ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Το νέο περιοδικό των Αυτόνομων Αθηνών

Εις μνήμην Βαγγέλη Ρωχάμη: καλό ταξίδι «Πεταλούδα»

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Όλοι μας όταν ακούμε ή διαβάζουμε την λέξη Πεταλούδας το μυαλό μας ταξιδεύει στην ομώνυμη ταινία με τον Στηβ Μακουίν και τον Ντάστιν Χόφμαν. Όμως και στην πραγματική ζωή υπάρχουν ακόμα οι καταραμένοι οι οποίοι λες και βγήκαν από βιβλίο του Έντγκαρ Άλαν Πόε δηλώνουν την άρνηση τους απέναντι στην κοινωνία η οποία δεχόμενη τις προσλαμβάνουσες της άρχουσας τάξης (οικονομικής και πολιτικής) έχει αποβάλει την φύση του Άναρχου κατά Junger αλλά και την αντίληψη του Γκρεμιστή κατά Νίτσε (τάδε έφη Ζαρατούστρα). Η παράδοση της ληστείας έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα, Νταβέλης, Γιαγκούλας, Γκαντάρας και οι αδερφοί Ρετζαίοι τραγουδιούνται μέχρι σήμερα από την δημοτική μας παράδοση.

Μία λοιπόν από τις ζώσες φιγούρες αυτής της παράδοσης ήταν ο Βαγγέλης Ρωχάμης, φίλος του Θόδωρου Βερνάρδου του ληστή με τις γλαδιόλες. Ο Ρωχάμης αποτέλεσε μια φιγούρα αντίδρασης απέναντι σε ένα υπάρχων και σαθρό σύστημα. Το πρόβλημα του κράτους με τον Ρωχάμη δεν ήταν πως λήστευε τράπεζες και ηλεκτρικές συσκευές, αυτό το έκαναν και άλλοι. Το επί της ουσίας πρόβλημα του συστήματος ήταν πως ο Ρωχάμης με τις αποδράσεις του κατάφερε να εκθέσει έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό ο οποίος έπρεπε να αποδείξει σε ΕΟΚ και ΗΠΑ πως η Ελλάδα της χρεωστικής Παπανδρέου Α.Ε. εκσυγχρονίζεται και δεν θυμίζει σε τίποτα την παράδοση του Ευρωπαίου που κουρσεύει και ληστεύει γιατί αρνείται να είναι δούλος.

Επί στρατιωτικού καθεστώτος ο Ρωχάμης υπηρετούσε την θητεία του, το 1971 ήθελε μεγάλα κότσια να αρπάξεις από τον γιακά αξιωματικό και να του πεις ''ρε άσε αυτά τα καραβανικά που ξέρεις, πότε θα βγω να δω την κόρη μου''. Επίσης ήθελε ακόμα μεγαλύτερα κότσια να το σκάσεις από τον στρατό γιατί η ηθική σου υπερβαίνει τις όποιες κρατικές και στρατιωτικές διαταγές. Ο Ρωχάμης λοιπόν φέρθηκε σαν ένας αντάρτης των συνειδήσεων, όπως είπε και ο Dominique Venner ''ο στρατιωτικός ηρωισμός έχει λίγα κοινά με τον επαναστατικό ηρωισμό. Χωρίς αμφιβολία ο στρατιώτης αντιμετωπίζει επίσης θάνατο και βάσανα, αλλά συμφωνεί απόλυτα με την κοινωνία και την εξουσία που του δίνουν νομιμοποίηση και του παρέχουν ηθική υποστήριξη, τιμές και διακρίσεις. Είναι μια ουσιαστική διαφορά με τον επαναστάτη ή τον αντάρτη, που εκτός από όλους τους προσωπικούς κινδύνους, πρέπει να αντλήσει από τον εαυτό του τις δικαιολογίες για να αντιμετωπίσει την αποδοκιμασία, την εχθρότητα, την κατασταλτική δράση της κοινωνίας που αντιμετωπίζει καθημερινά.''

Η άποψη λοιπόν του Venner δεν θα μπορούσε να ταιριάζει σε κανένα άλλο πέρα από τον Ρωχάμη ο οποίος στην ουσία ήταν ένας ανυπότακτος άνθρωπος που απλώς εκφράστηκε μέσα από την παρανομία. Όταν άρχισε τις ληστείες ο Ρωχάμης το στρατιωτικό καθεστώς είχε πέσει, οπότε για την Γ' Ελληνική Δημοκρατία ήταν ένα μεγάλο δέλεαρ να αποδείξει πως όλα λειτουργούν ομαλά. Η αμερικανική παρέμβαση και η ψυχροπολεμική αντισοβιετική διάθεση δεν ήθελε επουδενί να αποδείξει την σαθρότητα της στην κοινή γνώμη η οποία κοιμόταν και ξυπνούσε με την παραμύθα της νοικοκυρεμένης Δύσης ενώ η Ευρώπη εποικιζόταν από αφροασιάτες (δεδομένου πως η Ελλάδα τότε δεν είχε μεταναστευτικό πρόβλημα). Το 1981 ο Ρωχάμης πρωτοστατεί στην εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης όπως και καλύτερη μεταχείριση των κρατουμένων από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους όπου σύμφωνα με τους ίδιους τους κρατούμενους, υπήρχαν κρυφά βασανιστήρια για τα οποία κάνεις δημοκράτης ποτέ δεν μίλησε. Για την δράση του αυτή ο Ρωχάμης δικάστηκε και του προστέθηκαν συν 27 μήνες φυλάκιση. Βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες η απαίσια και σαθρή δημοκρατία δεν μπορούσε να διαχειριστεί πως η ίδια είναι η γεννεσιουργός αρχή κάποιων κοινωνικών ταραχών, διότι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας οι φυλακές είναι κάτι που μας αφορά όλους, γιατί μια μέρα όλοι μπορεί να βρεθούμε εκεί μέσα και όχι απαραίτητα για ποινικούς λόγους.

Όμως ο Ρωχάμης δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια και εξέθεσε όλο το μπατσολόι του Κορυδαλλού. Ενδεδυμένος δικηγόρος και με πλαστή ταυτότητα διέφυγε από τις φυλακές Κορυδαλλού με ολόκληρο το σύστημα να έχει μείνει στήλη άλατος από αυτή την πραγματικά χλευαστική απόδραση του Βαγγέλη Ρωχάμη. Το ίδιο και στην Κέρκυρα ο Ρωχάμης κατάφερε με αντικλείδι να ξεκλειδώσει τις επτά πόρτες (μια δώρο σύμφωνα με τον ίδιο) και να αποδράσει. Σε μια από τις πολλές αποδράσεις του πήγε σε ένα νυχτερινό μαγαζί και αφού ακούμπησε την τσάντα με τα πιστόλια στο τραπέζι έριξε ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο με το μαγαζί να τον αποθεώνει γνωρίζοντας ποιος είναι. Αφού έφυγε κέρασε όλο το μαγαζί και εξαφανίστηκε. Μάλιστα μια μαρτυρία λέει πως ο Ρωχάμης μια φορά κέρασε ένα τραπέζι με μπάτσους ουίσκι και στο τέλος τους άφησε ένα χαρτάκι που έγραφε ''με αγάπη και καθόλου μίσος Βαγγέλης Ρωχάμης''. Οι διωκτικές αρχές μη διαχειριζόμενες την καζούρα του Ρωχάμη έφτασαν στο σημείο να συλλάβουν την κόρη του προκειμένου να τον αναγκάσουν να παραδοθεί. Τότε ο Ρωχάμης πήρε ένα πενηντάρι πολυβόλο εφαρμοσμένο πάνω σε όχημα και γάζωσε όλο το τμήμα Χαϊδαρίου χωρίς εννοείται να σκοτώσει κάποιον αστυνομικό και να σημειωθεί πως ο Ρωχάμης ουδέποτε σκότωσε άνθρωπο από άποψη και αυτό θέλει μαγκιά.

Η αντιμετώπιση της κοινωνίας προς τον Ρωχάμη ήταν σε πλειοψηφία θετική διότι μέσα από την ανυποταξία του, ο κόσμος έβλεπε την μετουσίωση της γνώμης του απέναντι στην εξουσία την οποία δεν είχε την δύναμη να πολεμήσει. Επίσης η αμφισβήτηση του Ρωχάμη απέναντι στο σύστημα γέννησε μια λαϊκή έκφραση απέναντι σε κάθε τι εκτιθόταν στα μάτια του κόσμου με αποτέλεσμα αυτό να γεννά τριγμούς στο κομματικό πελατειακό κράτος.

Με την αποφυλάκιση του το 2000, ο Βαγγέλης Ρωχάμης γύρισε στην Εύβοια από όπου και καταγόταν και άνοιξε μια ταβέρνα στο Λευκαντί. Έκτοτε η ταβέρνα του Ρωχάμη αποτέλεσε στέκι για τους Αθηναίους και τους Χαλκιδαίους, με τον Ρωχάμη να αφηγείται στους θαμώνες τις ιστορίες του γύρω από την παρανομία αλλά και την πολυτάραχη ζωή του η οποία κάποια στιγμή είμαι πεισμένος πως θα βγει ταινία. Τα ζεϊμπέκικα και τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν μέσα στο μαγαζί του και μια πραγματική αντιεξουσιαστική χροιά συνόδευε την ατμόσφαιρα. Σαν έφηβος πήγα και εγώ με την παρέα μου στο ταβερνάκι του Ρωχάμη και αφού μας είπε τις ιστορίες του με όλη του την καρδιά στο τέλος μας λέει ''παλληκάρια το τραπέζι δικό μου ευχαριστώ που ξανάνιωσα''. Όταν τον ρώτησαν πως και δεν κάνεις καμιά ληστεία απάντησε δεν έχουν λεφτά οι τράπεζες.

Αυτός ήταν ο Βαγγέλης Ρωχάμης ένας γνήσιος αντιεξουσιαστής ο οποίος έγινε λαϊκός ήρωας για τον απλούστατο λόγω πως δεν έσκυψε το κεφάλι και έζησε όπως ήθελε. Όπως εύστοχα τόνισε πριν πολλά χρόνια ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Hunter Thomson ''Σε ένα έθνος από φοβισμένους και δούλους θα υπάρχει μεγάλη έλλειψη παρανόμων. Και αυτοί λίγοι που θα το καταφέρουν σε ένα βαθμό να γίνουν, θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι'' και είχε δίκιο στην κρίση του αυτή ο Thomson γιατί στην περίπτωση του Ρωχάμη ταιριάζει γάντι. Ο Ρωχάμης στην πραγματικότητα ήταν η μόνη λαϊκή αντιπολίτευση η οποία ποτέ δεν ψηφίστηκε. Στην μνήμη λοιπόν του Έλληνα Albert Spaggiari αφήνουμε αυτό το άρθρο ως έναν «φαιοκόκκινο» αντιεξουσιαστικό επικήδειο.

Dominique Venner

«Είμαι από τη χώρα των δέντρων και των δασών, των βελανιδιών και των αγριογούρουνων, των αμπελιών και των επικλινών στεγών, των επών και των παραμυθιών, του Χειμερινού Ηλιοστασίου και του Αγίου Ιωάννη του καλοκαιριού.

Είναι μια απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη δεν ξέρει η ίδια τι είναι. Είναι ένας τρόπος να πω ότι αναζητώ καταφύγιο μέσα μου, όσο πιο κοντά γίνεται στις ρίζες μου και όχι σε μια απόσταση που μου είναι ξένη. Το καταφύγιο όπου πηγαίνω να μαζευτώ είναι το βαθύ και μυστηριώδες δάσος της καταγωγής μου.

Το ιερό μου βιβλίο είναι η Ιλιάδα καθώς και η Οδύσσεια, ιδρυτικά και αποκαλυπτικά ποιήματα της ευρωπαϊκής ψυχής.

Αυτά τα ποιήματα αντλούν από τις ίδιες πηγές με τους κελτικούς και τους γερμανικούς θρύλους, των οποίων την άρρητη πνευματικότητα εκδηλώνουν με ανώτερο τρόπο. Άλλωστε δεν με ενδιαφέρουν οι χριστιανικοί αιώνες.

Ο καθεδρικός ναός της Chartres είναι μέρος του σύμπαντος μου με τον ίδιο τρόπο όπως το Stonehenge ή ο Παρθενώνας. Αυτή είναι η κληρονομιά που πρέπει να υποτεθεί.

Η ιστορία των Ευρωπαίων δεν είναι απλή. Σημαδεύεται από ρήξεις πέρα από τις οποίες μπορούμε να ξαναβρούμε τη μνήμη μας και τη συνέχεια της αρχέγονης Παράδοσής μας».

Dominique Venner

Der III weg για τον Herbert Norkus

link: Ο νεαρός Εθνικοσοσιαλιστής Herbert “Quex” Norkus

Δια χειρός Leon Degrelle: «Οι ψυχές που καίνε» (εκδόσεις «Λόγχη»)

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Οι φράσεις του βιβλίου ανήκουν στον παράδεισο και ήρθαν από τον ουρανό για να εμπνεύσουν τον στρατηγό Léon Degrelle, να δώσουν την τελευταία πνοή ελπίδας και δύναμης στα πνεύματα των νέων της Ευρώπης.

Η Ευρώπη, ένα όνειρο, ένας μύθος, μια ιδέα του ιδρυτή του «Rex», ο Βαλλώνος που έζησε στην αναγκαστική ισπανική εξορία, που δεν είδε ποτέ πια τα ηλιοβασιλέματα της γης του, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά περισσότερα για τον άντρα Degrelle, είναι μάταιο να κρίνουμε τις πράξεις του, όπως κι αν τις δούμε. Αυτό που έχει σημασία, αυτό που μένει, είναι οι λέξεις: ένα απόλυτο, αδιαπέραστο τραγούδι, μαγικό, για τους ανθρώπους και για το άπειρο, για όποιον ξέρει να αναγνωρίζει την πιο αγνή του αξία.

Πρέπει να χαθείτε ανάμεσα σε τόση ομορφιά και πρέπει να τα διαβάσετε με τα μάτια σας. Σας αφήνω τους στίχους και τις προτάσεις σκορπισμένες σε όλο το βιβλίο σαν μια ανάσα που σας μεθάει για λίγες στιγμές και σας οδηγεί να ψάξετε μέσα σας την ενέργεια που εκπορεύεται εδώ!

Σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου απο τις εκδόσεις «Λόγχη»: «Oι ψυχές που καίνε», το βιβλίο του Leon Degrelle που δίνει μια άλλη διάσταση!

πηγή

27/1/24: Συγκέντρωση για τους Ήρωες των Ιμίων στην πλατεία των Φαρσάλων

Houthis attack

Αυτοί που κράτησαν Θερμοπύλες στο Λίβανο: μεγάλο αφιέρωμα στους θρυλικούς ηγέτες της Χεζμπολάχ και όχι μόνο

γράφει ο Α.Π.

Στη χώρα μας ευδοκιμεί ο μύθος του αήττητου της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής και η πεποίθηση περί της ματαιότητας κάθε αντίστασης στους σιωνιστές και τα αντιανθρώπινα σχέδια τους. Το γεγονός είναι πως το σιωνιστικό λόμπι διεθνώς έχει δουλέψει μεθοδικά, μέσα από ένα δίκτυο που περιλαμβάνει από αργυρώνητους μεγαλοδημοσιογράφους ως σκηνοθέτες του Χόλυγουντ, για να πλάσει το μύθο του άτρωτου, ακριβώς επειδή ξέρει καλά ότι είναι μύθος, και μάλιστα μύθος που βασίζεται σε σαθρά θεμέλια.

Οι λαοί της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Συρίας γνωρίζουν τον σιωνιστή εχθρό τους πολύ καλύτερα από ότι εμείς. Κι ενώ οι διάφοροι λογάδες προτείνουν υποταγή στη σιωνιστική βαρβαρότητα στο όνομα κάποιου δήθεν "ρεαλισμού", οι λαοί αυτοί γεννούν και θα συνεχίσουν να γεννούν τους δικούς τους Κολοκοτρώνηδες, που "ο κόσμος τούς έλεγε τρελούς" μα αυτοί πολέμησαν και νίκησαν, ματώνοντας τη μύτη του αλαζόνα σιωνιστή και πετώντας τη στο χώμα. Μια ματιά στις βιογραφίες και τα κατορθώματα ορισμένων ηρώων της Λιβανέζικης Αντίστασης είναι αρκετή για να διαλύσει κάθε μύθο περί σιωνιστικού αήττητου, και να δείξει ότι το αντίθετο ισχύει: ότι είναι η Αντίσταση, με το αδούλωτο πνεύμα της, που δεν γίνεται να ηττηθεί.

Khalid Bazzi, ο Λεωνίδας του Bint Jbeil

Γεννημένος το 1969 στο χωριό αυτό στα σύνορα του Λιβάνου με την κατεχόμενη Παλαιστίνη, από οικογένεια σιιτών φιλικά προσκείμενων στην παλαιστινιακή Φατάχ, ο Khalid σε ηλικία 13 ετών είδε τους σιωνιστές να καίνε το χωριό του κατά την εισβολή τους στο Λίβανο. Ανήλικος ακόμη εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ, πέρασε χρόνια έγκλειστος στο διαβόητο στρατόπεδο al-Khiyyam που είχαν στήσει οι κατοχικές δυνάμεις στον Νότιο Λίβανο, και όταν ελευθερώθηκε, συμμετείχε στην εκδίωξη των σιωνιστών από τη χώρα το Μάιο του 2000, ηγούμενος μάλιστα της φάλαγγας της Χεζμπολάχ που μπήκε στο χωριό του.

Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η θριαμβευτική ομιλία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Νασράλα, από το Bint Jbeil στις 25 Μαΐου 2000, όπου παρομοίωσε τη δύναμη του Ισραήλ με ιστό αράχνης, καθόταν στο λαιμό των αξιωματούχων του σιωνιστικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, το Bint Jbeil αποτελούσε στρατηγική θέση στον δρόμο προς τον ποταμό Λιτάνι, κάτι που σήμαινε πως αν σε μελλοντικό πόλεμο οι Ισραηλινοί ήθελαν να προχωρήσουν βαθιά μέσα στο Λίβανο, το Bint Jbeil θα ήταν το πρώτο εμπόδιο που θα έπρεπε να ξεπεράσουν.

Τον Ιούλιο του 2006 το Ισραήλ επιτέθηκε ξανά στο Λίβανο. Ο Khalid, που είχε συμμετάσχει στην επιτυχημένη επιχείρηση της Χεζμπολάχ μέσα στο ισραηλινό έδαφος στις 12 Ιουλίου (απαγωγή δύο στρατιωτών του IDF και εξουδετέρωση οχτώ) τέθηκε επικεφαλής της άμυνας του Bint Jbeil, του νοτιότερου και πιο ευάλωτου αλλά και κομβικού σημείου. Ήξερε ότι του δόθηκε το ιερό καθήκον να υπερασπιστεί το χωριό του και ταυτόχρονα όλη την περαιτέρω θωράκιση του Λιβάνου, η οποία θα βρισκόταν σε κίνδυνο αν το Bint jbeil έπεφτε.

Επί 33 μέρες οι 200 περίπου άντρες του ήρθαν αντιμέτωποι με χιλιάδες στρατιώτες του IDF υποστηριζόμενους από την τελευταία λέξη της τεχνολογίας σε άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορία. Κι όμως, το Bint Jbeil δεν έπεσε. Οι σιωνιστές έφυγαν νικημένοι και με βαριές απώλειες, αλλά ο Khalid είχε κερδίσει το υψηλότερο παράσημο, αυτό του μαρτυρίου στην υπεράσπιση της πατρώας γης: σκοτώθηκε στην κορύφωση της μάχης, στις 29 Ιουλίου, σε ηλικία 37 ετών.

Jihad Jibril, ο συνταγματάρχης

Γεννημένος το 1961, γιος του Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, του Ahmed Jibril, o Jihad ήταν κατά γενική ομολογία ο καλύτερος διοικητής ανορθόδοξου πολέμου που είχε ο αραβικός κόσμος στη γενιά του. Σε ηλικία είκοσι ετών στάλθηκε από τον πατέρα του στη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι για εκπαίδευση στην εκεί στρατιωτική ακαδημία. Αποφοιτώντας με τον βαθμό του συνταγματάρχη (πρωτοφανές για την ηλικία του) επέστρεψε στο Λίβανο. Οι σιωνιστές είχαν συλλάβει τον πατέρα του. Ο Jihad αποφάσισε να τον ελευθερώσει.

Ένα βράδυ, τέσσερις Παλαιστίνιοι κομάντος μεταμφιεσμένοι με στολές Λιβανέζων Φαλαγγιτών έφτασαν στη στρατιωτική βάση της ταξιαρχίας Ναχάλ του IDF στον Νότιο Λίβανο. Μιλώντας στον σκοπό σε άπταιστα γαλλικά, απέσπασαν την έγκριση του να εισέλθουν στο στρατόπεδο, όπου αιχμαλώτισαν οχτώ Ισραηλινούς στρατιώτες που εκείνη τη στιγμή κοιμόντουσαν. Τους κράτησαν σε μυστική τοποθεσία που η Μοσάντ δεν μπόρεσε ποτέ να εντοπίσει, και μετά από τρία χρόνια τους αντάλλαξαν με 5.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους. Πρώτος στη λίστα ανταλλαγής ο πατέρας του Jibril. Δεύτερος ο Γιασίν, ιδρυτής της Χαμάς. Η συμφωνία αυτή έμεινε στην ιστορία ως συμφωνία Jibril.

