του Σταύρου Λιμποβίση
Αυτοί που δεν έχουν τάφους, που τα σώματα τους έγιναν στάχτη, αυτοί που τα παράσημα τους έλιωσαν στις φλόγες της ήττας και οι στολές τους κομματιάστηκαν από τα μαχαίρια των Ταλμουδιστών, αυτοί οι "καταραμένοι" είχαν προβλέψει τα πάντα.
Αυτοί που μπροστά στην αγχόνη της δημοκρατίας δεν δείλιασαν και δεν απέφυγαν το άγγιγμα του θανάτου χωρίς θάρρος, αυτοί που έκαναν τον ύστατο μορφασμό αποδοκιμασίας στον ιερέα της υποταγής, αυτοί που φώναξαν για το νέο Πουρίμ του '46 είχαν δίκιο ακόμη και αν υπήρξαν άδικοι με τους λάθος ανθρώπους.
Σήμερα που ο χρόνος δείχνει να συρρικνώνεται από την ταχύτητα των εξελίξεων και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι γεγονός αντιλαμβανόμαστε ότι ο δικός μας κόσμος τελείωσε το 1945 και μετά ένας νέος κόσμος γεννήθηκε.
Κόσμος λαμπερών τεράτων και χαμογελαστών δημίων. Κόσμος αφθονίας που οδηγεί στον βιολογικό θάνατο λόγω της κατανάλωσης και εμπορευματοποιεί συνειδήσεις και συναισθήματα αφού πρώτα ξεπουλήσει στα παζάρια της ανηθικότητας τα σώματα που πλέον κατατάσσονται στις σάρκες.
Ο κόσμος της μόλυνσης της βιομηχανίας των φαρμακευτικών, ο κόσμος της πλαστικής διασκέδασης και της χρήσης ναρκωτικών, ο κόσμος της κουλτούρας του γρήγορου τρόπου σε όλα και της αποφυγής της θυσίας είναι ο νέος υπέρλαμπρος κόσμος τους.
Ένας κόσμος που γεννήθηκε δομήθηκε και ανυψώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους που κυριάρχησαν στον πλανήτη. Εμείς δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο αφού δηλώνουμε Άνθη μιας περιόδου που δεν υπάρχει πια και πολεμήθηκε με φώσφορο και πρακτικές γενοκτονίας.
Και ακόμη και αν φυτρώνουν οι σκέψεις μας ως λουλούδια μοναδικά και μοναχικά μέσα μας καίει η φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής που φοβίζει τους τυράννους. Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας.
Άναρχοι και Αμετανόητοι - παντοτινοί Αντιδημοκράτες
Υγεία, καύλα και επανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή