσμα της άρνησης του να συκοφαντήσει τον πατέρα του.
Σε ένα δείγμα ηθικής ανωτερότητας υπέγραψε ένα ψήφισμα για την προστασία της Ρωσικής γλώσσας και την ευνοϊκή μεταχείριση των πληθυσμών που διατηρούσαν επαφές με την Μόσχα στα ανατολικά της χώρας. Βραβεύτηκε με διακρίσεις για την προσφορά του στην Ουκρανική πατρίδα.
Για να κατεβάσετε σε .pdf την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...
Η συντακτική ομάδα δημοσιεύει σήμερα μια συνέντευξη που όλοι την έχουν ξεχάσει ή φρόντισαν να την κρύψουν καλά στα κομματικά τους συρτάρια.
Είναι αυτή που παραχώρησε στον τότε υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της «Χρυσής Αυγής» Γιώργο Δημητρούλια, ο Yurii Romanovych Shukhevych, ιστορικός αρχηγός της «Ουκρανικής Εθνικής Αυτοάμυνας», πολιτικός και ακτιβιστής και ο πολιτικός κρατούμενος με την μεγαλύτερη σε διάρκεια φυλάκιση στην ιστορία της χώρας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής»
(αριθμός φύλλου 615, σελίδες 9 - 10, 18.04.2007)
link: Περιοδικό Μάχες & Στρατιώτες Όγδοο Τεύχος Απρίλιος 2012: Αντικομμουνιστική Αντίσταση Στην Ανατολική Ευρώπη 1944 - 1960
Έγγραφο μελών του Αμερικανικού κογκρέσου για την απαγόρευση παροχής όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης στα μέλη του Συντάγματος Azov
Μέρα με την μέρα έρχονται στο φως άγνωστες πτυχές της Ουκρανικής
εποποιίας όπου ο βασικός κορμός αντίστασης είναι οι Εθνικιστές.
Και αν ακόμη
κάποιοι τους χλευάσουν πάντα μέσα από την άνεση της κακοπροαίρετης κριτικής τους, ας θυμηθούμε κάποιες άλλες
στιγμές της ιστορίας που στο τέλος η στάση των συναγωνιστών δικαιώθηκε πλήρως στα μάτια των εθνών.
- Επιχειρήσεις
ελικοπτέρων σε χαμηλό ύψος που έσωσαν τις ζωές από δεκάδες τραυματίες και ενίσχυσαν με πυρομαχικά τις πολιορκημένες φρουρές αλλά και βρήκαν τον θάνατο οι εθελοντές πιλότοι σε κάποιες
περιπτώσεις λόγω των αντιαεροπορικών πυρών του εχθρού.
- Η άγνωστη προσπάθεια της ηγεσίας του Azov για τον απεγκλωβισμό των υπερασπιστών μαχητών της Μαριούπολης και την διάσπαση των εχθρικών γραμμών με δυνάμεις τεθωρακισμένων και πεζικού απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις εισβολής που όμως την κρίσιμη στιγμή από τη μεριά των εγκλωβισμένων τα σχέδια προδόθηκαν από έναν διοικητή ταξιαρχίας, ο οποίος χωρίς να ενημερώσει κανέναν επέλεξε άλλη πορεία διαφυγής - κανείς δεν γνωρίζει με στοιχεία ποιος έδωσε την εντολή για την αλλαγή αυτή αλλά όλοι κατηγόρησαν τον κωμικό πρόεδρο της χώρας - με αποτέλεσμα να υπάρξουν μεγάλες απώλειες και αιχμάλωτοι.
Η δημιουργός των εικονογραφήσεων, Elena Liberty, εργάζεται πάνω στο θέμα του Azov από το 2015.
Υπηρέτησε στο στρατό του Συντάγματος για πάνω από δύο χρόνια.
- Στα
επίσης αξιοσημείωτα οι τηλεφωνικές απειλές για την ζωή τους και την σωματική τους
ακεραιότητα που δέχονται οι σύζυγοι των Ντένις Προκοπένκο και Αρσένιου
Φέντοσιουκ, Κατερίνα και Γιούλια, αλλά και η μητέρα του Φέντοσιουκ.
Οι
καλούντες (από άγνωστους ή από Ρωσικούς αριθμούς πάντα) μιλούν Ρωσικά,
ορισμένες φορές και Ουκρανικά και απειλούν ότι «θα τις σκοτώσουν και θα τις
βιάσουν μόλις μπουν στο Κίεβο».
Οι απειλές έχουν ενταθεί αφότου ίδρυσαν την
οργάνωση «Women of Steel» που έχει στόχο την διεθνοποίηση του
ζητήματος των συνθηκών αιχμαλωσίας των Μαχητών του Azovstal. Δεν έχουν απευθυνθεί στην
αστυνομία ως τώρα διότι κρίνουν πως δεν χρειάζεται.
Angels of Azov
- Ανώνυμη πηγή Ρωσικών
αστυνομικών υπηρεσιών δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων TASS πως οι Svyatoslav
Palamar, ο αναπληρωτής Διοικητής του Συντάγματος Αζόφ και ο Serhiy Volynsky,
Διοικητής της 36ης Ουκρανικής
Μεραρχίας Πεζοναυτών έχουν μεταφερθεί στην Ρωσία για ανακρίσεις. Ουδεμία
αναφορά στον Denis
Prokopenko
ο
οποίος είναι εξαφανισμένος και αγνοείται η τύχη του.
- Ο μαφιόζος αποσχιστής και Ουζμπέκος στην καταγωγή Ντενίς Πουσίλιν
ο οποίος με το επιχείρημα ότι το Azovstal
ρύπαινε, εξήγγειλε για την Μαριούπολη το σάπιο και νωθρό καζινοκαπιταλιστικό
όραμα του, ένα μοντέλο «Ριβιέρας» που μάθαμε από την καλή και από την ανάποδη
και στην Ελλάδα, από τα πλοκάμια του στα προάστια της Αθήνας.
Είναι τόσο το
μίσος τους εναντίον των Ουκρανών που όχι απλώς ακύρωσαν έναν τομέα της βαριάς
βιομηχανίας αλλά και ισοπέδωσαν ένα πραγματικό μνημείο της Σοβιετικής
βιομηχανικής ιστορίας, αν μη τι άλλο, σε εποχή όπου η διατήρηση των άλλοτε «Κάστρων
της Βιομηχανίας» γνωρίζει άνθηση και τουριστική και τεχνολογική.
Το Azovstal που
βαφτίστηκε σε νέο Αλκαζάρ λόγω της αντίστασης στους εισβολείς, παρήγαγε και
εξήγαγε εκατομμύρια τόνους χάλυβα και
προϊόντα έλασης (κυρίως για κατασκευαστικές χρήσεις) προς ολόκληρο τον κόσμο.
- Πριν
από 8 χρόνια το Τάγμα του Azov
απελευθέρωσε
την Μαριούπολη. Μετά την απελευθέρωση η Μαριούπολη γνώρισε μεγάλη άνθιση και
ήταν η πόλη με την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ουκρανία έως την Ρωσική εισβολή.
- Θα
συνεδριάσει το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας για να αποφασίσει εάν θα κηρύξει τους
αιχμαλώτους πολέμου του Azov
«τρομοκρατική
οργάνωση» ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να δικαστούν και να καταδικασθούν με τις
«έσχατες των ποινών».