Όμως ούτε κι αυτή η ιστορία τελειώνει εδώ. Στις 25 Νοεμβρίου 1987 ο Jihad σχεδίασε και εκτέλεσε -συμμετέχοντας μάλιστα ο ίδιος- ένα από τα πιο παράτολμα εγχειρήματα στην ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Μαζί με έναν ακόμη μαχητή, πέρασαν τα ισραηλινά σύνορα με αλεξίπτωτα πλαγιάς, επιτέθηκαν σε ισραηλινό φυλάκιο, σκότωσαν έξι στρατιώτες του IDF και επέστρεψαν άθικτοι στο Λίβανο μέσα στο σκοτάδι. Η "νύχτα των gliders", που μοιάζει τόσο πολύ με το χτύπημα της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη του 2023, ήταν ένα από τα γεγονότα που οδήγησαν στην Πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση) των Παλαιστίνιων λίγες μέρες μετά.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, και ο αρχηγός του στρατού, Εχούντ Μπαράκ, δύο μετέπειτα πρωθυπουργοί, ήταν αποφασισμένοι να εκδικηθούν για το χουνέρι που είχαν πάθει. Ένα μικτό κλιμάκιο από άνδρες της επίλεκτης σιωνιστικής ταξιαρχίας Γκολάνι και βατραχανθρώπους της Σαγιερέτ 13 οργανώθηκε για να φέρει σε πέρας αυτή την εκδίκηση. Επιτέθηκαν στο κτίριο διοίκησης του Λαϊκού Μετώπου στο Λίβανο, όπου υποτίθεται ότι βρίσκονταν ο Jihad και ο πατέρας του, με σκοπό να εξοντώσουν την ηγεσία του Μετώπου. Η επιχείρηση απέτυχε, ο Ισραηλινός συνταγματάρχης Αμίρ Μέι-Ταλ σκοτώθηκε, και ο επικεφαλής των Ειδικών Δυνάμεων, στρατηγός Ρούμπιν, απολύθηκε και υποβαθμίστηκε.

Ο Jihad είχε γελοιοποιήσει τους σιωνιστές τρεις φορές με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Μετά από πολλά χρόνια, για να φέρει η Μοσάντ σε πέρας τη δολοφονία του, χρειάστηκε τη βοήθεια όχι μόνο της CIA αλλά και της καναδικής CSIS. Ήταν το 2002, στη Βηρυτό, και ο Jihad γινόταν μάρτυρας σε ηλικία 41 ετών.

Ali Musa Daqduq, ο ελεύθερος σκοπευτής

Ο μόνος από αυτή τη λίστα που βρίσκεται εν ζωή, και ο λόγος που γνωρίζουμε το όνομα του -σε αντίθεση με όλους τους εν ζωή ηγέτες της Αντίστασης που είναι γνωστοί είτε με ψευδώνυμα είτε είναι άγνωστοι- είναι λόγω της σύλληψής του το 2007. Γεννημένος είτε το 1969 είτε το 1972, ο Daqduq είναι διοικητής της Χεζμπολάχ και ήταν ο κυριότερος εκπαιδευτής του δικτύου ελεύθερων σκοπευτών της Ιρακινής Αντίστασης που προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στους Αμερικανούς στρατιώτες και μισθοφόρους κατά την κατοχή του Ιράκ.

Το κατόρθωμα για το οποίο έγινε γνωστός είναι η έφοδος στην αμερικανική βάση στην Καρμπάλα του Ιράκ στις 20 Ιανουαρίου 2007. Η επιχείρηση αυτή λέγεται ότι ενορχηστρώθηκε από τον αρχηγό των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, τον αείμνηστο στρατηγό Σολεϊμανί. Θυμίζει τις επιχειρήσεις του Όττο Σκορτσένυ και του Jihad Jibril. Μέλη των σιιτικών αντιστασιακών οργανώσεων του Ιράκ, που επέβαιναν σε αμερικανικό στρατιωτικό όχημα και μιλούσαν άπταιστα αγγλικά, μπήκαν στη βάση και σκότωσαν πέντε Αμερικανούς στρατιώτες, αιχμαλωτίζοντας άλλους τέσσερις, τους οποίους σκότωσαν αργότερα.

Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Daqduq συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Γκουαντάναμο, από όπου αφέθηκε ελεύθερος το 2012. Σήμερα είναι διοικητής της Χεζμπολάχ, και μάλιστα πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2023, έχασε το γιο του σε ισραηλινό βομβαρδισμό της νότιας Συρίας.

Samir Kuntar, ο Δρούζος

Γεννημένος το 1962 σε ηλικία Δρούζων του Λιβάνου, ο Σαμίρ έγινε μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε πολύ νεαρή ηλικία. Στα 16 του, το 1978, πέρασε τα σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη και εκτέλεσε έναν Ισραηλινό αστυνομικό στη Ναχαρίγια. Όταν οι σιωνιστές τον συνέλαβαν, του φόρτωσαν τους φόνους μιας οικογένειας Ισραηλινών αμάχων στην ίδια πόλη, κάτι που ο Kuntar επέμενε σε όλη του τη ζωή ότι δεν είχε διαπράξει. Έμεινε για τριάντα χρόνια στις σιωνιστικές φυλακές. Για να τον απελευθερώσει, η Χεζμπολάχ ενορχήστρωσε και πραγματοποίησε την επιχείρηση της 12ης Ιουλίου 2006, και το 2008 απελευθερώθηκε σε ανταλλαγή με τις σορούς των 8+2 εξουδετερωμένων στρατιωτών του IDF.

Ελεύθερος πια, πήγε στη Συρία όπου τού απονεμήθηκε το υψηλότερο παράσημο της χώρας από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, και κατά τον πόλεμο που οι Αμερικανοί, οι σιωνιστές και οι Σαουδάραβες εξαπέλυσαν εναντίον της Συρίας μέσω των μαριονετών τους (τζιχαντιστών και άλλων) ηγήθηκε των ανδρών της Χεζμπολάχ που απελευθέρωσαν την περιφέρεια της Δαμασκού και τον νότο της Συρίας, τιμώμενος με παράσημο από τον Ιρανό πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Σκοτώθηκε το Δεκέμβριο του 2015 σε αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του παρέστησαν μέλη όλων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων και της Χεζμπολάχ.

Imad Mughniyeh, το φάντασμα

Γεννημένος το 1962, είχε επιδείξει νωρίς τις πολεμικές του αρετές και είχε συμπεριληφθεί στην προσωπική σωματοφυλακή του Παλαιστίνιου ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ πριν ακόμη ενηλικιωθεί. Μετά την αποπομπή της ηγεσίας της PLO από τον Λίβανο το 1982, εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ και για τα επόμενα 26 χρόνια αποτέλεσε τον ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους και της αντικατασκοπείας της οργάνωσης. Ήταν ο άνθρωπος που οργάνωσε τις επιθέσεις κατά αμερικανικών στρατιωτικών και πολιτικών στόχων στη Βηρυτό το 1983 και το 1984, που είχαν ως αποτέλεσμα την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Λίβανο. Ήταν επίσης ο οργανωτής της βομβιστικής επίθεσης στην ισραηλινή πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες το 1992, αλλά και της επιτυχούς ενέδρας της Χεζμπολάχ σε άνδρες των ισραηλινών Ειδικών Δυνάμεων στην Ανσαρίγια του Νότιου Λιβάνου το 1997 (δώδεκα σιωνιστές ειδικοδυναμίτες νεκροί, κανένας μαχητής της Χεζμπολάχ).

Στον αραβικό κόσμο έγινε θρύλος το καλοκαίρι του 2006, όταν κατάρτισε και συντόνισε το αμυντικό σχέδιο της Χεζμπολάχ απέναντι στην επίθεση του Ισραήλ, και ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την καθοδήγηση της επιχείρησης χτυπήματος ισραηλινής φρεγάτας με πύραυλο στις 14 Ιουλίου (4 νεκροί ισραηλινοί στρατιώτες και απόσυρση του ισραηλινού ναυτικού από τη συνέχεια του πολέμου), γεγονός που προβλήθηκε από τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου. Ο Ιμάντ δολοφονήθηκε στη Δαμασκό από κοινή επιχείρηση CIΑ-Μοσάντ τον Φεβρουάριο του 2008.

Jihad Mughniyeh, ο νέος

Γιος του Ιμάντ, με οργανωτικά και διοικητικά προσόντα όμοια με του πατέρα του, ανήκε στην προσωπική φρουρά του σεΐχη Νασράλα και με την έναρξη του συριακού πολέμου ηγήθηκε του αγώνα της Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση του κυβερνείου Κουνέιτρα στα νότια της χώρας. Τραυματίστηκε το 2013 στη μάχη του Κουσέιρ, μια από τις πρώτες σημαντικές ήττες των αμερικανοκίνητων τζιχαντιστών στον πόλεμο της Συρίας. Δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 2015 σε σιωνιστική αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του παρέστησαν μεταξύ άλλων ο Νασράλα και ο Ιρανός στρατηγός Σολεϊμανί. Η Χεζμπολάχ εκδικήθηκε το θάνατο του πλήττοντας βάση του IDF στα αγροκτήματα της Σεμπάα (περιοχή του Λιβάνου παράνομα κατεχόμενη από το Ισραήλ) σκοτώνοντας δύο Ισραηλινούς στρατιώτες.

Mustafa Badreddine, ο παλιός

Γαμπρός του Imad και θείος του Jihad Mughniyeh, ο γεννημένος το 1961 Μουσταφά υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Χεζμπολάχ και από τους πρώτους ηγέτες του στρατιωτικού της σκέλους. Μαζί με τον Imad, ανήκε αρχικά στην επίλεκτη Μονάδα 17 της Παλαιστινιακής Φατάχ. Στη Χεζμπολάχ, ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή βομβών (μεταξύ αυτών και της βόμβας που σκότωσε τους 241 Αμερικανούς πεζοναύτες στη Βηρυτό το 1983), και μετά το θάνατο του Ιμάντ, έγινε επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης.

Ο Μουσταφά θεωρείται πως ήταν ο ανώτατος διοικητής όλων των δυνάμεων της Χεζμπολάχ κατά την περίοδο του πολέμου στη Συρία. Από αυτή τη θέση νίκησε πολλές φορές τους τζιχαντιστές του ISIS και της Αλ Κάιντα. Η πιο σημαντική νίκη ήταν η ενέδρα στο χωριό Οτέιμπα, ανατολικά της Δαμασκού, στις 26 Φεβρουαρίου 2014. Ένα μεγάλο κομβόι οχημάτων με μαχητές του Μετώπου Αλ Νούσρα (αλ Κάιντα) θα περνούσε από τον δρόμο παράλληλα με τον οικισμό. Ένα μπαράζ από αλυσιδωτές εκρήξεις από αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς τοποθετημένους από τη Χεζμπολάχ, είχαν ως αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό του κομβόι, το θάνατο 170 τζιχαντιστών και του διοικητή τους, και την καταστροφή του οπλισμού και των αυτοκινήτων. Η επιχείρηση αυτή έφερε ανεξίτηλη την σφραγίδα του Badreddine.

Ο Badreddine σκοτώθηκε το Μάιο του 2016 πολεμώντας στη Συρία.

