Η Τουρκία μπροστά στον νέο παγκόσμιο διπολισμό & η γιγάντωση της απειλής προς την Ελλάδα.

 

γράφει ο Ιάσωνας Δράγος 

Μέσα στην ταχύτητα των εξελίξεων που επιφέρει στο νέο Διεθνές περιβάλλον η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σημαντικό, για το μέλλον της επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, να προσπαθήσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας ως Έλληνες Εθνικοεπαναστάτες στην ειδική διάσταση που μπορεί να πάρουν οι Ελληνό - Τουρκικές σχέσεις από εδώ και πέρα. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντικειμενική ανάλυση της παγκόσμιας συστημικής έντασης οφείλει να στηρίζεται στις νέες οικονομικές, ενεργειακές και χρηματοπιστωτικές αλλαγές που έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Οι αλλαγές αυτές εντοπισμένες από όλους τους διεθνείς γεωπολιτικούς, αναλυτές επιστήμονες υπογραμμίζουν ένα γεγονός: την σταδιακή μετατόπιση της παγκόσμιας ηγεμονίας του καπιταλιστικού κόσμοσυστήματος προς Ανατολάς εξαιτίας της πλανητικής εμπορικής, βιομηχανικής έκρηξης της Κινεζικής οικονομίας και του περάσματος μεγάλου μέρους των αποθεματικών της Δύσης ακόμα και των ΗΠΑ στην εξάρτηση από την σχέση τους με την Κίνα. Στα πλαίσια αυτής της γιγαντιαίας οικονομικής αλλαγής που ήρθε μετά από την μεγάλης έκταση αποβιομηχάνιση της Δύσης και μετεγκατάσταση της βιομηχανίας της στη φθηνή εργατικά Ανατολή, γεννήθηκε και η μεγάλη εμπλοκή της Κίνας μαζί με Αμερικανούς μεγαλοεπενδυτές στην έκρηξη των κρυπτονομισμάτων με σκοπό την γενικότερη υπονόμευση του δολαρίου και του κλασικού Δυτικού τραπεζικού συστήματος. Στις ΗΠΑ εκφραστής αυτής της προσαρμογής στην νέα αυτή περίοδο υπήρξε ο Trump ο οποίος κατανοώντας πια η μελλοντική σύγκρουση για την παγκόσμια κυριαρχία θα παιχτεί με την Κίνα συγκέντρωσε πάνω της ένα μόνο εμπορικό ανταγωνισμό και φυσικά προσπάθησε να προσεταιριστεί την Ρωσία καθυστερώντ.ας την δημιουργία μιας ακλόνητης Σινορωσικής συμμαχίας.

Έτσι έκλεισε συμφωνίες με το Κρεμλίνο, έβαλε ανθρώπους κλειδιά παλαιό δεξιούς μεγάλο καπιταλιστές να αναλάβουν τις σχέσεις μαζί τους στρατιωτικά και σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών και άφησε τα σενάρια του πολέμου στην άκρη. Τα αμερικανικά λόμπι που κλασσικά επιθυμούν μια νέα ισοπέδωση της Ευρώπης, προσέλκυση της Ρωσίας στην παγίδα ενός νέου τσαρισμού και συγκράτηση της κόντρας με την Κίνα στο παρασκήνιο είναι αυτά που ανέβασαν τον Biden, συμφώνησαν με την πανδημία, σταμάτησαν την άνοδο των κρυπτονομισμάτων και φυσικά μαζί με τις στοές του Λονδίνου προκάλεσαν το σκηνικό στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη είναι η τελευταία καθαρή σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, για αυτό και τα κράτη παρίες της με εξαίρεση την Γαλλία τρέχουν σαν λυσσασμένοι υπηρέτες από την πανδημία ως τα ζητήματα των κυρώσεων έναντι της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ δεν είναι ο πλανητικός μόνος κυρίαρχος συνεπώς αλλά ο εύθραυστος ηγέτης που χρησιμοποιεί την Ευρωαποικία και το ΝΑΤΟ για να καθυστερήσει την γιγάντωση του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και να χάσει το σκήπτρο του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον η Ρωσία είναι απλά ένας πληγωμένος οικονομικά γίγαντας, με ΑΕΠ και επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης στον πάτο, χωρισμένη μεταξύ δυτικών και ανατολικών ολιγαρχών που υπό τον Πούτιν κρατάνε ισορροπία. Την σώζει η ενέργεια και ο στρατός της ώστε να προσπαθεί να δείχνει ότι ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ έχει έναν ρόλο. Και αυτός ο ρόλος αναγκαστικά είναι αυτός του προμηθευτή με ενέργεια της Κίνας, δείτε το νέο μεγάλο deal της Γκαζπρόμ αυτές τις μέρες με την Κίνα, και από την άλλη της Γερμανίας άρα κατά επέκταση και της ΕΕ. Η Ρωσία πρέπει λοιπόν να δείχνει δυνατή και η Κίνα την θέλει για αυτό κάνει πάντα την ήρεμη και φιλειρηνική δύναμη.

Αυτή η Ρωσία δεδομένης της ανύπαρκτης Ευρώπης και της Ιστορίας της πηγαίνει πλήρως προς Ανατολή. Δεν έχει ούτε το ιδεολογικό ενδιαφέρον να επηρεάσει τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες όπως κάποτε με τον Σοβιετικό Μαρξισμό, ούτε την νοιάζει να ανανεώσει ένα νέο Ευρωπαϊκό Εθνικισμό που διαρκώς τον δαιμονοποιεί στο όνομα ενός δήθεν γνήσιου αντί-ναζισμού και φυσικά οι Ευρασιατικές εμμονές της διανόησης της δεν της επιτρέπουν και καμία σοβαρή διαμόρφωση μιας νέας Πανευρωπαϊκής επαναστατικής ιδεολογίας. Παλαιοτσαρισμός μαζί με μπόλικο αντιφασισμό είναι ότι έχει σε επίπεδο δημόσιας ρητορικής εμβέλειας. Συνεπώς η Ρωσία στην Ευρώπη και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο της δύναμης που αναζητά νέους παίχτες που θέλουν να μπουν στο άρμα του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού άρα και στο δικό της άρμα του πολιτικό στρατιωτικού διαμεσολαβητή.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε την προσέγγιση της Τουρκίας μετά και το πραξικόπημα ενάντια στον Ερντογάν μια βαθιά στρατηγική επιλογή του Ανατολικού μπλοκ του καπιταλιστικού συστήματος. Ο πολλαπλασιασμός των εμπορικών και τουριστικών σχέσεων αρχικά γρήγορα έγινε δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων με Ρωσική υποστήριξη στην Μικρά Ασία. Ακόμα πιο γρήγορα έγινε στήριξη της Τουρκίας από το πουθενά να γίνει παίχτης στα ζητήματα της Συριακής κατάστασης, καθώς και ρυθμιστής της νέας Λιβυκής κατάστασης με παρουσία στρατιωτική αλλά και οικονομική των Τουρκικών κεφαλαίων. Η Τουρκία στο εσωτερικό της παράλληλα τα τελευταία χρόνια δυναμώνει μαζί με τον νέο οθωμανισμό ένα ευρύτερο αντιδυτικό Παντουρκισμό που αγκαλιάζει την πολιτική συνεργασίας με την Ρωσία και ζητάει όλο και πιο δυνατά μόνιμη οικονομική σύνδεση της Τουρκίας με το Σινορωσικό μπλοκ.

Οι Γκρίζοι Λύκοι αλλά και οι δυνάμεις του Κεμαλισμού ουσιαστικά ζητάνε από τον Ερντογάν να υιοθετήσει ένα νέο δόγμα για την Τουρκία που θα βλέπει την Δύση ως το απόλυτο κακό και την Αμερική ως παρελθόν. Η Τουρκία πριν λίγο καιρό προσπάθησε να παίξει ρόλο στις ταραχές στο Καζακστάν που θεωρείται μέρος του «Τουρκικού τόξου» επιρροής λόγω φυσικά και της τεράστιας ενεργειακής του δύναμης. Η Ρωσία παρενέβη έντονα για να βοηθήσει το καθεστώς εκεί και υπενθύμισε στην Τουρκία πως ακόμα «δεν έχετε διαλέξει μεριά για να σας αφήσουμε σε όλα τα μέτωπα να έχετε μια σφαίρα επιρροής».

Το έκαναν οι Ρώσοι και στο θέμα με την σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Άφησαν τους Τούρκους να αλωνίζουν ενάντια στους ορθόδοξους Αρμένιους όμως ζητάνε περισσότερα από αυτούς. Ο Τσαβούσογλου ήδη είπε πως κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία δεν θα επιβληθούν από την Τουρκία. Δεν λέμε ότι αυτό συνιστά ρήξη με το ΝΑΤΟ όμως ήδη επιβεβαιώνει μια απόσταση με τις ΗΠΑ που μεγαλώνει χαρακτηριστικά. Αν η Τουρκία δεν είχε τεράστια θέματα με την οικονομία της που την κρατάνε σε μια τυπική διπλωματία με την Ευρώπη και την Αμερική ήδη θα έκανε ίσως ακόμα πιο ακραίες κινήσεις στο χάρτη της περιοχής. Η διέλευση του ΤΑΠ από τα εδάφη της αλλά και το παιχνίδι που κάνει σε Κύπρο και Αιγαίο για την ενέργεια δεν είναι μόνο θεατρινισμοί για να παίρνει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μπορούν να τους καλύπτουν μόνο χρηματοπιστωτικά αλλά αν μια τέτοια ανάγκη καλυφθεί κάποια στιγμή από την Κινέζικη σκοπιά τότε οι ασκοί του Αιόλου από την Άγκυρα θα ανοίξουν προς πάσα κατεύθυνση.

Το δυστύχημα όσο και αν οι παραπάνω εκτιμήσεις ακόμα φαίνονται πρόωρες είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό το νέο σκηνικό χωρίς πυξίδα και σκάφος εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Όχι μόνο ο Κούλης αλλά όλο το σύστημα ουσιαστικά εξαρτάται από την Αμερικανική κυριαρχία και δεν εκμεταλλεύεται καν την συγκυρία της Ουκρανικής κρίσης στο να θέσει θέματα στο τραπέζι του ΝΑΤΟ για την επικαιροποίηση κυρώσεων απέναντι στην Τουρκική κατοχή της Κύπρου αλλά και να αξιοποιήσει ψύχραιμα την ανάγκη της Ρωσίας για ουδετερότητα από έστω λίγα Ευρωπαϊκά κράτη.

Κανείς δεν τολμάει να πει πως ο λαός μας από την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης θα πνιγεί, ότι οι εξαγωγές μας θα πληγούν και ότι ενεργειακά η απόλυτη εξάρτηση της χώρας από τα αμερικανικά τάνκερ των Αλαφούζου και Μαρινάκη δεν αποτελεί παρά μονοδιάστατη αυτοκτονία. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει Ελληνικό κράτος που να πει στην Ρωσία «κύριοι αν θέλετε στήριξη καταδικάστε τώρα δημόσια τη Τουρκική κατοχή της Κύπρου  και την Τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Θράκη, ώστε να λάβουμε πρακτικές αποδείξεις για το ενδιαφέρον σας για μια αμοιβαία ωφέλιμη διπλωματική σχέση. Πείτε μας αν έχετε συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία σε περίπτωση πολεμικού επεισοδίου της Άγκυρας με γείτονα της περιοχής».