Όπως έχει ήδη γραφεί στη σελίδα "ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ AZOV" και σύμφωνα με ό,τι ισχύει ΔΙΕΘΝΩΣ είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ η
ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (κάθε νόμου) σε αιχμαλώτους πολέμου (ή σε
συλληφθέντες πολίτες, εν γένει).
Ήτοι, θα έπρεπε να είχαν κηρυχθεί «τρομοκρατική
οργάνωση» ΠΡΙΝ από την αιχμαλώτιση τους ή την οποιαδήποτε εμπλοκή ή σύλληψη. Επιπλέον
υπάρχουν αναφορές για βασανιστήρια των αιχμαλώτων με πένσες και ηλεκτροσόκ,
σύμφωνα με τις Ουκρανικές πηγές.
Είναι το νέο Γκουαντάναμο σε Σοβιετική έκδοση.
Κάποτε οι σαδιστές των ΗΠΑ βασάνιζαν τα μέλη του Σοσιαλοεθνικιστικού Ιρακινού κόμματος Baath, σήμερα
οι νεοφιλεύθεροι του Πούτιν και οι κομματικοί επίγονοι της ΕΣΣΔ βασανίζουν τα
μέλη του Σοσιαλοεθνικιστικού Συντάγματος Azov.
- Να σημειωθεί ότι σε μια ένδειξη
περιφρόνησης των δυνάμεων εισβολής η πλειοψηφία των μαχητών που είχαν ήδη ξεμείνει από πυρομαχικά παρέδωσαν τα ατομικά όπλα
τους στους διοικητές τους και όχι στα χέρια του εχθρού.
- Η δήλωση του Λαγού για την Ουκρανία προκάλεσε τριγμούς στις τάξεις όσων «αγιοποιούν» τον φιλελεύθερο Ρωσικό παράγοντα (και θάφτηκε η είδηση αυτή ακόμη και από τους συνεργάτες του) και την «ελίτ εξουσίας» που τον προωθεί στο εσωτερικό ως αντίβαρο στον Αμερικανισμό, αναδεικνύονται όμως καθημερινά οι νέες πτυχές της Μοσχοβίτικης πλευράς οι οποίες δεν διαφέρουν σε τίποτα από την Αμερικανοσιωνιστική η οποία έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να προωθήσει τον Μητσοτάκη εντός του αστικού κόσμου και της ευρύτερης δεξιάς.
- Η εφημερίδα «Εστία» λόγω των γνωστών κομματικών συμφερόντων των Καραμανλικών για το φυσικό αέριο και την υποστήριξη σε γνωστούς επιχειρηματίες - και φυσικά με έντονη και εξελισσόμενη την διαμάχη εντός των κύκλων των δεξιών που έχουν μετατρέψει την χώρα σε προσωπική αποικία κέρδους και βάση στρατιωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ - δημοσιεύει σε πρωτοσέλιδο τις δηλώσεις της προέδρου των ομογενών του συλλόγου ''Σαρτανά - Έλληνες τής Αζοφικής'' της κυρίας Ναταλίας Παπακίτσα.
Στην περιοχή αυτή υπάρχει έντονο το φιλορωσικό στοιχείο ενώ είχαν καταφύγει και μέλη του ΔΣΕ μετά το ’49. Οι ντόπιοι είχαν σημαντική παρουσία και στον «Κόκκινο Στρατό».
- Παράλληλα να
σημειώσουμε ότι ενισχύονται τα σενάρια ότι γνωστός ιδιοκτήτης ΠΑΕ θα ενισχύσει
τα κομματικά πλάνα πρώην κορυφαίου στελέχους της ΝΔ με πρόσχημα την Ορθοδοξία και φυσικά την
ενίσχυση του Κρεμλίνου, τουτέστιν να αναμένουν κάποιοι εξελίξεις εντός της ελληνικής
ακροδεξιάς.
Στα λεγόμενα της κυρίας Παπακίτσα απάντησε δημοσίως ο πρώην δημοτικός σύμβουλος και εκδότης Γιώργος Δημητρούλιας, την απάντηση του οποίου δεν δημοσίευσε ως όφειλε η σύνταξη της εφημερίδας:
«Δυστυχώς η Ελληνική ομογένεια στην Μαύρη Θάλασσα συρρικνώθηκε δραματικά τα τελευταία 100 χρόνια. Όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε όλες τις χώρες που έχουν παράλια στην Μαύρη Θάλασσα εξόντωσαν τους Έλληνες που κατοικούσαν εκεί χιλιάδες χρόνια και οι εκάστοτε πολιτικοί μας αδιαφόρησαν όπως κάνουν πάντα για αυτούς που δεν ψηφίζουν. Αυτό όμως είναι το θέμα για να γραφεί ένα ολόκληρο βιβλίο.
Η τελευταία συμπαγής Ελληνική
μειονότητα που κατεστράφη στις μέρες μας είναι αυτή της Μαριούπολης από τους
φιλορώσους αποσχιστές και ισλαμιστές Τσετσένους, η οποία κάπου διάβασα ότι ήταν
η τρίτη πιο συμπαγής στον κόσμο, αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους
πολιτικούς μας.
Ο λόγος για την σύνταξη αυτού του κειμένου είναι η
συνέντευξη που έδωσε μία ομογενής από την Μαριούπολη, η κυρία Ναταλία Παπακίτσα
στην Μύρνα Νικολαϊδου που είναι διευθύντρια σύνταξης στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της
Κυριακής και η οποία έγινε πρωτοσέλιδο την 11.06.2022.
Το γεγονός είναι ότι η εκεί Ελληνική μειονότητα έχει
τριχοτομηθεί. Ένα μέρος με τους Ουκρανούς, ένα άλλο με τους Ρώσους και ένα
τρίτο με τις φιλορωσικές επαρχίες του Donbass που θέλουν να αποσχιστούν από την
Ουκρανία και υψώνουν τις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα αφού είναι
φιλοκομμουνιστικές και όλοι οι Έλληνες ομογενείς που αισθάνονται έτσι τις
υποστηρίζουν. Γιατί τώρα τις υποστηρίζουν και οι ελλαδίτες «κομμουνιστοφάγοι»,
είναι μια ψυχιατρική περίπτωση.
Ανάμεσα σε πολλές ανακρίβειες που θα έπρεπε να ελέγξει η διευθύντρια σύνταξης της εφημερίδας, μας λέει η κυρία Παπακίτσα ότι μετά την εισβολή των Ρώσων, που στάθηκαν κύριοι απέναντι τους αφού μιλούσαν Ρωσικά … πέρασαν από τα Ουκρανικά εδάφη (άραγε ποια γλώσσα μιλούσαν;) για να φτάσουν στην Κριμαία και κανείς Ουκρανός δεν τους πείραξε, αλλά όπως μας πληροφόρησε οι Azov στην Μαριούπολη τους κρατούσαν ομήρους (γιατί μιλούσαν ρωσικά) και πλιατσικολογούσαν. Όλα αυτά όμως έρχονται σε αντίθεση με αυτά που είπε ο Έλληνας πρέσβης (Σ.Σ. και φυσικά ενάντια στους Azov και την ιδεολογία τους αφού είναι γνωστός αντιφασίστας) ο Μανώλης Ανδρουλάκης που ήταν και αυτός στη Μαριούπολη τις ίδιες μέρες.
Όπως εγράφη στον τύπο:
Ο Μανώλης Ανδρουλάκης τόνισε ότι τα πάντα έχουν καταστραφεί στην πόλη, ενώ έκανε ειδική αναφορά στο Εθνικιστικό Τάγμα του Azov, με τον ίδιο να διευκρινίζει ότι διαφωνεί ιδεολογικά μαζί του, όμως εκείνο «έδωσε τρόφιμα», σύμφωνα με τον ίδιο.