Mustafa Chamran, o Τσε

Γεννημένος το 1932 στο Ιράν, σπούδασε Ιατρική στις ΗΠΑ και έγινε δεκτός στα Bell Laboratories και στη NASA. Επηρεασμένος από τις επαναστατικές ιδέες, πήγε το 1963 στην Κούβα και μετέπειτα στην Αίγυπτο του Νάσσερ, όπου εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο. Διάβαζε Μαρξ, Λένιν, αλλά και τον θεωρητικό του Ισλαμικού Μαρξισμού Ali Shariati και τα γραπτά του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο Σαν Χοσέ των ΗΠΑ ίδρυσε μαζί με τον αδερφό του την ομάδα "Κόκκινοι Σιίτες" για να συνδυάσει τις ιδέες της προλεταριακής επανάστασης με αυτές του σιιτικού Ισλάμ, που σε αντίθεση με το σουνιτικό, τάσσεται με τη μεριά των καταπιεσμένων.

Το 1971 πήγε στον Λίβανο, παίρνοντας τα όπλα για λογαριασμό της PLO του Γιάσερ Αραφάτ, και ταυτόχρονα εργαζόμενος μαζί με τον κληρικό Μούσα αλ-Σαντρ για τη δημιουργία ενός σιιτικού επαναστατικού κινήματος στη χώρα. Από τις εργασίες αυτές προήλθε το κίνημα Αμάλ, που μαζί με τη Χεζμπολάχ είναι τα δύο σημαντικότερα σιιτικά πολιτικά κινήματα στο Λίβανο ως σήμερα. Ο Chamran υπήρξε εκ των ιδρυτών του κινήματος Αμάλ.

Όταν ξέσπασε η Ιρανική Επανάσταση, ο Chamran επέστρεψε στο Ιράν και έγινε ο πρώτος υπουργός άμυνας της νέας Ισλαμικής Δημοκρατίας. Στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ ηγήθηκε της Διοίκησης Ανορθόδοξου Πολέμου, η οποία εξελίχθηκε στη σημερινή επίλεκτη δύναμη Quds των Φρουρών της Επανάστασης. Νίκησε πολλές φορές τους Ιρακινούς και απελευθέρωσε το έδαφος του Ιράν που είχαν καταλάβει. Ο Chamran αποτέλεσε υπόδειγμα ηγέτη και υπήρξε μέντορας για μια σειρά διοικητών των Φρουρών, μεταξύ των οποίων ανήκε και ο στρατηγός Σολεϊμανί.

Ο Chamran σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ιρακινούς το 1981. Στο Ιράν και στον Λίβανο θεωρείται σύμβολο γενναιότητας και επαναστατικής αυταπάρνησης. Το 2014 κυκλοφόρησε στις οθόνες η ταινία Τσε, ιρανικής παραγωγής, αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Chamran, που παρομοιάζεται -όχι άδικα- με αυτό του Τσε Γκεβάρα.

Razi Mousavi, ο επιμελητής

Η Συρία, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, παίζει κομβικό ρόλο στον Άξονα της Αντίστασης. Για να μπορούν να εφοδιάζονται οπλικά οι παλαιστινιακές και οι λιβανέζικες αντιστασιακές οργανώσεις, η Συρία είναι ο δρόμος. Ο υποστράτηγος Razi Mousavi, μέλος της επίλεκτης δύναμης Quds των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, ήταν ο άνθρωπος που επί σαράντα χρόνια, από το 1983 ως το 2023, είχε επιφορτιστεί με την επιμελητεία του Άξονα της Αντίστασης στη Συρία. Ως προϊστάμενος του τομέα της επιμελητείας, ήταν ο υπεύθυνος για τη διαρκή και απρόσκοπτη προμήθεια όπλων από Ιράν και Ιράκ -μέσω Συρίας, όπου στάθμευε- στις αντιστασιακές οργανώσεις της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Προσωπικός φίλος και σύντροφος εν όπλοις του στρατηγού Σολεϊμανί, εγγυήθηκε με επιτυχία ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι μαχητές δεν έμειναν ποτέ χωρίς όπλα. Οι σιωνιστές τον δολοφόνησαν στις 25 Δεκεμβρίου 2023 με αεροπορικό πλήγμα στη Δαμασκό.

Οι άνθρωποι αυτοί, που ατσαλώθηκαν από μικροί στη φωτιά του πολέμου, είναι οι άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν το τέρας. Είναι οι άνθρωποι που τα έβαλαν με τους σιωνιστές, τους ξεγέλασαν, τους εξευτέλισαν, τους νίκησαν άπειρες φορές. Η Αντίσταση βγάζει τέτοιους ανθρώπους. Αυτοί που απαριθμήθηκαν εδώ αποτελούν την περασμένη γενιά. Η σημερινή γενιά έχει ανθρώπους ακόμα πιο μάχιμους, ακόμα πιο αποφασισμένους. Το βλέπουμε στις νίκες της, που όλο και πληθαίνουν. Τους ηγέτες της σημερινής γενιάς της Αντίστασης δεν τους ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Κι αυτό είναι καλό. Οι πατεράδες τους έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό μόνο αφότου μαρτύρησαν, ως τότε δρούσαν υπό άκρα μυστικότητα.

Σήμερα η Αντίσταση είναι πιο δυνατή από την εποχή στην οποία έδρασαν οι άνθρωποι που απαριθμήθηκαν εδώ. Η νέα γενιά έχει να επιδείξει τον παλαιστινιακό θρίαμβο της 7ης του Οκτώβρη, τους θριάμβους των Χούτι της Υεμένης, των πολιτοφυλάκων του Ιράκ και των γερακιών του Λιβάνου. Στις νίκες του μέλλοντος θα μνημονεύονται και αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους, ότι πολυτιμότερο είχαν, για να φέρουν τις νίκες αυτές ένα βήμα πιο κοντά.

Acca Larenzia

Landvolkbewegung, η αιματηρή αγροτική εξέγερση στη Γερμανία της Βαϊμάρης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

… Στις εμπλεκόμενες από το κίνημα ζώνες, η γη ή άλλα περιουσιακά στοιχεία που κατασχέθηκαν και δημοπρατήθηκαν, δεν αγοράστηκαν από αγρότες, που μετέτρεψαν τις δημόσιες πωλήσεις σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ταυτόχρονα μορφές επισιτιστικού εμπάργκο εφαρμόζονται στις πόλεις όπου σφάχτηκαν τα κατασχεθέντα ζώα και τον Μάρτιο του 1929 ιδρύθηκε μια κοινωνία αλληλοβοήθειας για την υποστήριξη των πιο άπορων οικογενειών. Η επέκταση των μορφών πάλης αναδεικνύει κάποιες αποκλίσεις μεταξύ των χαρισματικών ηγετών των αγροτών, αφενός του Claus Heim υπέρ της ριζοσπαστικοποίησης της σύγκρουσης (η τάση του Junger), αφετέρου του Wilhelm Hamkens, που τείνει προς πιο διαμεσολαβημένες και θεσμικές λύσεις.

Αλλά το πραγματικό σημείο καμπής προκλήθηκε από την εξάπλωση των επιθέσεων, που δεν ελέγχονταν ακόμη και από τους πιο ριζοσπαστικούς ηγέτες. Αυτοσχέδιες βόμβες, συχνά φτιαγμένες από σκόνη κυνηγετικών φυσιγγίων, έπληξαν αστυνομικά τμήματα και εφορίες, δημαρχεία και ιδιωτικές κατοικίες. Οι επιθέσεις γίνονταν τη νύχτα, ενώ προηγούνταν προειδοποιήσεις για αποφυγή εμπλοκής ανθρώπων. Ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους απάντησε με συλλήψεις, δίκες και καταδίκες και με κατηγορίες συνυπευθυνότητας που στόχευαν να καταστρέψουν ολόκληρο το κίνημα.

Βρισκόμαστε πλέον στους πρώτους μήνες του 1929 όπου ήταν ένα από τα πιο ευαίσθητα περάσματα στην ιστορία του Landvolkbewegung. Εκτός από την αποδυνάμωση που προκάλεσε η καταστολή, υπήρξε και η παρουσία διαφορετικών θεμάτων και στρατηγικών γραμμών που δεν τέμνονταν πια. Ορισμένοι αγρότες φάνηκε να ήθελαν να περιορίσουν τη σύγκρουση σε επιθέσεις σε δημόσια γραφεία. Μια γραμμή καθημερινά που επικρίνεται από τους Heim και Hamkens , οι οποίοι δεν συμφώνησαν να δώσουν στρατηγική ανάσα στο κίνημα, δίνοντας την εγγύηση τους την αυτονομία απέναντι στα δύο κύρια «αντιβαϊμαρικά» κόμματα, που αυτές ακριβώς τις εβδομάδες, διαδίδουν το πρόγραμμα τους στην επαρχία.

Όμως ενώ οι κομμουνιστές του “Kommmunistische Partei Deutschlands”, που ήδη επέκριναν τις ατομικιστικές πρακτικές των επιθέσεων, εμφανίστηκαν βαριά εξαρτημένοι από τα εμπόδια της “Τρίτης Διεθνούς”(κορεσμένοι από τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των φατριών), οι Εθνικοσιαλιστές φάνηκε να κινούνται με αποφασιστικότητα και καλή συγκυρία, στέλνοντας ακτιβιστές ακριβώς τη στιγμή που το αγροτικό κίνημα παράκμαζε λόγω εσωτερικών εντάσεων και ισχυρής καταστολής.

Όταν ο Heim συνελήφθη και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση το 1930, οι Εθνικοσιαλιστές, με συνεχή εκλογική υπεροχή σε όλο το έθνος, ενίσχυσαν την προπαγάνδα τους με απλά και άμεσα μηνύματα. Αναφέρει ο Moore: «Η λατρεία του ηγέτη, η ιδέα του εταιρικού κράτους, μιλιταρισμός, αντισημιτισμός, όλα σε ένα πλαίσιο που έχει στενούς δεσμούς με τη ναζιστική διάκριση μεταξύ «αρπακτικού» κεφαλαίου και «παραγωγικού» κεφαλαίου, χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ως σκοπιμότητες για να απευθυνθούν στα αντικαπιταλιστικά αισθήματα των αγροτών» …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Μυθιστόρημα: Σαμψών (του Κυριάκου Μαργαρίτη)

πηγή

Κάλεσμα προς τους Αριστοκράτες του Πνεύματος

Ήρθε η ώρα Αριστοκράτες του Πνεύματος να μετουσιώσουμε τα βιώματα μας στα ερείπια του κόσμου που δημιούργησαν. Εργασία, μελέτη, προσφορά και το παράδειγμα μας θα είναι αυτό που θα ξεχωρίσει, εκείνη η νοητική συνθήκη που θα μας διαφοροποιήσει εκ νέου.

Όσο παραμένουμε συνειδητοποιημένοι του τι πραγματικά γίγνεσθαι στην Πατρώα Γη θα αρχίσουμε από τον εαυτό μας, τα λάθη, τις δεύτερες σκέψεις που μας αγκυροβόλησαν στο καθεστώς της δειλίας, θα θυμηθούμε τα παλιά αλλά θα τα αναδείξουμε κιόλας.

Θα απαιτήσουμε αφοσίωση των Συντρόφων μας, προτάσεις, Ιδέες, σκέψεις και μία εν τέλει ενιαία στρατηγική ανακαταλήψεως των όσων μας ανήκαν κάποτε. Στην φαυλότητα που λέγεται δημοκρατία, όλοι αρέσκονται να κάνουν ότι τους λένε δίχως αντιστάσεις, όχι εμείς. Δεν είμαστε ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ ...

