Από Πειραιά μεριά ...

Michael Kühnen: Πολιτική Στράτευση, η παράδοση και το πνεύμα των «Ταγμάτων Εφόδου».

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ολλανδικό εθνικοεπαναστατικό ιστολόγιο και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Wood Brother. 

Το βιογραφικό του Γερμανού Michael Kühnen μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και σχετικά με την μετάφραση του βιβλίου του «Η Δεύτερη Επανάσταση» στον σύνδεσμο εδώ

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κάτι περισσότερο από μια κοσμοθεωρία, είναι πρωτίστως ένας τρόπος ζωής όπου το κοινό συμφέρον προηγείται από το προσωπικό συμφέρον. Περισσότερο από μια πολιτική πεποίθηση, αφορά την πολιτική πράξη. Διαχρονικές οι αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Βασίζονται στους νόμους της φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Μα πάνω απ' όλα ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από τον χαρακτήρα του ως ένα μαχητικό κίνημα. Ένα κίνημα που το μεταφέρουν οι πολιτικοί στρατιώτες. Οι πρόδρομοι αυτών μπορούν ήδη να αναγνωριστούν στους Σπαρτιάτες.

Οι πολιτικοί στρατιώτες του μεσοπολέμου γεννήθηκαν στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί εκατομμύρια στρατιώτες θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Ο πολιτικός στρατιώτης διαφέρει σημαντικά από τον α-πολιτικό στρατιώτη, που χαρακτηρίζεται από την άκριτη δοξασία της στρατιωτικής υπακοής στην υπηρεσία κάθε κατοχυρωμένου συστήματος, όσο επιζήμιο και αν είναι για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Ο πολιτικός στρατιώτης, από την άλλη, αφιερώνει την ζωή του εξ ολοκλήρου στον αγώνα για την πολιτική ιδέα και το κίνημα. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί αν χρειαστεί.

Οι μαχητές των Freikorps για πολύ καιρό αναπτύσσονταν όλο και περισσότερο σε πολιτικούς στρατιώτες υπό την πίεση των εξελίξεων μεταξύ 1918-1923. Δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν το υπάρχον σύστημα. Όχι, ήθελαν να ρίξουν το κυβερνών φιλελεύθερο-καπιταλιστικό σύστημα υπέρ του μεγάλου γερμανικού εθνικού κράτους! Από αυτό το κίνημα αργότερα θα αποκρυστάλλωναν επίσης τα  Sturm Abteilung (SA) ως μαχητική πτέρυγα του NSDAP.

Ένας κομματικός στρατός πολιτικών στρατιωτών, οι οποίοι μέσα από τον αγώνα και τη θυσία τους, θα έπαιζαν τον καθοριστικό ρόλο μέσα στην επανάσταση. Τελικά 400 μάρτυρες και αρκετές χιλιάδες τραυματίες ήταν η αιματηρή θυσία που έκανε η ηγεσία, για να φέρει το κόμμα στην εξουσία. Αυτός ο πολιτικός στρατός παρέλασε άφοβα και ασταμάτητα μπροστά μέχρι να εξασφαλιστεί η τελική νίκη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός εκείνη την εποχή, μέσα από τον πολιτικό του αγώνα συνειδητοποίησε μια νέα τάξη, στην οποία δεν υπήρχε πλέον χώρος για ταξικές ταυτοποιήσεις, εκμετάλλευση και αποξένωση, την οργανική κοινωνική λαϊκή κοινότητα. Αυτή η κοινωνία χαρακτηρίστηκε από ένα νέο είδος ανθρώπου, τον εργάτη και τον στρατιώτη. Τα καφέ πουκάμισα των SA ήταν και παραμένουν η πιο αγνή ενσάρκωση αυτού του ιδανικού. Αυτό είναι το είδος του πνεύματος που πρέπει να κρατήσουμε στη σημερινή πολιτική μάχη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η αναγνώριση του βιολογικού μας έθνους. Ως εθνικοσοσιαλιστές θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι παραπάνω από άνεση και ευημερία για τη δική μας ζωή και τον μικρό κύκλο μας. Το πεπρωμένο μας είναι να συμβάλλουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, να αγωνιστούμε για μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων! Σε αυτόν τον αγώνα αντλούμε δύναμη από την παράδοση του πολιτικού στρατιώτη. Όποιες δύσκολες μέρες και να έρθουν, το κίνημά μας θα επιβιώσει ξανά και ξανά μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις μια καλή ιδέα.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι μια ηθική αρχή, ένας τρόπος ζωής που θέτει πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις για το αναμενόμενο. Ως πολιτικός στρατιώτης, εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στο κίνημα, δίνοντας του νόημα και αξία. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να τον έχεις ως μνήμη, αλλά θέλει να τον ζεις! Ο αγώνας είναι ο στόχος ζωής του πολιτικού στρατιώτη. Αυτό θα είναι δύσκολο και θα γνωρίζει κανείς πολλές αναποδιές όσο υπάρχουν δεσμοί με την προηγούμενη ζωή - οικογένεια, δουλειά, ενδιαφέροντα και κύκλοι φίλων.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι επαγγελματίας επαναστάτης: η ζωή του είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στην καταπολέμηση του συστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για ιδιωτικά συμφέροντα, ελπίδα για οικογένεια, φίλους, καριέρα ή κοινωνική θέση. Ο πολιτικός στρατιώτης είναι τελικά πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα και να αγωνιστεί χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του. Συγκεκριμένα έχει ήδη σταθεί απέναντι εντελώς με την επικρατούσα τάξη, με τους αστικούς νόμους και τα έθιμα.

