Τα άγνωστα θραύσματα της Ιστορίας: Imad Mughniyeh, ο φόβος και ο τρόμος των Σιωνιστών. Στα 61 χρόνια από τη γέννηση του.

γράφει ο Α.Π.

O Imad Mughniyeh

"Ο Mughniyeh είναι ίσως ο πιο έξυπνος, πιο ικανός πράκτορας που έχουμε συναντήσει ποτέ, συμπεριλαμβανομένης της KGB ή οποιουδήποτε άλλου. Μπαίνει από τη μια πόρτα, βγαίνει από την άλλη, αλλάζει αμάξια καθημερινά, δεν κλείνει ποτέ ραντεβού από το τηλέφωνο, ποτέ δεν είναι προβλέψιμος. Χρησιμοποιεί μόνο ανθρώπους που του είναι πιστοί και τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί πλήρως. Δεν στρατολογεί όποιον τύχει."

- Robert Baer, αξιωματικός της CIA

"Τόσο ο Μπιν Λάντεν όσο και ο Mughniyeh ήταν παθολογικοί δολοφόνοι. Αλλά υπήρχε πάντα ένας γκρινιάρικος ερασιτεχνισμός στον Μπιν Λάντεν, το τρελά διαφημιζόμενο ιστορικό του, οι ψευδείς ισχυρισμοί του … Ο Μπιν Λάντεν στριμώχτηκε και κρύφτηκε. Ο Mughniyeh πέρασε τη ζωή του βάζοντάς μας το δάχτυλο στον κ..."

- Milton Bearden, αξιωματικός της CIA

"Ο Χατζ Ιμάντ είναι από τους καλύτερους ηγέτες και διοικητές στην αρένα του Λιβάνου. Είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αντίστασης στην κατοχή [του νότιου Λιβάνου από το Ισραήλ] το 2000. Αλλά όσον αφορά τη σχέση του με τη Χεζμπολάχ, διατηρούμε την παράδοση να μην συζητάμε ονόματα."

- Hassan Nasrallah, ηγέτης της Χεζμπολάχ

"Ήταν ο θρύλος του καιρού μας ... η θλίψη μας για το χαμό του συγκρίνεται μόνο με τη θλίψη μας για το χαμό του Αγιατολάχ Χομεϊνί ... αυτό που έκανε τον Mughniyeh μοναδικό δεν ήταν η εξειδίκευση του στον ανταρτοπόλεμο και το γεγονός ότι ήξερε απ' έξω κάθε γωνιά και βράχο του Νότιου Λιβάνου, αλλά η προσκόλλησή του σε κάτι το υπερφυσικό ... ο Mughniyeh ήταν τόσο ευγενικός που δεν τον είδα ποτέ να καυχιέται σε άλλους ηγέτες της Χεζμπολάχ για το μοναδικό στρατιωτικό του ιστορικό στη μάχη με τους Σιωνιστές, κι ας μην είχε νικηθεί ποτέ από αυτούς."

- Qasem Soleimani, ηγέτης των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης

61 χρόνια πριν, στις 7 Δεκεμβρίου 1962, γεννιόταν στον Νότιο Λίβανο ο Imad Mughniyeh, για 25 χρόνια στρατιωτικός διοικητής της Χεζμπολάχ, ο άνθρωπος που απέκτησε από τους εχθρούς του τα προσωνύμια "ο άπιαστος" και "το φάντασμα", αλλά για τους φίλους του και την οικογένεια του ήταν απλά ο "Hajj", ο χατζής, ο προσκυνητής της Μέκκας που έδωσε τη ζωή του με αυταπάρνηση στον αγώνα για ελεύθερο Λίβανο και ελεύθερη Παλαιστίνη.

Σε νεαρή ηλικία ο Mughniyeh έγινε μέλος της παλαιστινιακής Φατάχ/PLO του Γιάσερ Αραφάτ, η οποία τότε έδρευε στον Νότιο Λίβανο. Οι πολεμικές του αρετές έγιναν ορατές πριν καν ο Mughniyeh φτάσει το εικοστό έτος της ζωής του, και ήδη το 1981 ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της PLO που αποτελούσαν την προσωπική φρουρά του Αραφάτ.

Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ, όμως, έφερε διάσπαση στην ως τότε αδιάρρηκτη συμμαχία Φατάχ και Λιβανέζων Σιιτών. Ο κοσμικός σουνίτης Αραφάτ στήριξε τον Σαντάμ, ενώ οι Σιίτες τάχθηκαν με το Ιράν. Ο Mughniyeh, ως Σιίτης, αποχώρησε τότε από τη Φατάχ, αλλά τα ένοπλα λιβανέζικα σιιτικά κινήματα ήταν τότε αδύναμα, οπότε, όταν τον Ιούνιο του 1982 ο σιωνιστικός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο, συνέχισαν να πολεμούν υπό την PLO - ο Mughniyeh συμμετείχε και στην περίφημη μάχη του Σουλτάν Γιακούμπ, που κατέληξε σε ήττα των σιωνιστών - όμως, τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1982 η PLO αναγκάστηκε να φύγει από το Λίβανο.

Μετά τις σφαγές στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα, έγινε προφανές στους Σιίτες του Λιβάνου ότι θα πρέπει να οπλιστούν και να πολεμήσουν, για να μην υποστούν γενοκτονία από τους σιωνιστές και τους φαλαγγίτες συμμάχους τους. Είναι τότε που ιδρύεται το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Χεζμπολάχ, και ο Mughniyeh αναλαμβάνει αμέσως τη διοίκηση των ειδικών επιχειρήσεων της νέας οργάνωσης. Με την υποστήριξη του Υπουργού Άμυνας της Συρίας, στρατηγού Τλας, και των Ιρανών Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, ο Mughniyeh ξεκίνησε να εκπαιδεύει μαχητές της Χεζμπολάχ σε στρατόπεδα της κοιλάδας Μπεκάα.

Αυτές οι ειδικές επιχειρήσεις, στην αρχή, ήταν κυρίως επιθέσεις αυτοκτονίας κατά στρατιωτικών στόχων των σιωνιστικών, γαλλικών και αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στο Λίβανο. Ο Mughniyeh είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε τη μεγαλύτερη βομβιστική επίθεση κατά Αμερικανών στρατιωτών στην ιστορία, που ανατίναξε την αμερικανική στρατιωτική βάση κοντά στο αεροδρόμιο της Βηρυτού και προκάλεσε το θάνατο 241 Αμερικανών και 58 Γάλλων στρατιωτών. 

Την ίδια περίοδο οργάνωσε και τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών και γαλλικών πρεσβειών και των σιωνιστικών στρατοπέδων στο Λίβανο. Οι επιθέσεις αυτές είχαν αποτέλεσμα την αποχώρηση των Αμερικανών και των Γάλλων στρατιωτών από το Λίβανο το 1983, που με τη σειρά της οδήγησε στη νίκη της Χεζμπολάχ επί των φαλαγγιτών την άνοιξη του 1984 και την εκδίωξή τους από τη Βηρυτό προς την νοτίως του ποταμού Λιτάνι περιοχή, την οποία εξακολουθούσαν να κατέχουν οι σιωνιστές.

Mughniyeh και Χαμενεΐ

Τα υπόλοιπα δεκαέξι χρόνια ο Mughniyeh τα πέρασε στον αγώνα ενάντια στη σιωνιστική κατοχή του Νότιου Λιβάνου και τη συνεχή εκπαίδευση και αναβάθμιση του προσωπικού και του εξοπλισμού της Χεζμπολάχ, που, μέσα στη δεκαετία του 1990, είχε γίνει ένας στρατός με δυνατότητες άψογης διεξαγωγής επιχειρήσεων τόσο ανταρτοπολέμου όσο και τακτικού πολέμου. Το 2000, όταν ο σιωνιστικός στρατός, διαρκώς πιεζόμενος από τη Χεζμπολάχ, αποφάσισε να εγκαταλείψει την κατοχή του Νότιου Λιβάνου, ο Mughniyeh ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε της επιχείρησης απελευθέρωσης της περιοχής: μέσα σε ένα μήνα ολόκληρος ο Νότιος Λίβανος είχε περάσει στον έλεγχο της Χεζμπολάχ.

Μετά την απελευθέρωση -η Χεζμπολάχ τη θεωρεί μόνο μερική, καθώς τα αγροκτήματα της Σεμπάα, που με βάση το διεθνές δίκαιο ανήκουν στο Λίβανο, κατέχονται ακόμη από τους σιωνιστές- ο Mughniyeh έγινε ο στενότερος συνεργάτης του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σύσφιξη όλο και στενότερων σχέσεων μεταξύ του κινήματος της λιβανέζικης αντίστασης και των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων Χαμάς και Ισλαμικής Τζιχάντ. 

Η Χεζμπολάχ απέρριπτε τις συνθήκες του Όσλο, και λέγεται πως ο Mughniyeh είναι προσωπικά υπεύθυνος για την εκπαίδευση της περίφημης "Μονάδας Σκιών" των ταξιαρχιών Αλ-Κάσαμ της Χαμάς. Η "Μονάδα Σκιών" είναι εκείνη η επίλεκτη μονάδα του στρατού της Χαμάς που είναι υπεύθυνη για την αρπαγή και την κράτηση -σε συνθήκες άκρας μυστικότητας- Ισραηλινών ομήρων στη Γάζα, και έχει να υπερηφανεύεται ότι η Μοσάντ δεν της πήρε μέχρι τώρα ούτε έναν όμηρο από τα χέρια. 