«Έζησα την πόλη ζωντανή, με τα μαγαζιά της, τους ανθρώπους της, τώρα αφήνω μια
πόλη κατεστραμμένη. Κάθε μέρα ήταν και χειρότερη. Το να ακούς τις μάχες από
μακριά, λες εντάξει είναι μακριά. Κάθε μέρα που πλησίαζε γινόταν όλο πιο κοντά
αυτός ο ήχος. Η πόλη καταλάβαμε ότι ήταν αποκλεισμένη», είπε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, πρόσθεσε πως «χτυπήθηκε πολύς άμαχος πληθυσμός και δομές, και όταν λέω χτυπήθηκε, εννοώ δεν έμεινε τίποτα» και συμπλήρωσε πως «μπορείς να πεις πολλά για τους Azov. Τι ήταν και τι είναι. Δεν θέλω να μπω πάλι στο ιδεολογικό και το πολιτικό κομμάτι. Οι Azov ήταν και είναι μία από τις άμυνες της πόλης. Δεν χτυπούν τους δικούς τους. Τους έχω γνωρίσει.
Επειδή έχω εκπλαγεί
λίγο με τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα με το προξενείο είναι καλό που
υπάρχει μία πρωτοφανής στήριξη για την Ουκρανία. Κάτι τέτοιο δεν είχαμε ποτέ
στο παρελθόν. Κάπου γράφτηκε ότι με κρατούσαν όμηρο οι Azov και μου έκαναν βασανιστήρια. Τις δύο
πρώτες μέρες οι Azov
μας τάιζαν. Αυτό είναι γεγονός. Δεν συμφωνώ μαζί τους ιδεολογικά αλλά δεν είδα
αυτό που γράφεται».
Που βρίσκεται άραγε η αλήθεια; Τέλος θυμίζω σε όλους τα εξής από παλαιότερη δήλωση:
Η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας, Αλεξάνδρα Προτσένκο - Πιτσαντζή αρνείται να εγκαταλείψει την Μαριούπολη και να αφήσει πίσω τους χιλιάδες ομογενείς.
«Δεν θέλησα να φύγω, να
κρυφτώ κάπου, θεώρησα χρέος μου να μείνω. Η Μαριούπολη είναι περικυκλωμένη. Μας
βομβαρδίζουν ανελέητα! Σας μιλάω από ένα υπόγειο, χωρίς φως, ζέστη, νερό και
ψωμί! Πέφτουν βόμβες παντού, υπάρχουν θύματα άμαχοι, μεγάλες καταστροφές.
Συμφορά! Λυπάμαι τους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά».
«Εμείς οι Έλληνες της πολιορκημένης Μαριούπολης
βιώνουμε μια τραγωδία. Είναι παρανοϊκό να αποφασίζει ένας Πούτιν για το αν θα
ζήσουμε ή θα πεθάνουμε εδώ στον τόπο μας».
«Γράψε το σας παρακαλώ - Ο Πούτιν διαπράττει γενοκτονία
εις βάρος των Ελλήνων στην Ουκρανία»
Εισαγωγικό του Wolverine:
Η σύρραξη στην Ουκρανία επαναπροσδιόρισε τις ιδεολογικές διαφωνίες και συμμαχίες ακόμη και τις φιλίες ή «λυκοφιλίες» εντός του ευρύτερου «χώρου» και ανέδειξε παθογένειες αντιλήψεις και απόψεις που κρύβονταν καλά τόσο καιρό κάτω από τις παράλληλες πολιτικές εξελίξεις μετά την φυλάκιση της «Χρυσής Αυγής».
Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε ξεκάθαρα ότι η διαλεκτική παραμένει θαμπή γραμμή στην επέκταση του εσωτερικού διαλόγου για ένα σημαντικό θέμα που ταλανίζει όλα τα εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης. Αν και πολλοί είναι αλήθεια ότι παραμένουν ουδέτεροι στην αλληλοσφαγή των Σλαβικών πληθυσμών, οι δυο πλευρές που τόνισαν τις αντιθέσεις και επέλεξαν με επίσημο τρόπο και ρόλο κάποια πλευρά θυμίζουν τις ανάλογες εντάσεις για τους Κροάτες φασίστες στην σύρραξη της Γιουγκοσλαβίας καθώς και για τον ρόλο της «εναλλακτικής δεξιάς» των ΗΠΑ, θέματα που πολλές φορές μέσα από τις διαφωνίες επηρεάζουν ή δείχνουν να ετεροκαθορίζουν την ταυτότητα και την πορεία του κομματιού του κινήματος που παραμένει ενεργό στην χώρα μας.
Σκοπός των σημερινών άρθρων τα οποία και κλείνουν στην ουσία - θα ήθελα να πιστεύω προσωρινά - έναν κύκλο αποκλειστικής αρθρογραφίας που άνοιξε το 2014 και συνεχίστηκε αμέσως μετά την Ρωσική εισβολή, με τα πιο πρόσφατα να είναι διάρκειας περισσότερο των τριών μηνών και τα οποία φτάνουν σήμερα τα 115 στον αριθμό στο σύνολο τους ενώ μπορείτε να τα δείτε όλα μαζί εδώ - σε ανοιχτή φόρμα σχολίων για όλους με αποτέλεσμα να εκνευριστούν πολλοί - δεν είναι να πείσουν κάποιον ή να «αγιοποιήσουν» την μια πλευρά αλλά να φωτίσουν στα πλαίσια του διαδικτύου τις άγνωστες μορφές και τις συνθήκες της σύρραξης, καθώς και τα παρασκήνια της ιστορικής σύγκρουσης ανάμεσα στους Ουκρανούς Εθνικιστές του Κιέβου και τους Ρώσους υποστηρικτές της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και της μυστικής διπλωματίας του Κρεμλίνου.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε κάποιους οι τελευταίοι μπροστά στο όραμα για την επανασύσταση της Ρωσικής επεκτατικής στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης έχουν καταφέρει να στρατολογήσουν στο όνομα της περιβόητης «αποναζιστικοποίησης» - αν και οι Εθνικοσοσιαλιστές στην Ουκρανία είναι λιγότεροι αριθμητικά από όσο πολλοί νομίζουν - φανατικούς κομμουνιστές από οικογένειες πού ήταν σημαίνοντα στελέχη του Σοβιετικού κόμματος, ακροδεξιούς τσαρικούς εθνικιστές, εθνικομπολσεβίκους που συμφωνούν με την εισβολή και την προσάρτηση περιοχών των αποσχιστών ή το κάνουν επειδή φοβούνται τις διώξεις του Πούτιν, ακόμη και πρώην ή νυν (;) εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι προς απογοήτευση πολλών ... για να τα λέμε όλα δίνουν σε κάποιες χρονικές στιγμές ακόμη και έναν έντονο αντισιωνιστικό τόνο μέσα στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» προκαλώντας τόσο την έκπληξη και τις αντιδράσεις του Κρεμλίνου και φυσικά την οργή των Σιωνιστών. Οι τελευταίοι έσπευσαν να δολοφονήσουν μετά το 2014 τους «ακραίους» και ανεξέλεγκτους πολέμαρχους - και κατηγόρησαν φυσικά και για αυτό τους Ουκρανούς - και να επιβάλλουν τα πρώην μέλη του Σοβιετικού κόμματος και της KGB ή ανθρώπους της μαφίας με την ασιατική καταγωγή και την μεσανατολική ηθική.