Η Επανάσταση θα ξεκινήσει από εμάς και για εμάς, για τους φίλους μας, για το Αίμα μας και για κανέναν χαχόλο. Δεν ψάχνουμε ευκαιρία να βολευτούμε, δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά ρομαντικοί και παλεύουμε για κάτι ιερό που η μάζα ποτέ δεν θα κατανοήσει. Ίσως όχι τώρα, αλλά κάποτε, λίγο μας νοιάζει.

Εμείς δεν κάνουμε εκπτώσεις λόγω των καιρών και δεν ξεχνάμε, δεν τους προσκυνάμε. Μονάχα την Σημαία του Αγώνα και τους νεκρούς Ήρωες, που το Αίμα τους δεν θα στεγνώσει ποτέ μέχρι την δικαίωση. Μείνετε όρθιοι Συναγωνιστές και Σύντροφοι της Εθνικοκοινωνικής Ιδέας, γιατί το πεπρωμένο πλησιάζει και η δυστοπία τους σύντομα θα "πεθάνει" μαζί με αυτούς και τις αντιφυσικές ιδεοληψίες τους.

Η δημοκρατία τους θα θαφτεί, και η δική μας Αριστοκρατία θα φέρει έναν νέο Μαύρο Ήλιο που θα επισκιάσει καθετί σιχαμερό που έφεραν εκείνοι σε εμάς και τα παιδιά μας. Στις μνήμες μας όμως, ποτέ δεν θα φύγει το φοβερό κακό που έφεραν και την πάλη με τις Θεϊκές δυνάμεις που τόλμησαν να διαπράξουν.

Είμαστε περισσότεροι από όσοι θα θέλαμε και σίγουρα από όσοι νομίζουν! Όρθιοι λοιπόν με τις Μαύρες Σημαίες μέχρι την ανάδειξη της Φυλής μας!

Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Κασέμ Σολεϊμανί, ήρωας του έθνους του, σύμβολο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του.

γράφει ο Α.Π.

Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν Ιρανός στρατιωτικός ηγέτης, υποστράτηγος και διοικητής των ειδικών δυνάμεων αλ-Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης για ειδικές επιχειρήσεις εκτός του Ιράν. Οι Αλ-Κουντς, υπό την ηγεσία του Σολεϊμανί παρείχαν στήριξη στις δυνάμεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στο Ιράκ μετά την απόσυρση αμερικανικών στρατευμάτων από εκεί. Από το 2012, οι ιρανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις δυνάμεις του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία. Ο Σολεϊμανί συμμετείχε επίσης στις επιχειρήσεις παροχής βοήθειας στην κυβέρνηση του Ιράκ για την καταπολέμηση των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους (2014-2015). Στις 3 Ιανουαρίου 2020 σκοτώθηκε στη Βαγδάτη, από αεροπορική επιδρομή μη-επανδρωμένων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.

Θεωρείται εθνικός ήρωας στο Ιράν. Έχουν δημιουργηθεί ακόμη και ταινίες, τραγούδια και άλλα προς τιμήν του. Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί το 2021 το βιβλίο «ο ευτυχισμένος φίλος μας» από τις εκδόσεις Ταξιδευτής που είναι στιγμιότυπα από την ζωή του.

Πρώτα χρόνια

Ο Κασέμ Σολεϊμανί γεννήθηκε το 1957 σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο ορεινό χωριό Κανάτ-ε-Μάλεκ στην επαρχία Ραμπόρ της νοτιοανατολική επαρχία Κερμάν. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε ένα χωράφι από τις μεταρρυθμίσεις του Σάχη, είχε χρεωθεί με ένα δάνειο 100 τομάν. Ως εκ τούτου, έχοντας αποφοιτήσει μόνο από το δημοτικό σχολείο, ο 13χρονος Κασέμ και ένας συγγενής του πήγαν να εργαστούν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Κερμάν όπου εργάστηκαν στις κατασκευές για να ξεχρεώσουν τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον Σουλεϊμανί πληρώνονταν δύο τομάν την ημέρα. Μετά την αποπλήρωση του δανείου, το 1975, ξεκίνησε να εργάζεται στο τοπικό τμήμα επεξεργασίας νερού, όπου μετά από λίγο έγινε βοηθός μηχανικός.

Ο νεαρός Σολεϊμανί υποστήριξε τις ιδέες της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο Σολεϊμανί ανελίχθηκε γρήγορα. Αφού ολοκλήρωσε μαθήματα διάρκειας 45 ημερών για νέους μαχητές, ο Σολεϊμανί άρχισε να εκτελεί μη στρατιωτικά καθήκοντα. Στον Σολεϊμανί είχε ανατεθεί η διασφάλιση της αδιάλειπτης παροχής νερού στην επαρχία Κερμάν.

Το 1980 είχε την πρώτη στρατιωτική εμπειρία του κατά τη διάρκεια επιχείρησης καταστολής κουρδικής εξέγερσης στην επαρχία Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, παρόλο που δεν διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην επιχείρηση αυτή.

Πόλεμος Ιράν-Ιράκ

Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Ιράν στις 22 Σεπτεμβρίου 1980, ο Σολεϊμανί εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και πολέμησε στον πόλεμο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, έγινε γνωστός κυρίως από τις τολμηρές επιχειρήσεις αναγνώρισης πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Χάρη σε αυτό, προβιβάστηκε γρήγορα και όταν ήταν 30 ετών του είχαν ήδη αναθέσει την ηγεσία της 41^ης Μεραρχίας Θαραλλάχ.

Η Δύναμη Κουντς

Ως αρχηγός της επίλεκτης δύναμης εξωτερικών επιχειρήσεων Κουντς των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ο Σολεϊμανί από τη δεκαετία του 1990 ως το θάνατο του είχε την επίβλεψη της αποστολής όπλων, εκπαίδευσης και επιχειρησιακού συντονισμού διάφορων αντάρτικων κινημάτων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις είχαν περιορίσει τη δύναμη του τακτικού στρατού του Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης ως σώμα εξειδικευμένο στον ασύμμετρο πόλεμο απέκτησαν κομβική σημασία στη στρατηγική προβολής ισχύος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Ο Σολεϊμανί ήταν υπεύθυνος αρχικά για την αποστολή Ιρανών σιιτών Μουτζαχεντίν στη Βοσνία κατά τη διάρκεια του πολέμου (1992-95), μετέπειτα την εκπαίδευση ανδρών της Βόρειας Συμμαχίας κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, και κατόπιν, μετά το 2001, την εκπαίδευση μονάδων των Ταλιμπάν κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Με βάση τη στρατηγική αποτροπής μιας περικύκλωσης του Ιράν από εχθρικές οντότητες στη Μέση Ανατολή, ο Σολεϊμανί από το 2003 στήριξε με πολλαπλά μέσα την Ιρακινή Αντίσταση κατά των Αμερικανών, καθώς θεωρούσε ότι αν οι Αμερικανοί εδραιωθούν στο Ιράκ, το επόμενό τους βήμα θα ήταν επίθεση κατά του Ιράν. Η στήριξη αυτή περιείχε την παροχή μεγάλου αριθμού αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών στους Ιρακινούς αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν για να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Παράλληλα, στο έδαφος του Ιράν εκπαιδεύονταν από τη Δύναμη Κουντς χιλιάδες Ιρακινοί σιίτες μαχητές, με σκοπό να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στη σουνιτική Αλ Κάιντα τη στιγμή που οι Αμερικανοί θα έφευγαν από το Ιράκ.

Το καλοκαίρι του 2006 ο Σολεϊμανί βρισκόταν στον Λίβανο όπου θεωρείται ότι συντόνισε επιχειρησιακά την εν πολλοίς επιτυχή άμυνα της Χεζμπολάχ εναντίον της επίθεσης του Ισραήλ κατά τον Πόλεμο του Λιβάνου. Το 2007 οι σιιτικές και σουνιτικές αντάρτικες ομάδες του Ιράκ πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις τους κατά αμερικανικών στόχων, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να αυξήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα για να μην χάσουν τον έλεγχό της.

Το 2008 θεωρείται ως ο χρόνος που η Δύναμη Κουντς ξεκίνησε την εντατικότερη εκπαίδευση και εξοπλισμό Παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς έχουν στο παρελθόν αναγνωρίσει τον Σολεϊμανί, μαζί με τον Ιμάντ Μουγνία της Χεζμπολάχ, ως τα δύο άτομα που έδωσαν την ιδέα της κατασκευής μεγάλου δικτύου υπόγειων σηράγγων (τούνελ) μάχης κάτω από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας.

Συρία και Ιράκ

Ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε το 2011, και τα δύο επόμενα χρόνια έγινε εμφανές ότι, καθώς χώρες όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούσαν και στρατολογούσαν μαζικά σουνίτες εξτρεμιστές αντάρτες εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η κυβέρνηση αυτή, που ήταν σύμμαχος του Ιράν, θα ανατρεπόταν. Ο Σολεϊμανί, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα, πρωτοστάτησαν τότε στη στρατολόγηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση σιιτών μαχητών από όλη τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του Άσαντ. Ο Σολεϊμανί θεωρείται κομβικός στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας-Συρίας το 2015, που επέτρεπε στη Ρωσία να εμπλακεί στρατιωτικά στον πόλεμο της Συρίας υπέρ του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ο Σολεϊμανί είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον υπουργό εξωτερικών Λαβρόφ, και ηγήθηκε προσωπικά της ειδικής επιχείρησης για τη διάσωση Ρώσου πιλότου στο συριακό έδαφος τον Νοέμβριο του 2015. Επίσης, ο Σολεϊμανί συμμετείχε μαζί με το ρωσικό Γενικό Επιτελείο στην κατάρτιση των σχεδίων της επιχείρησης απελευθέρωσης του Χαλεπίου από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, και των περαιτέρω νικών του Συριακού Στρατού ενάντια στο ISIS και την Αλ Κάιντα.

Κατά την ίδια εποχή, το ISIS είχε φτάσει να ελέγχει το 1/3 του Ιράκ, κάτι το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Ιράν, δεδομένης της εξτρεμιστικής αντι-ιρανικής ιδεολογίας και πρακτικής του ISIS. Από το 2014 ως το 2017 ο Σολεϊμανί ηγήθηκε της ιρανικής βοήθειας στον κυβερνητικό στρατό του Ιράκ, πέτυχε τον συντονισμό των σιιτικών πολιτοφυλακών και των Κούρδων Πεσμεργκά ενάντια στους τζιχαντιστές, κατήρτισε το επιχειρησιακό σχέδιο για την κύκλωση και κατάληψη του Τικρίτ την άνοιξη του 2015, ενώ το 2017, όταν οι Αμερικανοί έδιναν την αιματηρή μάχη της Μοσούλης, ο Σολεϊμανί κατάφερε να απελευθερώσει την πλούσια σε πετρελαιοπηγές πόλη του Κιρκούκ αναίμακτα, μέσω συμφωνίας. Οι νίκες αυτές επισφράγισαν την ήττα του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία και Ιράκ.