Όλα αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα για τους Χατζηαβάτηδες της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, αλλά και τους Ρωσολάγνους δεξιούς και ακροδεξιούς του συστήματος που ερεθίζονται με την «αρρενωπότητα» του Μόσχοβου. Η Ελλάδα στήριξε όλη την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση, αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή πατρώα γη θα κινδυνεύσουν και κανένας από τους ισχυρούς  για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας.

Μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο. Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση του έθνους. Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το πεπρωμένο μας.

Έρχεται για πρώτη φορά στα Ελληνικά: επιθεώρηση πολιτικής, κοινωνικής και φιλοσοφικής θεωρίας της Τρίτης Θέσης: ¡Patria o Muerte! τόμος Α' Μάρτιος 2022

 

Plomin - Пломінь: η εθνικοεπαναστατική λογοτεχνική λέσχη της Ουκρανίας

 

του Έχεμου

Ιδιαίτερος ο Ουκρανικός Εθνικισμός. Άγνωστος σε πολλούς Δυτικούς αλλά μυστηριώδης και παράλληλα «μαγευτικός» για τους Σλάβους, αφού πάντα υπήρξε η σπίθα της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης λόγω της γεωπολιτικής ιδιαιτερότητας. Η γη των Κοζάκων γόνιμη στην παραγωγή αιρετικών ιδεών όπως και το μαύρο χώμα της χώρας αυτής στην παραγωγή αγαθών. 

Οι ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές που τους ξεχωρίζουν από τα άλλα κινήματα, η σύγκρουση με κομμάτι της Εθνικοσοσιαλιστικής ηγεσίας όπως εκφράστηκε μετά το ’33 αλλά και η ιδεολογική επίδραση από τον Φασισμό, οι διαμάχες και ο πολυμέτωπος αγώνας για την αντιμετώπιση των Μοσχοβιτών όλα αυτά μαζί μια άγνωστη διαδρομή στην αιματηρή πολιτική ιστορία των ιδεών. 

Στο Κίεβο (Tarasa Shevchenka Ln, 5,) ένας πίνακας του Σικελού φιλοσόφου Ιούλιου Έβολα κοσμεί τον τοίχο του χώρου ιδεών της μεταπολιτικής σκέψης. Εκδόσεις και ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων και αρθρογραφία, το απαύγασμα ενός Ρομαντικού Εθνικισμού μιας χώρας που η σύγχρονη ιστορία της είναι συνώνυμη με την τραγωδία. Η διαδρομή της λέσχης - που αποτελεί επίσημο οργανισμό και εκδοτικό οίκο του Συντάγματος Azov - είναι επηρεασμένη από την «Τρίτη Θέση» και την «Συντηρητική Επανάσταση». 

Η κίνηση αυτή οργανώνει συχνά κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche, Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α. ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές σε Ουκρανούς ήρωες ή και πρόσωπα που αποτελούν αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης όπως ο Theodore Kaczynski. 

Δείγμα αυτής της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας η πρόσφατη έκδοση και η περιπετειώδης παρουσίαση του βιβλίου του Franco Freda «Η διάλυση του συστήματος». Του Ιταλού «αντάρτη πόλης» που κατηγορήθηκε για «τρομοκρατία» από τα Σιωνιστικά κέντρα εξουσίας και αδίκως βρέθηκε στην φυλακή. Ο εκδοτικός του οίκος «Edizioni di Ar» προώθησε με ιδιαίτερη επιτυχία την σκέψη των Rosenberg, Goebbels, Szalasi, Codreanu και πολλών άλλων προσώπων.

Αυτόνομοι - Αθήνα

 

Εισβολή στην Ουκρανία: η Ιταλική τριτοθεσίτικη «Casa Pound» διαδηλώνει ενάντια σε κάθε Ιμπεριαλισμό.

πηγή: Il Primato Nazionale, εφημερίδα της Casa Pound, ηλεκτρονική έκδοση: 

https://www.ilprimatonazionale.it/

Η Casa Pound βγαίνει στους δρόμους της Ρώμης για να λάβει θέση στο ακανθώδες ζήτημα Ρωσίας - Ουκρανίας. Οι «Χελώνες με τα Βέλη» θα διαδηλώσουν το Σάββατο 5 Μαρτίου στις 4 το απόγευμα στην Piazza Santi Apostoli για να ξεσηκωθούν ενάντια στην «εκμετάλλευση και διχοτόμηση της ευρωπαϊκής ηπείρου, είτε είναι οικονομική, πολιτική, πολιτιστική ή στρατιωτική».

Μια διαδήλωση στο όνομα της καθαρής απόρριψης του «ξένου ιμπεριαλισμού», του οποίου ο ζυγός, εδώ και χρόνια, έχει υποτάξει «τους λαούς της Ευρώπης». «Είτε αυτό συμβαίνει με τη μορφή της «κουλτούρας ακύρωσης», του ψευδο - υγειονομικού αυταρχισμού, της τουρμποκαπιταλιστικής τοκογλυφίας ή με την μορφή των όπλων στις διαδρομές ενός τανκ», εξηγεί η CasaPound Italia σε ένα σημείωμα ευρέως διαδεδομένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, «εμείς δεν μπορούν πλέον να ανεχθούμε ότι είναι οι λαοί της Ευρώπης που πρέπει να πληρώνουν για τις ηγεμονικές πολιτικές των λεγόμενων παγκόσμιων υπερδυνάμεων».

Ο Κοινός εχθρός 

Η CasaPound, λοιπόν, απορρίπτει «το προκατασκευασμένο σχέδιο του πολέμου των πολιτισμών και της ιδεολογικής σύγκρουσης» και «την καταστροφική λογική στην οποία θέλει να μας ωθήσει αυτή η νέα τεχνητή κρίση», μια κρίση υπογεγραμμένη από «πολύ συγκεκριμένους αρχιτέκτονες» που «σήμερα ασκείται στο σώμα του Ουκρανικού λαού, αλλά εδώ και χρόνια λαμβάνει χώρα επίσης στο σώμα και στο μυαλό άλλων ευρωπαϊκών λαών. Είναι απαραίτητο από αυτήν την κρίση, για την οποία δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε την παραβίαση της Ουκρανικής κυριαρχίας, να γεννηθεί η χιλιετής και πάντα νέα ιδέα μιας ελεύθερης Ευρώπης».

Ελευθερία από τον πολιτιστικό και πολιτικό ζυγό

«Η ελευθερία πρέπει να επιστρέψει ως η λέξη - κλειδί, Ευρώπη ελεύθερη από τον πολιτιστικό και πολιτικό ζυγό, ελεύθερη να υπερασπιστεί τα ιερά της σύνορα τόσο στα ανατολικά από τον Ρωσικό και Ασιατικό Ιμπεριαλισμό, στο νότο από τη μεταναστευτική επιθετικότητα και στα δυτικά από την πολιτική και πολιτιστική αποικιοκρατία που μας επέβαλαν ιδέες άσχετες με τη χιλιετή ιστορία μας». Ελευθερία για την Ευρώπη «να καθορίζει τις δικές της γεωστρατηγικές σχέσεις που θα υπόκειται μόνο στη επιδίωξη - λέει η Casa Pound Italia - του μεγαλύτερου καλού για τους λαούς της».

Απόσπασμα από ανακοίνωση του Γερμανικού τριτοθεσίτικου κόμματος Der III. Weg σχετικά με την σύρραξη στην Ουκρανία

Αποκλειστικό: μια αποκαλυπτική συνέντευξη με τον συναγωνιστή Άρη Αρίων από την Ουκρανία. Μάχιμος Εθνικοσοσιαλιστής και πρώην σύμβουλος του Συντάγματος Azov σε θέματα ιδεολογίας και οργάνωσης καθώς και μέλος της συντακτικής μας ομάδας.

 

Για τον Άρη Αρίων μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα μας εδώ, ενώ για την Ουκρανία εδώ. 

Ο παλαίμαχος συναγωνιστής απάντησε υπό τους ήχους των συναγερμών στις ερωτήσεις μέλους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου», και παραμένει στην Ουκρανία. 

Η περιοχή που βρίσκεται τελεί σε καθεστώς επαγρύπνησης λόγω των απειλών της Ρωσικής ομοσπονδίας ενώ όπως δήλωσε όλοι οι κάτοικοι παίρνουν τα όπλα σύμφωνα με τα σχέδια γενικής επιστράτευσης.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται δεν είναι αναγκαίο να εκφράζουν το σύνολο των μελών της συντακτικής ομάδας.

Συναγωνιστή παρά το δύσκολο των συνθηκών σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την δύναμη να απαντήσεις. Πως είναι η κατάσταση στα διάφορα μέτωπα;

Σφοδρές συγκρούσεις λαμβάνουν μέρος σε πολλά μέτωπα κυρίως έξω από πόλεις και κομβικά οδικά σημεία, αλεξιπτωτιστές του εχθρού πέφτουν στο Χάρκοβο, ανηλεείς βομβαρδισμοί σε Μαριούπολη και Κίεβο, ενώ πριν λίγες ημέρες διεξήχθη μια ομηρική μάχη κοντά στο Donbass όπου μικρός αριθμός μελών της εθνοφρουράς που συμπεριλαμβάνει και μονάδες του Συντάγματος Azov συγκρούστηκαν με υπέρτερες δυνάμεις πάνοπλων Τσετσένων μισθοφόρων του Πούτιν. Σε αυτή την σύγκρουση θυμίζοντας άλλες εποχές της ηρωικής Ουκρανικής ψυχής οι Εθνικιστές τσάκισαν τους πολεμοχαρείς Καυκάσιους του Ραμζάν Καντίροφ ο οποίος ζήτησε την άμεση απόσυρση των δυνάμεων του! Είδα δηλώσεις του στην τηλεόραση με τα μάτια μου να μιλάει για αντίσταση που δεν περίμενε αφού αυτή είναι παλλαϊκή!

Ποια η αλήθεια για τις δυνάμεις του Συντάγματος Azov και τους εθελοντές που κατατάσσονται σε αυτές;

Μεγάλος αριθμός τους είναι Ρωσόφωνος και το 25% του συνόλου Ρωσικής καταγωγής, είναι μια εκπαιδευμένη πολιτοφυλακή του επίσημου κόμματος που έχει πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος (National Corps Party και Azov Civil Corps), πολλοί όμως αγνοούν ότι παραμένουν από την ίδρυση τους πολυσυλλεκτικής ιδεολογικής προέλευσης από απλούς Πατριώτες μέχρι Φασίστες και Εθνικοσοσιαλιστές. Έχουν ακόμη και «εθνικοαναρχικούς» στις τάξεις τους καθώς και οπαδούς αθλητικών ομάδων που συσπειρώνονται σε αυτόνομες ομάδες ανά περιοχή, μπράβο σας που είχατε γράψει άρθρο για αυτή την πραγματικότητα που μπορεί να ξενίζει πολλούς που δεν γνωρίζουν την ιστορία. Λάθη και παραλείψεις στην ηγεσία έχουν υπάρξει, όμως τα απλά μέλη που πολεμούν στην πρώτη γραμμή για την οικογένεια τους δεν έχουν καμιά σχέση με ξένους χρηματοδότες Αμερικανούς ή άλλους Νατοϊκούς. 

