Hugh Jarse: Η χυδαιότητα ως αρετή (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Η Βιομηχανική Επανάσταση και τα αποτελέσματά της είναι φυσικά γνωστά σε εμάς. Αλλά πώς στο καλό καταλήξαμε στην ανάπτυξη όλων αυτών των νοσημάτων; Όλα ξεκίνησαν στη Μεγάλη Βρετανία, όταν οι μεγάλες μηχανές μεταμόρφωσαν την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κοινωνική δομή της χώρας. Τα εργοστάσια χτίζονταν μαζικά και το εργατικό δυναμικό εγκατέλειψε τα αγροτικά χωράφια υπέρ των πόλεων χτίζοντας βιαστικά πρόχειρα σπίτια (terraced houses).

Η ζωή σε αυτά τα σπίτια από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης περιλάμβαναν σκληρές συνθήκες. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους, στριμωγμένοι ανάμεσα σε (πολύ στραβούς, μπορώ να προσθέσω) τοίχους μερικές φορές με πάχος ενός τούβλου, υπέφεραν από το κρύο και τις κακουχίες. Αν η χολέρα από τα λύματα που κυλούσαν στον στενό δρόμο δεν τους σκότωναν, τους σκότωναν τα χημικά. 

Τις παρενέργειες της εργασίας αντιμετώπισαν εργαζόμενοι που έβαφαν υλικά με νέες συνθετικές βαφές (τα τοξικά λύματα από εργοστάσια δηλητηρίασαν επίσης ποτάμια) ή γυναίκες που ζωγράφιζαν ρολόγια με ραδιενεργά χρώματα. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε τα εργαζόμενα παιδιά. Όλα αυτά πρέπει να διδαχθούν ανοιχτά και χωρίς ντροπή στα μαθήματα ιστορίας.

Κανείς δεν θα εκπλαγεί που τέτοιες άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η γενικότερη φτώχεια σκορπίζουν παθολογίες στην «εργατική τάξη». Το να ξεκόψουν τους ανθρώπους από τη γη που γνώριζαν προηγουμένως και να τους σπρώξουν σε ένα παράξενο περιβάλλον είχε σίγουρα σαν αποτέλεσμα τον αλκοολισμό, την πορνεία, τις κλοπές - με όλα αυτά άρχισαν να συνδέονται οι πόλεις. 

Η νέα αστική τάξη κατέφυγε στα περίχωρα ή στα χωριά, ζώντας σε απομονωμένες, ευλογημένες κοινότητες μικρών πόλεων ή σε πολύ μοδάτα «εξοχικά σπίτια» στη μέση του πουθενά. Αυτές ήταν οι απαρχές της βρετανικής ταξικής δυναμικής που διήρκεσε για περισσότερα από 200 χρόνια.

Η βρετανική αστική τάξη ζεί περήφανη κάτω από το καταφύγιο της. Όταν φανταζόμαστε την Αγγλία, συχνά φανταζόμαστε ήσυχους δρόμους, ευγενικούς ανθρώπους, τσάι και πιθανώς περιποιημένα τεριέ σε ένα κομμένο γκαζόν. Αυτή η εικόνα είναι μία παντομίμα. 

Η αστική τάξη πιστεύει σε αυτή την παντομίμα γιατί την παίζει καθημερινά στη σκηνή της κλειστής της κοινωνίας. Θα πει "οι άνθρωποι της εργατικής τάξης τείνουν να είναι ρατσιστές, επειδή είναι λιγότερο μορφωμένοι" και θα ανοίξει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει τις εθνοτικές μειονότητες από ασφαλή απόσταση. Ένας αξιοπρεπής Άγγλος νοιάζεται για τις κοινωνικές συμβάσεις, την «προσωπική κουλτούρα» και περιφρονεί ανοιχτά τους κατοίκους των πλίνθινων σπιτιών και των πολυκατοικιών από αμίαντο.