Ο Άξονας της Αντίστασης

Το 2014 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και στην Υεμένη, και η Δύναμη Κουντς, με τοπικό διοικητή τον υποστράτηγο Αμπντολρεζά Σαχλάι, βετεράνο του Πολέμου του Ιράκ και απεσταλμένο του Σολεϊμανί, κατόρθωσε να μετατρέψει τους σιίτες αντάρτες Χούθι από ένα τοπικά περιορισμένο κίνημα σε έναν στρατό ικανό να αμυνθεί με επιτυχία στις επιθέσεις του συνασπισμού που διηύθυνε εναντίον του η Σαουδική Αραβία, και να γίνουν η ντε φάκτο κυβέρνηση της Υεμένης.

Οι θετικές για τους συμμάχους του Ιράν εκβάσεις των αιματηρών πολέμων των δεκαετιών 2000 και 2010 στη Μέση Ανατολή είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυρίως σιιτικών αλλά και εν μέρει σουνιτικών δυνάμεων, φιλικών ή μη-εχθρικών προς το Ιράν, που ξεκινάει από το Αφγανιστάν (Ταλιμπάν), προχωρά μέσω του Ιράν στο Ιράκ (σιιτικές πολιτοφυλακές και η κυβέρνηση της χώρας) και τη Συρία (κυβέρνηση Άσαντ), και φτάνει ως το Λίβανο (Χεζμπολάχ), τα παλαιστινιακά εδάφη (Χαμάς) και την Υεμένη (Χούθι). Η συμμαχία αυτή φέρει το κοινό όνομα Άξονας της Αντίστασης. Αυτό σημαίνει ότι, χάρη στις στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες του Σολεϊμανί κατά τις τρεις δεκαετίες από το 1990 ως το θάνατό του, ο υπαρξιακός φόβος της ηγεσίας του Ιράν, δηλαδή η στρατηγική περικύκλωση της χώρας από τους αντιπάλους του, αποτράπηκε επιτυχώς.

Ένας Αμερικανός αναλυτής της Στρατιωτικής Ακαδημίας του West Point είπε επ' αυτού το 2018 ότι ο Σολεϊμανί "μπορεί να πάει με το αυτοκίνητο από την Τεχεράνη στη Βηρυτό και να μην τον πειράξει κανείς στον δρόμο," ενώ ο τότε αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, ανέφερε ότι "δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στη διακίνηση όπλων από το Ιράν ως τα ισραηλινά σύνορα και τη Χεζμπολάχ." Δυτικοί αναλυτές ονόμασαν τον Σολεϊμανί "ιδιοφυία του ασύμμετρου πολέμου" και "τον Γκιαπ της Μέσης Ανατολής."

Δολοφονία

Στις 3 Ιανουαρίου του 2020 ο Σολεϊμανί δολοφονήθηκε με επιδρομή drone της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ. Ο θάνατος του Σολεϊμανί επιβεβαιώθηκε από τον στρατό του Ιράν και το PressTV. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σολεϊμανί πραγματοποιήθηκε με εντολή του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση των ΗΠΑ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι το αυτοκίνητο του Σολεϊμανί καταστράφηκε από πυραύλους που εκτόξευσε drone (μη επανδρωμένο αεροσκάφος).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μέση Ανατολή

Στις 12 Οκτωβρίου 2023, πέντε μέρες μετά την κοσμοϊστορική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, εμφανίστηκε στην ιρανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Kayhan άρθρο, το οποίο ανέφερε πως στις 2 Ιανουαρίου 2020, μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο Σολεϊμανί είχε συναντηθεί στη Βαγδάτη με ηγετικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, και ότι τους έδωσε ένα γενικό περίγραμμα του πώς να κινηθούν στα επόμενα πέντε χρόνια, σε ό,τι αφορά τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάντα προνοητικός, γράφει η εφημερίδα, ο Σολεϊμανί -όπως έκανε πάντα- προέτρεψε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του να πάρουν χαρτί και μολύβι και να γράψουν τις συμβουλές του, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Όχι, ο Σολεϊμανί δεν ήταν προφήτης. Τη συμβουλή αυτή, να γράφουν ότι τους έλεγε, την έδινε πάντα, σε κάθε συνάντηση, στους συνομιλητές του, γιατί ήξερε ότι την επόμενη μέρα μπορεί να είναι μάρτυρας.

Μια τέτοια συνάντηση ήταν κι αυτή, στην αρχή της δεκαετίας του 2020, για το πενταετές πλάνο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Την άλλη μέρα ο Σολεϊμανί είχε όντως γίνει μάρτυρας. Αλλά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πενταετία, και χωρίς να ξέρουμε ποιο ήταν το πλάνο, βλέπουμε στην πορεία του τωρινού πολέμου στη Μέση Ανατολή, στην αλληλεγγύη των Χούθι, της Χεζμπολάχ και της ιρακινής αντίστασης στους μαχόμενους Παλαιστίνιους, προδομένους από τον επίσημο αραβικό κόσμο, σε όλα αυτά, εμείς που μελετάμε την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα βλέπουμε την ανεξίτηλη κληρονομιά του στρατηγού Σολεϊμανί, του μεγαλομάρτυρα της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, πιο ζωντανή από ποτέ.

Ο Καρλ Σμιτ και η "αντιτρομοκρατία" της Δύσης

Σελίδες 62-65 στο: Domenico Losurdo "Η Γλώσσα της Αυτοκρατορίας. Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας", μετάφραση Άβα Μπουλούμπαση, εκδόσεις Α/συνέχεια, 2006.

Η τρομοκρατική χρήση της καταγγελίας για τρομοκρατία, φτάνει στο απόγειό της στην Παλαιστίνη. Όπως παρατηρεί ένας καθηγητής του εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, στην επίσημη καταμέτρηση των «εχθρικών τρομοκρατικών ενεργειών» η ισραηλινή κυβέρνηση περιλαμβάνει και τον «λιθοβολισμό». Αν όμως πρέπει να χαρακτηριστεί «τρομοκράτης» κάθε μικρός Παλαιστίνιος που αντιδρά στην κατοχή πετώντας πέτρες, δεν πρέπει ταυτόχρονα να θεωρήσουμε πρωτοπαλίκαρο του αντιτρομοκρατικού αγώνα τον ισραηλινό στρατιώτη που κάνει το ίδιο; Δεν μιλάμε για υποθετική περίπτωση. Μια ισραηλινή δικηγόρος που υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους λέει πως «ένα παιδάκι δέκα χρονών σκοτώθηκε κοντά σε ένα σημείο ελέγχου, στην έξοδο της Ιερουσαλήμ, από έναν στρατιώτη ενάντια στον οποίο είχε πετάξει μια πέτρα».

Ακόμη, σε ένα από τα πιο έγκυρα αμερικανικά περιοδικά, μπορούμε να βρούμε περιγραφές για «ανατριχιαστικές σκηνές θανάτου», «όταν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο και ένα ελικόπτερο άνοιξαν πυρ στο στρατόπεδο προσφύγων στη Ράφα, ενάντια σε μια ομάδα Παλαιστίνιων διαδηλωτών στην οποία υπήρχαν και παιδάκια». Συχνή αναφορά σε τέτοια περιστατικά δεν γίνεται μόνο από πολιτικούς και δημοσιογράφους. Σε ένα πρόσφατο βιβλίο ιστορικού του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ που ασχολείται με το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή, περιγράφεται ωμά η συμπεριφορά των βρετανικών στρατευμάτων το 1920: όταν για να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους προχώρησαν σε «σκληρά αντίποινα», «έβαλαν φωτιά στα χωριά τους και προέβησαν σε άλλες πράξεις που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε απάνθρωπες, αν όχι βάρβαρες στην κυριολεξία».

Ο Τσόρτσιλ όχι μόνο δεν τους σταμάτησε, αλλά αντίθετα καλούσε την αεροπορία να δώσει ένα σκληρό μάθημα στους «εξαγριωμένους ιθαγενείς» χτυπώντας τους «πειραματικά» με «τοξικά αέρια και ιδιαίτερα με υπερίτη». Χαρακτηρίζοντας απαράδεκτες αυτές τις ενέργειες, ο Βρετανός ιστορικός προσθέτει : «Να τονίσουμε πως αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή όπου πλήθαιναν οι απώλειες και οι στρατιωτικές ήττες των Βρετανών, ενώ λίγο πριν είχαν δολοφονηθεί (murdered), αξιωματούχοι του βρετανικού στρατού».

Φαίνεται καθαρά η προσπάθεια να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της αποικιοκρατικής δύναμης, που δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί χημικά όπλα και που καμάρωνε για την εξόντωση όχι μόνο των εξεγερμένων αλλά και των «εξαγριωμένων ιθαγενών» και όλων τελικά των κατοίκων. Αντίθετα, οι Ιρακινοί που παλεύουν για την ανεξαρτησία τους, χαρακτηρίζονται «δολοφόνοι» μόνο και μόνο γιατί επιτίθενται στο στρατό κατοχής. Για να ερμηνεύσουμε αυτόν τον «επαναπροσδιορισμό των ηθικών αξιών» -για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Νίτσε- δεν αρκεί να πούμε ότι ο ιστορικός που αναφέραμε «διετέλεσε σύμβουλος του Τόνι Μπλερ», όπως διαβάζουμε στην τρίτη σελίδα της εισαγωγής του βιβλίου. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια αντιπροσωπευτική περίοδο της αποικιοκρατικής παράδοσης, που μεταγενέστερα απόκτησε έναν μεγάλο υποστηρικτή στο πρόσωπο του Καρλ Σμιτ. Τη δεκαετία του 1960, ενώ αναπτυσσόταν ραγδαία το κίνημα ανεξαρτησίας των λαών των αποικιών σε πλανητικό επίπεδο, αυτός ο Γερμανός νομομαθής περιγράφει έτσι τον αγώνα που έφερε το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα:

"Εδώ οι κομμουνιστές κατάφεραν να παρασύρουν και τον μη πολιτικοποιημένο λαό. Έδιναν διαταγές ακόμη και στους υποτακτικούς των Γάλλων επιτελών και αξιωματούχων ή στους εργάτες των γαλλικών αποστολών. Εισέπρατταν φόρους από το λαό και εκτελούσαν κάθε είδους τρομοκρατικές ενέργειες, για να αναγκάσουν τους Γάλλους να απαντήσουν με αντιτρομοκρατικά αντίποινα κατά των ιθαγενών, έτσι ώστε να ενταθεί ακόμη περισσότερο το μίσος κατά των Γάλλων."