Θυμίζουμε πως, στα πέντε χρόνια της κράτησης του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από τη Χαμάς, η Μοσάντ και η Σιν Μπετ, μαζί με πράκτορές τους μέσα στη Γάζα, διεξήγαγαν τη μια επιχείρηση μετά την άλλη για να βρουν πού ήταν αμπαρωμένος ο Σαλίτ, αλλά δεν το κατάφεραν, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Νετανιάχου το 2011 να απελευθερώσει χίλιους Παλαιστίνιους κρατούμενους σε αντάλλαγμα για τον στρατιώτη του.

Σολεϊμανί, Mughniyeh και Νασράλα, λίγο μετά τον πόλεμο του 2006

Ο Mughniyeh διατηρούσε επίσης άριστες σχέσεις με τον θρυλικό διοικητή της επίλεκτης δύναμης Quds των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγό Σολεϊμανί. Στον παντελώς αποτυχημένο πόλεμο των σιωνιστών κατά της Χεζμπολάχ στο Λίβανο το 2006, οι δύο χατζήδες, ο Hajj Imad και ο Hajj Qassem οργάνωσαν την άμυνα που τσάκισε τα κόκκαλα του σιωνιστικού στρατού, και μαζί διηύθυναν τις ένδοξες μάχες του Bint Jbeil και του Ayt ash-Shab, που, παρά τη συντριπτική υπεροχή των σιωνιστών σε οπλισμό και προσωπικό, κατέληξαν σε ταπεινωτικές ήττες για τα σιωνιστικά στρατεύματα.

Αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Mughniyeh σε εκείνο τον πόλεμο, αυτό για το οποίο δίκαια κέρδισε τα προσωνύμια "το φάντασμα" και "ο άπιαστος", ήταν η δημιουργία δικτύου αντικατασκοπείας σε όλο το Νότιο Λίβανο και μέσα στο βόρειο Ισραήλ, που παρέλυσε κάθε ενέργεια της Μοσάντ και της Σιν Μπετ κατά τη διάρκεια του πολέμου. Έχει μείνει στην ιστορία (της κωμωδίας) η νυχτερινή επιχείρηση των Ισραηλινών κομάντος στην κοιλάδα Μπεκάα στις 30 Ιουλίου 2006, που ισχυρίστηκαν ότι συνέλαβαν τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Hassan Nasrallah. Η αλήθεια ήταν ότι είχαν συλλάβει έναν μανάβη με το ίδιο ονοματεπώνυμο!

Σε εκείνο τον πόλεμο ο Mughniyeh και ο Σολεϊμανί είχαν να αντιμετωπίσουν στρατιωτικούς, των οποίων τα ονόματα σήμερα είναι πολύ γνωστά: Γιοάβ Γκαλάντ, Μπένι Γκαντς, Γκαλ Χιρς. Όλοι μετέπειτα αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, υπουργοί Άμυνας και πρωθυπουργοί της σιωνιστικής οντότητας, ως και σήμερα. Όλοι ανίκανοι να νικήσουν τη Χεζμπολάχ που τους εξευτέλισε μαχόμενη με σοβιετικά αντιαρματικά Kornet και Konkurs της δεκαετίας '60 και '70. Άλλωστε, στο σιωνιστικό κράτος πλέον, σε αντίθεση με την εποχή των Νταγιάν και Ράμπιν, δεν ανταμείβονται οι πολεμικά ικανοί, αλλά οι κολλητοί της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που θα τη συζητήσουμε ενδελεχώς μια άλλη φορά.

Μετά τον νικηφόρο καλοκαιρινό πόλεμο του 2006, ο Mughniyeh ήταν πλέον σύμβολο αντίστασης σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο -σουνίτες και σιίτες- και το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο του εξευτελισμού των σιωνιστών και της δυνατότητας νίκης της Αντίστασης. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν αναγκάσει εν πολλοίς τους Ισραηλινούς να ξεκινήσουν τον πόλεμο απέναντι στη Χεζμπολάχ ως πρόβα του δικού τους τότε προπαρασκευαζόμενου πολέμου κατά του Ιράν, πήραν ένα γερό μάθημα από τα γεγονότα και εγκατέλειψαν το εγχείρημα της περαιτέρω ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή. Δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι η νίκη της Χεζμπολάχ επί του Ισραήλ έδειξε στους Αμερικανούς την αδυναμία νίκης τους σε έναν πόλεμο με το Ιράν, και έτσι έσωσε τον πλανήτη από έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αλλά ο άνθρωπος που για εικοσιπέντε χρόνια "έβαζε το δάχτυλο στον κ..." της CIA και της Μοσάντ, αυτός που είχε επικηρυχθεί με 10 εκατομμύρια δολάρια, δολοφονήθηκε τελικά σε μια από κοινού επιχείρηση CIA-Μοσάντ στη Δαμασκό, στις 12 Φεβρουαρίου του 2008, τοποθετώντας βόμβα στο αυτοκίνητο του. Αυτό τού απέδωσε ακόμα πιο θρυλική υπόσταση στον μουσουλμανικό κόσμο. Ο γιος του, Jihad, ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του, διακρινόμενος στις μάχες της Χεζμπολάχ κατά του ISIS στη Συρία, πέφτοντας κι αυτός μαρτυρικά στο πεδίο της μάχης τον Ιανουάριο του 2015. 

Η Χεζμπολάχ, ολοένα αναπτυσσόμενη και μην έχοντας χάσει κανέναν πόλεμο στον οποίο έλαβε μέρος, έγινε η δύναμη που νίκησε -μαζί με το Ιράν και τους Ρώσους- τον ISIS στη Συρία, και που εκπαίδευσε τους Χούτι της Υεμένης για να αντισταθούν στη γενοκτονική επίθεση του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας. Το "Κόμμα του Θεού", όπως είναι το όνομα της Χεζμπολάχ στα αραβικά, εξακολουθεί να είναι ο δυνατότερος μη-κρατικός στρατός στη Μέση Ανατολή -και ίσως στον κόσμο- και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Mughniyeh στην ανθρωπότητα που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Η μοιραία ανατροπή του ΄73 (απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Παπαγεωργίου που δημοσιεύτηκε στο www.elkosmos.gr)

Το παρακάτω άρθρο είναι του παλαίμαχου εθνικιστή Νίκου Παπαγεωργίου και δημοσιεύτηκε την 25η Νοεμβρίου 2023 στο site του «Ελεύθερου Κόσμου». 

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ ...

“ … Τα γεγονότα πλέον ακολουθούν την πορεία τους. Η επέμβαση Ιωαννίδη έγινε για να αποκατασταθεί η πορεία του καθεστώτος και η επάνοδος στις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, η οποία είχε παρεκκλίνει. Ο Παπαδόπουλος προκειμένου να πολιτικοποιήσει το στρατιωτικό καθεστώς αποδέχθηκε τις απαιτήσεις Μαρκεζίνη για τη συμμετοχή του παλαιού πολιτικού κόσμου στις εκλογές του επομένου Φεβρουαρίου. Τα αποτελέσματα αυτού του συμβιβασμού ήταν να δημιουργηθούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου σε ολόκληρη την επικράτεια. 

Επομένως όπως ισχυρίζονται πολλοί προσκείμενοι στον Παπαδόπουλο, ο Ιωαννίδης δεν κατέλυσε καμιά δημοκρατία που όδευε προς εκλογές, διότι στρατιωτικό νόμο βρήκε όταν έγινε το δικό του εγχείρημα. Πέρα όμως από όλα αυτά υπήρχε σοβαρή κρίση και οργή στο εσωτερικό των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως από τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, διότι έβλεπαν ότι, η επανάσταση εξετράπη των αρχών της με την μετατροπή πρώην αξιωματικών σε πολιτικούς. 

Τα μηνύματα αυτά τα ελάμβανε ο Ιωαννίδης ο οποίος εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον Γ. Παπαδόπουλο. Το ποτήρι της οργής όμως ξεχείλισε όταν ο Μαρκεζίνης έκανε άνοιγμα προς τους φαύλους παλαιοκομματικούς πολιτικούς προσκαλώντας αυτούς στο πολιτικό παιγνίδι. Αλλά και μέσω συνέντευξης του στη «Le Monde» άφησε υπόνοιες περί νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ. Παράλληλα αφενός μεν εθεωρείτο τουρκόφιλος αναφέροντας «…το ευγενές τουρκικό έθνος…», αφετέρου στις 31 Οκτωβρίου 1973 δήλωσε στο τύπο «… και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο.» 

Παρά την ύπαρξη πολλών αιτίων, τα παραπάνω γεγονότα και η άφρων πολιτική Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη κατά τους Ιωαννιδικούς θα ήταν ικανά για την απομάκρυνση αυτού του καθεστώτος. Και αυτό έπραξε ο Ιωαννίδης, η υπομονή του ιδίου και των συνεργατών του αλλά και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών που ακολουθούσαν τον Ταξίαρχο,  είχε πλέον εξαντληθεί. 

Δεν πρόδωσε αυτός τον Γ. Παπαδόπουλο. Ο ίδιος πρόδωσε τις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, ισχυρίζονται οι αξιωματικοί του Ιωαννιδικού εγχειρήματος. Επίσης ισχυρίζονται πως ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από τον στρατό, έγινε πολιτικός μετά το αποτυχών Βασιλικό πραξικόπημα, του Δεκεμβρίου 1967. Οι αρχές της επαναστάσεως από τότε είχαν προδοθεί με αποκλειστική υπαιτιότητα του ιδίου. 