Η τιμή είναι το ύψιστο αγαθό για τον πολιτικό στρατιώτη. Ανταποκρίνεται στα ιδανικά του, είναι έτοιμος να εκπληρώσει τα καθήκοντα του και να δεχτεί τις συνέπειες. Ένας τέτοιος άνθρωπος αξίζει σεβασμό στα μάτια του συνανθρώπου του και θα μπορεί και θα του επιτραπεί να σέβεται τον εαυτό του. Από όλους όσους αγωνίζονται στις τάξεις μας, περιμένουμε να είναι άνθρωποι με τιμή. Αυτή η τιμή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας δια βίου δέσμευσης στα ιδανικά μας. Το κίνημα απαιτεί πολιτικούς στρατιώτες, ανθρώπους με λειτούργημα, χρέος τιμής στο οποίο οφείλουν ισόβια αφοσίωση!

Η συντροφικότητα είναι το τσιμέντο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Το κίνημα μας είναι αρραγές στις εξωτερικές πιέσεις, γιατί είμαστε μια άφθαρτη κοινότητα ομοϊδεάτων. Η προδοσία και η ασυδοσία είναι τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει ο πολιτικός στρατιώτης. Αυτός που δεν μπορεί να είναι σύντροφος άλλου δεν έχει καμία δουλειά μαζί μας! Η συντροφικότητα είναι κάτι διαφορετικό από τη φιλία - δεν βασίζεται στην προσωπική συμπάθεια. Η άφθαρτη αίσθηση της συντροφικότητας μας δεν βασίζεται στην προσωπική ενσυναίσθηση, αλλά στην κοινή στάση ζωής μας!

Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που συμπαθούν ο ένας τον άλλον και αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, ο πολιτικός στρατιώτης δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι δεν αποτελεί μέρος του κινήματος για προσωπικούς λόγους, αλλά επειδή αγωνίζεται για έναν κοινό σκοπό. Τα προσωπικά συναισθήματα δεν πρέπει ποτέ να απειλούν την εσωτερική δύναμη του κινήματος. Ως εκ τούτου, το καθήκον της συντροφικότητας είναι πάνω από κάθε προσωπική στοργή! Όποιος συμμερίζεται τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και πράττει ανάλογα είναι σύντροφος μας! Είναι χρέος του πολιτικού στρατιώτη να τους βοηθήσει και να τους υπερασπιστεί - όχι λόγω προσωπικών συναισθημάτων, αλλά για χάρη των επιχειρήσεων. Ο εχθρός πρέπει να ξέρει, όποιος επιτίθεται σε έναν εθνικοσοσιαλιστή επιτίθεται σε όλους μας. Όποιος μας επιτεθεί μπορεί να περιμένει αντίδραση!