Έτσι, ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, αν και αγκαλιάζει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, γίνεται συνώνυμο της τρομοκρατίας, ενώ οι ενέργειες του στρατού κατοχής, ξένου και μισητού στους πολίτες της κατεχόμενης χώρας, χαρακτηρίζονται «αντιτρομοκρατικές». Βέβαια, τα «αντίποινα» μπορεί να είναι πολύ σκληρά, αλλά - παρατηρεί ο Σμιτ, αναφερόμενος αυτή τη φορά στην Αλγερία- πρέπει να λάβουμε υπόψη την «ακαταμάχητη λογική του παλαιού κανόνα σύμφωνα με τον οποίο οι αντάρτες μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με αντάρτικες μεθόδους». Όπως βλέπουμε, ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην τρομοκρατία και την αντιτρομοκρατία δεν είναι μια συγκεκριμένη συμπεριφορά (δηλαδή οι επιπτώσεις σε βάρος, ή η συμμετοχή, των πολιτών). Αυτή συμπίπτει με τα σύνορα μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η δύναμη που καθορίζει κάθε φορά ποιοι είναι οι βάρβαροι, καθορίζει επίσης και ποιοι είναι οι τρομοκράτες. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στη Μέση Ανατολή το καλοκαίρι του 2006, ο διεθνής τύπος έγραψε ότι οι ισραηλινοί στρατιώτες που συνελήφθησαν και αιχμαλωτίστηκαν από τους Λιβανέζους της Χεζμπολάχ κατά τη διάρκεια στρατιωτικής επιχείρησης, έπεσαν «θύματα απαγωγής», «που άρπαξαν» και κρατούσαν «ομήρους» οι «τρομοκράτες». Ενώ αντίθετα, γράφτηκε ότι «συνελήφθησαν» οι δημοκρατικά εκλεγμένοι Παλαιστίνιοι βουλευτές και υπουργοί της Χαμάς, που χωρίς να προβάλουν οποιαδήποτε αντίσταση συνελήφθησαν στα σπίτια τους από τον ισραηλινό στρατό, φορώντας πιτζάμες. Από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ (όχι όμως από την Ε.Ε., τη Ρωσία και την Κίνα), οι μαχητές της Χεζμπολάχ χαρακτηρίζονται τρομοκράτες: η οργάνωση τους, που δημιουργήθηκε στον αγώνα κατά της ισραηλινής κατοχής του νότιου τμήματος της χώρας (που τυπικά κράτησε δεκαοκτώ χρόνια μετά το 1982, αλλά συνεχίστηκε και με άλλες μορφές, με τις συχνές παραβιάσεις του εναέριου χώρου και την υφαρπαγή των υδάτινων πόρων), επειδή έχει ρίζες στο λαό και ξέρει να συνδυάζει τη στρατιωτική με την πολιτική δράση, πολλές φορές παρομοιάζεται με το αντάρτικα του Βιετνάμ.

Μήπως θα έπρεπε άραγε να χαρακτηρίσουμε τρομοκρατικό ένα από τα μεγαλύτερα μαζικά απελευθερωτικά κινήματα της σύγχρονης ιστορίας, και σαν ηγέτιδα του αντιτρομοκρατικού αγώνα την υπερδύναμη που έλουσε με βόμβες και διοξίνη έναν ολόκληρο λαό; Μια τέτοια συλλογιστική πολύ θα άρεσε στον Σμιτ, τον μεγάλο θεωρητικό των αποικιοκρατικών και «αντιτρομοκρατικών» πολέμων, που στην εποχή του υποστήριξε παρόμοια τις εκστρατείες του Μουσολίνι κατά της Αιθιοπίας και του Χίτλερ κατά της Ανατολικής Ευρώπης.

Για να αποδείξουμε πώς η ιδεολογία του πολέμου καταφέρνει να επηρεάσει ακόμη και ορισμένους δημοσιογράφους που συνήθως είναι μετρημένοι και προσεκτικοί, παραθέτουμε ένα ρεπορτάζ: «δώδεκα έφεδροι (του ισραηλινού στρατού) δολοφονήθηκαν από ένα πύραυλο Κατιούσα» που έριξε η Χεζμπολάχ. Στο Λίβανο «19 πολίτες πέθαναν σε διάφορα χωριά που βομβάρδισε η ισραηλινή αεροπορία». Άσχετα από το ποια είναι τα θύματα, αυτοί που «εξολοθρεύουν», δηλαδή «σκοτώνουν με ιδιαίτερη αγριότητα», όπως εξηγεί το εγκυκλοπαιδικό λεξικό (κάνοντας σαφή αναφορά στη συνηθισμένη συμπεριφορά των τρομοκρατών), είναι πάντα οι βάρβαροι.

Το 2002, ζήτησαν από τον στρατηγό Νταν Χαλούτζ, το σημερινό αρχηγό του Γενικού Στρατιωτικού Επιτελείου του Ισραήλ, που τότε ήταν επικεφαλής της ισραηλινής αεροπορίας, να πει τι ένιωσε όταν έμαθε πως η βόμβα ενός τόνου που είχε ρίξει από το αεροπλάνο του ενάντια σε έναν ηγέτη της Χαμάς, είχε σκοτώσει και εννέα παλαιστίνια παιδάκια, κάτι που θα έπρεπε να περιμένει, αφού έριξε τη βόμβα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν οικογένειες πολιτών. Όπως ξέρουμε, αυτός απάντησε ότι ένιωσε μόνο «ένα ελαφρύ τράνταγμα» τη στιγμή που έπεφτε η βόμβα. Πρόσθεσε δε ότι εκείνη τη νύχτα, δόξα τω Θεώ, κοιμήθηκε μια χαρά. Η αναισθησία τοu Χαλούτζ, που φάνηκε στη δήλωσή τοu, δεν εμπόδισε την προαγωγή τοu στο σημερινό ανώτατο βαθμό (ως ΑΓΕΕΘΑ, σήμερα, διεξήγαγε τον πόλεμο κατά του Λιβάνου με παρόμοιους τρόπους, ισοπεδώνοντας ολόκληρη τη συνοικία Dahia της Βηρυτού - γιατί υποτίθεται ότι έτσι θα ανάγκαζε τη Χεζμπολάχ να εγκαταλείψει τις υπόγειες οχυρωμένες θέσεις της - και προκαλώντας 20.000 νεκρούς και τραυματίες αμάχους), και αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα πως οι παράπλευρες συνέπειες των ισραηλινών αντιποίνων είναι το αποτέλεσμα, όχι τόσο κάποιων ανθρώπινων λαθών, όσο της εγκληματικής αδιαφορίας των Ισραηλινών.

Αυτή όμως η αναισθησία δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή στην ουσία της αν δεν τη συνδέσουμε με ένα άλλο δόγμα του Σμιτ, από το ίδιο βιβλίο (Theory of the Partisan), αυτό του "πολέμου χωρίς αισθήματα". Ο Σμιτ γράφει ότι η ουσία του γερμανικού στρατού που δημιουργείται τώρα ορίζεται ως ένας «στρατός χωρίς συναισθήματα». Το πολεμικό αίσθημα, λέει το επιχείρημα, σημαίνει υπερβολή των πολεμικών αξιών, είναι επίσης προϊόν εθνικής συνείδησης, θέλησης για αγώνα και ανδρικής υπερηφάνειας. Στο παρελθόν, μια τέτοια αίσθηση συνδέθηκε με την πραγματικότητα των πολέμων. Αυτός ο σύνδεσμος έσπασε με την προπαγάνδα του Χίτλερ, αλλά οι στρατιώτες στο μέτωπο, έχοντας εγκαταλείψει κάθε συναίσθημα, προσπάθησαν να εξαφανίσουν τον εχθρό όπου ήταν δυνατόν. Από όλα αυτά ο Σμιτ έβγαλε τα εξής συμπεράσματα: «Ο αγώνας των βιομηχανοποιημένων εθνών δεν γνωρίζει πλέον το «πάθος» του πολέμου... Στην πραγματικότητα τα αμερικανικά στρατεύματα αποτελούν, στις μεθόδους εκπαίδευσής τους και στο πεδίο της μάχης, έναν στρατό χωρίς αισθήματα».

Το συμπέρασμα, εδώ, είναι εξίσου ενδιαφέρον με το επιχείρημα που οδηγεί σε αυτό. Ο Σμιτ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα ότι οι παλιοί πόλεμοι ήταν φορτισμένοι με αίσθημα (δηλαδή με περιεχόμενο που εμπνέει το έθνος, τις μάζες) και ότι υπό τον Χίτλερ το συναίσθημα εξαφανίστηκε. Αλλά επειδή ο Σμιτ δεν ήταν σε θέση να αντικαταστήσει τους απάνθρωπους πολεμικούς στόχους του Χίτλερ με πραγματικά κοινωνικά-ανθρώπινα ιδανικά, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία σε γενικούς ιδεολογικούς όρους. Αντέταξε στην κενή προπαγάνδα του Χίτλερ ένα απόλυτο κενό ιδεών, εντοπίζοντας την αιτία αυτής της απώλειας του «πάθους» στην εκβιομηχάνιση της Γερμανίας και των ΗΠΑ και όχι στην αντιδραστική στροφή που πήρε η κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών.

Ηλιακά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com)

Kαι για τις μέρες αυτές, τι καλύτερο από ένα εξαιρετικό άρθρο από τον Βαρόνο, που με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ουσιαστικά μας εύχεται καλά Χριστούγεννα!

Άρθρο από το έντυπο “Roma”, στις 5 Ιανουαρίου 1972

Υπάρχουν τελετουργίες και γιορτές που επιβιώνουν πλέον μόνο κατά έθιμο στον σύγχρονο κόσμο, που μπορούν να συγκριθούν με εκείνους τους μεγάλους ογκόλιθους που η κίνηση των αρχαίων παγετώνων μετέφερε από την απεραντοσύνη του κόσμου των κορυφών μέχρι τις πεδιάδες. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα οι επέτειοι, όπως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, που σήμερα έχουν κυρίως χαρακτήρα αστικής οικογενειακής γιορτής, ενώ συναντώνται ήδη στην προϊστορία και σε πολλούς λαούς με πολύ διαφορετικό υπόβαθρο, διαποτισμένοι από μια έννοια κοσμική και παγκόσμια.

Συνήθως το γεγονός ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων δεν είναι συμβατική και μόνο λόγω μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής παράδοσης περνά απαρατήρητο, αλλά καθορίζεται από μια ακριβή αστρονομική κατάσταση: είναι η ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου. Και ακριβώς το νόημα που είχε αυτό το ηλιοστάσιο στις απαρχές του, συνέχισε να καθορίζει, μέσω επαρκών συμβολισμών, την αντίστοιχη γιορτή.

Είναι ωστόσο μια έννοια που είχε μεγάλη σημασία, ειδικά σε εκείνους τους προγονούς των ινδοευρωπαϊκών φυλών των οποίων η αρχική πατρίδα βρέθηκε στις βόρειες περιοχές και στις οποίες, σε κάθε περίπτωση, δεν είχε διαγραφεί η ανάμνηση των τελευταίων φάσεων της περιόδου των παγετώνων.

Σε μια φύση που απειλείται από αιώνιο παγετό, η εμπειρία της πορείας του ηλιακού φωτός κατά τη διάρκεια του έτους πρέπει να είχε ιδιαίτερη σημασία και ακριβώς το σημείο του χειμερινού ηλιοστασίου είχε μια δραματική σημασία, που θα το ξεχωρίσει από όλα τα άλλα σημεία της ετήσιας πορείας του ήλιου.

Ακριβώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος, έχοντας φτάσει στο χαμηλότερο σημείο του στην εκλειπτική, το φως φαίνεται να σβήνει, να εγκαταλείπει τα εδάφη, να κατεβαίνει στην άβυσσο, ενώ αντίθετα αναρρώνει ξανά, ξανασηκώνεται και λάμπει, σχεδόν σαν σε αναγέννηση. Ένα τέτοιο σημείο ίσχυε λοιπόν, στις πρώτες μέρες, όπως αυτό της γέννησης ή της αναγέννησης μιας ηλιακής θεότητας.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Σκέψεις για τον Περονισμό: του Αdriano Romualdi (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι αναμφίβολα ο «Περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά Φασιστικά καθεστώτα και η γενική του θέση ανάμεσα στον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό και μεταξύ των ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των Φασιστικών κινημάτων μεταξύ 1920 και 1945. Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο, νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, έτσι που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του Caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Τέλος, η μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές γραμμές της εικόνας σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.

Το αίμα που χύθηκε πριν από ένα μήνα μεταξύ δεξιών και αριστερών Περονιστών, η αποχώρηση Campora και η ανάληψη της προεδρίας από τον Peron, είναι ίσως το προοίμιο μιας επερχόμενης διευκρίνισης. Εν τω μεταξύ, παραμένει το πρόβλημα της ανάλυσης του φαινομένου του Περονισμού, από πολιτική και κοινωνική σκοπιά. Ένας από τους πιο οξυδερκείς μελετητές του Περονισμού, είναι αναμφίβολα ο Ιταλο-Αργεντινός κοινωνιολόγος Gino Germani. Στο δοκίμιο του “Integracion Politica de las Masas y el Totalitarianismo” και στο βιβλίο “Κοινωνιολογία του Εκσυγχρονισμού”, μελέτησε κινήματα φασιστικού τύπου και μεταξύ αυτών τον Περονισμό, ως φαινόμενο «κινητοποίησης» των μαζών σε μια εποχή κρίσης.

Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από αυξημένη «κοινωνική κινητικότητα». Όταν η κοινωνική κινητικότητα αποκτά ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, η κοινωνία δεν είναι σε θέση να την απορροφήσει μέσα στα συνηθισμένα κανάλια και τότε γεννιούνται μαζικά εξτρεμιστικά κινήματα. Για τους Γερμανούς η κινητοποίηση μπορεί να είναι πρωτογενής ή δευτερογενής.

Πρωτογενής όταν οι τάξεις εισάγονται για πρώτη φορά στη διαδικασία κινητοποίησης, δηλαδή τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού.

Δευτερογενής, όταν η κινητοποίηση αφορά ήδη κινητοποιημένες τάξεις, όπως η κατώτερη μεσαία τάξη όταν βρίσκεται «εκτοπισμένη» από την κοινωνική κρίση ή από τον πληθωρισμό.

Η διαφορά μεταξύ Περονισμού και Φασισμού θα συνίστατο στο γεγονός ότι, ενώ ο Φασισμός ήταν προϊόν μιας «δευτερογενούς κινητοποίησης», δηλαδή της έκφρασης της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης που μπήκε σε κρίση στη μεταπολεμική περίοδο, ο Περονισμός θα ήταν ένα φαινόμενο «πρωταρχικής κινητοποίησης» των εργατικών τάξεων και των υποπρολετάριων. Εν ολίγοις, ο «Περονισμός» ήταν ουσιαστικά ένα «λαϊκιστικό», «εθνικολαϊκό» κίνημα.

Αυτή η διευκρίνιση κοινωνιολογικού χαρακτήρα, είναι ακριβής. Ο Περονισμός είναι ένα φαινόμενο στα όρια μεταξύ του «Φασισμού» - από τον οποίο συμμερίζεται ορισμένες αυταρχικές τάσεις και τον αντικομμουνισμό - και ενός είδους λαϊκής δημαγωγίας, που στόχευε στις μάζες των Αργεντινών αποκληρωμένων ανθρώπων. Ακόμη και τα Φασιστικά και τα Ναζιστικά καθεστώτα ήταν «λαϊκίστικα». Ήταν ο Mussolini που δήλωσε ότι ήταν απαραίτητο να «πάμε προς τον λαό» και ποτέ η λέξη «λαός» (Volk) δεν ακούστηκε τόσο πολύ στη Γερμανία, όσο κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών του Τρίτου Ράιχ. Παρόλα αυτά, προέκυψαν Φασιστικά κινήματα ως αντίδραση ενάντια στην πολύ ορμητική «πρωτογενή κινητοποίηση» του προλεταριάτου που έγινε κάτω από μπολσεβίκικες φόρμουλες και συνθήματα. Ήταν κινήματα που αναπτύχθηκαν στο έδαφος της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης, που βρέθηκε αντιμέτωπη με την κομμουνιστική αναταραχή των προλετάριων που ελέγχονταν από τις κόκκινες οργανώσεις.

Φυσικά η «δευτερεύουσα κινητοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων στον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, δεν στόχευε μόνο ενάντια στο μπολσεβικικό προλεταριάτο αλλά και ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, την κερδοσκοπία, τα τραστ, ως εκφράσεις μιας απάνθρωπης οικονομίας που απειλούσε την ίδια την μικροαστική και μεσαία τάξη και του ιδιόρρυθμου κόσμου της. Αλλά αναμφίβολα, τα Φασιστικά κινήματα κατέληξαν να συμμαχήσουν με τις παραδοσιακές άρχουσες τάξεις. Στην Ιταλία καθώς ο Φασισμός σταδιακά έγινε καθεστώς, ταυτιζόμενος με τη Μοναρχία και το εθνικιστικό κίνημα, έδωσε όλο και μεγαλύτερο χώρο στην ανώτερη αστική τάξη και στις παλιές ολιγαρχίες, λιγότερο θαρραλέες και λιγότερο γενναιόδωρες από εκείνες τις πιο μετριοπαθείς, αλλά και πιο ενεργητικές, κοινωνικές δυνάμεις που ήταν στις απαρχές του Φασισμού. Αυτή η ταλάντωση του Φασισμού ανάμεσα στους δύο πόλους, τον μικροαστικό, αυτό τον πιο γνήσιο και ιδεαλιστικά Φασιστικό και τον μεγαλοαστικό, μοναρχικό, συντηρητικό και υπολογιστικό, σκιαγράφησε ο De Felice με μεγάλη ιστορική οξύνοια.

Στην Αργεντινή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα διαφορετικό φαινόμενο. Η βάση του Περονισμού δεν συμμάχησε ποτέ με τις παλιές ολιγαρχίες της Αργεντινής, που ποτέ δεν έκρυψαν την αποδοκιμασία τους για τη «δημαγωγία» του Peron και ωρίμασαν την αντίθεση τους με το στρατιωτικό πραξικόπημα. Σε αντίθεση με την περίπτωση του Φασισμού, εδώ υπήρχε ακριβής οριοθέτηση προς τα δεξιά, ενώ - εκτός από τον γενικό αντικομμουνισμό - δεν υπήρξε ποτέ ξεκάθαρη προσέγγιση προς την αριστερά. Αυτό κατέστησε δυνατό ότι κατά τη μακρά απουσία του στρατηγού, στη μαρξιστική ιστοριογραφία έγινε μια προσπάθεια να απεικονίσουν τους φασισμούς ως καθαρή «αντίδραση».

Κι όμως αυτοί διέφεραν από τις «δικτατορίες της ανάπτυξης» των μη ευρωπαϊκών χωρών - στις οποίες ανήκει ο Περονισμός - λόγω της πολυπλοκότητας του πολιτιστικού τους περιεχομένου και της συγκεκριμένης απάντησης που έδωσαν στην «κρίση του πολιτισμού». Καθώς προσπαθούσαν να εκσυγχρονίσουν τις αντίστοιχες χώρες τους, ο Φασισμός, ο Ναζισμός, η Σιδηρά Φρουρά και όλα τα άλλα Φασιστικά κινήματα της δεκαετίας του 1930 αναζήτησαν επίσης μια νέα επαφή με την παράδοση. Η δική τους ήταν μια «συντηρητική επανάσταση»: εξ ου και η πρωτοτυπία τους σε σύγκριση με τον Περονισμό και τις δικτατορίες ανάπτυξης.

Αλλά αυτή ακριβώς την πρωτοτυπία δεν μπορεί να έχει ένα φαινόμενο όπως ο Περονισμός, που γεννήθηκε σε μια χώρα φτωχή σε παραδόσεις. Όμως παρόλα αυτά, ο εθνικός συνδικαλισμός του, ως η τρίτη δύναμη μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, μπόρεσε να ασκήσει στη νεολαία της Λατινικής Αμερικής την ίδια γοητευτική απήχηση που ασκούσαν παρόμοια συνθήματα πριν από σαράντα χρόνια.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Για τους Λεγεωνάριους μου, του Cornelius Zelea Codreanu

2103611590

info@logxi.com

logxi.com

Εκδότης: Λόγχη

Συγγραφέας: Cornelius Codreanu Z.

Μεταφραστής: Τσαρακλημάνης Α.

Πρόλογος: Κοσμάς Θωμάς

Σελίδες: 502

για παραγγελίες πατήστε εδώ ...

Ο Κορνέλιου Ζελέα Κοντρεάνου με τους Λεγεωνάριους του μπορεί κατά τη διάρκεια του ταραχώδους βίου του να μην πρόλαβε να ηγηθεί της χώρας του ενάντια σε στίφη βαρβάρων εισβολέων, αλλά με το μαρτυρικό – γεμάτο ταλμουδικό μίσος – θάνατο του πέρασε στη σφαίρα του Μύθου.

Ξεκινώντας από τα πυκνά δάση της Dobrina και έπειτα από μια αιματοβαμμένη πορεία, ξεφεύγοντας από τα όρια της ρουμανικής γης, ο Ιππότης – Ασκητής Κοντρεάνου στέκει ανάμεσα στα αρχέτυπα που βρίσκονται χαραγμένα στα βάθη της φυλετικής ψυχής και της κοινής ευρωπαϊκής μας παράδοσης.

Το παρόν πόνημα αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη και πνευματική κληρονομιά. Ένα εγχειρίδιο ιδεώδους βίου, που στα χνάρια του πρέπει να βαδίσει κάθε Άριος που επιθυμεί να διεξάγει τον ιερό αγώνα για μία αναγεννημένη Ευρώπη.

Η παρακμή συνεχίζεται και ο εχθρός βρίσκεται ήδη εντός των τειχών και όσο το έτος μηδέν πλησιάζει, τόσο καθίσταται αναγκαίο, αναζητώντας τις σκιές των πεσόντων ηρώων στο επέκεινα, πιστοί στα προτάγματα του Ρουμάνου Λεγεωνάριου πρίγκιπα να επικαλεστούμε τις μυστικές δυνάμεις τους.

Και ίσως κάπου εκεί, ο Καπιτανούλ να στέκεται ως καβαλάρης, ηγέτης των Λεγεώνων της Σιδηράς Φρουράς, υπερασπιστής του Δνείστερου πλάι στους μαυροφορεμένους Ιερολοχίτες, έτοιμοι να διαβούν για μία ακόμη φορά τον ποταμό Προύθο…