Επομένως η ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου ξεκίνησε ουσιαστικά με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας την 1η Ιουνίου 1973. Η φιλελευθεροποίηση, ο διορισμός του παλαιοκομματικού πολιτικού Μαρκεζίνη, η διάσταση στο κυπριακό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και το γεγονός ότι, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές λύσεις (Η έναρξη εξορύξεων πετρελαίων, η ίδρυση βαριάς βιομηχανίας, η επιδίωξη μονομερούς ενώσεως της Κύπρου, οι ενοποιήσεις ταμείων, ο οριστικός αποκλεισμός του παλαιού πολιτικού κόσμου κ.λ.π.), ήταν κατά τον Ταξίαρχο τότε Ιωαννίδη οι αιτίες για την ανατροπή του …”

link: Αυτή είναι η μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης!

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Ante Pavelić, ο Poglavnik της Κροατίας

 

«Το μαχαίρι, το περίστροφο, το πολυβόλο και η ωρολογιακή βόμβα. Αυτά είναι τα ινδάλματα, είναι οι καμπάνες που θα αναγγείλουν την αυγή και την ανάσταση»

του Wolverine

Ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος και πολιτικός καθώς και μέλος του «κόμματος της δικαιοσύνης», με στόχο την ανεξαρτησία και την επέκταση της Κροατίας. Η συνεισφορά του στην προώθηση της πολιτικής βίας για την επίτευξη του κύριου σκοπού υπήρξε μέγιστη, μέσα από την συνεχή και έντονη δράση με στόχο την ολοκληρωτική επικράτηση. Η εξορία και η καταδίκη του σε θάνατο από τις αρχές του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας δεν τον πτόησαν στο ελάχιστο. Βρήκε βοήθεια και συνδρομή αρχικά στην Φασιστική Ιταλία όπου και ίδρυσε την ακτιβιστική οργάνωση Ustaše με παραρτήματα σε διάφορες χώρες και με την συνοδεία σημαντικών προπαγανδιστικών εκδόσεων. Το σύμβολο των Ούστασε ήταν ένα κεφαλαίο μπλε γράμμα «U» μέσα σε ένα έμβλημα εκρηγνυόμενης χειροβομβίδας. 

Η ιδεολογία του κινήματος ήταν ένας συνδυασμός Φασισμού, Καθολικισμού και Κροατικού εθνικισμού. Η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας Μεγάλης Κροατίας και πέραν του ποταμού Δρίνου, που θα εκτεινόταν μέχρι τα όρια του Βελιγραδίου. Το κίνημα ήταν αντίθετο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία επειδή είναι «διεφθαρμένη» και με τον Μαρξισμό και τον Μπολσεβικισμό για τις παρεμβάσεις τους στην οικογενειακή ζωή και την οικονομία και για τον υλισμό τους. Η Ούστασε θεωρούσε τα ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα και τα εκλεγμένα κοινοβούλια επιβλαβή για τα δικά της συμφέροντα. Από οικονομική άποψη η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας κορπορατιστικής οικονομίας. Προσάρμοσαν την δομή του αγώνα της στο Φασιστικό μοντέλο και μετά το ’33 και την επικράτηση του Χιτλερισμού πρόσθεσαν τον βίαιο αντισημιτισμό. 

Το κύριο σλόγκαν της οργάνωσης ήταν το «Za dom Spremni» που σημαίνει «έτοιμοι για την πατρίδα». Οι ενέργειες που περιλάμβαναν βομβιστικές επιθέσεις και αιματηρές ενέδρες υπήρξαν το κύριο χαρακτηριστικό της ένοπλης κινηματικής δράσης. Οι διεθνείς πιέσεις του εξωτερικού οδήγησαν στην 18μηνη φυλάκιση του στην Ιταλία. Μετά την πλήρη επικράτηση του Άξονα στην Γιουγκοσλαβία και την συνάντηση του με τον Χίτλερ ονομάστηκε ανώτατος ηγέτης - Poglavnik - και άρχισε να διοικεί την ανεξάρτητη Κροατία αν και καθόλη την περίοδο η εξουσία του επισκιάστηκε από την πλήρη κυριαρχία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και της Φασιστικής Ιταλίας. 

Η πολιτική εκτοπισμού και η αποθέωση της βίας με κάθε μέσο κυρίως ενάντια σε Σέρβους Ρομά και Εβραίους υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό της εξουσίας του η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί την βασική κατηγορία για τους επικριτές του και όσους τον πολέμησαν. Απέναντι στις δολοπλοκίες των στενών συνεργατών του που ήθελαν να πουλήσουν το όραμα για ανεξαρτησία και να παραδοθούν στις μασονικές πλουτοκρατικές δυνάμεις απάντησε σκληρά και βίαια και έστειλε στο απόσπασμα τα πρόσωπα που σχεδίαζαν πίσω από την πλάτη του την ανατροπή του. Να σημειωθεί ότι όλες οι πλευρές αναγνώρισαν την υψηλή μαχητική αξία των Κροατών πολεμιστών στο Ανατολικό Μέτωπο όπου και κέρδισαν σημαντικές διακρίσεις στα πεδία των μαχών. 

Μετά την παράδοση της Γερμανίας ο ηγέτης της Κροατίας έδωσε μια διαταγή να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων οι δυνάμεις του, όμως η παράδοση ήταν μονόδρομος η οποία και κατέληξε σε ένα όργιο βίας και βασανιστηρίων από την μεριά των κομμουνιστών ανταρτών με ευθύνη των αγγλικών δυνάμεων. Η Μάχη της Πολιάνα, μεταξύ μιας μικτής φάλαγγας Γερμανών και Ούστασε και μιας δύναμης Παρτιζάνων, ήταν η τελευταία μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού ο αγώνας είχε χαθεί και με την πλήρη διάλυση των στρατιωτικών μονάδων ο Κροάτης ηγέτης πέταξε αρχικά στην Αυστρία και μετά στην Αργεντινή του «Τριτοδρομίτη» Juan Peron όπου βρήκε άσυλο και ασφάλεια. 

Το 1957 ακολούθησε μια απόπειρα δολοφονίας του με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του. Αποτέλεσμα αυτού επήλθε ο θάνατος του στις 28 Δεκεμβρίου του 1959 στο έδαφος της Ισπανίας του Φράνκο όπου και έζησε τα τελευταία του χρόνια σε μυστική τοποθεσία, αφού πρώτα είχε βρει καταφύγιο στην Παραγουάη και την Χιλή. Οι Κροάτες εθνικιστές δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τον Ante Pavelić.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

 

«Παρά τις διαφορές που μας χωρίζουν, βλέπουμε κάτι από αυτή την πνευματική συγγένεια στον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, έναν μαχητή, έναν πατριώτη, σε αναζήτηση λύσεων για τη χώρα του. Πριν τον Ιούλη του 1936 έκανε διάφορες προσπάθειες για να συναντηθεί μαζί μας. Ενώ όλη η αστυνομία της Δημοκρατίας ήταν ανίκανη να ανακαλύψει το ρόλο που παίζαμε στη FAI, ο Πρίμο ντε Ριβέρα γνώριζε τα πάντα για μας, στο ρόλο του ως ηγέτης μια άλλης παράνομης οργάνωσης, της Ισπανικής Φάλαγγας.

Eκείνη την εποχή για λόγους τακτικής σκοπιμότητας χρόνου δεν θέλαμε να εισέλθουμε σε κανένα είδος σχέσεων μαζί του. Δεν είχαμε καν την ευγένεια να επιβεβαιώσουμε την παραλαβή των εγγράφων που μας είχε στείλει, προκειμένου να μας γνωστοποιήσει μερικές από τις σκέψεις του, διαβεβαιώνοντάς μας ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για κοινή δράση προς όφελος της Ισπανίας.

Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Αργεντινοί αναρχικοί ζήτησαν να μεσολαβήσουμε για να αποτρέψουμε την εκτέλεση. Ήταν αδύνατο να αποτρέψουμε την εκτέλεσή του, λόγω των εχθρικών μας σχέσεων με την κεντρική κυβέρνηση, αλλά πιστεύαμε τότε, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ότι η εκτέλεση του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ήταν ένα λάθος.

Ισπανοί αυτού του είδους, πατριώτες σαν αυτόν, δεν είναι επικίνδυνοι, ούτε καν στις τάξεις του εχθρού. Είναι μεταξύ εκείνων που είναι πιστοί στην Ισπανία και υποστηρίζουν τον σκοπό της Ισπανίας. Ακόμη και από αντίθετα στρατόπεδα, που επέλεξαν εσφαλμένα ως τα πιο κατάλληλα για τις γενναιόδωρες φιλοδοξίες τους. Πόσο διαφορετικό θα ήταν το πεπρωμένο της Ισπανίας αν μια συμφωνία μεταξύ μας ήταν τακτικά πραγματοποιήσιμη, όπως φρόνιμα πίστευε ο Πρίμο ντε Ριβέρα»

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Fasci Rivoluzionario D’ Azione Internazionalista - κάλεσμα προς τους Ιταλούς εργάτες για Δράση υπέρ του Πολέμου!

 «Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση»

Otto Strasser

«Όποιος φοβάται τον θάνατο δεν είναι άξιος να ζει»

Μετάφραση - Εισαγωγή: Αργύρης Τιμοθέου

Το κάλεσμα των Fasci d'Azione Internazionalista είναι ένα πολιτικό προγραμματικό μανιφέστο, γραμμένο στις 5 Οκτωβρίου 1914, στο οποίο η χρησιμότητα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επιβεβαιώνεται ως μια απαραίτητη ιστορική στιγμή για την ανάπτυξη των κοινωνιών με την πολιτική - σοσιαλιστική έννοια. Η μαχόμενη προλεταριακή τάξη, υποστηρίζεται πως μέσα από τον πόλεμο θα είχε τεράστια οφέλη, και δεν μπορούσε να χάσει αυτό που αγαπούσε να ορίζει ως το «τρένο της ιστορίας». Αυτό μπορεί να συνδεθεί με τον αριστερό παρεμβατισμό και επίσης με τη Χάρτα του Carnaro, μια Χάρτα πιο ανεπτυγμένη στα θέματα της κοινωνικής ισότητας, που καθοδήγησε τον Gabriele D'Annunzio και Alceste De Ambris. Το μανιφέστο θα έχει την πολιτική του εφαρμογή στις Δέσμες της Επαναστατικής Δράσης. 