Επανάσταση! Ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός! Δυνατός για τους εχθρούς του! Δύσκολο για τον εαυτό μου, γιατί ο αγώνας μας είναι αυτοθυσία και κακουχίες. Εκείνοι που αντέχουν με επιτυχία που έχουν ήδη ξεπεράσει όλες τις αδυναμίες, τις ασήμαντες ανησυχίες και τις ασάφειες. Αλλά και ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στους εχθρούς του λαού μας. Ποτέ ξανά δεν μπορεί η εθνική κοινωνική επανάσταση να σταθεί στα μισά μέτρα και στους αστικούς συμβιβασμούς. Μέσα από το παράδειγμά του, ο πολιτικός στρατιώτης εμπνέει νέους συντρόφους. Σύντροφοι που εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, που είναι ακόμα κολλημένοι σε παλιές ιδέες ή τυφλωμένοι από εχθρική προπαγάνδα, αλλά που θέλουν να δουν δράση αντί για λόγια. Η μάχη μέσα στις τάξεις μας είναι μια διαδικασία επιλογής κατά την οποία το άχυρο πρέπει να διαχωριστεί από το σιτάρι. Μόνο οι πραγματικοί πολιτικοί στρατιώτες προορίζονται να γίνουν φορείς της νέας τάξης!

[08] Q:B:ZEK - Ehrenmänner

 

Σάλπισμα Κινδύνου

πηγή

 

Αισχύλος

 

«Ο Παγκόσμιος Εχθρός» του Γιόσεφ Γκαίμπελς

 

«Τριακόσιοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζονται μεταξύ τους, κατευθύνουν την οικονομική μοίρα της υφηλίου. Οι διάδοχοι τους προκύπτουν μέσα από τις τάξεις τους».

Αυτό είπε ένας από αυτούς τους τριακόσιους, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει, στις 25 Δεκεμβρίου 1909 στο «Neue Freie Presse» της Βιέννης: ο μεγαλοκαπιταλιστής, υπουργός της Δημοκρατίας, φίλος των μπολσεβίκων και Εβραίος, Walter Rathenau. Όταν πέθανε, εκατοντάδες χιλιάδες του μαρξιστικού προλεταριάτου, διαδήλωσαν ενάντια στον καπιταλισμό και την αντίδραση και υπέρ του σοσιαλισμού και του Ράτεναου.

Το διεθνές κεφάλαιο έχει θέσει υπό τον έλεγχο του τα κυριαρχικά δικαιώματα του γερμανικού λαού και τις σφαίρες εξουσίας μας. Πιστοί στον αρχαίο νόμο της εβραϊκής φυλής: «να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς», ξεκίνησαν με εμάς, αρχικά τερματίζοντας την ικανότητα του λαού μας να αντισταθεί μέσω του πολέμου και της επανάστασης και εν συνεχεία καταλαμβάνοντας τις δομές του κράτους.

Τώρα διευθύνουν το νόμισμα μας, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της γερμανικής παραγωγής, το σύστημα μεταφορών μας, και ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και διπλωματικών τους ικανοτήτων, τα σύνορα της Γερμανίας. Ο Τύπος είναι σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στα χέρια τους. Ελέγχουν έτσι την κοινή γνώμη, καθορίζουν το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. 

Με την βοήθεια των Γερμανών πολιτικών επέβαλαν έναν επόπτη, τον Πάρκερ Γκίλπερτ (Γενικός Επίτροπος για τις Αποζημιώσεις), για να ελέγχει τον «αποικιακό» προυπολογισμό και να επηρεάζει τα έσοδα και τις δαπάνες μας. Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση βρίσκονται εξ΄ ολοκλήρου στα χέρια τους και οι συνθήκες σκλαβιάς που επικρατούν στην Γερμανία από τις 9 Νοεμβρίου 1918 εγγυώνται την συνέχιση αυτής της άθλιας κατάστασης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ezra Pοund: τα χρόνια του ψυχιατρείου …

 

Εγώ σήμερα, δεν θα σας μιλήσω γενικά για τον Ezra Weston Loomis Pound.