Τα δε σύμβολα τους για τα οποία κάποιοι κάνουν τόσο θόρυβο πράγματι κάποια είναι παραδοσιακά Ουκρανικά και κάποια από την Εθνικοσοσιαλιστική περίοδο αν και δεν είναι όλοι «νεοναζί», στην πραγματικότητα μικρό ποσοστό εντάσσονται σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Είναι επίσης ψευδές ότι πολλοί μαχητές είναι Χαζάροι στην καταγωγή ενώ να σημειώσω ότι το 70% των μελών ιδεολογικά είναι κοντά ή πιστεύουν στις παραδόσεις του ιδιαίτερου εθνικιστικού κινήματος του Stepan Bandera ο οποίος σε ένα γενικότερο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται στην Ουκρανική «Τρίτη Θέση» αφού συγκρούστηκε και με τους Γερμανούς αλλά και με τους Μπολσεβίκους. Δεν έχουν ως τάγματα εθελοντικά καμιά άμεση εξάρτηση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ με τους πρώτους μάλιστα να ζητούν την άμεση απαγόρευση τους, ενώ σήμερα όποιος από 18-60 ετών ξένος υπήκοος θέλει να καταταχθεί είναι καλοδεχούμενος.

Ποιοι οι στόχοι των Ρώσων;

Πέρα από στρατόπεδα έχουν χτυπηθεί σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες όπως αυτή της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο, ειδικά σχολεία και οικοτροφεία, πολλοί άμαχοι βρήκαν τον θάνατο ενώ υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αίμα. Καμιά περιοχή της πλουτοκρατίας δεν χτυπήθηκε όπως και κανένα εργοστάσιο Ουκρανού και Ρώσου ολιγάρχη με ιδιαίτερη ... καταγωγή.

Ποιος ο στόχος του Πούτιν;

Οι στόχοι είναι πολλοί. Οικονομικοί και γεωπολιτικοί, μια εγκαθίδρυση ανδρεικέλων που να είναι εντελώς εξαρτημένοι από το Κρεμλίνο αφού ο ρόλος άλλων έλαβε τέλος, επίδειξη δύναμης προς όλους και η ενδυνάμωση της πολεμικής βιομηχανίας με μεγάλα χρηματικά ποσά να καταλήγουν στον ίδιο, τέλος να επιβληθεί ως ηγέτης μιας τεμαχισμένης Ουκρανίας συγγενικό πρόσωπο του πρώην πράκτορα της KGB.

Είναι παλλαϊκή η αντίσταση;

Σε συνέχεια της Φινλανδικής και Ουγγρικής παράδοσης, αυτοί που πυρπολούν τα άρματα μάχης των δυνάμεων εισβολής είναι από δέκα έως δεκαπέντε χρονών. Υπάρχει όσο και αν δεν θα το πιστεύουν κάποιοι, μεγάλη έλλειψη μπουκαλιών για την κατασκευή μολότοφ. Γιαγιάδες με καραμπίνες και παιδιά με ότι βρουν είναι έτοιμοι για όλα. Θα πέσουν με την Μαυροκόκκινη σημαία μέχρι ενός!

Τι λέει ο απλός λαός για τον Ζελένσκι;

Είναι ένας οπαδός του πολιτιστικού μαρξισμού που χρηματοδοτήθηκε από τους ολιγάρχες και την μαφία της Οδησσού και πρώην μέλη της KGB. Η πλειοψηφία είναι εναντίον του και οι περισσότεροι πολίτες φυσικά ενάντια στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Αφού κατάλαβαν ότι πάλι στήθηκε ένα παιχνίδι στις πλάτες τους όπως και με την Κριμαία για τα συμφέροντα άλλων και κυρίως για την διάλυση της χώρας σε τομείς που θα μοιραστούν σε όλους τους καπιταλιστές.

Πως αντιμετώπισε το καθεστώς τους συναγωνιστές μετά το Maidan;

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το Maidan ακολούθησαν δολοφονίες ριζοσπαστών συναγωνιστών κάποιοι υπήρξαν και μέλη της Azov, φυλακίσεις, χιλιάδες χημικά σε διαδηλώσεις, διάλυση ομάδων που ήταν ενάντια στην κυβέρνηση, και απαγόρευση ιστοσελίδων. Οι Ρώσοι μάλλον οι Μοσχοβίτες για να είμαι πιο σωστός, για λόγους προπαγάνδας ονομάζουν όλους τους Ουκρανούς «νεοναζί» για να δικαιολογήσουν τον αντιφασισμό τους ενώ την ίδια στιγμή η Ουκρανική κρατική τηλεόραση απαγορεύει κάθε «φιλοφασιστική» προπαγάνδα για να μην προκαλεί και απεναντίας προβάλλει εμβατήρια της Σοβιετικής περιόδου όταν και «απελευθερώθηκε» από τους Σταλινικούς η Ουκρανία! Σημαντικές στρατιωτικές μονάδες παραμερίστηκαν και απομονώθηκαν σε κάποια μέτωπα, άλλες αφέθηκαν στην τύχη τους και ουσιαστικά διαλύθηκαν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ δεν έλειψαν και συγκρούσεις με δυνάμεις πιστές στο καθεστώς ή μια προσωρινή αναγκαστική σύμπλευση ώστε να έχουν πρόσβαση σε όλες τις δυνάμεις εθελοντικής αυτοάμυνας οι πράκτορες και οι πληροφοριοδότες του επίσημου καθεστώτος.

Ποια η στάση των ομογενών απέναντι στην Azov και τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές;

Η πλειοψηφία των ομογενών είναι θετικοί απέναντι τους, κάποιοι μάλιστα πολεμούν δίπλα τους αλλά δεν ταυτίζονται όλοι σε ιδεολογικό επίπεδο. Τα σενάρια για δολοφονίες και πογκρόμ ομογενών από το Σύνταγμα Azov επειδή είναι Έλληνες και χριστιανοί ορθόδοξοι είναι ένα μεγάλο ψεύδος. Τα τελευταία θύματα προήλθαν από το βαρύ πυροβολικό του εχθρού, ενώ το γνωστό επεισόδιο στην ταβέρνα ήταν αποτέλεσμα μεθυσμένων που είχαν ένοπλη συμπλοκή για άσχετο λόγο!

Ήταν προετοιμασμένη η πολιτική ηγεσία για την εισβολή;

Στημένη κατάσταση. Δεν το περίμενε ο στρατός ότι θα υπάρξει μαζική επίθεση όμως κάποιοι στρατιωτικοί το γνώριζαν και είχαν ενημερώσει αλλά δεν τους άκουσε κανείς. Άμεση ευθύνη έχει η επίσημη κυβέρνηση που δεν έβαλε φρουρές και φυλάκια προκάλυψης καθώς και συστήματα προειδοποίησης. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι Αμερικανοί και άλλοι Δυτικοί προς όφελος του Πούτιν. Ο πρόεδρος ήθελε να παραδώσει αμαχητί την χώρα αλλά τον πίεσαν οι συναγωνιστές, αφού αν έκανε κάτι τέτοιο θα ήταν προδότης την στιγμή που όλοι οι Ουκρανοί είναι στόχος για τους Ρώσους. Οι Ρώσοι δεν περίμεναν ότι θα υπάρξει τέτοια αντίσταση σε ολόκληρη την χώρα. Και ας μην ξεχνάμε ότι ο φιλορώσος πρόεδρος είχε πουλήσει πριν το 2014 τα όπλα της Ουκρανίας στην μαύρη αγορά, είχαν διαλύσει τις μονάδες εκτός από κάποιες των ειδικών αποστολών. Οι Ουκρανοί μπήκαν στα εργοστάσια και παλαιότερα και τώρα και έφτιαξαν θωρακισμένα οχήματα μόνοι τους, απαλλοτρίωσαν όπλα και πυρομαχικά από τον εσωτερικό εχθρό και πολέμησαν τους εισβολείς και το 2014 και τώρα. Όταν θα μπουν στην Θράκη οι Τούρκοι που είναι σύμμαχοι των Μοσχοβιτών ολιγαρχών και θα έχουν πληροφορίες από το Κρεμλίνο να δω τι θα πουν οι διάφοροι σιτιζόμενοι από την πρεσβεία που μισούν άνευ λόγου τους Ουκρανούς.

Ποια η άποψη σου για την αποστολή όπλων από τον υπάλληλο Μητσοτάκη με αεροπλάνα της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας;

Δεν θα έπρεπε να στείλει προς εξυπηρέτηση των ΗΠΑ κανένα φορτίο όπλων αφού δεν νοιάζεται για τον απλό λαό αλλά για τα αφεντικά του. Έπρεπε να στείλει για παράδειγμα φάρμακα. Ακολουθεί εντολές δεν νοιάζεται για το δίκαιο της εθνικής ανεξαρτησίας του Ουκρανικού λαού.

Είναι η Ρωσία του Πούτιν μια ελπίδα της Λευκής Φυλής και προπύργιο ενάντια στην διαφθορά της Δύσης όπως λένε κάποιοι του «χώρου»;

Τα τελευταία χρόνια επανέρχεται η στυγνή λογοκρισία και οι διώξεις του Σοβιετικού μοντέλου. Χιλιάδες συναγωνιστές σαπίζουν ή δολοφονούνται στα κελιά του καπιταλιστικού καθεστώτος των Μοσχοβιτών, με το 80% των ανθρώπων του Κρεμλίνου να είναι Ρώσοι μόνο στα χαρτιά. Όπως και τα περισσότερα δεξιά χέρια του Πούτιν είναι πρώην συνάδελφοι του στην μυστική υπηρεσία, ολιγάρχες και άνθρωποι της μαφίας. Το ίδιο συμβαίνει με τα αφεντικά του Ουκρανού προέδρου καθώς και των Βρυξελλών και φυσικά των ΗΠΑ. Υπάρχει σχετικός νόμος αν κρίνεις στο διαδίκτυο την επίσημη ιστορία να εισπράττεις ισόβια, ενώ η εκπαιδευτική πολιτική στα σχολεία είναι ότι ο Ρωσικός λαός είναι στο σύνολο του Σλάβοι με μίξη Μογγόλων και Χαζάρων. Ο ίδιος ο ηγέτης της ομοσπονδίας είναι μη Ρωσικής καταγωγής εκ μητρός, όπως και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης του. Η επίσημη εναντίωση στις αθλιότητες της Δύσης που αντιγράφουν κάποιες ΜΚΟ στην χώρα δεν σημαίνει κάτι σοβαρό για τον άνεργο Ρώσο που το σπίτι του και η γη του πουλιέται σε Κινέζους και Σιωνιστές ή προσπαθεί να εναντιωθεί στους ξένους εισβολείς που έχουν κάνει οχυρό τους την πρωτεύουσα Μόσχα.