Όλοι σήμερα εν όπλοις λοιπόν κάτω από την εξουσία του πλουτοκράτη και φίλου του Ισραήλ Πούτιν για την επίτευξη των σκοπών των αλλογενών Μοσχοβιτών συμβούλων που είτε με τον Τσάρο είτε με τον Στάλιν είτε με τον Πούτιν δεν αλλάζουν σε τακτικές και σχεδιασμούς.
Η Ρωσική ψυχή κάποιες φορές είναι λευκή στο δέρμα και άκρως ανατολίτικη στη σκέψη - αν και το 40% του Azov είναι Ρώσοι - και για μια ακόμη φορά δείχνει να «αλλάζει δέρμα» να προάγει έναν Σλαβοασιατικό και φανατικό ρασοφορεμένο «Βυζαντινισμό» στον στρατό και την κοινωνία μέσα από την στρατολόγηση πληθυσμών του Καυκάσου και των Μογγολικών πληθυσμών των αυτόνομων δημοκρατιών ...
(οι ορδές του Πούτιν είναι από το Μπουριάτ, περιοχή κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη. Οι Μπουριάτ είναι το ένα από τα δύο Μογγολικά φύλα αυτοχθόνων της Σιβηρίας, μαζί με τους Γιακούτς. Τα δύο κρατίδια ανήκουν στην Ρωσική Ομοσπονδία. Αυτούς μαζί και με άλλους μη Ευρωπαίους στέλνει στην καρδιά της Ευρώπης για να σφάζουν και να βιάζουν Ουκρανούς. Δεν μιλούν καν Ρωσικά όπως έχουν πει πολλοί Ουκρανοί που είχαν την ατυχία να «συναντηθούν» μαζί τους ενώ οι δολοφόνοι βραβεύτηκαν δημοσίως ... από τον αντιφασίστα Καγκεμπίτη πρόεδρο)
... να παραμένει ίδια στις επιδιώξεις της για την παγκόσμια ισχύ και την κατοχή πλουτοπαραγωγικών περιοχών προς όφελος της Κίνας επιδεικνύοντας και πάλι τα ιμπεριαλιστικά της αντανακλαστικά, αγνοώντας πλήρως τις κραυγές της Δύσης με την οποία διαφέρει κυρίως στην προβολή και την στήριξη των ομοφυλόφιλων στις δομές της εκπαίδευσης και την τηλεόραση.
Η σύναψη της σινορωσικής
συμμαχίας απέναντι στο ΝΑΤΟ, η προσέγγιση της Τουρκίας και η δομή ενός άλλου
πόλου ισχύος με την πυρηνική απειλή να είναι πάντα παρούσα, η προώθηση των Ρωσικών συμφερόντων στην Ελλάδα και την Μεσόγειο ακόμη και μέσα από το Ισραήλ, τις ΜΚΟ τα Ρωσικά και Ελλαδικά μοναστήρια
και τους γνωστούς επιχειρηματίες καθώς και τους ακροδεξιούς και ακροαριστερούς εκδότες, για
κάποιους δείχνει να είναι η συνολική αυτή εικόνα η σωτηρία της πατρίδος (…) ενώ για άλλους ένα ακόμη φρικώδες κεφάλι της Λερναίας Ύδρας μετά την ήττα του αντιδημοκρατικού στρατοπέδου το
’45 που ξαναπαίρνει τον ρόλο στο διεθνές στερέωμα.
Οι παρακάτω γραμμές συγκροτούν ένα ενδιαφέρον παζλ πληροφοριών και άρθρων το οποίο έρχεται πιθανόν σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη κυρίως μιας μερίδας των εθνικιστών και της άκρας δεξιάς, αλλά όμως επαληθεύει τις υποψίες πολλών και δικαιώνει την στήριξη των Ουκρανών από έναν σκληρό πυρήνα των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών και Φασιστών εντός και εκτός της «Τρίτης Θέσης».
Μην ξεχνάμε ότι το Ουκρανικό κράτος υιοθετεί πλήρως τις νομικές διατάξεις για την ποινικοποίηση του Κομμουνισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού και γιορτάζει την Σοβιετική κατοχή της χώρας! Παραμένει πάντα εχθρικό απέναντι στους οργανωμένους ριζοσπάστες Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές και το έχει αποδείξει με φυλακίσεις διώξεις και δολοφονίες. Παρά όμως τις διαφωνίες των πληθυσμών της χώρας λόγω και της θρησκείας η Ρωσική εισβολή ανέδειξε ένα νέο πνεύμα αντίστασης και ήθους, προώθησε την μελέτη γύρω από το ιστορικό κίνημα της χώρας το οποίο υιοθετεί τις απόψεις εκείνες που χαρακτηρίστηκαν ως «Σοσιαλοεθνικιστικές» και αργότερα διαμορφώθηκαν στο πεδίο σκέψης της ευρύτερης «Τρίτης Θέσης».
Ας δούμε ένα άρθρο του Γιώργου Δημητρούλια το οποίο βοηθάει στην έρευνα μας σχετικά με τον Ουκρανικό Εθνικισμό. Ο πρώην υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της «Χρυσής Αυγής» και εκδότης μαζί με τον παλαίμαχο συναγωνιστή και πρώην σύμβουλο των Ουκρανών Άρη Αρίων είναι οι δυο Έλληνες που γνωρίζουν προσωπικά την ηγεσία του Azov και αρκετά καλά την Ουκρανική κοινωνία και την ιστορία της περιοχής και δεν το κρύβουν τόσο στις συνεντεύξεις τους όσο και στα άρθρα τους.
Η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Ουκρανική Λαϊκή Αυτοάμυνα.
Υπήρξε η μήτρα του Μετασοβιετικού Ουκρανικού Εθνικισμού
και ήταν κυρίαρχη ειδικά στην δυτική Ουκρανία. Πολύ μαχητική αποτέλεσε το
παράδειγμα για όλες τις Εθνικιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιήθηκαν
μετέπειτα και είχαν στις τάξεις τους αλλά και στην ηγεσία τους παλαιούς
γνωστούς Ουκρανούς Εθνικιστές, όπως ο Γιούρι Σουχέβιτς υιός του Ρομάν Σουχέβιτς, στρατιωτικός διοικητής του «Ουκρανικού Αντάρτικου Στρατού» (από τον οποίο πήρα
το 2007 την συνέντευξη), με πολιτικό αρχηγό τον Stepan Bandera που έκανε ανταρτοπόλεμο
στον Σοβιετικό Στρατό μέχρι το 1956!
Αποτελούνταν από μια πολιτική πτέρυγα (η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - UNA) και μια παραστρατιωτική πτέρυγα (Ukrainian People's Self Defence - UNSO). Η UNA - UNSO δημιουργήθηκε το 1991 ως «ένας σχηματισμός επανδρωμένος από μέλη του UNA που είχαν υπηρετήσει στις Σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν την «Κρατική Επιτροπή για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης».
Το UNA - UNSO έχει περιγραφεί από τον ειδικό σε θέματα διεθνούς ασφάλειας όπως τον Andrew McGregor ως ένα «με επιρροή αλλά περιθωριακό κίνημα», το οποίο επηρέασε βαθιά την «ακροδεξιά» πολιτική στην Ουκρανία λόγω της διορατικότητας του και της μαχητικότητάς του, αν και είχε ακόμη λίγα μέλη. Αν και η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση (Ουκρανικά: УНА, UNA) που ήταν η πολιτική πτέρυγα της οργάνωσης, στις 22 Μαΐου 2014 συγχωνεύτηκε με τον «Δεξιό Τομέα», η UNA-UNSO συνεχίζει να λειτουργεί ανεξάρτητα.