Θα σας γράψω, για τις λιγότερο γνωστές συνθήκες που τον οδήγησαν στο St. Elizabeths Hospital. Όχι για τις κατηγορίες που τον βάρυναν ως πολιτικό κρατούμενο (κατηγορήθηκε για προδοσία απ’ την Αμερικανική κυβέρνηση, εξαιτίας μιας σειράς ραδιοφωνικών εκπομπών που είχε κάνει στην Ιταλία με αντι-αμερικανικό κι αντι-σημιτικό περιεχόμενο), ούτε για όσα δήλωσε τότε στην κατάθεση του, αλλά για τις ψυχιατρικές ‘συνωμοσίες’ που προηγήθηκαν.

O Ezra Pound λοιπόν, εισήχθη στο ψυχιατρείο αυτό (αφού είχε περάσει απ’ την κόλαση στην Πίζα), μετά από εισήγηση του Dr. Winfried Overholser, που τον έκρινε «απόλυτα παράφρονα, αλλά αβλαβή» (εδώ μπορείτε να δείτε ένα σχετικό άρθρο στα γερμανικά και ειδικά το υποκεφάλαιο: Die Elisabethanische Periode.Die Anstalt in Washington 1945-1958).  

Ποιος ήταν όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος; Σπούδασε ιατρική, οικονομικά και νομικά, θέσπισε το νόμο Briggs (που επέβαλε ψυχική αξιολόγηση για κάθε άτομο που κατηγορούνταν για σοβαρό έγκλημα), πίστευε πως οι ψυχικές ασθένειες δεν θα πρέπει να διαφοροποιούνται ιδεολογικά απ’ τις σωματικές, δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια ψυχιατρική και ήταν γνωστός σαν ‘ο κοσμήτορας της εγκληματολογικής ψυχολογίας’.

Τ’ όνομά του ωστόσο, συνδέθηκε και με κάποια  αμφιλεγόμενα πειράματα υποβολής και υπνωτισμού, του στρατού και της CIA. Πράγμα που έχει μια παραδοξότητα, αν σκεφτεί κανείς πόσο βαθιά θρησκευόμενο άτομο ήταν και πόσο πρέσβευε τον ηθικό τρόπο αντιμετώπισης των πασχόντων.  

Ο Overholser ήταν λοιπόν ο ειδικός, που ανέλαβε την υπόθεση  Pound. Έθεσε όμως τον ποιητή, υπό την κηδεμονία της συζύγου του Dorothy, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους της εποχής, με σκοπό να τον προστατέψει απ’ την ποινική δικαιοσύνη ή πράγματι τον θεώρησε παράφρονα;

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Φρενοκομείον "Μεταπολεμική Δημοκρατία"

Θάλαμοι με λευκό απαλό αφρολεξ οι ψυχές των αστών

Ζουρλομανδύας φανταχτερός η νέα στολή του καθεστώτος

Ουρλιαχτά απόγνωσης κοσμούν την ατμόσφαιρα με συνοδεία κλασσικής

Καμπάνες χτυπούν πένθιμα στην νέα Χιροσίμα

Χορεύουν με τον καρκίνο στο Τσερνόμπιλ τρώγοντας χόρτα

Ζωντανοί νεκροί φοράνε γραβάτες και βγάζουν πειραγμένες σελφις

Φάε λιπαρά και πιες αλκοόλ παίξε ρουλέτα πάρε δάνεια σκότωσε εσένα

Οι εντολές της νέας Σιών γραμμένες με αίμα σε πλάκες γεμάτες εντόσθια

Τον Αρίστο Καμπάνη και τον Ezra Pound βλέπουν από το μικρό παράθυρο στο κελί

Τους χλευάζουν και τους γνέφουν να χορέψουν στον νέο ρυθμό

Αυτοί ακίνητοι και ψυχροί παραμένουν μα κάποια στιγμή τους ρωτούν:

Έχεις καταλάβει ότι εσύ είσαι η μαϊμού στο εργαστήρι του τρόμου;

Ευαγόρας Παλληκαρίδης: το Κόκκινο Τετράδιο

«Το Κόκκινο Τετράδιο» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, 159 σελίδων, φωτοαναπαραγωγή του αυθεντικού τετραδίου που ο ίδιος έγραψε, 17χρονος τότε, με 54 καλλιγραφικά χειρόγραφα ποιήματά του, χαρισμένο στη 16χρονη αγαπημένη του Λύα Χατζηαδάμου, που τον Ιούλιο του 1955 μετανάστευσε στη Νότιο Αφρική.