Κυκλοφορεί: Pierre Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων, εκδόσεις Λόγχη (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

«Καημένη Ευρώπη, διαλυμένη, χαμένη. Κάλεσες τους Αμερικανούς από την μια και τους Ρώσους από την άλλη. Και τώρα είσαι καταπατημένη, ευάλωτη σε όλες τις καταστροφές, σε όλους τους ακρωτηριασμούς - αθεράπευτα...

Ελλάδα Ευρώπη! Καημένη Ευρώπη, εγκαταλειμμένη στους 4 ανέμους, στην καταστροφή σου. Άνεμος ασιατικός, άνεμος σλαβικός, άνεμος εβραϊκός, άνεμος αμερικανικός. Και δεν το γνωρίζεις. Θα πεθάνεις χωρίς να το γνωρίζεις. Και αυτό γιατί δεν έχεις συνείδηση για σένα, ή την έχασες και δεν την ξαναβρήκες.

Ευρώπη, εσύ που δεν είσαι μια αυτοκρατορία, έχεις καταληφθεί από δυο αυτοκράτορες. Την αμερικανική και την ρωσική. Και οι δυο θέλουν την καταστροφή σου και εσύ δεν το βλέπεις»

Pierre Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων, εκδόσεις Λόγχη

για περισσότερα εδώ ...

Εκδήλωση μνήμης για τον Γρηγόρη Αυξεντίου: Κύπρος (φωτογραφίες από Αυτόνομους)

Εκδήλωση μνήμης για τον Μίκη Μάντακα: νεκροταφείο Ζωγράφου Αθήνα

Ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Μόσχα! (άρθρο του Nero Valois)

«Ακόμα ετούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, να κατεβεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι...» τραγουδούσαν οι Έλληνες πριν από την Επανάσταση του 1821.

Στην ομιλία του ο Λαβρόφ είπε:

«Κοιτάξτε την Κύπρο. Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» έχει ανακηρυχθεί μονομερώς στον βορρά. Αρνείται να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά κανείς δεν αρνείται στους εκπροσώπους της Βόρειας Κύπρου το δικαίωμα να συμμετάσχουν στον διάλογο».

Τα ψέματα τελείωσαν: Τα γεγονότα της Ουκρανικής κρίσης και της πολεμικής επίθεσης της ομοσπονδιακής Ρωσίας βγάζουν την μάσκα της δήθεν ομαλής παγκόσμιας επανεκκίνησης μετά την COVID εποχή. Καμία ψηφιακή, εικονική πραγματικότητα δεν θα αλλάξει ποτέ την φύση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων που πάντα καταλήγουν να προσφέρουν αίμα στους λαούς της Ευρώπης, διάλυση των εθνών τους και επιβολή μιας άθλιας εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις. Το ψέμα της Ενωμένης Ευρώπης τελείωσε αφού το κουφάρι της Ε.Ε. απλά άγεται και φέρεται από την Αμερικάνικη ενεργειακή πολιτική και την στρατιωτική μπότα του που λέγεται ΝΑΤΟ.

Τα ψέματα της Ευρασίας τελείωσαν. Η Μόσχα επηρεασμένη και από την πίεση της Κίνας που κερδίζει από την σφαγή ξαναπαίρνει τον γνώριμο ρόλο που την μαγεύει από την εποχή της Γιάλτας. Να παριστάνει τον μεγάλο αντίπαλο των ΗΠΑ, να αντιμετωπίζει μαζί με την φιλελεύθερη ολιγαρχία του Βερολίνου την Ευρώπη ως το ενεργειακό της προαύλιο και φυσικά να αναζωπυρώνει ένα νέο πολιτικό στρατιωτικό διπολισμό αποδεικνύοντας πως οι θεωρίες των πολλών πόλων στον κόσμο δεν είναι παρά ιστορίες για μικρά παιδιά.

Κανένας λαός της Ευρώπης δεν προστατεύεται οικονομικά, κοινωνικά αλλά και εθνικά από την νέα αυτή σύγκρουση της Αγγλοαμερικανικής Δύσης και της Ρωσοκινέζικης ουσιαστικά Ανατολής. Όσο ποτέ άλλοτε η θέση για έξοδο και διάλυση της ΕΕ, απομάκρυνση του ΝΑΤΟ από την Ευρώπη, για κάθε Ευρωπαϊκό λαό γίνεται επίκαιρη για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί ένας αυθεντικός επαναστατικός πανευρωπαϊσμός που θα καταστήσει την Ήπειρο μας ενιαίο χώρο κοινωνικής ευημερίας και πολιτικής ανεξαρτησίας στην παγκόσμια σκηνή.

Όσο ποτέ άλλοτε για να συμβεί αυτό χρειάζεται μέσα στα Ευρωπαϊκά Έθνη να δυναμώσουν λαϊκά κινήματα που θα διεκδικούν ξανά την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία με σκοπό ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό των Κρατών τους και μια νέα γεωπολιτική ισορροπία μακριά από την θανατηφόρα εξάρτηση ΗΠΑ- Ρωσίας. Η Ελλάδα, η Πατρίδα και ο Ελληνισμός έχουν εκατό περισσότερους λόγους από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά Έθνη να σημάνει συναγερμό για το μέλλον που έρχεται. Η Ελλάδα και ο λαός της στο άμεσο μέλλον θα κινδυνέψουν στρατιωτικά από την νέα παγκόσμια διπολική εποχή λόγω της θέσης της στον εύφλεκτο γεωπολιτικά ενεργειακό χάρτη και της δεδομένης Τουρκικής επιδίωξης να αλλάξει τα σύνορα και την σφαίρα επιρροή της με την πρώτη διεθνή ευκαιρία.

Όλοι οι Έλληνες εθνικοεπαναστάτες, αληθινοί πατριώτες και ριζοσπάστες οφείλουμε να στραφούμε πολιτικά στο λαό για να ετοιμάσουμε αντιστάσεις και αγώνες. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως ο διεφθαρμένος Αμερικανοσιωνιστικός αστισμός της χώρας ούτε μπορεί ούτε θα θελήσει να προστατέψει την Πατρίδα από μελλοντικές στρατιωτικές επιθέσεις, απεναντίας στέλνει φορτία όπλων στο εξωτερικό για να λάβει τα εύσημα των παγκόσμιων τοκογλύφων.

Οφείλουμε επίσης να διαλύσουμε κάθε αυταπάτη για τον ρόλο της Μόσχας που σε καμία περίπτωση δεν θα αποτελέσει δύναμη προστασίας λόγω της Πίστης απέναντι σε μια ενδεχόμενη ελληνο-τουρκική σύρραξη, απεναντίας ο Λαβρόφ έδειξε με την αναφορά στα κατεχόμενα ότι ο Μόσκοβος παραμένει ανθελληνικός εδώ και πολλά χρόνια. Δεδομένης της διάλυσης της Ευρώπης και της ανυπαρξίας ως τώρα ενός Επαναστατικού Πανευρωπαϊκού μπλοκ δυνάμεων, δεδομένης της οικονομικής και παραγωγικής διάλυσης της χώρας μας, το ενδεχόμενο μιας εμπλοκής της Ελλάδας σε μια ανάφλεξη στην περιοχή γρήγορα μπορεί να γεννήσει βαθιά εθνική κρίση όλου του συστήματος εξουσίας.

Ας επαγρυπνούμε για τον Λαό και το Έθνος!

Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ!

Ούτε με την Ουάσινγκτον Ούτε με την Μόσχα!

Θέλουμε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη σε μια Ευρώπη ανεξάρτητη και κυρίαρχη!

Απόσπασμα από ανακοίνωση του Γερμανικού τριτοθεσίτικου κόμματος Der III. Weg σχετικά με την σύρραξη στην Ουκρανία

 

«Το κόμμα μας απορρίπτει τον Ρωσικό ιμπεριαλισμό με στόχο την επανίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την Αμερικανική παγκοσμιοποίηση (την λεγόμενη δυτική κοινότητα αξιών) με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και τους παγκόσμιους πολέμους του υπό το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υποστηρίζουμε μια ανεξάρτητη και ελεύθερη Ευρώπη που πρέπει να απελευθερωθεί από την επιρροή των συμφερόντων ισχύος της Ρωσίας και της Αμερικής. Υποστηρίζουμε την ελευθερία των λαών!»

Σχετικό podcast εδώ

Κοιτώντας τον δημοκρατικό «Κέρβερο» στα μάτια: τρεις όψεις της τραγικής επικαιρότητας

 

του Wood Brother

Απεργία πείνας του Ιωάννη Λαγού.

Απεργία πείνας για 2^η εβδομάδα στην μοναχική πορεία ενός ανθρώπου που διαφωνούμε ιδεολογικά και πολιτικά μαζί του, ενώ τον θεωρούμε συνυπεύθυνο για τα οργανωτικά λάθη και τα πολιτικά εγκλήματα του παρελθόντος. Όμως η πρόσφατη εναντίωση του στους ένστολους ανθρωποφύλακες του κατοχικού καθεστώτος και κυρίως η προσωπική μάχη του να μην ανεχτεί έναν ακόμη εξευτελιστικό έλεγχο τον ξεχωρίζει έστω και για λίγο από την κομματική κομπανία. Ο εγκλεισμός του υπό δύσκολες συνθήκες κράτησης, σχεδόν ανυπόφορες. Πιο ανυπόφορη όμως η εκκωφαντική σιωπή των υπολοίπων ηγετικών στελεχών της «Χρυσής Αυγής» στον Δομοκό καθώς και των δημοφιλών προσώπων κομματικών κλώνων που αστράφτουν στο τηλεοπτικό φως των δημοσκοπήσεων και παλαιότερα στις λάμπες των πρεσβειών. 

Η «σιωπή των αμνών» αυτών που κάποτε δήλωναν μπροστά στις κάμερες «εναντίον όλων» δείχνει το πραγματικό πρόσωπο τους που σε άλλες περιπτώσεις είναι διαθέσιμοι για δηλώσεις και δεξιώσεις, αλλά τώρα σιωπούν επιδεικτικά αναμένοντας την σωτήρια χειρονομία του κρατικού «Καίσαρα» στην αρένα των δικαστικών εξελίξεων. Ο περίγυρος του Λαγού στην φυλακή παραμένει αναλλοίωτος ως προς τον οργανωτικό στραβισμό και την προσωπική αντιδικία. Ο ίδιος παρά το γεγονός ότι κατήγγειλε τον «Πατριάρχη» Πλεύρη σε σχέση με την εγκατάλειψη της νομικής του υποστήριξης θέτει ως πρωτεύον ζήτημα την συμμετοχή στις διεργασίες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. 