Η UNSO έχει συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς συγκρούσεις
στέλνοντας εθελοντές για να υποστηρίξουν διάφορους εμπόλεμους, συμπεριλαμβανομένου
του πρώτου πολέμου του Ναγκόρνο - Καραμπάχ, του πολέμου της Υπερδνειστερίας, του πολέμου στην Αμπχαζία, του πρώτου πολέμου της Τσετσενίας, των πολέμων της
Γιουγκοσλαβίας και του Ρωσο - Ουκρανικού πολέμου .
Ιστορία - πρώτα χρόνια
Το UNA δημιουργήθηκε στις 30 Ιουνίου 1990 στο Lviv ως
Ουκρανική Διακομματική Συνέλευση (UMA), με επικεφαλής τον πολιτικό και εθνικιστή συγγραφέα Dmytro Korchynsky.
Στις 3-4 Νοεμβρίου 1990, ένα συνέδριο της Ουκρανικής Εθνικής Ένωσης (UNS)
πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο. Στις 11 Ιανουαρίου 1991, διμοιρίες UNS με
επικεφαλής τον Yuriy Tyma φρουρούσαν το παλάτι Seimas κατά τη διάρκεια των γεγονότων
του Ιανουαρίου στη Λιθουανία. Στις 30 Ιουνίου 1991, περίπου 200 μέλη του UNS
πραγματοποίησαν μια παρέλαση με λαμπαδηδρομία στο Lviv για τον εορτασμό της
διακήρυξης της Ουκρανικής ανεξαρτησίας το 1941 .
Κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών της απόπειρας πραξικοπήματος της Σοβιετικής Ένωσης του 1991, μια ομάδα του UNS με επικεφαλής τον βετεράνο του πολέμου Valeriy Bobrovych έφυγε για τη Μόσχα. H διμοιρία έθεσε αργότερα τα θεμέλια για το τάγμα «Αργώ». Στις 19 Αυγούστου 1991, κατά τη διάρκεια του αγώνα κατά της «Κρατικής Επιτροπής για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης», ο UNS δημιούργησε ομάδες της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας (UNSO) στο Κίεβο.
Οι διμοιρίες σχηματίστηκαν γύρω από μια μικρή ομάδα βετεράνων του Σοβιετικού στρατού με Ουκρανική εθνικότητα από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν στα πεδία μάχης του οποίου οι κομματικοί της Μόσχας θυσίασαν σε μεγάλο ποσοστό τους λευκούς Σλάβους και όχι τους μουσουλμάνους Ασιάτες.
Τον Δεκέμβριο του 1990 ο Γιούρι Σούχεβιτς, ο γιος
του Ρόμαν Σούχεβιτς, εξελέγη πρώτος ηγέτης του UNS. Λόγω της 8ης Σεπτεμβρίου 1991 και
την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, η έκτη σύνοδος του UMA
μετονομάστηκε σε Ουκρανική Εθνοσυνέλευση. Έγινε γνωστό ως UNA - UNSO, λόγω της
στενής σχέσης του UNSO με το UNA.
Από την ανεξαρτησία της το 1991, η Ουκρανία έχει αυτονομιστικά κινήματα με στόχο την επανένωση τμημάτων της Ουκρανίας με τη Ρωσία και άλλες γειτονικές χώρες. Η UNA - UNSO εμπόδισε τον εκπρόσωπο Γκοντσάροφ του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης από την επανίδρυση της Σοβιετικής Δημοκρατίας στο Ντόνετσκ - Κρίβοϊ Ρογκ και της Εθνοφρουράς του Ντόνετσκ στο Ντονμπάς.
Το Νοέμβριο του 1991 η UNSO πραγματοποίησε μια συγκέντρωση και λόγω ενός καυγά που ενεπλάκησαν μαχητές της UNSO, η κυβέρνηση έκανε τις πρώτες μαζικές συλλήψεις ακτιβιστών της UNSO. Στην Οδησσό η UNSO σταμάτησε μια πρωτοβουλία για τη δημιουργία της Δημοκρατίας του Νοβοροσίσκ, επηρεάζοντας τα αυτονομιστικά κινήματα στη Μπουκοβίνα και τη Ζακαρπατία.
Στις 7
Ιουνίου 1992, μια ομάδα UNSO από το Lviv διέλυσε ένα Ρουμανικό συνέδριο στο
Chernivtsi το οποίο υποστήριζε την ένωση της βόρειας Bukovina και της Ρουμανίας. Στις αρχές του 1993, η UNSO είχε 4.000 μέλη.
Εθελοντές της UNSO στη Γεωργία
Το UNA εγγράφηκε ως πολιτικό κόμμα τον Δεκέμβριο του 1994 και στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας του 1994 τρία μέλη του UNA - UNSO εκλέχθηκαν ως βουλευτές στο Verkhovna Rada (Ουκρανικό κοινοβούλιο). Τον Σεπτέμβριο του 1995, η εγγραφή του ανεστάλη μέχρι το 1997. Η UNSO εγγράφηκε ως δημόσιος οργανισμός μόνο στις περιφέρειες Lviv, Ternopil, Rivne και Poltava. Στην πράξη, ωστόσο, δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ των μελών και των δύο οργανισμών.
Από το 1994 έως το 1997, τα μέλη του UNA-UNSO έγιναν γνωστά στην Ουκρανία μέσω μιας σειράς αντιρωσικών δραστηριοτήτων. Οι βουλευτές της UNA - UNSO κατέστρεψαν μια Ρωσική σημαία στη Βερχόβνα Ράντα, οι μαχητές της UNA - UNSO ενώθηκαν με τους Τσετσένους αντάρτες στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας και ακτιβιστές οργάνωσαν διαδηλώσεις εναντίον Ρώσων τραγουδιστών της pop που επισκέπτονταν την Ουκρανία.
Η UNA - UNSO πήρε θέση σε υποθέσεις της Ουκρανικής
εκκλησίας και συγκρούστηκε με την αστυνομία κατά τη διάρκεια της κηδείας του
Πατριάρχη Volodomyr τον Ιούλιο του 1995, επικεφαλής της Ουκρανικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας του Πατριαρχείου Κιέβου. Οι οργανώσεις υποστήριξαν τον Πατριάρχη
Φιλάρετο Ντενυσένκο, ο οποίος αφορίστηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και
συμμετείχε σε βίαιες απόπειρες κατάσχεσης περιουσίας για τη νέα εκκλησία
(ιδιαίτερα στις περιφέρειες Rivne και Volyn ). Τα μέλη ανήλθαν σε περίπου
10.000, με περίπου το 90 τοις εκατό των οποίων ήταν μεταξύ 18 και 35 ετών.
Το 1997, η
κυβέρνηση του Λεονίντ Κούτσμα απαγόρευσε την Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Εθνική Αυτοάμυνα της Ουκρανίας. Τα μέλη του UNA-UNSO απάντησαν με βίαιες διαδηλώσεις
στους δρόμους, με αποτέλεσμα περισσότερες από 250 συλλήψεις.
Το 1998, οι νέοι ηγέτες της UNA - UNSO ήταν ο Andriy
Shkil και ο Yuriy Shukhevych, ο γιος του Ουκρανού εθνικιστή Roman Shukhevych.
Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας το 1998, η οργάνωση έλαβε 0,39 τοις
εκατό των ψήφων.
Η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση - Μέλη της Ουκρανικής
Εθνικιστικής Αυτοάμυνας συμμετείχαν στην εκστρατεία διαμαρτυρίας ''Ουκρανία Xωρίς
Κούτσμα 2000 - 01''. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2002, ο Andriy Shkil
κέρδισε μια εκλογική περιφέρεια στην περιφέρεια Lviv και μια έδρα στο
κοινοβούλιο.
Το 2005, ο Γιούρι Σούxεβιτς έγινε ξανά αρχηγός του
κόμματος. Στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006, απέτυχε να κερδίσει
κοινοβουλευτική εκπροσώπηση με 0,06 τοις εκατό των ψήφων και δεν συμμετείχε στις εκλογές του 2007 .
Το 2008, ο γενικός εισαγγελέας της Νότιας Οσετίας
Teimuraz Khugayev κατηγόρησε την UNA - UNSO ότι εντάχθηκε σε μια Γεωργιανή
μονάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αυγούστου, αλλά δεν προσκομίστηκαν
στοιχεία. Σύμφωνα με έκθεση της Ρωσικής
Ερευνητικής Επιτροπής του Αυγούστου 2009, 200 μέλη του UNA - UNSO και στρατιώτες
από τις χερσαίες δυνάμεις της Ουκρανίας βοήθησαν τη Γεωργία κατά τη διάρκεια
των μαχών. Η Ουκρανία αρνήθηκε την κατηγορία. Ο αναπληρωτής επικεφαλής του UNA -
UNSO, Mykola Karpyuk, είπε ότι «δυστυχώς», κανένα μέλος της οργάνωσης δεν
συμμετείχε στη σύγκρουση στη Γεωργία .
Η UNA - UNSO συμμετείχε στις κοινοβουλευτικές εκλογές
της Ουκρανίας το 2012, λαμβάνοντας το
0,08 τοις εκατό των εθνικών ψήφων και δεν κέρδισε καμία από τις πέντε εκλογικές
περιφέρειες στις οποίες υπέβαλαν υποψήφιους και έτσι απέτυχε να κερδίσει
κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Τον Μάρτιο του 2014, η Ρωσία άσκησε ποινική δίωξη
εναντίον του κόμματος και ορισμένων από τα μέλη του, συμπεριλαμβανομένου του
αρχηγού του κόμματος Oleh Tyahnybok του Svoboda, για «οργάνωση ένοπλης
συμμορίας» που φέρεται να πολέμησε τη ρωσική 76η Μεραρχία
Αεροπορικής Επιθέσεως των Φρουρών κατά τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας. Η
πολιτική πτέρυγα της Ουκρανικής Εθνοσυνέλευσης της οργάνωσης συγχωνεύτηκε με
τον «Δεξιό Τομέα» στις 22 Μαΐου 2014.
Υπερδνειστερία
Κατά τη διάρκεια του pολέμου της Υπερδνειστερίας, τα
μέλη της UNA - UNSO πολέμησαν με τους αυτονομιστές της Υπερδνειστερίας ενάντια
στις κυβερνητικές δυνάμεις της Μολδαβίας για την υπεράσπιση μιας μεγάλης
εθνικής Ουκρανικής μειονότητας στην Υπερδνειστερία. Πάνω 50 μέλη της UNSO έλαβαν το παράσημο Defender
of Transnistria.
Εμφύλιος της Γεωργίας
Το 1993, η UNA - UNSO έστειλε εθελοντές στη σύγκρουση Αμπχαζίας - Γεωργίας εναντίον των Αμπχάζιων αυτονομιστών. Η μονάδα UNA-UNSO Argo ενώθηκε με τη Γεωργιανή πλευρά εναντίον των υποστηριζόμενων από τη Ρωσία δυνάμεων της Αμπχαζίας και ορισμένοι εθελοντές εντάχθηκαν στο Τάγμα Σουχούμι των Δυνάμεων Πεζικού της Γεωργίας.
Μια ομάδα η CPT Ustym απέτρεψε μια αμφίβια επίθεση των Ρωσικών
δυνάμεων κοντά στο Σουχούμι, βυθίζοντας ένα Rωσικό στρατιωτικό μηχανοκίνητο
σκάφος. Επτά μέλη της UNSO πέθαναν κοντά στο Σουχούμι και 30 μέλη έλαβαν το
μετάλλιο του Τάγματος του Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι .
Η UNSO είχε επίσης πολεμήσει στον Πόλεμο στο Ντονμπάς
ως μέρος του Ουκρανικού Σώματος Εθελοντών
και του Τάγματος εδαφικής άμυνας της 54ης μονάδας Αναγνώρισης «UNSO». Πολεμάει επίσης
στη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 .
Σοβιετική Ένωση και ο «αστικός εθνικισμός της Ουκρανίας»
Στη Σοβιετική ιδεολογία, υπήρχε η έννοια του Ουκρανικού «αστικού εθνικισμού» (UBN). Αυτός ο εθνικισμός παρουσιάστηκε ως μια μορφή αντισοσιαλιστικού και αντεπαναστατικού, «αστικού» κινήματος. Όλες οι αντεπαναστατικές δραστηριότητες διώχθηκαν από το άρθρο 58 του Ρωσικού ποινικού κώδικα του 1922. Ο ορισμός του Ουκρανικού «αστικού εθνικισμού» συμπεριλήφθηκε καλά στον πρόλογο ενός Σοβιετικού βιβλίου από τη δεκαετία του 1950: «Υπό ξένες σημαίες» του Volodymyr Byelyayev.
Το βιβλίο ισχυρίστηκε ότι ο Ουκρανικός
αστικός εθνικισμός εφευρέθηκε από τον «αρχιεχθρό» του Ουκρανικού λαού, τον
ιστορικό Χρουσέφσκι (Mykhailo Hrushevsky), τον οποίο ο συγγραφέας ισχυρίστηκε
ότι ήταν Γερμανός κατάσκοπος. Ο Χρουσέφσκι απολάμβανε μεγάλη δημοτικότητα και
σεβασμό στην πολιτική και δημόσια ζωή, οπότε η Σοβιετική κυβέρνηση κατέφυγε σε
αρνητικές δημόσιες σχέσεις απέναντι του. Αυτές οι κατηγορίες επαναλήφθηκαν
πρόσφατα από τον διδάκτορα των ιστορικών επιστημών Vitaliy Sarbei, του οποίου
το έργο δημοσιεύθηκε από το Rωσικό πρακτορείο πληροφοριών "Rosbalt"
(Φεβρουάριος 2011).
Ο Ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν ένα κλισέ της Σοβιετικής φρασεολογίας, όπως ο «προλεταριακός διεθνισμός», «η αδελφότητα των λαών», «Αγκιτπρόπ», «Σταχανοβισμός», «εχθρός του λαού» και πολλά άλλα. Σύμφωνα με τη Σοβιετική ιδεολογία, ο Ουκρανικός αστικός εθνικισμός ήταν μια συγκεκριμένη μορφή αστικού εθνικισμού που αναγνωρίζει την ανωτερότητα των εθνικών συμφερόντων έναντι των ταξικών συμφερόντων (βλ. τάξη στη μαρξιστική θεωρία).