πηγή

 

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

 

Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο

www.toantidoto.gr

για παραγγελίες: 6949124146 και ekdoseis.antidoto@gmail.com

Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης: 

Το αφιέρωμα που κρατάτε στα χέρια σας είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής έκδοση στην Ελλάδα η οποία φωτίζει άγνωστα γεγονότα για την Μάχη της Μαριούπολης και την Εποποιία του AZOVSTAL μέσα από τα λόγια των ίδιων των Πρωταγωνιστών τους, μελών του Κινήματος AZOV, Υπερασπιστών της πόλης και του Χαλυβουργείου. 

Μιλούν οι: Denys Prokopenko «Redis», ο θρύλος εν ζωή Διοικητής του Συντάγματος AZOV και τρεις από τους μαχητές του AZOV οι οποίοι τραυματίστηκαν στις μάχες, αιχμαλωτίσθηκαν και επέστρεψαν στην Ουκρανία με τις πρώτες ανταλλαγές αιχμαλώτων. 

Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες από την έκθεση «Οι τελευταίες ημέρες αντίστασης των υπερασπιστών του Azovstal».

Pierre Drieu La Rochelle … in memoriam (Σαμουράι της Δύσης)

«Αναζητώ συνεχώς τη μοναξιά για να παραδοθώ στον φόβο. Ο φόβος ήταν πάντα μαζί μου. Ως παιδί έριξα τον εαυτό μου, χωρίς τις αισθήσεις μου, στη βαθιά συνήθεια της μοναξιάς. Αλλά τότε δεν φοβήθηκα, τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται. Σταμάτησα για πολλές στιγμές και άκουγα τη σιωπή. Η προσοχή μου ήταν ζωηρή, ζωηρή, μου έδινε την αίσθηση ενός εξαίσιου εγκλήματος, μιας ευρηματικής κλοπής, μιας ωραίας βολής: έκλεβα την εσωτερική δόξα του κόσμου. Είναι διαφορετικά όμως τώρα. Η μοναξιά γίνεται φόβος και ο φόβος αγωνία. Για ένα ασήμαντο, μια ξαφνική αγωνία με πιάνει, σαν να έκλεινα το δάχτυλο μου αργά με την πόρτα. Αυτή την αγωνία αναζητώ. Όσο περισσότερο διανύω τις μέρες, τόσο περισσότερο ξέρω ότι οι άμεσες αιτίες που επιλέγω για την αγωνία είναι παράλογες, γελοίες: να συλλαμβάνω τον λόγο ενός εχθρού στη σάρκα, να μην νιώθω πια την ευχαρίστηση της σκέψης, να φοβάμαι μήπως γερνάω. Προφάσεις»

15 Μαρτίου και συμπληρώνονται  78 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Drieu La Rochelle. Αυτοκτόνησε αηδιασμένος από την παρακμή την οποία είχε προβλέψει.

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

Ένας Εθνικοσοσιαλιστής στις Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού

 

γράφει ο Ευρύμαχος

Η ώρα ήταν γύρω στις 10 το βράδυ. Πάνω στο βουνό μέσα στην απόλυτη ησυχία επισκεύαζα πρόχειρα τον φράκτη του στρατοπέδου με τον υπολοχαγό που τύγχανε ΑΥΔΜ εκείνης της μέρας. Ένα μεγάλο μέρος του, γύρω στα 30 μέτρα είχε πέσει μονοκόμματα. Καθώς τυλίγαμε και κόβαμε το σύρμα παγιδεύσεως που χρησιμοποιήσαμε για να μπαλώσουμε την περίφραξη, εκείνος έκανε εικασίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Πιο πριν οι σκοποί είχαν ακούσει φωνές μέσα στην ερημιά τις οποίες και ο Υπολοχαγός ερμήνευσε ως αντιπερισπασμό με σκοπό την καταστροφή του φράχτη. Εμένα όλο αυτό μου φαινόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πολύ θα ήθελα να βρεθώ σε μια ασυνήθιστη κατάσταση με τον εχθρό κατά τη διάρκεια της θητείας μου, όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. 