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί εξαιτίας της παραπληρόφορησης που έχει πίσω από τα κάγκελα, ότι δεν είναι η ρίζα του προβλήματος η άδεια του καθεστώτος να λάβει μέρος στο στημένο θέατρο της Ε.Ε. αλλά η πολιτική απέναντι στο σύνολο της κομματικής ηγεσίας. Προσφάτως μπροστά στην ελληνική πρεσβεία της Λευκωσίας οι Κύπριοι που τον στηρίζουν προχώρησαν σε διαμαρτυρία και με την συμμετοχή του Λουκά Σταύρου. Οι οργανωτικές και άλλες διαφωνίες παραμερίστηκαν μονομιάς μπροστά στην ανάγκη να καταγγελθεί το αστικό (ακρο)δεξιό καθεστώς του Μητσοτάκη, ενώ δεν είναι τυχαίος ο πηγαίος παλμός ενός πρώην αιχμάλωτου της δημοκρατίας προς υπεράσπιση του αιχμαλώτου Λαγού. 

Ο τελευταίος πόνταρε σε λάθος άλογο και ωφέλησε τα σχέδια άλλων όχι μόνο κατά την παραμονή του στο προσωπολατρικό κόμμα του Μιχαλολιάκου αλλά και μετά την φυγή του όταν και δημιούργησε μαζί με άλλους την ΕΛΑΣΥΝ. Μια ακόμη αψυχολόγητη κομματική κίνηση - προς ανεύρεση της «εξόδου κινδύνου» - την οποία μάλιστα προλόγισε στο ιδρυτικό συνέδριο της ο «Ιούδας» του ελλαδικού εθνικισμού, το ίδιο πρόσωπο που θεωρεί  ηγέτη … τον άνθρωπο της οικογενειακής συμμορίας της δεξιάς.

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος του αγίου των χριστιανών που απεικονίζεται στις αγιογραφίες με το δρεπάνι στο χέρι … και αν ισχύουν τα σενάρια των ΜΜΕ και της ΓΑΔΑ: ένας Αλβανός νεολαίος που το πρωί εργαζόταν και το απόγευμα σπούδαζε, το βράδυ φόραγε την προβιά του οπαδού και έβγαινε για μια «αντιφασιστική περιπολία». Σφάζει με το δρεπάνι και με την συμμετοχή Ελλήνων Αλβανών και ενός Σέρβου (…) τον άοπλο υιό ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού στου Χαριλάου. Είναι γνωστός από παλαιότερη επίθεση στις αρχές ασφαλείας αλλά έχει κατηγορηθεί μόνο με πλημμέλημα αφού τα θύματα σε εκείνο το επεισόδιο στάθηκαν πιο τυχερά από τον Άλκη. Πολλοί γνώριζαν για την ύπαρξη μιας ομάδας hooligans (υψηλής αντιφασιστικής μόρφωσης και ειδίκευσης) που πάντα υπερτερούσαν σε αριθμό. Κινείται σε ομάδα και για αρκετό διάστημα προκαλεί ενώ με απίστευτη άνεση επιτίθεται με τον κόσμο να περνάει στο πεζοδρόμιο και τις κάμερες να υπάρχουν παντού. 

Ο ίδιος είναι γόνος εργατικής οικογένειας πιθανότατα «εθνικιστής» όταν θα βρισκόταν στην γείτονα χώρα με το σύμβολο του πολέμαρχου Σκεντέρμπεη στα ρούχα του … αλλά πιστός της αντεθνικής antifa στην Ελλάδα, μέλος της οπαδικής αντιφασιστικής γκρούπας που δεν ελέγχει απόλυτα ο «Πόντιος» αλλά και δεν ακουμπάει κανείς στα ενδότερα εδώ και χρόνια. Ένας ακόμη γόνος (λάθρο)μεταναστών που αναζωπυρώνει το εθνοτικό μίσος ανάμεσα στους δυο γειτονικούς - συγγενικούς για κάποιους - λαούς, σε μια περίοδο που το καθεστώς έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αλλαγή της ατζέντας καθώς και την προσέλκυση του κρατικού ελέγχου στην Θεσσαλονίκη μετά τα επεισόδια σε Εύοσμο και Σταυρούπολη, αλλά και την πολεμική των οπαδικών συνδέσμων ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Έχουν προηγηθεί άλλωστε 170 παρόμοια περιστατικά με τον φόνο του Φύσσα να αντανακλάται αυτή την φορά από την ανάποδη αφού στην θέση του πρώην Κνίτη Ρουπακιά αυτή την φορά την δουλειά την κάνει ο Αλβανός αντιφασίστας. 

Ουσίες και οπαδισμός των πολυεθνικών, παρακμιακή μουσική και αντιφασισμός ένα μίγμα και εμπύρευμα της σύγχρονης ΟΠΛΑ (βλέπε antifa) που γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο με την ευλογία των ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα μετά τις συλλήψεις του ’95 στο Πολυτεχνείο. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε «εμείς κάνουμε κουμάντο στην πόλη» εμφανίζοντας προς φρίκη πολλών «συντρόφων» του σημάδια εξουσιομανίας και καταπίεσης όπως αρέσκονται να γράφουν οι woke στο ρυπαρό indymedia. Εχθρός του δεν ήταν το εργασιακό χάος που χτύπησε και μέλος της οικογένειας του αλλά ο «φασίστας» και ο «Αρειανός», άρα αν δεν είναι ο αντιφασισμός μια νοητική σύφιλη που οδηγεί στην παράκρουση και το έγκλημα πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; 

Λούμπεν απόκληροι της κοινωνίας που εντάσσονται σε «αμεσοδημοκρατικές» ομάδες με δρεπάνι συνολικού μήκους 35 εκατοστών λάμα 15 εκατοστών, σπέρνουν το θάνατο μέσα από το προκάλυμμα της δήθεν «αντεξουσίας» υπηρετώντας όμως με τις πράξεις τους το καθεστώς και την εξουσία της δεξιάς και τον επιδοτούμενο αντιφασισμό. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ανέκριναν και βασάνισαν τον Κατσίφα παραμονή του θανάτου του δυο Κοσοβάροι μπάτσοι και με εντολή ποιων, ή ποιος ο ρόλος στελέχους της ελληνικής κυβέρνησης στην εντολή δολοφονίας μέσω της Αλβανικής μπατσαρίας, έτσι δεν θα μάθουμε και ποτέ γιατί τώρα που η εθνικιστική παρουσία στην Θεσσαλονίκη ενόχλησε σφόδρα το καθεστώς την Λιάνα του ΚΚΕ και τις φυλλάδες του αντιφασισμού, έσπευσε η antifa μέσω της Θύρας 4 να προωθήσει τα σχέδια αυτών που θέλουν τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και τον καθημερινό κανιβαλισμό. 

Δεν είναι τυχαίο το άρθρο του «Πρώτου Θέματος» όπου δίπλα στην φωτογραφία του Αλβανού antifa έχει ένα ακόμη άρθρο αυτή την φορά διαφορετικό με τονισμένες τις αναφορές σε «Τάγματα Εφόδου» και την παρουσία των «νεοναζί» στην Θεσσαλονίκη. Για όλα φταίνε οι «ναζί» λοιπόν, ακόμη και όταν ο ψυχρός εκτελεστής πιθανότατα είναι αντιναζί και έχει την εύνοια και την υποστήριξη οπαδών και γνωστών αριστεριστών. Οι πιο στυγνοί δολοφόνοι του αντιφασισμού είχαν αστική υποστήριξη ή στο τέλος έφτυναν αίμα από την κατάρα των θυμάτων τους που τα εκτελούσαν πισώπλατα στο κέντρο της Αθήνας, πάντα πολλοί μαζί και πολλές φορές άνευ λόγου. Δεν δίστασαν να βγάλουν τα πιστόλια στο Νέο Ηράκλειο σε εντελώς αθώους νεολαίους με τα θύματα να αναμένουν άγνωστο για ποιο λόγο σε ένα μειονεκτικό σημείο «φύλαξης» ή πρόσφατα να κόβουν με δρεπάνι Ιαπωνικό και με επαγγελματικό τρόπο την μηριαία αρτηρία ενός συμπατριώτη μας άγνωστου σε αυτούς όπως άλλωστε συνήθιζε και το ’44 ο εγκληματίας Στέφανος Λιόλιος και οι συνεργοί του. 

Η σπέκουλα πολλών να συνδέσουν τον φόνο με τους κακούς «φασίστες» παρά το γεγονός ότι οι νεολαίοι «συμμορίτες» έχουν γονείς με κομματική ταυτότητα, αποδεικνύει στην πράξη ότι το μόρφωμα της αστικής δημοκρατίας είναι δολοφονικό από την φύση του και δεν διστάζει να κάψει τα ίδια του τα όργανα του όταν αυτό κριθεί σκόπιμο μετά το πέρας της αποστολής.

Οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας

Σε μια ιστορική χώρα που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι αμέτρητες και το κοβάλτιο ο κρυφός μελλοντικός άσσος στο μανίκι του Πούτιν και της Κίνας, ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει. Το 77% των Ουκρανών δεν θέλει το ΝΑΤΟ σε μια χώρα που το 30% δείχνει να έχει ερωτευτεί παράφορα το ορθόδοξο (πρώην άθεο) και σήμερα «εθνικό» καπιταλιστικό Κρεμλίνο που στα κρυφά θαυμάζει τον Στάλιν αλλά εφαρμόζει τακτικές του Τρότσκι. Σλάβοι και στις δυο μεριές με τους Ουκρανούς να έχουν ένα τριπλό ρόλο να επιλέξουν και διαχρονικά να πέφτουν θύματα της γεωπολιτικής αξίας και των σχεδιασμών της περιοχής. 

Πρώτοι οι συνεργάτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που ονειρεύονται τα κάλλη της καπιταλιστικής σαπίλας και συμμετέχουν στις κυβερνητικές επιλογές ανθρώπων που οι μισοί δεν είναι Ουκρανοί στην καταγωγή αλλά διοικούν την χώρα, δεύτεροι οι Ουκρανοί πατριώτες εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες που απομονώθηκαν με σχέδιο στην Μαριούπολη για να μην «προκαλούν» αλλά αντιστέκονται στην εισβολή των Μοσχοβιτών και των 10.000 Τσετσένων μισθοφόρων, και τρίτοι οι βιολογικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές του αυτοκρατορικού «Ρωσισμού» του Imperium που δεν διστάζει να εμπλέξει στο μέτωπο τους πάντες αρκεί να κερδίσουν οι ολιγάρχες και οι μαυραγορίτες της μετασοβιετικής εποχής. 