Η επιτροπή προώθησης των θέσεων αποτελούνταν από τους:

Decio Bacchi

Michele Bianchi

Ugo Clerici

Filippo Corridoni

Amilcare De Ambris: αδελφός του πιο γνωστού Alceste De Ambris, στελέχους της USI και σύζυγος της Maria Corridoni, αδελφής του Filippo Corridoni, συμμετείχε στην υπεράσπιση της Πάρμα μαζί με τους Arditi del Popolo και τον προλεταριακό θρύλο Filippo Corridoni.

Attilio Deffenu

Aurelio Galassi

Angelo Oliviero Olivetti

Decio Bacchi

Cesare Rossi

Silvio Rossi

Sincero Rugarli

Libero Tancredi, ψευδώνυμο του ατομικιστή αναρχικού Massimo Rocca.

Ενώ η μάχη της Μάρνης μαίνεται στη Γαλλία, στο Μιλάνο στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου διοργανώνονται από τους Φουτουριστές, με επικεφαλής τον Marinetti και τον Boccioni οι πρώτες διαδηλώσεις στους δρόμους κατά της Αυστρίας. Υποστηρίζονται επίσης από τον Filippo Corridoni και τις επαναστατικές αριστερές ομάδες. Στις 5 Οκτωβρίου 1914, τα πρωτοεμφανιζόμενα Fascio κάνουν την πρώτη έκκληση προς τους Ιταλούς εργάτες να τους πείσουν να πολεμήσουν. Η συνάντηση των Φουτουριστών και των ανδρών της άκρας αριστεράς παίρνει σάρκα και οστά και βρίσκει υποστήριξη ακόμη και σε ομάδες εργατών ή σοσιαλιστών. Ακολουθεί το ιστορικό κάλεσμα μανιφέστο των Fasci Rivoluzionario d’ Azione Internazionalista (Επαναστατικές Δέσμες Διεθνιστικής Δράσης).

Η μετάφραση αυτού του ιστορικού ντοκουμέντου είναι μια απάντηση σε όσους διαχρονικά έκρυψαν μέσα σε τόνους λάσπης και ψέματος το αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός πως η ρίζα του Φασιστικού κινήματος υπήρξε ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός και το διεθνές Λαϊκό και Εργατικό κίνημα των αρχών του 20^ου αιώνα. 

Κάθε γραμμή του κειμένου που ακολουθεί αναφέρεται στην επαναστατική και σοσιαλιστική εργατική τάξη της Ευρώπης, μαχητές της οποίας ήταν όλοι οι θρυλικοί υπογράφοντες του κειμένου αυτού που αποτέλεσε το σπάργανο των «Φασιστικών Δεσμών Μάχης» που ίδρυσε λίγο μετά ο Mussolini αφού πρώτα πήρε μέρος και αυτός στις «Επαναστατικές Δέσμες της Διεθνιστικής Δράσης» μετά την δημοσίευση ακριβώς του καλέσματος που ακολουθεί.

Επιπλέον το κείμενο αυτό αποδεικνύει την φοβερή σύμπνοια στο θέμα του πολέμου των πρώτων Φασιστών Σοσιαλιστών με τους Αναρχικούς Παρεμβατιστές με ξεκάθαρη τιμητική αναφορά στον μεγάλο Αναρχικό Πιοτρ Κροπότκιν μέσα στο κείμενο που θα διαβάσετε. 

Συντονισμένοι μεταξύ τους με πρωτοβουλία του Κροπότκιν την ίδια εποχή θα γραφτεί το περιβόητο «Μανιφέστο των 16» που είναι κάλεσμα των κορυφαίων Γάλλων Αναρχικών μαζί με τον Κροπότκιν να συμμετάσχουν οι αγωνιστές αντιεξουσιαστές στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, κείμενο που προκάλεσε εκρήξεις στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος εκείνης της εποχής και ακόμα και σήμερα θεωρείται «μαύρη σελίδα» από όλα τα καλόπαιδα της antifa που προσπαθούν να εξαφανίσουν ακόμα και την ιστορία των μεγαλύτερων μορφών της αναρχίας ακριβώς επειδή όλοι τους είχαν τεράστια συμβολή στην ανάπτυξη του εθνικισμού και του πατριωτισμού μέσα στο εργατικό κίνημα σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό του Μαρξιστικού Διεθνισμού. 

Για επιβεβαίωση παραθέτουμε τον σύνδεσμο του εν λόγω Μανιφέστο του Κροπότκιν όπως δημοσιεύθηκε στην ελληνική γλώσσα από μια γνωστή αναρχική πηγή: 

https://anarchypress.wordpress.com/2021/02/25/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%AD%CE%BE%CE%B9/amp/

Ο πόλεμος λοιπόν δεν ήταν απλά μια κατάσταση προς αποφυγή αλλά ευκαιρία δράσης για τους επαναστάτες εκτός από τους προδότες, τους ντεφαιτιστές, τους αιώνιους παραμυθάδες της κατάλληλης στιγμής και του δήθεν εσωτερικού μετώπου ανατροπής. Ο Πόλεμος που αφορά την ζωή και την τραγωδία των λαών είναι εκεί που κρίνεται ποιος θα αμυνθεί του Έθνους πιο αποτελεσματικά. Ποιος θα πάρει την ηγεμονία της προάσπισης της μονής λαϊκής περιουσίας που είναι η Χώρα που ζει. Αυτός θα είναι την επόμενη μέρα ο νέος ηγεμόνας. 

Και όμως δυστυχώς για όλους τους δήθεν διανοούμενους της εθνικής δεξιάς, τους αριστερούς φιλελεύθερους του Περισσού και της Κουμουνδούρου, τους «εθνικιστές» των κομματικών προθάλαμων και τους antifa «αντιεξουσιαστές», η ιστορία δεν διαγράφεται, και ναι οι Προλετάριοι έχουν ΠΑΤΡΙΔΑ ! 

Ενάντια στον Marx: αυτό φώναξαν οι μεγάλοι Προυντόν, Κροπότκιν, Σορέλ μαζί με τους Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι!   

Η Επιτροπή των Fasci Rivoluzionario d’Azione Internazionalista απευθύνεται προς τους εργάτες της Ιταλίας!

Στην τραγική ώρα που περνάμε, ενώ ο απέραντος πόλεμος γιορτάζει τις αιματηρές του δόξες στην Ευρώπη, ενώ εμφανίζονται οι ίδιοι οι λόγοι του πολιτισμού που κατακλύζονται από το κύμα της ανερχόμενης βαρβαρότητας, εμείς οι αγωνιστές από διάφορα σημεία  της επαναστατικής πλευράς, νιώθουμε το καθήκον να μιλήσουμε με σαφήνεια και ειλικρίνεια, ώστε η σιωπή μας να μην ερμηνευθεί ως συναίνεση ή δειλία τη στιγμή που είναι υπέρτατο συμφέρον και υψηλό καθήκον κάθε επαναστάτη να εκφράσει τις σκέψεις του και να ξεκαθαρίσει τη στάση του απέναντι στα γεγονότα.

Ας μην αναζητήσουμε που θα ήταν μάταιο και αδρανές τη γένεση της μεγάλης τραγωδίας. Αν ως επαναστάτες μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη διεθνή αστική τάξη από κοινού και εις ολόκληρον υπεύθυνη για τη μάστιγα των λαών, από την άλλη θα ήταν ανειλικρινές και ανέντιμο να μην αναγνωρίσουμε μεγάλο μέρος της ευθύνης που ανήκει σε εμάς τους επαναστάτες, στην εργατική τάξη σε διάφορες χώρες, τα πρωτοποριακά της στοιχεία, που έχουν στο πρόγραμμα τους την αποστροφή στον πόλεμο και την καταπολέμηση του μιλιταρισμού, για την ανεπαρκή και αναποτελεσματική δουλειά που γίνεται για να αποτραπούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των αστικών κυβερνήσεων και των μιλιταριστικών ελίτ  της Ευρώπης που τα εφαρμόζουν μέσω του πολέμου. 

Οι διεθνιστές εργάτες - θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε χωρίς αμφισημίες - και αποδείχθηκε στη δοκιμασία των γεγονότων, ήταν κάτι παραπάνω από ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα και να αποτρέψουν το πολεμικό γεγονός. Ενώ οι σύντροφοι της Γαλλίας, του Βελγίου και της Αγγλίας ήξεραν πώς να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως σοσιαλιστές μέχρι τέλους, έτοιμοι να ξεκινήσουν με τη διεθνή γενική απεργία το κίνημα της εξέγερσης ενάντια στις πολεμικές επιθέσεις της αστικής τάξης, οι εργάτες  της Γερμανίας και της Αυστρίας, των κρατών που εμφανίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο ως οι αρχιτέκτονες της σκοτεινής συνωμοσίας που επινοήθηκε από τις αναγεννημένες δυνάμεις του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα ενάντια σε κάθε φως πολιτισμού και κάθε στοιχείο προόδου, αντί να αντιταχθούν με την δύναμη των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών τους οργανώσεων στην εξαπολυμένη επιθετική μανία των κυβερνήσεών τους, έχουν υποκύψει στο ρεύμα του πιο βάναυσου και άγριου ιμπεριαλισμού, αγνοώντας το καθήκον τους ως σοσιαλιστές, προδότες των ιερών καθηκόντων της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης.