Η
ιδέα του αστικού εθνικισμού απαιτήθηκε για να διατηρηθεί η συνέπεια με τη
Διακήρυξη των Μπολσεβίκων για τα Δικαιώματα των Λαών της Ρωσίας, η οποία έθεσε
ένα κύμα αποσχιστικών κινήσεων σε όλη την πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτή η
έννοια του εθνικισμού χρησιμοποιήθηκε επίσης για να προσδιορίσει όλους όσους
δεν συμμερίζονταν τις αρχές εθνικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι),
τον προλεταριακό διεθνισμό και δεν ταίριαζαν στον ορισμό του αστικού
κοσμοπολιτισμού. Στη Σοβιετική ιδεολογία, ο αστικός κοσμοπολιτισμός ήταν ένα
αρνητικό φαινόμενο και αντίθετο με τη διακηρυγμένη «αδελφότητα των λαών».
Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920 στα έγγραφα του Κομμουνιστικού Κόμματος και εξαπλώθηκε στη Σοβιετική δημοσιογραφία και επιστημονική βιβλιογραφία. Χρειαζόταν ως ιδεολογική συσκευή.
Ομοίως, η Σοβιετική ιστοριογραφία εξισώνει πλήρως τον Ουκρανικό εθνικισμό με
τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι ο «ρατσισμός» και η
λατρεία της προσωπικότητας του αρχηγού ήταν εξωγενείς με τον Oυκρανικό Εθνικισμό, που ήταν η κύρια διάκριση του. Αυτή η Σοβιετική θεωρία για τον Εθνικισμό είχε αφήσει
αρκετά κατάλοιπα νοοτροπίας στους ανθρώπους που είχαν περάσει αρκετά χρόνια
κάτω από το πρώην Σοβιετικό καθεστώς. Αυτή ήταν και η κύρια εσωτερική σύγκρουση
που έγινε το 2014 στο Maidan
και
δημιουργήθηκε η νέα γενιά του Ουκρανικού Εθνικισμού που βλέπουμε στο Κίνημα του
AZOV.
Η ριζοσπαστική εθνικιστική άποψη για τον πόλεμο της
Ουκρανίας.
Το παρακάτω κείμενο είναι ενός ξένου συναγωνιστή του James A. και δημοσιεύτηκε στο Counter - Currents και αιτιολογεί
το πια πρέπει να είναι η στάση των Λευκών Εθνικιστών απέναντι στην Ρωσική
εισβολή στην Ουκρανία.
Για την μετάφραση: Γιώργος
Δημητρούλιας.
«Έχω άσχημα νέα για όσους τάσσονται με τη Ρωσία επειδή αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ. Η ιδέα ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ είναι εσφαλμένη και καταρρέει κάτω από την πιο στοιχειώδη ανάλυση. Δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα από αυτή την εισβολή που θα μειώσει τη δύναμη του ΝΑΤΟ και μέσω αυτής, την επιρροή της Αμερικής στην Ευρώπη.
Αντίθετα, μέχρι το τέλος αυτού του πολέμου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η Ρωσία θα είναι πιο αδύναμη σε σύγκριση με το ΝΑΤΟ και η Αμερική/ΝΑΤΟ θα έχει ισχυρότερη παρουσία στην Ευρώπη.
Το ΝΑΤΟ υφίσταται κρίση νομιμότητας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, με την εισβολή της Ρωσίας σε μια χώρα που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, δικαιολόγησαν την ανάγκη για ΝΑΤΟ στα μάτια εκατομμυρίων Ανατολικοευρωπαίων και το ΝΑΤΟ έχει αναζωογονηθεί όσο ποτέ άλλοτε.
Δείτε ήδη
μερικές από τις ειδήσεις που έρχονται από την Ευρώπη:
Η Γερμανία ξοδεύει πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ για
να επανεξοπλίσει τον στρατό της.
Η Πολωνία αυξάνει το μέγεθος του στρατού της από
110.000 σε 250.000, δημιουργώντας μια Δύναμη Εδαφικής Άμυνας 50.000 και αυξάνει
τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της από 2% σε 3% του ΑΕΠ της.
Οι δημοσκοπήσεις υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ στη
Φινλανδία και τη Σουηδία βρίσκονται σε υψηλό ρεκόρ, με τις κυβερνήσεις κάθε
χώρας να μιλούν σοβαρά για αυτό για πρώτη φορά.
Σε μια αντιστροφή της πολιτικής, η Φινλανδία έστειλε
2.500 τυφέκια εφόδου, 150.000 φυσίγγια, 1.500 «μπαζούκας μίας βολής» (τα οποία
πιθανότατα είναι M72 LAW) και 70.000 MRE στην Ουκρανία.
Η εισβολή της Ρωσίας σε μια χώρα που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ έχει δικαιώσει το ΝΑΤΟ στα μάτια της Ανατολικής Ευρώπης και οι έμποροι όπλων του ΝΑΤΟ πρόκειται να κερδίσουν δισεκατομμύρια από τη Γερμανία και την Πολωνία καθώς ενισχύουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις.
Χάρη στον Πούτιν, η επικράτηση της Αμερικής στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ είναι ισχυρότερη από ποτέ. Εάν η Ρωσία νικήσει την Ουκρανία, το ΝΑΤΟ θα δικαιωθεί περισσότερο από ποτέ. Και η Φινλανδία, ένας από τους ισχυρότερους στρατούς της Ευρώπης, θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Εάν θέλετε να αποδυναμωθεί η ισχύς του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, το αποτέλεσμα
που θα πρέπει να ελπίζετε περισσότερο είναι ότι η Ουκρανία είτε θα αποκρούσει
τη ρωσική εισβολή είτε θα προκαλέσει τεράστιες απώλειες στον Ρωσικό στρατό,
εκθέτοντας τη Ρωσία όχι ως στρατιωτική υπερδύναμη αλλά απλώς ως χώρα του Τρίτου
Κόσμου με πυρηνικά όπλα, όπως το Πακιστάν.
Η Ρωσία σίγουρα δεν είναι οικονομική υπερδύναμη. Το ΑΕΠ του Τέξας είναι μεγαλύτερο από αυτό της Ρωσίας. Και ο υπόλοιπος κόσμος έχει τη δυνατότητα να συγκεντρώσει τους φυσικούς πόρους και τις οικονομίες τους με τρόπο που θα βλάψει λίγο κάθε χώρα και πολύ τη Ρωσία. Η Νορβηγία, η Ρουμανία και το Αζερμπαϊτζάν έχουν επίσης πολύ φυσικό αέριο και πετρέλαιο, και βρίσκονται εντός ή κοντά στην Ευρώπη.
Στις κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης δεν αρέσει η επιρροή που έχει η Αμερική πάνω τους μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά είναι απολύτως πρόθυμες να πληρώσουν αυτό το τίμημα με αντάλλαγμα την ασφάλεια κατά της Ρωσίας. Εάν η Ουκρανία, μη μέλος του ΝΑΤΟ, μπορεί να απωθήσει τη Ρωσία ή να προκαλέσει τεράστιες απώλειες, τότε η ανάγκη για το ΝΑΤΟ τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Εάν η Ουκρανία μπορεί να συγκρατήσει τη Ρωσία μόνη της χρησιμοποιώντας τα όπλα του ΝΑΤΟ, τότε τι θα μπορούσαν να κάνουν μαζί η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Τσεχία, η Κροατία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία αν σχημάτιζαν έναν τύπο ΝΑΤΟ; Η Πολωνία είναι μια δύναμη - όχι μια υπερδύναμη, όχι μια μεγάλη δύναμη, αλλά μια δύναμη σίγουρα. Η Πολωνία και η Τσεχική Δημοκρατία έχουν μεγάλες εγχώριες βιομηχανίες όπλων και η Ρουμανία έχει πετρέλαιο.