Η σημερινή Ρωσία δεν είναι η «Αγία Ρωσία» που προπαγανδίζουν τα Καραμανλικά «πατριωτικά» ΜΜΕ σε σύμπλευση με τους ακροδεξιούς ζηλωτές αντιφασίστες (αυτοί μέσα από εφημερίδες) οι οποίοι έχουν αλλάξει αφεντικό από το ’91 και μετά. Μέχρι το ’47 ήταν οι Άγγλοι και μέχρι το ’91 οι Αμερικανοί. Μετά την εικονική πτώση όπου το πρώην καθεστώς χρηματοδοτείτο και από τα «κόκκινα δολλάρια» και η μαφία αντικατέστησε σε μια νύχτα την κομματική νομεκλατούρα κάποιοι «πατριώτες» βρήκαν την ευκαιρία να αναζητήσουν έναν νέο νταβατζή. Τα ρούβλια έχουν ζαλίσει τους «πατριώτες» ιθαγενείς που ξεχνούν τόσο τον ρόλο της Σοβιετίας στην νεοελληνική ιστορία όσο και τις συμμαχίες της σύγχρονης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Μια Ρωσία που μιλάει ανοιχτά για «αντιναζιστικό» αγώνα και επικηρύττει 5.000 «ναζί» δηλαδή όλους αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία του Κρεμλίνου ή ένιωσαν στο πετσί τους την φρίκη των φιλορωσικών δυνάμεων πριν το 2014, δημοσίως αναφέρει για μια ανεξάρτητη χώρα ότι «Ιδανικά, είναι απαραίτητο να απελευθερωθεί η Ουκρανία, να καθαριστεί από τους vαζί, καθώς και από τους φιλοναζιστές και την ιδεολογία τους» είπε ο πολύς Πεσκόφ χωρίς όμως να θίγει καθόλου τον Σιωνιστικό δάχτυλο της διεφθαρμένης Ουκρανικής εξουσίας. Οι οπαδοί του Κρεμλίνου ξεχνούν ότι τα «φασιστικά» κόμματα στην χώρα του Μπαντέρα πήραν μικρά ποσοστά και ο κύριος μοχλός ελέγχου και εξουσίας είναι φιλελεύθερος ενώ οι κυβερνητικές υπηρεσίες και φυλάκισαν και αφόπλισαν και περιόρισαν τις δυνάμεις των «ακραίων» εθνικιστών που δεν θέλουν ούτε το ΝΑΤΟ ούτε την Ε.Ε. ούτε την Μόσχα. 

Μια Ρωσία που επίσημα κάνει το σταυρό της μπροστά στην Παναγία αλλά ανεπίσημα επαναφέρει τα αγάλματα του Ντερζίνσκι ή υπακούει στους Τούρκους και τους Σαουδάραβες για την κατασκευή του μεγαλύτερου τζαμιού στην Μόσχα και την δημιουργία πυρηνικού σταθμού στα μικρασιατικά παράλια, μιας Ρωσίας που δεν κάνει το παραμικρό για την διαφθορά, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά, την υπογεννητικότητα των Λευκών Ρώσων αλλά διατηρεί στις φυλακές χιλιάδες συναγωνιστές ανάμεσα τους και της Ρωσικής «Τρίτης Θέσης». 

Μια Ρωσία που δεν είναι όσα δείχνει η πρεσβεία τους αλλά επελαύνει ως μια καπιταλιστική αντιφασιστική ολιγαρχία που έκλεψε τα εργοστάσια όπλων της Ουκρανίας, διέλυσε τον στρατό της μέσω δοτών προέδρων, ξεπούλησε τα πυρηνικά της ίδιας χώρας σε μαφίες και ισλαμικές χώρες, και σήμερα με όχημα μια «ακροδεξιά» εξωτερική πολιτική ενισχύει φιλοσιωνιστικά ακροδεξιά κόμματα τον Ερντογάν και τους Κινέζους. Ο ρόλος της πάντα ύπουλος και αυτό φάνηκε και στην Γιουγκοσλαβία παλαιότερα και στην Λιβύη και στο θέμα της Αρμενίας. Ακόμη και στην Συρία που σύρθηκε από την κατακραυγή και τις εξελίξεις για να υποστηρίξει την εκεί βάση της, στην τελευταία τουρκική επίθεση ξέχασε να επέμβει αποφασιστικά υπέρ του ηρωικού Συριακού στρατού και δεν απέτρεψε τα σχέδια των Τούρκων εισβολέων. 

Συμπερασματικά είτε Βρυξέλλες είτε Ουάσιγκτον είτε Μόσχα, ίδιος είναι ο εχθρός για αυτό και οι «Μπαντεριστές» Ουκρανοί θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες τους «καταραμένους» ενωτικούς εθνικιστές της Κύπρου, που κατηγορήθηκαν αδίκως για όλα τα δεινά της εισβολής του ’74 την στιγμή που μάτωναν στα πεδία των μαχών. Σήμερα οι πιστοί του Perun και φυσικά οι ιδεαλιστές μαχητές αυτόνομοι οπαδοί και εθελοντές, υπερασπίζονται μόνοι και με ελάχιστα όπλα την γη τους και μετά την πολύπλευρη προδοσία του Ουκρανού προέδρου ακόμη πιο μόνοι μέχρι τέλους τα χωριά και τις πόλεις του μεγαλύτερου αντάρτικου στρατού της Ευρώπης των θρυλικών «Παιδιών του Δάσους».  

Οι εκεί συναγωνιστές υπονομεύτηκαν - εδώ και χρόνια - από την αστική κυβέρνηση, δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους της κρατικής ασφάλειας και τα τσιράκια της Δύσης, αφέθηκαν χωρίς αντιαρματικά να πολεμήσουν τα τεθωρακισμένα της Μόσχας που σε άλλες εποχές πολυβολούσαν με άνεση Γερμανούς, Ούγγρους και Τσέχους. Αντιστέκονται σε μια επίθεση που δεν έχει να κάνει φυσικά με την υπεράσπιση των ρωσόφωνων περιοχών αλλά απέναντι σε μια γενικευμένη εισβολή του δεύτερου πόλου εξουσίας της νέας Γιάλτας, έχοντας στην πλάτη τους μια ακόμη αντίπαλη πλευρά τους πολιτικούς και στρατηγούς που κρύφτηκαν στα καταφύγια, έναν ηθοποιό που άφησε χωρίς στρατό και σημεία ελέγχου τα κύρια μέτωπα στα σύνορα σε ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας. 

Κάτω από τα ράσα της ελλαδικής εκκλησίας που προάγει δήθεν το «ομόθρησκο» και τα κροκοδείλια δάκρυα του Ιερώνυμου πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της ή τις εντολές του Αγίου Όρους, κάτω από τα ψέματα του μητραλοία πρωθυπουργού που ονειρεύεται τις επιταγές του ΔΝΤ και την εύνοια των ΗΠΑ, κάτω από την εικονική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ως παράδοση η ελλαδική ρωσόδουλη ακροδεξιά, η θυσία των Ουκρανών και Ρώσων εθελοντών των λαϊκών πολιτοφυλακών με τους ρούνους και τους μαύρους ήλιους να κοσμούν τις στολές τους ξεπροβάλλει ως λαμπρό παράδειγμα θυσίας και αντίστασης σε μια Ευρώπη που πεθαίνει προς χάρη των χρηματιστών και των τραπεζιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: ο Gabriele Adinolfi, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, συνιδρυτής της «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris» για την διαμάχη στην Ουκρανία.

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Εν ολίγοις, πάμε ξανά: μετά από οκτώ χρόνια αρχίζει ξανά το Ουκρανικό θέατρο. Η ένταση σίγουρα έχει αυξηθεί από τον Λευκό Οίκο, αλλά κυρίως από τους Βρετανούς που άναψαν φωτιές, αφού έφεραν τις ένοπλες δυνάμεις στα Ρωσικά σύνορα. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την πολιτική συμφωνία με το Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά προτίμησαν να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του δεύτερου πόλου μιας μικρότερης Γιάλτας. Αυτά είναι τα γυμνά και ωμά δεδομένα, όλα τα άλλα είναι παρασκήνια, εικασίες ή αυταπάτες.

Τα στοιχήματα

Τα ακατέργαστα δεδομένα μας δείχνουν λοιπόν έναν πόλεμο που δεν χρειαζόταν και που θα βλάψει την Ευρώπη σε κάθε περίπτωση. Χρειαζόμαστε ειρήνη και μια εντελώς διαφορετική στάση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μεταξύ των παικτών αυτής της σύγκρουσης το Κίεβο έχει παγιδευτεί στο παιχνίδι μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Λονδίνου και είναι το Λονδίνο που είναι ο κύριος εχθρός της Ευρώπης και των λαών, αυτό που ενεργεί για να αποσπάσει την Ευρωπαϊκή Ανατολή από την Δύση, να ανακτήσει την επιρροή πάνω του εις βάρος της Γερμανίας.

Μετά  μπαίνουν στο παιχνίδι ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα που δεν αφορούν τόσο τη συντριβή της Μόσχας όσο την παρεμπόδιση της συνεργασίας της Ευρώπης με τη Ρωσία, ιδίως με την Γερμανία, όπως μαρτυρούν τα έγγραφα του CFR, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του «think tank» που «παράγει» τις διοικήσεις του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου, το οποίο από το 2014 λέει ότι εάν η Γερμανία δεν «συμπυκνωθεί» κάπως και συνεχιστούν οι δεσμοί της με την Ρωσία, μπορεί να εξαπολυθεί παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η ανάγνωση και αυτές είναι οι προοπτικές που πρέπει να κρατήσουμε

Μετά μπορούμε να χαθούμε πίσω από ερωτήματα που ο Θουκυδίδης θα είχε ορίσει δευτερεύοντα  και απατηλά, ακόμα κι αν για όσους εμπλέκονται δεν είναι καθόλου άσχετα. Ή αλλιώς μπορούμε ακόμη και να αφεθούμε και να υπνωτιστούμε για να φαντασιωνόμαστε σε εικονικές ψευδοτολκενιακές σταυροφορίες μεταξύ του Καλού και του Κακού, εντοπίζοντας ξανά έναν ιππότη ενάντια σε έναν δράκο, αλλά αυτό είναι ειλικρινά ανόητο, ενώ λαμβάνοντας υπόψη δευτερεύοντα ζητήματα, από την άλλη πλευρά, μας βοηθά να πάρουμε μια πιο ακριβή ιδέα.

Οι λόγοι της σύγκρουσης

Ο Ρωσικός ισχυρισμός σίγουρα δεν είναι δευτερεύων, ότι δηλαδή  δεν έχει βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα του, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ότι από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρώσοι και Αμερικανοί δεν έχουν καν ανταλλάξει μια πέτρα, ενώ ήταν σύμμαχοι σε μια επανάσταση των Μπολσεβίκων, σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και στη νεοαποικιοκρατία.

Δεν είναι δευτερεύοντες οι ισχυρισμοί των πληθυσμών των δύο αμφισβητούμενων περιοχών στην ανατολική Ουκρανία, όπου τα εθνικά μίση επανεμφανίστηκαν μετά την επανάσταση του 2014 κατά της μετασοβιετικής νομενκλατούρας αλλά είναι παλαιότερες, δεδομένου ότι οι Ρώσοι υπό τον Στάλιν εξάλειψαν επτάμισι εκατομμύρια Ουκρανούς που δεν δικαιούνται ούτε μια μέρα μνήμης.