Ούτε μια μάταιη λέξη, ίσως, δεν θα ήταν το όνειρό μας για αδελφοσύνη λαών πέρα ​​από κάθε σύνορο, αν οι Γερμανοί και οι Αυστροουγγροί σοσιαλιστές είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στο άδοξο τελεσίγραφο της αυστριακής κυβέρνησης προς τον μικρό σερβικό λαό, εάν είχαν μεταφέρει την αγωνιώδη κραυγή του Λουξεμβούργου και του Βελγίου, που προσβλήθηκαν για το ιερό δικαίωμά τους στην ελευθερία και την ανεξαρτησία, αν, με μια λέξη, είχαν επιβεβαιώσει τους λόγους του προλεταριακού συμφέροντος και του σοσιαλιστικού πολιτισμού ενάντια στο λάβαρο των κυβερνήσεων τους της στρατιωτικής τυραννίας και του ιμπεριαλισμού.

Έτσι ο πόλεμος είναι σήμερα μια τραγική πραγματικότητα της οποίας δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι θεατές χωρίς να προδώσουμε την ίδια την αιτία της επανάστασης, χωρίς να αρνηθούμε τις σοσιαλιστικές αρχές μας που μιλούν στους λαούς στο όνομα του πολιτισμού και της ελευθερίας. Και τότε είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε εάν τα πιο ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών, εάν η αιτία της κοινωνικής επανάστασης, προστατεύονται καλύτερα από τη στάση αυστηρής ουδετερότητας που επιθυμεί για την Ιταλία το επίσημο Σοσιαλιστικό Κόμμα, πλήρως εναρμονισμένο με τα κληρικαλιστικά στοιχεία και προς όφελος των Γερμανικών όπλων ή από την επέμβαση των κρατών που αντιπροσωπεύουν την υπόθεση της ελευθερίας και της ειρήνης στην Ευρώπη: υπέρ της Γαλλίας, της κοιτίδας εκατό επαναστάσεων, της Αγγλίας, φρουρά κάθε πολιτικής ελευθερίας, του γενναίου και ηρωικού Βελγίου. 

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι αμφίβολη για εμάς τους επαναστάτες που πιστοί στη διδασκαλία των μεγάλων μας δασκάλων πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια των εθνικών επαναστάσεων χωρίς πρώτα να τα έχουμε φτάσει, επομένως η ταξική πάλη είναι μια μάταιη φόρμουλα, όχι μια πρακτική και γόνιμη δύναμη όπου κάθε λαός δεν ενσωματώνεται στα φυσικά του όρια γλώσσας και φυλής μέχρι να  λυθεί οριστικά το ζήτημα των εθνικοτήτων, και να υπάρξει το ιστορικό κλίμα που είναι απαραίτητο για την ομαλή ανάπτυξη του ταξικού κινήματος, για την πρόοδο και τον θρίαμβο των ίδιων των ιδεών του διεθνισμού. Ο θρίαμβος του αυστρο-γερμανικού μπλοκ θα ήταν στην Ευρώπη ο ανανεωμένος θρίαμβος της Ιεράς Συμμαχίας, η ενίσχυση της αιτίας της αντίδρασης και του μιλιταρισμού ενάντια σε αυτήν της επανάστασης, με μια λέξη η επιμονή και η εδραίωση αυτών των δυνάμεων του Μιλιταρισμού και της Φεουδαρχίας. 

Η διατήρηση όσων δημιούργησαν την τεράστια καταστροφή του σήμερα, που θα δημιουργήσει άλλους πολέμους αύριο, άλλο πένθος και άλλα ερείπια για τους εργάτες που θα τους σταματήσει στην ανοδική πορεία για την κατάκτηση της δικής τους οικονομικής χειραφέτησης. Οι μεγάλες ιστορικές αντιθέσεις δεν επιλύονται με την ιδεολογική άρνηση τους, αλλά με την πρακτική υπέρβαση των όρων τους: ο πόλεμος δεν διεξάγεται με τη μηρυκαστική φόρμουλα ή με την αντίθεση του με στείρες λεκτικές αρνήσεις, αλλά με την εξάλειψη των γενεσιουργών αιτιών του, με τη μείωση των παραγόντων της ισχύος του επιτυχώς.

Οι ουδέτεροι μέχρι τέλους φαίνονται σήμερα να είναι αληθινοί φίλοι του πολέμου. Εμείς, μαχόμενοι δίπλα στους επαναστάτες της Γαλλίας, της Ρωσίας, του Βελγίου και της Αγγλίας για την υπόθεση της ελευθερίας και του πολιτισμού ενάντια σε αυτόν του αυταρχισμού και του τευτονικού μιλιταρισμού, για τη λογική ενάντια στη βία, για την Ευρωπαϊκή επανάσταση ενάντια στο τρελό και εγκληματικό όνειρο της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας - μεσαιωνικό όραμα που μας οδηγεί πίσω στον Μεσαίωνα - πιστεύουμε ότι κάνουμε το πιο χρήσιμο έργο που μπορεί να γίνει σήμερα υπέρ της Ευρωπαϊκής ειρήνης, για την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, για την ανασύσταση της εργατικής Διεθνούς στις νέες βάσεις της συστηματικής αποστροφής, που επιδιώκεται με κάθε μέσο, ​​σε κάθε πόλεμο που δεν είναι πόλεμος καταπιεσμένων εναντίον καταπιεστών, εκμεταλλευόμενων εναντίον εκμεταλλευτών.

Εργάτες,

Τα γεγονότα πιέζουν. Η Ιταλία, μαζί με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία των λαών, θα έκανε την έκβαση του πολέμου πιο γρήγορη και αποφασιστική, μετριάζοντας τις τεράστιες καταστροφές. Η ένοπλη ουδετερότητα δεν γλιτώνει από τις σοβαρές συνέπειες που φέρνει ο πόλεμος στη χώρα μας και ταυτόχρονα δεν μας προστατεύει από τον κίνδυνο του πολέμου: δίνει μάλλον στην κυβέρνηση, με την κινητοποίηση του στρατού, τη δυνατότητα να μας ακινητοποιήσει αύριο με όποιον πόλεμο θα ήθελε να κηρύξει, ακόμη και ενάντια στις αρχές του πολιτισμού και των δικών μας συμφερόντων, και επιπλέον - που θα ήταν ακόμα χειρότερο - το μέσο να μας καλύψει με ντροπή, με έναν βδελυρό εκβιασμό κάνοντας τη μη παρέμβασή μας να μοιάζει με τιμή. Η επιβολή του πολέμου ενάντια στο αυστρο-γερμανικό μπλοκ σήμερα είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποτρέψει την Ιταλία από το να επιστρέψει ασυναίσθητη στην ζωή της αύριο.

Εμείς οι επαναστάτες δεν έχουμε κανένα συμφέρον να διατηρήσουμε, δεν έχουμε λόγο να εξαπατήσουμε τον λαό. Ας μιλήσουμε επίσης για ουδετερότητα για τα κόμματα που πρέπει να διαφυλάξουν τιμές, μισθούς, πολιτικά αξιώματα, τυφλούς ή ενδιαφερόμενους υποστηρικτές μιας μεγάλης εθνικής δειλίας και μιας μεγάλης ιστορικής ύβρεως, συμμάχους με τη δυναστική και κληρικαλιστική πολιτική και συνεργούς των σφαγέων και των λεηλατών. Εμείς οι επαναστάτες θέλουμε να ξαναρχίσει η παράδοση των μεγάλων πνευμάτων και των μεγάλων καρδιών που άκουσαν τις φωνές του ανθρώπινου μέλλοντος και προέβλεπαν το πεπρωμένο των λαών. Το να μην συνεργάζεσαι για να κερδίσεις τους καλύτερους σημαίνει να βοηθάς τους χειρότερους. Οι επαναστάτες δεν πρέπει να έχουν αμφιβολίες για την επιλογή. 

Ο σκοπός μας είναι αυτός του Amilcare Cipriani, του Kropotkine, του James Guillaume, του Vaillant, αυτός της Ευρωπαϊκής επανάστασης ενάντια στη βαρβαρότητα, τον αυταρχισμό, τον μιλιταρισμό, τη Γερμανική φεουδαρχία και την καθολική απάτη της Αυστρίας. Ο καθένας εκπληρώνει το καθήκον του μέχρι το τέλος και με κάθε τρόπο. Όλες οι ζωντανές δυνάμεις του κόσμου, όλοι όσοι επιθυμούν στην εργαζόμενη ανθρωπότητα ένα καλύτερο μέλλον και αγωνίζονται για τον θρίαμβο της εργατικής υπόθεσης και της κοινωνικής επανάστασης, για την αδελφότητα των λαών και το τέλος όλων των πολέμων, πρέπει να βγουν στο πεδίο  αποφασιστικά. Πρέπει να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να σταματήσει να μας ατιμάζει ή να κρύβεται και από τώρα να διαχωρίσουμε τις ευθύνες και να προετοιμαστούμε για δράση.