Η ιδέα του Intermarium και του Ομίλου Visegrád κερδίζει καθημερινά έλξη στην Ανατολική Ευρώπη. Η Ελλάδα και η Γαλλία θα ήταν επίσης πιθανές υποψήφιες για ένταξη σε έναν τέτοιο ευρωπαϊκό οργανισμό τύπου ΝΑΤΟ, εάν η Ανατολική Ευρώπη αποσχιζόταν από το ΝΑΤΟ και σχημάτιζε κάτι τέτοιο. Από εκεί μπορεί να αυξηθεί και να συμπεριλάβει όλη την Ευρώπη.
Αυτό είναι υποθετικό, ναι, αλλά αυτό που δεν είναι υποθετικό είναι ότι η Ρωσία έχασε στρατεύματα, πόρους και έχει «κρατήσει» την οικονομία της για το προνόμιο να κάνει το ΝΑΤΟ μεγαλύτερο και ισχυρότερο.
Για όλα αυτά, η Ρωσία μπορεί να αποκτήσει
ένα δαπανηρό κράτος μαριονέτα που θα είναι κατεστραμμένο από τον πόλεμο και
γεμάτο από ανθρώπους που τους μισούν (Ανατολική Ουκρανία), και ως εκ τούτου θα
απαιτήσει πολλούς πόρους για την ανοικοδόμηση και την κατάληψη.
Κάποτε, οι Ουκρανοί μπορεί να θεωρούσαν τη Ρωσία αδελφική χώρα, αλλά αυτές οι μέρες έχουν περάσει. Για πάντα. Οι Ουκρανοί δεν θα κοιτάξουν ποτέ ανατολικά προς τη Ρωσία και δεν θα δουν τίποτα άλλο εκτός από τον θανάσιμο εχθρό τους.
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι δεν
υπάρχει κανένα σενάριο στο οποίο η Ρωσία καταλήγει να είναι πιο ισχυρή σε σχέση
με το ΝΑΤΟ μετά από αυτή τη σύγκρουση. Έκαναν το ΝΑΤΟ πιο δημοφιλές στο κοινό,
το έκαναν να ενισχυθεί στρατιωτικά και πιθανώς τους παρέδωσε δύο σημαντικά νέα
μέλη: τη Φινλανδία και τη Σουηδία.
Τώρα πρέπει να δούμε ένα ρητορικό φαινόμενο που παρατηρείται σε ανθρώπους στη Δύση που αυτοαποκαλούνται εθνικιστές - και που μπορεί να είναι ή όχι πράκτορες του Κρεμλίνου - που συχνά μπερδεύονται σε ένα τεράστιο λογικό ελάττωμα όταν προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Αυτό αποκαλύπτει τις πραγματικές τους
προθέσεις με έναν εξαιρετικά προφανή τρόπο, και είναι τόσο αφοσιωμένοι στην
αποστολή τους να είναι φωνές του Κρεμλίνου που ούτε καν το συνειδητοποιούν.
Όταν κάνουν αυτό το λογικό λάθος, φροντίστε να το επισημάνετε στο γύρω κοινό.
Θα σας πουν ότι η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι
θετική για τη λευκή φυλή γιατί είναι μια επίθεση στο ΝΑΤΟ (δεν είναι) και ότι
θα μειώσει τη δύναμη και την επιρροή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη (δεν ισχύει). Αυτό
είναι εντελώς αναληθές. Το μόνο που έκανε η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σε
σχέση με το ΝΑΤΟ είναι να αυξήσει τη δημοτικότητά του, να του δώσει δύο πολύ
σημαντικά νέα μέλη και να αυξήσει τον στρατιωτικό του προϋπολογισμό,
καλύπτοντας τις τσέπες των εμπόρων όπλων του ΝΑΤΟ.
Όταν τους το επισημαίνετε αυτό, σχεδόν πάντα θα
απαντούν «Αυτή είναι η λογική ''αν τους πολεμήσεις, χάνεις''. Αυτοί (η Ρωσία)
δεν μπορούσαν απλώς να μείνουν πίσω και να αφήσουν την Ουκρανία να ενταχθεί στο
ΝΑΤΟ, έπρεπε να κάνουν κάτι».
Έτσι απαντάς:
Μόλις μου είπες ότι ο λόγος που εγώ ως Λευκός Εθνικιστής πρέπει να υποστηρίξω τη Ρωσία (το Κρεμλίνο) είναι επειδή πολεμούν την επιρροή του ΝΑΤΟ. Όταν επεσήμανα ότι αυτός είναι ένας άκυρος λόγος για την υποστήριξη της Ρωσίας, καθώς η Ρωσία στην πραγματικότητα προωθεί την επιρροή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ξαφνικά στραφήκατε από ένα επιχείρημα υπέρ των Λευκών Εθνικιστών σε ένα απλό επιχείρημα υπέρ του Κρεμλίνου.
Ναι, συμφωνώ, η Ρωσία ήταν σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση όσον αφορά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Κάθονται πίσω και επιτρέπουν στην Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή μήπως εισβάλλουν και προκαλούν την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ; Ωστόσο, αυτό είναι ένα αίνιγμα για τη Ρωσία, όχι για μένα ως Λευκός Εθνικιστής.
Είπατε ότι πρέπει να υποστηρίξω τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία γιατί βλάπτει
το ΝΑΤΟ και ωφελεί τη λευκή φυλή. Αυτό
το επιχείρημα αμφισβητήθηκε και αποκαλύφθηκε ως εσφαλμένο, και μεταβήκατε
απρόσκοπτα από ένα επιχείρημα υπέρ των Λευκών σε ένα επιχείρημα υπέρ του
Κρεμλίνου. Φαίνεται ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να πείσετε τους ανθρώπους
να υποστηρίξουν το Κρεμλίνο και εργάζεστε αντίστροφα για να επιτύχετε αυτό το
σκοπό με το κοινό που θέλετε. Έχετε σκεφτεί καν τα δικά σας επιχειρήματα;
Και κάπως έτσι, το κύριο επιχείρημά τους για την υποστήριξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία αποδεικνύεται ψευδές και τα αληθινά τους κίνητρα αποκαλύπτονται για να τα δουν όλοι.Όπως μου έδειξε η εμπειρία μου από τη διαμάχη με αυτούς τους λεγόμενους «εθνικιστές» στο Διαδίκτυο, όταν το επισημάνετε, απλώς θα προχωρήσουν σε άλλο σημείο. Δεν θα πείσεις ποτέ τέτοιους ανθρώπους να αλλάξουν θέση.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε
από τα επιχειρήματα τους, έχουν επενδύσει υπερβολικά στις επιφανειακές πτυχές
αυτής της σύγκρουσης και δεν εξετάζουν το θέμα κριτικά. Θέλουν απλώς να
αντιταχθούν στο τρέχον και πιστεύουν ότι το καλύτερο για τη Λευκή φυλή είναι να
τηρούν την αντίθετη στάση από το CNN .
Οι ουδέτεροι παρατηρητές που μπορούν να σκεφτούν
κριτικά θα κλίνουν πιο κοντά στο πλευρό μας: η φιλοευρωπαϊκή, υπέρ των Λευκών
πλευρά που έχει λογικά επιχειρήματα με κίνητρο καθαρά το καλύτερο για τη λευκή
φυλή»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