Η απόφαση της Δούμας και του Πούτιν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των δύο αμφισβητούμενων Ουκρανικών περιοχών έχει νόημα για τη μία πλευρά, αλλά όχι για την άλλη. Εάν η Αυστρία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Νοτίου Τιρόλου, ονομάζοντας το Νότιο Τιρόλο, και έστελνε στρατεύματα, πολλοί κυρίαρχοι που επικροτούν τη Ρωσική είσοδο στο Ντονμπάς θα απαιτούσαν αμέσως στρατιωτική αντίδραση. Και μπορούν οι Ισπανοί εθνικιστές που είναι εξοργισμένοι από την Καταλανική απόσχιση να υποστηρίξουν πραγματικά το ανεξάρτητο Donbass μόνο και μόνο για να πεισμώσουν τη Δύση;

Δεν υπάρχει ενωμένη Δύση

Ο πόλεμος της Ρωσίας (ή της Σινορωσίας) στην Δύση είναι μια απάτη των μέσων ενημέρωσης, που ανατράπηκε τυχαία από εκείνους που είναι αντιδυτικοί. Ωστόσο, πρέπει να διευκρινίσουμε: είμαι αντιδυτικός γιατί θεωρώ τη Δύση - με τους φανατισμούς της  Παλαιάς Διαθήκης και τις υλιστικές ιδεολογίες και με την συνιστώσα της τους WASP - την άρνηση της Ευρώπης που, παρά το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που προσβλήθηκε για μερικές δεκαετίες, δεν είναι η Δύση αλλά το Κέντρο.

Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία ολόκληρης της Δύσης, δηλαδή εννοώ Αγγλία, ΗΠΑ συν Ευρώπη κατά της Ρωσίας, αν μη τι άλλο υπάρχει αγγλοαμερικανική αλλά είναι πολύ περισσότερο αντιευρωπαϊκή παρά αντιρωσική.

Όλα τα πραγματικά δεδομένα το αποδεικνύουν, όχι μόνο τα ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα, όχι μόνο οι πολιτικές των Ηλυσίων και της Γερμανίας, όπου η συνεργασία με τη Ρωσία είναι μέρος της σύμβασης της νέας κυβέρνησης, όχι μόνο οι επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες των Ευρωπαίων αλλά και η απόφαση όλων, εξαιρουμένης της Πολωνίας, να μην συμμετάσχει στην ενδεχόμενη σύγκρουση.

Ο πραγματικός στόχος είμαστε εμείς

Είναι η Ευρώπη που πλήττεται τόσο από τις κυρώσεις όσο και από τον ενεργειακό αποκλεισμό. Η Ευρώπη και όχι οι ΗΠΑ που από το 2014 έχουν αντικαταστήσει ευρωπαϊκές εταιρείες  εμπορικών υποθέσεων με τη Ρωσία, την Ευρώπη και όχι την Κίνα που επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στη Μόσχα, κάτι για το οποίο το think tank του Κρεμλίνου ανησυχεί από το 2017 αλλά, προφανώς, κατακλύζεται από τα γεγονότα.

Η Ρωσία χάνει, αλλά λιγότερο από εμάς. Το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο βγάζουν κέρδη. Η Ρωσία χάνει σχετικά γιατί - η αλήθεια είναι όλο και πιο κυνική από τα όνειρά μας - η Gazprom είναι επίσης εταίρος στον αγωγό TAP και επομένως η ενεργειακή μας εξάρτηση και η αγγλοαμερικανική πολιτικοστρατιωτική επίθεση εναντίον μας δεν επηρεάζουν πολύ τα συμφέροντα των Μοσχοβιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Δεν είναι ότι μπορεί να κάνει κάποιος πολλά περισσότερα από το να στέκεται και να παρακολουθεί. Μπορεί  όμως ακόμα να υιοθετήσει  μια δίκαιη και εποικοδομητική στάση που τοποθετεί εμάς, δηλαδή την Ευρώπη στο επίκεντρο, που δεν χάνεται σε αυταπάτες που μπερδεύουν έθνη, λαούς και κοινότητες του πεπρωμένου με τους πολιτικούς της στιγμής ή με τις μορφές ολιγαρχικών και δημοκρατικών εξουσιών, άρα διεφθαρμένων, που ενώνουν  λίγο τους πάντες.

Πρέπει να ελπίζουμε στην ειρήνη του καλού, χωρίς να βρίζουμε τους λαούς που έχουν παγιδευτεί στη σύγκρουση που έχει βαθιά ιστορικά κίνητρα και την εκμεταλλεύονται όλοι οι χειραγωγοί και οι εχθροί της Ευρώπης, άρα και του πολιτισμού. Χρειάζεται πολλή διαύγεια και πολλή αντικειμενικότητα για να μην πληγώσεις κανέναν και να μην κάνεις δώρα σε κανέναν. Δεν μιλάω φυσικά για τις κλινικές περιπτώσεις εκείνων που θα το εκμεταλλευτούν για να συμβιβαστούν με τον ταραγμένο ψυχισμό τους γιατί πρέπει να σκοτώσουν τον πατέρα τους. Αυτοί έτσι και αλλιώς μας έχουν πρήξει αρκετά!

Voice of Europe

 

Ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος μεταφράζει μια ανάλυση της γεωπολιτικής σκέψης του Carl Schmitt, γραμμένη από τον Robert Steuckers, και τέσσερις αρθρογράφοι της ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. παραθέτουν προσεγγίσεις για το πως μπορεί να αναγνωστεί η περίπτωση της Ελλάδος στο ερμηνευτικό σχήμα του Γερμανού διανοητή.

 

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η μελέτη του έργου του Carl Schmitt υποχρεώνει τον πολιτικό επιστήμονα να διακρίνει τις διαφορετικές φάσεις αυτής της εργασίας και, κυρίως, να το εντάξει  στο πλαίσιό του, αυτό της μετάβασης από την Τάξη Ράιχ του Bismarck (ένα εξουσιαστικό κράτος) σε εκείνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (ένα δυτικό μοντέλο), μετά τη γερμανική ήττα του 1918. Στη συνέχεια η μετάβαση από αυτή τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Τρίτο Ράιχ και, τέλος, μεταξύ αυτού του Τρίτου Ράιχ και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του 1949.

Αυτό το πλαίσιο είναι εξαιρετικά περίπλοκο και ασταθές και απαιτεί από τον ερευνητή να έχει ενδελεχή γνώση της γερμανικής πολιτικής και θεσμικής ιστορίας, ειδικά όταν προσπαθεί να εξηγήσει μια βασική έννοια στο έργο του Carl Schmitt, την έννοια της απόφασης. Το εξουσιαστικό κράτος του Bismarck κράτησε βασικούς τομείς της πολιτικής ελεύθερους από τις αντικρουόμενες συζητήσεις του κοινοβουλευτισμού, όπως ο χειρισμός στρατιωτικών υποθέσεων και διπλωματίας. Αυτή η συμφωνία επέτρεπε γρήγορες αποφάσεις και, στον τομέα της διπλωματίας, μια μυστικότητα.

Οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημοσιοποίησαν τα πάντα και εξάλειψαν την ανάγκη για μυστικότητα στις διεθνείς σχέσεις. Όλα τα θέματα κουβεντιάζονταν στον Άρειο Πάγο της Βαϊμάρης. Θέματα όπως η διαχείριση των ενόπλων δυνάμεων που είχαν περιοριστεί στην απλούστερη μορφή τους μετά τις ρήτρες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, οι συμφωνίες που έκανε η Reichswehr με τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, όπου τα έμβρυα ενός μελλοντικού ανασυγκροτημένου γερμανικού στρατού είχαν εκπαιδευτεί στην περιοχή του Kazan κ.λπ. Αυτό το «δημοκρατικό άνοιγμα» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σήμαινε ότι όλα έπρεπε να συζητηθούν και ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων είχε  επιβραδυνθεί.

Η πρώτη σημαντική φάση του έργου του Carl Schmitt αφορά την ανάγκη να φανεί η απειρία ενός συστήματος που επιδίδεται σε στείρες συζητήσεις και αναλύσεις και την ανάγκη λήψης γρήγορων και αποτελεσματικών αποφάσεων για το κοινό καλό του κράτους και του λαού. Αυτό το όραμα λήψης αποφάσεων για την πολιτική εξακολουθεί να είναι επίκαιρο για την κριτική της βραδύτητας των δυτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Στην Κίνα, η δύναμη του Xi Jinping είναι με αυτή την έννοια θα λέγαμε «Σμιτιανή» (ας μας επιτραπεί ο όρος), παρόλο  τον μαρξιστικό-μαοϊκό μανδύα της. Αυτό εξηγεί την τρέχουσα αγάπη των Κινέζων στοχαστών με το έργο του Carl Schmitt.

Στην αναταραχή των δύο τελευταίων ετών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν οι εθνικοσοσιαλιστές κέρδιζαν σταθερά ψήφους στις εκλογές που ακολούθησαν, ο Carl Schmitt  τα «λούστηκε» με διάφορους και με αντιφατικούς τρόπους, πρώτα υποστηρίζοντας καγκελαρίους που ήθελαν να αποκλείσουν τα κομμουνιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα από την εξουσία, μετά υποστηρίζοντας την κατάληψη της εξουσίας από τους τελευταίους και, κυρίως, υποστηρίζοντας την απόφαση του Χίτλερ να εξοντώσει τα στελέχη της SA κατά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», τον Ιούνιο του 1934.  Αυτή η υποστήριξη για τη νέα  εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση, βέβαια, δεν εμπόδισε την απόλυσή του το 1936. Ο Schmitt δεν ανησυχούσε πλέον τόσο πολύ για τη γερμανική εσωτερική πολιτική, αλλά έστρεψε την προσοχή του σε μια πολύ σημαντική έννοια, αυτή του «ανοιχτού χώρου» ή Grossraum.

Για τον Schmitt, ο οποίος είχε αυτοανακηρυχτεί «Καθολικός», παρά τον αφορισμό του μετά το διαζύγιο, συνέχισε να πιστεύει ότι αληθινός Καθολικισμός είναι περισσότερο Ρωμαϊκός, κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του γερμανικού έθνους, παρά ευαγγελικός. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι ένα έδαφος του οποίου η επέκταση πρέπει να οργανωθεί και τα σύνορά του πρέπει να καθοριστούν.

Για τον Schmitt, η νέα ρωμαιο-γερμανική αυτοκρατορία της δεκαετίας του 1930 είναι μια αναστημένη Γερμανία, απαλλαγμένη από το αμφιλεγόμενο έρμα της Βαϊμάρης. Μια Γερμανία που  μέσω της γεωγραφικής της κεντρικής θέσης, πρέπει να προσελκύσει τις περιφέρειές της για να εξαλείψει τις άχρηστες συγκρούσεις που υπονομεύουν τη συνοχή του ευρωπαϊκού  πολιτισμού στο σύνολό του.

Επομένως ο  Schmitt είναι ένας  θεωρητικός της ευρωπαϊκής ενοποίησης με την λογική  ότι η μεσαιωνική, καθολική και οικουμενική έννοια της Αυτοκρατορίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή του Ράιχ, πρέπει να δώσει τη θέση της στην πραγματιστική αντίληψη του Grossraum για έναν «μεγάλο χώρο». Με αυτόν τον τρόπο, ο Schmitt προσδοκά μια πολύ τρέχουσα αντίληψη, που διαδόθηκε επίσης από έναν συγγραφέα όπως ο Samuel Huntington όταν, το 1993, προκάλεσε τη σύγκρουση των πολιτισμών. Ο Grossräume είναι στην πραγματικότητα «χώροι πολιτισμού» όπου οι συγγένειες μεταξύ των συστατικών προέρχονται από ένα ισχυρό ή διαδεδομένο αίσθημα κοινής κληρονομιάς.