Είχε φτάσει η ώρα της αναφοράς που θα έπαιρνε εννοείται εκείνος, ο οποίος βρισκόταν όμως ακόμα γύρω στο μισό χιλιόμετρο μακριά μαζί μου, να επεξεργάζεται στο μυαλό του διάφορες εκδοχές τραυματίζοντας άτσαλα τα χέρια του στα συρματοπλέγματα. Το γεγονός μάλλον είχε προσδώσει λίγο νόημα στην βαρετή του υπηρεσία. Ο εν λόγω Υπολοχαγός ανήκε σε μια νεαρή φουρνιά εξαιρετικών αξιωματικών και υπαξιωματικών με τους οποίους είχαμε την τρομερή τύχη να συνυπάρξουμε στο ίδιο στρατόπεδο. Ήταν πατέρας ενός παιδιού και περίμενε το δεύτερο. Λίγο πριν, ενώ συζητούσαμε μου είχε υπερτονίσει την αξία της οικογένειας και της πατρότητας έναντι της καριέρας αφήνοντας υπόνοιες για γηραιότερα στελέχη που είχαν δώσει βαρύτητα στο δεύτερο.

Μετά από λίγο άρχισαν να ακούγονται τα συνθήματα των λόχων που κατευθύνονταν τροχάδην προς την βραδινή αναφορά. Δεν είχα βρεθεί ποτέ μακριά από τις φωνές, τα ποδοβολητά και γενικότερα αυτή τη γιορτή της σύναξης των λόχων όμως είχα την τύχη τότε, λίγο πριν φύγω από το νησί. Ακούγοντας ανακατεμένα τα συνθήματα να πασχίζουν να ξεπεράσουν το ένα το άλλο σε ένταση, ανατρίχιασα και σκέφτηκα το πως αν ήμουν εχθρός δεν θα επιχειρούσα το οτιδήποτε εναντίον της συγκεκριμένης μονάδας. Ήμασταν: ''σίδερα και ατσάλι, δεν υπάρχουν άλλοι''. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, ή έτσι θέλαμε να δείχνουμε και αυτό διότι μας έλειπε το πιο βασικό συστατικό.

Εκείνο δεν ήταν η εκπαίδευση. Παρ'όλο που η ουσιαστική της πλευρά είχε αντικατασταθεί από ψυχολογικά και σωματικά καψόνια. Αυτό μας άρεσε. Είχαμε ακούσει ιστορίες για αυτά και θέλαμε να τα ζήσουμε. Ούτε η οργάνωση. Θυμάμαι πόσο αγανακτισμένος ήμουν την μέρα που μετά από 7 χιλιόμετρα τρέξιμο και σκληρή γυμναστική το πρωινό που μας προσέφεραν για να μας κρατήσει τις επόμενες έξι ώρες εκπαίδευσης ήταν μόνο κορν φλέηκς χωρίς γάλα, τα οποία φάγαμε σαν τσιπς. Το ενδεικτικό αυτό παράδειγμα έλλειψης μέριμνας με είχε νευριάσει μόνο για όσο κράτησε, μιας και θεωρούσα πως η βασικότερη και ίσως μόνη υποχρέωση που είχαν απέναντί μας ήταν η επαρκής σίτιση. Το αισθάνθηκα σαν υποτίμηση. Όμως το ξέχασα. Ούτως ή άλλως, δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε και να επεξεργαστούμε το τι συνέβαινε, πέρα από τα 15 λεπτά που μας δίνονταν το βράδυ τα οποία αφιερώναμε μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλους, γονείς και κοπέλες, εφόσον προλαβαίναμε.

Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το βασικό συστατικό που έλειπε; Το κατάλληλο πνεύμα. Κανείς εκεί δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να μας εξηγήσει τι είχε συμβεί με τους Τούρκους. Γιατί και πως κατείχαν αυτό το κομμάτι της νήσου. Ποιοι αντιστάθηκαν και ποιοι όχι. Ποιοι έπαιξαν βρώμικα και προδοτικά παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένας αξιωματικός με την ''σπίθα'' για έναν εθνικιστικό λόγο. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα της γενιάς στην οποία ανήκουν, δεν γνώριζαν το παραμικρό. Αγαπούσαν την πατρίδα, το αίμα τους μιλούσε μέσα τους. Οι Πόντιοι φορούσαν υπερήφανα διακριτικά του Πόντου, οι Κρητικοί αντίστοιχα τα δικά τους. Οι Βόρειοι ξελαρυγγιάζονταν στα συνθήματα που αφορούσαν τη Μακεδονία. Όλο αυτό όμως ήταν κενό. Είχε περισσότερο έναν οπαδικό χαρακτήρα. ''Είμαστε εμείς και απέναντι οι άλλοι''. 