Στη δεκαετία του 1960, οι νέοι της πόλης άρχισαν να φτύνουν αυτές τις αξίες. Νιώθοντας την περιφρόνηση που τους κυρίευε, αρνήθηκαν να υποταχτούν σε κοινωνικές ρυθμίσεις. Φώναξαν ανοιχτά την περηφάνια τους που είναι ηλίθιοι. Η ανοιχτή χυδαιότητα ήταν η αντίθεση με κάθε τι «ευγενικό» και «πολυτελές». Δεν ήταν αξιοπρεπείς ή ευγενικοί, και περήφανα φορούσαν την προσβολή «αγενής». 

Η χυδαιότητα έγινε αρετή γιατί πρότεινε την απελευθέρωση από τις αστικές συμβάσεις και την «πολιτιστική» υποκρισία. Ήταν ένα ασυμβίβαστο μεσαίο δάχτυλο στην παθητική επιθετικότητα των δειλών αστών - ήταν το καμάρι της εργατικής τάξης.

Ο σκινάς ξεκινάει σαν ένα αγενές αγόρι. Στο παρελθόν σκινάς ήταν κάθε νέος που περιφρονούσε ό,τι θεωρούνταν «ευπρεπές». Είτε ήταν γηγενής Άγγλος είτε μέλος του νέου κύματος μεταναστών της Κοινοπολιτείας, ήταν παρίας στα μάτια της αστικής τάξης. Ο όρος «skinhead» είναι παλαιότερος από την επίσημη υποκουλτούρα. Αναφέρεται στο φαλακρό αγόρι, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, εμπόδιζε το τράβηγμα των μαλλιών κατά τη διάρκεια των καβγάδων. 

Το ξύρισμα του κεφαλιού συμβόλιζε επίσης την απομάκρυνση από την εικόνα ενός τακτοποιημένου, «σωστού» ατόμου. Με τα χρόνια έχει διαμορφωθεί μια υποκουλτούρα, που πήρε περήφανα το όνομά της από αυτή την προσβολή, όπως αποδόθηκε από τους «ευσεβείς» ανθρώπους.

Ένας σκίνχεντ ορίζεται επίσης από τα παπούτσια εργασίας του, πιο συχνά τα Doc Martens. Τα φορούσε έξω από το χώρο εργασίας γιατί, πρώτον, ήταν η δόξα του εργάτη, και δεύτερον, ήταν χρήσιμα όταν κάποιος χρειαζόταν μια δυνατή κλωτσιά. 

Παρεμπιπτόντως, μπορεί να ειπωθεί ότι το πανκ προέκυψε σε παρόμοιες συνθήκες, και επίσης υιοθέτησε αυτό το είδος παπουτσιών συνδέοντάς τα με τη χυδαιότητα της εργατικής τάξης. Συχνά, και οι δύο υποκουλτούρες ζούσαν αρμονικά, ενωμένες στη μοίρα τους. Μερικές φορές ανταγωνίζονταν βάναυσα μεταξύ τους, μοιραζόμενες μια κοινή στάση απέναντι σε αυτή τη μοίρα.

Σε αντίθεση με τους πανκ, που έδειχναν την περιφρόνησή τους για την αστική ορθότητα ντυμένοι σαν μαϊμούδες και καυχώμενοι ότι είναι βρώμικοι, οι σκίνχεντ δεν είχαν την τάση να προσβάλλουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο. Αντί να αποδέχονται την ταπείνωση και να συγκρίνονται με τα σκουπίδια, όπως οι punk rockers, οι σκίνχεντ δεν έφτυσαν την αξιοπρέπεια τους. 

Στις πρώτες μέρες της υποκουλτούρας, ο σκινάς φορούσε σιδερωμένα πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι το τελευταίο κουμπί, και εκτός από τα τζιν εργασίας, προτιμούσε τα πρακτικά αλλά προσεγμένα παντελόνια Sta-Prest. 

Το συγκρότημα Last Resort αναφέρεται νοσταλγικά σε αυτή την ειρωνεία ενός αντικοινωνικού άνδρα με στενό παντελόνι στο τραγούδι "Stormtroopers in Sta-Prest"

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...