Μιλάνο, 5 Οκτωβρίου 1914

link: «Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Όταν η «ιέρεια» του «Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού» Savitri Devi αφιέρωνε την διδακτορική της διατριβή στον πρωτοφασιστή διανοητή Ίωνα Δραγούμη

"Με ρώτησε κάποιος τι είναι αυτό που με προσέλκυσε στον Εθνικοσοσιαλισμό. Χωρίς κανένα δισταγμό του απάντησα: η ομορφιά του"

Savitri Devi

γράφει ο Wolverine

Όσο και αν κάποιοι αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα ο Εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε στην ρίζα του επαναστατικός, αντικαπιταλιστικός, αντικομφορμιστικός, φιλεργατικός και αντιπλουτοκρατικός. Οι πρωταρχικές θέσεις και απόψεις του αρχικού κινήματος που έφτιαξε ένας προλετάριος και μετονομάστηκε στην συνέχεια, ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά της ηγεσίας τόσο και της γερμανικής αριστεράς όσο και της γερμανικής δεξιάς. 

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των  συναγωνιστών απορρίπτει τον πολιτικό διαχωρισμό που επιβλήθηκε στα σπλάχνα της Γαλλικής επανάστασης με τους «Ορεινούς» αν ήμασταν αναγκασμένοι να ορίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε θα επιλέγαμε με ευκολία το αριστερό σκέλος αν «αριστερά» σημαίνει την ανατροπή και την εξέγερση και αν φυσικά «δεξιά» σημαίνει μουχλιασμένη συντήρηση και προστασία των καταπιεστών του λαού μας. 

Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου να μας γυρίσει στα πρώτα χρόνια του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ρωτούσαμε έναν άνεργο βετεράνο απλό μέλος των προλεταριακών «Ταγμάτων Εφόδου» με καταγωγή από το Αμβούργο για την κοινωνία, την θρησκεία, την οργάνωση της οικονομίας, την μοναρχία, τις σχέσεις των τάξεων και την επανάσταση το μόνο σίγουρο είναι ότι στην απάντηση οι δεξιοί θα ένιωθαν ίλιγγο και τρόμο από την αποφασιστικότητα και το «πολιτικό μίσος» καθώς και την λατρεία της εξέγερσης και οι αριστεροί απορία και έκπληξη μπροστά στην «εκτροπή της αριστεράς» όπως ονόμασε τον Εθνικοσοσιαλισμό ένας αντίπαλος μας ο Βλάσης Ρασσιάς και ο οποίος είχε χαρακτηρίσει εύστοχα τον «Στρασσερισμό» ως την «προμαρξιστική αριστερά». 

Για όποιους ενδιαφέρονται ένας διανοητής που έβλεπε σε παλαιότερες εποχές τον Εθνικοσοσιαλισμό μέσα από το «αριστερό» πρίσμα ήταν ο Δανός Povl Heinrich Riis - Knudsen του οποίου το γνωστό βιβλίο μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση, ενώ η πρόσφατη παρουσία του ως καλεσμένου στην διαδικτυακή εκπομπή του Στέφανου Γκέκα προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση και αντιδράσεις στους κύκλους των Εθνικοσοσιαλιστών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν και σίγουρα δεν είναι μόνο η λατρεία του Ανωτάτου Ηγέτη όπως επέβαλλε ο Χιτλερισμός. Δεν είναι απλά ένας οργανωτικός μιλιταρισμός ή ένας ανηλεής επεκτατισμός με γεωπολιτικές βλέψεις. Δεν είναι ένας ακόμη ιμπεριαλισμός ή ένας «ρατσισμός» όπως διατείνονται οι σκοτεινοί κύκλοι των φιλοσιωνιστών ακροδεξιών εκδοτών και κομματαρχών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός για όσους έχουν μάτια να δουν είναι ένας βιοθεωρητικός φιλοσοφικός ιδεολογικός και πολιτικός «ιριδισμός» ένας «Μαύρος Ήλιος» με «διεθνιστικό» πυρήνα που έστειλε πολιτιστικές αποστολές στις Άνδεις για την οργάνωση και την βοήθεια των ιθαγενών, απέρριψε τις πολιτικές τακτικές των αστών WASP της Βορείου Αμερικής, προσέγγισε τα ασιατικά πολεμικά έθνη με πρώτο το Αυτοκρατορικό έθνος των Ιαπώνων που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ασίας από τους καπιταλιστές, ανίχνευσε τα μυστηριώδη ορεινά μονοπάτια στο λίκνο του Θιβέτ και του Βουδισμού για την ανώτερη γνώση. 

(και έλαβε ενίσχυση από τους Θιβετιανούς μοναχούς στο λυκόφως των μαχών, μπορεί όμως κανείς να φανταστεί την έκπληξη των μαχητών του σοβιετικού στρατού όταν μπήκαν στο Ανατολικό Βερολίνο το 1945 και ανακάλυψαν τα πτώματα περίπου 1.000 Θιβετιανών που ήταν ντυμένοι με γερμανικές στολές, αλλά δεν έφεραν διακριτικά βαθμού;) 

Δημιούργησε οργανισμό για την έρευνα σχετικά με την ιστορία και την άγνωστη κληρονομιά των ευρωπαϊκών λαών τα αρχεία του οποίου καταστράφηκαν στο σύνολο τους, επηρέασε ακόμη και μαύρους εθνικιστές ηγέτες που δεν αποδέχτηκαν τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ και των Σιωνιστών, ενώ τέλος προσπάθησε να προσεγγίσει την μαγική Ινδία των χιλιάδων Θεών. 

Με την γη του Κάλκι του Εκδικητή έχει να κάνει το άρθρο αυτό.

Σάβιτρι Ντέβι (Savitri Devi) ή Maximiani Portas η ελληνοαγγλικής καταγωγής ιέρεια του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού που έντυσε τον «Χιτλερισμό» με έναν θρησκευτικό μανδύα, γεγονός όμως που δεν ήταν απαγορευτικό για να προβληθεί ο βίος της ακόμη και σε έντυπα της «Τρίτης Θέσης».  Μια γοητευτική προσωπικότητα που αν και δεν είχε στενή σχέση με την «Στρασσερική» τάση επηρέασε βαθύτατα το σύνολο του «χώρου». 

Γνώρισα τα έργα της σε νεαρή ηλικία και εντυπωσιάστηκα από τον φανατισμό και την αποφασιστικότητα της να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν της Γαλλίας και πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ας Οκτωβρίου 1982 στο Sible Hedingham της κομητείας του Essex στην Αγγλία. 

Εξαιρετικά μορφωμένη, με πολλές σπουδές, άριστη γνώση πολλών ξένων γλωσσών και πολυγραφότατη. Μιλούσε τουλάχιστον επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων αγγλικά, γαλλικά, Νέα Ελληνικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισλανδικά, Χίντι και Μπενγκάλι, ενώ είχε γνώση άλλων είκοσι, όπως Αρχαία Ελληνικά, Ουρντού, και άλλες ινδικές γλώσσες. 

Υπερασπίστρια του φυλετισμού και της «βαθιάς οικολογίας» ή του «οικοφασισμού», των δικαιωμάτων των ζώων με ιδιαίτερη έμφαση ενάντια στην πρακτική του kosher, μαθήτρια του Νίτσε, πολιτική ακτιβίστρια, φιλόσοφος και συγγραφέας, χορτοφάγος και κατά των ταυρομαχιών, λάτρης της αρχαίας Ελλάδος και της Βεδικής Ινδίας, εχθρός του χριστιανισμού του ιουδαϊσμού της δημοκρατίας και του μαρξισμού. 

Έγραψε με κιμωλία στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών συνθήματα εναντίον της Αντάντ (Κάτω οι Σύμμαχοι, Ζήτω η Γερμανία) ως διαμαρτυρία για την παράνομη εισβολή των Συμμαχικών (αγγλικών και γαλλικών) στρατευμάτων στην ουδέτερη Ελλάδα τα οποία απέκρουσαν οι πρωτοφασίστες «Επίστρατοι». Στην αρχή της ιδεολογικής της αναζήτησης περιέγραφε τον εαυτό της ως «Εθνικίστρια κάθε κράτους» ...

Ήρωας της ήταν ο Αλέξανδρος που κυρίευσε την Βακτριανή και ο Αυτοκράτορας και μάρτυρας Ιουλιανός στον οποίο και αφιέρωσε και ένα από τα βιβλία της, είχε προσωπικές σχέσεις με κορυφαία πρόσωπα του Ελληνικού Εθνικισμού όπως τον Περικλή Γιαννόπουλο, Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ - Σικελιανού. 

Στις 28 Μαΐου του 1928 πήρε την Ελληνική υπηκοότητα και τον Ιούνιο του 1928 συμμετείχε σε διαγωνισμό στην Αθήνα για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής γλώσσας σε Γυμνάσιο των Αθηνών. Υπήρξε καθηγήτρια Γαλλικών του Κορνήλιου Καστοριάδη. Το 1997, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο μαρξιστής φιλόσοφος αναφέρθηκε με λόγια ευγνωμοσύνης σ' αυτήν σε γαλλική ραδιοφωνική του συνέντευξη. 

Έγινε αυτόπτης μάρτυρας της συγκρούσης μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων εποίκων και συντάχθηκε με το μέρος των Παλαιστινίων ενώ ομολόγησε ότι εκεί στην σκιά του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς συνειδητοποίησε τον Εθνικοσοσιαλισμό της και την ανάγκη να μην υπάρξει στο μέλλον ένα ξεχωριστό εβραϊκό κράτος. Υπήρξε βασικό μέλος της κίνησης του ιστορικού αναθεωρητισμού και του δικτύου στήριξης των γυναικών της Γερμανίας που είχαν χάσει τους άντρες τους στα πολεμικά μέτωπα.

Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής» όπως τη θεωρούσε η ίδια, αναζητώντας τον πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της διατηρούνταν αμόλυντες από τον μονοθεϊσμό. Εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και ξεκίνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εθνικιστική οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, μέσω της οποίας ήρθε σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα «Μαχασάμπα», το οποίο είχε υιοθετήσει φιλογερμανικές απόψεις. 

Δεν θα μπορούσε να μην συνδράμει στον μοναχικό αγώνα του θρυλικού σεβαστού ηγέτη (Νετατζί) της Ινδικής Εθνικής Αντίστασης Subhas Chandra Bose που ήταν ο εκπρόσωπος του πολεμικού Ινδουισμού και των συνεργατών των Ιαπώνων. Συνδέθηκε σε έναν εικονικό γάμο με τον φίλο της Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, Ινδό Βραχμάνο εκδότη του «Νέου Ερμή» γνωστό ακτιβιστή και πληροφοριοδότη του Άξονα ώστε να μην απελαθεί και να της παρέχει προστασία και ευκολία κινήσεων στις κινήσεις της υπέρ του Άξονα. 

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Η Κόρη Του Ήλιου…! #88 (PDF)

Σάβιτρι Ντέβι - Παύλος της Ταρσού, ή Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Ινδία Και Εθνικοσοσιαλισμός…! #130 (PDF)

Μετά τον πόλεμο διένειμε μαζί με ένα πρώην μέλος των επίλεκτων στρατιωτικών σχηματισμών Waffen - SS χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστικά φυλλάδια στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες με συνέπεια να περάσει από δίκη και να φυλακιστεί μαζί με άλλους αξιωματικούς και γυναίκες του καθεστώτος τους οποίους και στήριξε μετά την αποφυλάκιση της. Μέσα στην φυλακή δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με μια άλλη φυλακισμένη την Marie Françoise Suzanne Dior ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή. 

Είχε επαφές και προσωπική φιλία με τον πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas τον Σμήναρχο Hans-Ulrich Rudel ο οποίος ήταν οπαδός του Χίτλερ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να στηρίξει τόσο τον ηγέτη της Αργεντινής Juan Peron και την Evita όσο και τα «Στρασσερικά» πολιτικά σχήματα στην μεταπολεμική Γερμανία. Επέδρασε μέσα από τα έργα της στον κορυφαίο συγγραφέα «Nazi - Maoist» Claudio Mutti οπαδό του Χομεϊνί και εκπρόσωπο της «Τρίτης Θέσης» καθώς και τον πρωτοπόρο του ένοπλου αντάρτικου Francο Freda που κατηχεί έως σήμερα τους νεοφασίστες μέσα από τις εκδόσεις του. 

Έζησε για λίγο καιρό στην Ισπανία και φιλοξενήθηκε από τον Εθνικοσοσιαλιστή Otto Skorzeny, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του «Τριτοθεσίτη» Juan Peron. Επισκέφτηκε Κάιρο, Βαγδάτη, Δαμασκό και Τεχεράνη για να συναντηθεί με τους εξόριστους Εθνικοσοσιαλιστές. Είχε επαφές με τους George Lincoln Rockwell, Ernst Zündel, William Pierce, Miguel Serrano, Colin Jordan, Matt Koehl, Johann von Leers, David Myatt, Leon Degrelle, ενώ σε αυτή έχει αφιερώσει το βιβλίο του ο James Mason το γνωστό «Siege». 

Τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των παγανιστών, των skinheads και των οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη ενώ κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.

Σύμφωνα με την δική της πεποίθηση χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον λευκής καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου, που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά την άποψη της «ήλιος». Ακολουθεί ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Χίτλερ, ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος». 

Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο της Devi, ο Αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Κρίσνα στη Μπαγκαβαντγκίτα: 

«Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή». 

Για τις παραδοσιοκρατικές διδασκαλίες ο άνθρωπος που σφράγισε την μοίρα της Ευρώπης και ο μεγαλύτερος εχθρός του τελικά ήταν ο ίδιος ο εαυτός του ήταν ο Κάλκι ο εσχατολογικός Βισνού, δηλαδή ο Μεσσίας πάνω στο λευκό άλογο, σύμφωνα με τους Βραχμάνους. Κατά τους Βουδιστές είναι ο Μαϊτρέγια Βούδας, επίσης ο Σαοσιάντ, ο Σωτήρας των Πάρσων, και ο Χριστός των Χριστιανών της Δευτέρας Παρουσίας, ο Imam Mehdi των Ισλαμιστών για αυτό και τον ονόμασαν με τον τιμητικό τίτλο του Χατζή (Προσκυνητή) και τον συμπεριέλαβαν στις προσευχές τους. 

Ο Δημήτριος Κιτσίκης που είναι μελετητής του Φασισμού, κορυφαίος όμως και στην τέχνη της πρόκλησης και σε αντίθεση με εμάς υπέρ της συνεργασίας με τους Τούρκους θεωρεί ότι στο πρόσωπο της διανοήτριας του Εθνικοσοσιαλισμού «...συναντήθηκαν το ελληνικό Ομηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...». 

Ο ιεραποστολικός ζήλος της μετά το 1945, την ανέδειξε σε μορφή - σύμβολο της μεταπολεμικής πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο προσπάθησε να φέρει σε επαφή με την Παραδοσιοκρατία του Ρενέ Γκενόν και του δάσκαλου του Mussolini του φιλοσόφου Ιουλίου Έβολα.

Αυτή η αινιγματική ή μπορεί και υπερβολική για κάποιους στις απόψεις της προσωπικότητα που όμως επηρέασε τους μυστικιστές του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και του Φασισμού μέσα από την μανιχαϊστική κοσμολογία της, κάποιοι επαγγελματίες κερδοσκόποι και απατεώνες την ονόμασαν «αλλοπρόσσαλη» επειδή ήταν αμετανόητη και πίστεψε στο δικό της όραμα για μια Νέα Ευρώπη. Είχε το θάρρος όμως να υπερασπιστεί της δική της ιστορική εκδοχή ότι ο Αυστριακός ζωγράφος και δεκανέας και αυτός που δυστυχώς επικράτησε στην εσωκομματική διαμάχη, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο «Τελευταίος Άβαταρ» και η μετενσάρκωση του Ινδού Θεού Βισνού. 

Σε αντίθεση φυσικά με κάποιους ελάχιστους σε πολιτική αξία που νοιάζονται μόνο για τις κυβιστήσεις και την μίζερη αυτοπροβολή τους ή την οικονομική τους ενίσχυση ακόμη μέσα και από έργα ή πρόσωπα εθνικοσοσιαλιστικά τα οποία όμως την ίδια στιγμή έχουν το θράσος να καθυβρίζουν και να διαστρεβλώνουν δημόσια!

Τέλος καλό είναι να προβληθεί προς όλους αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια και να απορρίπτουν τις ιστορικές παρωπίδες των κύκλων της παραπληροφόρησης ότι διαβάζοντας την βιογραφία που έγραψε  ο Nicholas Goodrick - Clarke για την Σάβιτρι Ντέβι με τίτλο «Hitler's Priestess, Savitri Devi The Hindu Aryan Myth and Neonazism» υπάρχει στην σελίδα 22 η αναφορά ότι η «Ιέρεια του Μυστικιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» είχε αφιερώσει την διδακτορική της διατριβή το 1929 στον πρωτοφασιστή διανοητή και εχθρό του Βενιζελισμού τον μάρτυρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδέας, αυτόν που εξυμνούσαν κορυφαίοι αντιδημοκράτες συγγραφείς και μεταπολεμικά γνωστά Ελληνικά Εθνικοσοσιαλιστικά περιοδικά, τον Ίωνα Δραγούμη. 

«Έτσι πέρασε το τελευταίο μισό του 1929 ολοκληρώνοντας τη διατριβή της, η οποία προλογίστηκε κατάλληλα με ένα μνημόσυνο στον Ίων Δραγούμη, έναν διανοούμενο και Έλληνα Πατριώτη που δολοφονήθηκε στην Αθήνα το 1920»

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: η Ελληνοαλβανική προσέγγιση του 1944

Μια γενικώς άγνωστη στο κοινό πτυχή της νεώτερης ιστορίας του ελληνικού κράτους, είναι η αποσιωπημένη προσέγγιση Ελλήνων και Αλβανών το 1944.

Ιστορικό υπόβαθρο: Την περίοδο της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαφαινόταν ότι το μοίρασμα σφαιρών επιρροής είχε ήδη ξεκινήσει. Στην κατάσταση αυτή οι Έλληνες Εθνικιστές υπό τον Υποστράτηγο Αθανάσιο Χρυσοχόου, με καταγωγή από την Ήπειρο, ορισθείς από την κυβέρνηση Ράλλη ως διοικητής του στρατεύματος Μακεδονίας με τον βαθμό του Υποστρατήγου (ΤΘ). 

Συνελλήφθη από τους κομμουνιστές τον Οκτώβριο του 1944, απαλλάχθηκε όμως αργότερα από τις κατηγορίες, υπήρξε βασικός μάρτυρας υπερασπίσεως του Στρατηγού Γεώργιου Τσολάκογλου και κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου ανέπτυξε σημαντική δράση μέσα από τις ραδιοφωνικές ομιλίες του με τίτλο «Το ΚΚΕ εις την υπηρεσία των εχθρών της πατρίδος».  