Όταν ο Huntington μιλούσε  για έναν κόσμο χωρισμένο στον δυτικό πολιτισμό, στον ορθόδοξο, στον ισλαμικό και στον κομφουκιανικό , προφανώς υπονοούσε ότι η δυτική ιδεολογία (φιλελεύθερη με την αγγλοσαξονική έννοια του όρου) δόμησε τον χώρο που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία, ότι η μίξη της ορθοδοξίας και του μετακομμουνισμού δόμησε τον ρωσικό χώρο, ότι η ισλαμική θρησκεία δόμησε έναν μουσουλμανικό κόσμο που πήγε από το Μαρόκο στην Ινδονησία, και ότι ο πολιτικός χώρος του Κομφούκιου  ήταν αυτός με επίκεντρο την Κίνα.

Για τον Huntington, επομένως, οι χώροι του πολιτισμού είχαν έναν ηγεμόνα σαφώς αντιληπτό, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και τη Ρωσία. Ο  μουσουλμανικός κόσμος δεν ήταν επικεντρωμένος σε μια ηγεμονική ισχύ η οποία να επιτρέπει στις δυνάμεις εντός του χώρου του μουσουλμανικού πολιτισμού να διεκδικήσουν μια τέτοια καθοδήγηση.  Η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθεί σήμερα. Το ίδιο κάνει και το Ιράν, αλλά μόνο στη σιιτική σφαίρα, που δεν καλύπτει ολόκληρο τον εξισλαμισμένο χώρο.

Στη σημερινή Ρωσία, ο Aleksandr Dugin συνοψίζει τέλεια την σκέψη του  Schmitt, την  έννοια του «Grossraum». Στα κεφάλαια που του αφιερώνει σε έναν από τους τόμους του για την «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», γράφει, παραφράζοντας τον Schmitt:

Η τάξη του Grossraum (του «μεγάλου χώρου») στο διεθνές δίκαιο θα έχει ως συνέπεια την απαγόρευση ξένων δυνάμεων στον ίδιο αυτό χώρο. Πράγματι, εάν το διεθνές δίκαιο είχε διατηρήσει την ιδέα του Grossraum και την είχε γενικεύσει στο δίκαιο και τη διεθνή διπλωματία, ή εάν το διεθνές δίκαιο θα είχε  καθαγιάσει μια μέρα τη διαίρεση του κόσμου σε ομοιογενείς και συνεκτικές αστικές περιοχές, θα έχει ως ρητή συνέπεια την ιδέα της απαγόρευσης κάθε επέμβασης από εξωτερικές δυνάμεις. Θα απαγορευόταν η πρακτική της ανάμιξης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός αστικού και γεωπολιτικού χώρου.

Η ιδέα του Schmitt για μια τόσο μεγάλη περιοχή πολιτικής συνοχής βασίζεται στην πραγματικότητα στη μελέτη της ευρωπαϊκής και βορειοαμερικανικής διπλωματίας από τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και, ειδικότερα, στην εμφάνιση του δόγματος Monroe στη Δύση (αμερικανικό) ημισφαίριο. Το 1823, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διακήρυξε ότι η Αμερική θα ανήκει μόνο στον αμερικανικό λαό και ότι οι εξωτερικές δυνάμεις, ευρασιατικές ή  του παλαιού κόσμου, δεν επεμβαίνουν πλέον ούτε κρατούν αποικιακές ή στρατηγικές περιοχές και αυτόχθονες πληθυσμούς ή αποικισμένους Κρεολούς.

Αυτή η διακήρυξη ήταν μια διεκδίκηση των Κρεολών κατά της παραδοσιακής Ισπανίας, η οποία είχε προηγουμένως στην κατοχή της  ολόκληρη την ήπειρο από το Ρίο Γκράντε έως τη Γη του Πυρός, αλλά και κατά της Ρωσίας (η οποία κρατούσε ακόμη την Αλάσκα και τη Βόρεια Καλιφόρνια μέχρι το Fort Ross). Επίσης και κατά  της Μεγάλης Βρετανίας,  (η τελευταία Αγγλικοαμερικανική  σύγκρουση  είχε λάβει χώρα μόνο εννέα χρόνια πριν από τη διακήρυξη του Δόγματος Μονρόε).  Σε μικρότερο βαθμό κατά της Γαλλίας, η οποία κατείχε μόνο μερικά μικρά νησιά στην Καραϊβική, και κατά της Δανίας, η οποία κατείχε τις Παρθένες Νήσους.

Κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, η ιδέα του Schmitt, αναζητούσε επομένως, in tempore suspecto, τη λύση που, στα μάτια του ως Γερμανού Καθολικού και πρώην Πρώσου  υπηκόου, θα ήταν η πιο ισορροπημένη λύση για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Η γερμανοκεντρική ευρωπαϊκή ιδέα του Schmitt αντικατοπτρίστηκε επίσης στον γεωπολιτικό διάλογο  της εποχής του, ειδικά στο σχολείο που διηύθυνε  ο στρατηγός Karl  Haushofer, στο οποίο δίδασκε και ο γεωπολιτικός Gustav Fochler-Hauke ​​(1906-1996), του οποίου η δραστηριότητα συνεχίστηκε μετά το 1945 στην Γερμανία. Ο Fochler-Hauke ​​ήταν, μεταξύ άλλων, ο εμπνευστής του ετήσιου αλμανάκ Fischer, το οποίο λειτούργησε  ως έργο αναφοράς για τα υπουργεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.

Αυτοί οι γεωπολιτικοί επιστήμονες, μαζί με τον Carl Schmitt, ήθελαν την ανάδυση μιας αυτάρκους Ευρώπης (ιδίως από άποψη τροφίμων), απαλλαγμένη από τις βλαβερές επιρροές των αγγλοσαξονικών ναυτικών δυνάμεων. Ο Haushofer και η ομάδα του ήθελαν, όπως το γενικό επιτελείο επί των ημερών μιας περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μια συμφωνία με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Schmitt έβλεπε τον σοβιετικό εδαφικό χώρο ως ξένο προς την Ευρώπη. Για τον Schmitt, η ευρωπαϊκή ενότητα γύρω από τη Γερμανία (τουλάχιστον αν είχε βγει νικήτρια από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) θα είχε επιτευχθεί, όπως ήλπιζε, με τον αφρικανικό αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αποικιών. Η μοίρα όμως των όπλων θα αποφασιζόταν υπέρ των Σοβιετικών και των Αγγλοσαξόνων. Ο Haushofer αυτοκτόνησε το 1946. Ο Schmitt εξοστρακίστηκε από την επικρατούσα ακαδημαϊκή κοινότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρά το γεγονός ότι είχε προσωπική επιρροή στους διαμορφωτές αποφάσεων ή στους στοχαστές που ήταν καλά αγκυροβολημένοι στο νέο μεταπολεμικό σύστημα.

Η απώλεια των ευρωπαϊκών αποικιών ξεκινώντας από το 1957 (το έτος της ανεξαρτησίας της Γκάνας) σήμανε τον θάνατο για την ιδέα της Eurafrica, η οποία είχε θεωρητικοποιηθεί στη Γερμανία το 1951, από τον πολιτικό και αναλυτή Anton Zischka (1904-1997), υποστηρικτή της ευρωπαϊκής (και ευρωαφρικανικής) ενοποίησης μέσω μιας ειρηνικής τεχνοκρατίας. Αυτός ο εθελοντικός ευρωπαϊσμός βασίστηκε στην κινητοποίηση της επιστημονικής και τεχνικής κληρονομιάς των μη ιδεολογικοποιημένων ευρωπαϊκών ελίτ και στην αξία της «εργασίας» σε αντίθεση με την οικονομική κερδοσκοπία. Αυτή η φιλοευρωπαϊκή βούληση δεν απέκλειε, ακόμη και στη μέση του Ψυχρού Πολέμου, όταν μαινόταν ο πόλεμος της Κορέας και ιδρύθηκε η ΕΚΑΧ (η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα»), γόνιμες σχέσεις με την Ασία, όπως αποδεικνύεται από το βιβλίο του το 1950.

Η τετραπλή ανάγνωση των Schmitt, Haushofer, Fochler-Hauke ​​και Zischka μας οδηγεί στο να υποθέσουμε μια ενωμένη Ευρώπη αλλά αποκομμένη από τον αγγλοσαξονικό (πιο συγκεκριμένα τον αμερικανικό) ηγεμονισμό, μια Ευρώπη ελεύθερη να συνάψει γόνιμες σχέσεις με οποιαδήποτε αφρικανική ή ασιατική χώρα. Αυτή η γεωπολιτική θέση είναι περίπου ισοδύναμη με το  ευρασιατικό όραμα του Alexander Dugin, το οποίο αντικαθιστά τον  ηγεμόνα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που απέτυχε, με μια αποσοβιετοποιημένη Ρωσία που δεν κατηγορείται από το σοβιετικό παρελθόν της.

Η Ρωσία λοιπόν θα λειτουργούσε ως «γέφυρα» μεταξύ των τριών πιο πυκνών περιθωρίων της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή μια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Κίνας, μεταξύ Ευρώπης και Ινδίας. Αυτή η ιδέα να γίνει η Μόσχα  μια «γέφυρα» μεταξύ της Ευρώπης και της Κίνας, ήταν ήδη παρούσα στο μυαλό του στοχαστή Leibniz στις αρχές του δέκατου έβδομου και του δέκατου όγδοου αιώνα.

Το τεχνοκρατικό όραμα του Zischka γίνεται πράξη από την Κίνα του Xi Jinping, η οποία προτείνει χερσαίες επικοινωνίες μεταξύ όλων των περιοχών της Ευρασίας. Στη συνέχεια, αυτή η ίδια Κίνα του Xi Jinping ανακαλύπτει ξανά, με αφοσίωση, το έργο του Carl Schmitt και το προσθέτει στο διπλό δογματικό σώμα της: αυτό της παραδοσιακής Κίνας (με στοχαστές όπως ο Sun Tzu, ο Κομφούκιος και ο Han Fei) και αυτό μιας  μαοϊκής  Κίνας, που όμως αλλά όπου η σκέψη του Carl von Clausewitz ήταν έντονα παρούσα.

Μια θεωρία πολύπλοκη , ψαγμένη θα έλεγα για τα δεδομένα της εποχής, αλλά με μια καθαρή ματιά στο μέλλον. Και όπως αναφέρει ο Carl Schmitt:

…«στο όνομα του Χανσεατικού μας παρελθόντος εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο άνοιγμα της αρκτικής οδού για θαλάσσια κυκλοφορία, επειδή αυτή η αρκτική διαδρομή θα συντομεύσει σημαντικά τη μεταφορά εμπορευμάτων από τα κύρια δυτικοευρωπαϊκά λιμάνια μας (Αμβέρσα, Ρότερνταμ, Αμβούργο ), επιτρέποντας την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα μέσω του Ρήνου και του Έλβα».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...