Στο ιστορικό αυτό πλαίσιο ο Χρυσοχόου ανέπτυξε σημαντικές δράσης και επαφές με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Αλβανών Balli Kombëtar‎ και τον αρχηγό τους Midh’at Frashëri, σκοπός της συνεννόησης μεταξύ τους ήταν η εκπόρθηση των Σλάβων και Τούρκων από την χερσόνησο του Αίμου με κοινές ενέργειες Ελλήνων και Αλβανών καθώς και η δημιουργία κοινού Ελληνοαλβανικού κράτους.

Για την συμφωνία αυτή οι Αλβανοί σύμφωνα με πληροφορίες που έχουμε από την έκθεση Χρυσοχόου, ήταν άπαντες πλην Κομμουνιστών σύμφωνοι, συγκεκριμένα οι επικεφαλής των μεγάλων οικογενειών, οι επικεφαλής όλων των θρησκευτικών ομάδων της Αλβανίας, Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι.

Για τους όρους της τελικής συμφωνίας έχουμε δύο πηγές οι οποίες συγκλίνουν αρκετά μεταξύ τους. Αφενός η διακήρυξη της Balli Kombëtar της 10^ης Μαΐου 1944 η οποία απευθύνει το παρακάτω κείμενο προς τον Βορειοηπερώτη Δημήτριο Φάλο:

Balli Kombëtar

Ελεύθερη Αλβανία 10-5-1944

Αλβανία για τους Αλβανούς - Θάνατος στους Προδότες

Κεντρική Επιτροπή αριθμός 191/7

Προς Δημήτριον Φάλο, Θεσσαλονίκη

Αξιότιμε Κύριε Φάλο,

Όπως σας γράφουμε και στην από 23 Απριλίου επιστολή μας, σας ευχαριστούμε θερμά για το μέχρι τώρα έργο σας και ελπίζουμε με την δράση σας το έργο μας να βρει αίσια κατάληξη. Ο Κύριος Xhavid Leskoviku o οποίος έχει αναχωρήσει ήδη για την Αθήνα, κομίζει ένα μικρό κεφάλαιο για το έργο σας, και θα σας το παραδώσει ανά χείρας. Σύμφωνα με το σχεδιασμό μας, εσείς θα είστε ο εκπρόσωπος του κόμματος μας στις συνομιλίες, ο κύριος Xhavid Leskoviku θα εκπροσωπεί την Αλβανική κυβέρνηση, ο κύριος Koço Kota το κόμμα Zogu, και ο κύριος Shelman Riza το Κόσοβο. 

Μαζί με την εξοχότητα σας το κόμμα μας θα εκπροσωπεί και ο κύριος Koço Tasi με τον οποίο συνεργάζεστε καιρό και έχετε ήδη άριστες σχέσεις εδώ και τρία χρόνια. Με την παρούσα επιστολή σας στέλνουμε και το διαβατήριό σας καθώς και την διαπιστευτήρια επιστολή εκπροσώπησης μας. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων αρχική μας θέση είναι η παρακάτω:

1.            Με την λήξη του πολέμου και τα δύο μέρη (Ελλάδα και Αλβανία) θα αναλάβουν από κοινού την ευθύνη δημιουργία ενιαίου ομόσπονδου κράτους.

2.            Βάση της συνένωσης θα είναι η διατήρηση της αυτονομίας των δύο μερών

3.            Τα σύνορα θα παραμείνουν αυτά του 1939

4.            Ανάπτυξη μη-επιθετικής και αμυντικής συνεργασίας

5.            Ανάπτυξη Οικονομικών σχέσεων μεταξύ των δύο μερών

6.        Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το δυνατόν συντομότερη την πλήρη ένωση Ελλάδος Αλβανίας σε ένα κοινό κράτος

7.            Σε περίπτωση πολέμου, το γενικό στρατιωτικό πρόσταγμα βαραίνει την Ελληνική Πλευρά

8.            Ως αποτέλεσμα αυτού του συμφώνου Ελλάδα και Αλβανία θα παρουσιαστούν στην επακόλουθη Διάσκεψη Ειρήνης ως δυο ξεχωριστά μέρη, θα ακολουθήσουμε όμως κοινή στρατηγική συνεργασίας.  Συγκεκριμένα η Ελλάδα θα υποστηρίξει τις θέσεις μας στο Κόσοβο και στην Δίβρη έναντι της Σλαβικής απειλής η οποία είναι δυνητικός κίνδυνος και για την Ελλάδα (εννοεί το Μακεδονικό ζήτημα) καθώς και την προερχόμενη από την άλλη όχθη της Αδριατικής απειλή (εννοεί την Ιταλία)

9.            Σε περίπτωση που τεθεί ζήτημα μειονοτικών πληθυσμών από οποιαδήποτε απ’ τις δύο πλευρές, δεν θα αποτελέσει αιτία υπαναχώρησης ή και ακύρωσης της συμφωνίας, από κοινού θα το διευθετήσουμε μελλοντικά, να έχετε κατά νου ότι το ζήτημα είναι ευαίσθητο και οι μειονοτικοί πληθυσμοί έχουν την ανάγκη να νιώθουν ότι έχουν καλή αντιμετώπιση.

Κρατείστε την παρούσα επιστολή για ατομική σας χρήση,

Με εκτίμηση,

Ο Πρόεδρος

Midh’at Frashëri

Η δεύτερη πηγή που έχουμε επιβεβαιώνει την πρώτη και είναι η έκθεση του Υποστρατήγου Αθανάσιου Χρυσοχόου πάνω στο ζήτημα προς το επιτελείο του Ελληνικού Στρατού, κατά την οποία αναφέρει ότι οι Αλβανοί κομμουνιστές σε συνεργασία με Έλληνες κομμουνιστές προσπαθούν λυσσωδώς να αποτρέψουν την εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας. 

Στην έκθεση του αναφέρει τους όρους της μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας συμφωνίας όπως αυτοί διαμορφώθηκαν τελικά από την Ελληνική πλευρά:

Οι Έλληνες μοιραζόμαστε κοινό αίμα με τους Αλβανούς και όχι με τους Σέρβους. Οι αδελφοί μας Αλβανοί υπέφεραν από τον Σλαβικό Ιμπεριαλισμό στην Χερσόνησο του Αίμου.

1.            Δημιουργία δυαδικού ομόσπονδου κράτους μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας, σύνορα του κράτους μας θα είναι όλη η έκταση που καταλαμβάνουν σήμερα η Ελλάδα και η Αλβανία

2.            Κοινή εξωτερική πολιτική, διαχειριζόμενη από την Αθήνα

3.            Κοινή αμυντική πολιτική, αποφασιζόμενη από τον Έλληνα Υπουργό Άμυνας

4.            Κοινή οικονομική πολιτική, αποφασιζόμενη από τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών, με ενθάρρυνση του ελεύθερου εμπορίου

5.            Οι Αλβανοί πολίτες να διατηρήσουν πλήρη την αυτοτέλεια τους επί ζητημάτων που αφορούν την εσωτερική διαχείριση, την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους, οι Αλβανοί πολίτες να σέβονται πλήρως τους αδελφούς τους Έλληνες και να διατηρήσουν την εθνική τους υπερηφάνεια εντός του κοινού μας κράτους. 

Αθανάσιος Χρυσοχόου,

Θεσσαλονίκη, 9 Φεβρουαρίου 1944

Στρατηγός του Ελληνικού Στρατού,

Υπεύθυνος Επιχειρήσεων Βορείου Ελλάδος

Τελικώς η συμφωνία επετεύχθη όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν κατέστησαν αδύνατη την εφαρμογή της, συγκεκριμένα ο συμμοριτοπόλεμος και η επίθεση των κομμουνιστών εναντίον των Ελλήνων αφενός και αφετέρου η επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία και οι ακόλουθοι διωγμοί μέσο ειδικών δικαστηρίων προς τους Αλβανούς εθνικιστές που εργάστηκαν για την Ελληνοαλβανική προσέγγιση.

Λίγα λόγια για την ομάδα διαπραγματευτών:

Midh’at Frashëri 1880 – 1949, πρόεδρος του εθνικιστικού κινήματος της Αλβανίας

Koço Kota πρώην πρωθυπουργός της Αλβανίας, καταδικάστηκε από το ειδικό δικαστήριο του κομμουνιστικού καθεστώτος της Αλβανίας το 1945. Είχε διαφύγει στην Ελλάδα, συνελήφθη υπό των κομμουνιστών και παραδόθηκε στην κομμουνιστική κυβέρνηση της Αλβανίας για να δικαστεί. Καταδικάστηκε εις θάνατον.

Selman Riza 1909 – 1988 Γεννήθηκε στην Gjakova του σημερινού Κοσόβου, τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετανάστευσε στην Αλβανία όπου και σπούδασε στην Ακαδημία Naim Frashëri όπου και αρίστευσε στην περιοχή της Κορυτσάς. Μετά την Ιταλική εισβολή στην Αλβανία, εντάχθηκε στις τάξεις της Μπάλι Κομπετάρ απ’ όπου και εργάστηκε εναντίων των κομμουνιστών και των Ιταλών, με το τέλος του Β’ ΠΠ, συνελήφθη από Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, εκδόθηκε για να δικαστεί στην Αλβανία, τελικώς αφέθηκε ελεύθερος το 1953.

Xhavid Leskoviku Πρέσβης της Αλβανίας (1924 – 1926) στην Γιουγκοσλαβία, (1933 – 1934) στην Τουρκία,  (1934 – 1936) στην Ελλάδα.

Koço Tasi πρώην Υπουργός της Αλβανίας, καταδικάστηκε επίσης από το ειδικό δικαστήριο του κομμουνιστικού καθεστώτος της Αλβανίας.

Δημήτριος Φάλος, Βορειοηπειρώτης διακεκριμένος δημοσιογράφος.