Ποιοι ήμασταν όμως εμείς και ποιοι οι άλλοι ακριβώς δεν γνώριζε κανείς τους. Όλα αυτά τα παιδιά ήταν πραγματικά ότι ποιοτικότερο θα μπορούσες να βρεις στην Ελληνική νεολαία. Διάλεξαν το δύσκολο σε μια εποχή που όλοι διαλέγουν το εύκολο. Πολλοί δεν αξιοποίησαν τις διασυνδέσεις που είχαν μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν στη συγκεκριμένη μονάδα. Με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ήταν παιδιά που δούλευαν ως ξυλουργοί, οικοδόμοι, μανάβηδες, πωλητές στη λαϊκή αγορά και αγρότες από την επαρχία. Παιδιά άλλης στόφας. Όσοι ζούσαν εκτός των πόλεων μπορώ να πω ότι ήταν περισσότερο εύστροφοι και έλυναν ευκολότερα τα προβλήματα. Εξακριβώθηκε για πολλοστή φορά πως η καρδιά του έθνους χτυπάει ακριβώς εκεί. Στους ανθρώπους του μεροκάματου και του μόχθου. Σε αυτούς που η ζωή δεν έφερε τίποτα έτοιμο. 

Παρασυρμένοι όμως από το κλίμα της εποχής ενώ η ορμή που τους κατεύθυνε εκεί ήταν αγνή, επέστρεφαν στο κυρίως σύγχρονο ναρκισσιστικό ρεύμα με άνεση, ποστάροντας -ως παλιοί πλέον-  κάθε μέρα φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν όλοι τους πατριώτες και όχι εθνικιστές. Το dna τους, το χώμα που είχε λερώσει τη στολή τους κάτι σήμαινε για εκείνους αλλά δεν είχαν κάποιον να προσδιορίσει ακριβώς τι είναι αυτό. Η ορμή της νιότης δεν είχε γερή σύσταση για να ξεχειλίσει στο σωστό καζάνι. Ήταν αντρίλα για την αντρίλα χωρίς ιδεολογική και πνευματική υπόσταση. Εννοείται πως υπήρχαν και εκείνοι που βρίσκονταν εκεί μόνο για τη γυμναστική και την πρόκληση, σαν να πήγαιναν σε κάποιο παιχνίδι τύπου 'Survivor'' με μηδενικό αίσθημα φιλοπατρίας και μόνο στόχο τον κομπασμό και την επίδειξη στο αντίθετο φύλο.

Σε ότι αφορά τα στελέχη, τα στερεότυπα για τους ειδικοδυναμίτες καταρρίφθηκαν εντελώς. Δεν επρόκειτο για άξεστους, αμόρφωτους, ρηχούς ανθρώπους. Ήταν όλοι τους πραγματικά έξυπνοι με την σωστή δόση τρέλας και πολύ καλοί στο αντικείμενό τους. Όμως αποτελούσαν και αυτοί απλά μεταπολιτευτικά προϊόντα. Μπορεί να ήταν έτη φωτός ανώτεροι από τον μέσο δημόσιο υπάλληλο λόγω κατάρτισης και σωματικής διάπλασης, όμως παρέμεναν δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς είναι και εκείνοι όργανα της αντικατάστασης πληθυσμών που συντελείται στη χώρα. Κανείς τους δεν θα τολμούσε να παρακούσει διαταγές ακόμα και αν ήταν προδοτικές για το έθνος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, η παρακάτω στιχομυθία που είχα με έναν ΕΠΟΠ Λοχία. 

Ήμουν σε υπηρεσία στο γραφείο του ΑΥΔΜ. Ήταν αργά το βράδυ και η τηλεόραση έπαιζε χαμηλόφωνα χωρίς να της δίνουμε σημασία. Θυμάμαι διάβαζα τα απομνημονεύματα του Albert Speer, τα οποία είχα ντύσει πρόχειρα με κόλλες Α4 για να αποφεύγω ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου. Σε κάποια φάση στις ειδήσεις έγινε λόγος για υποχρεωτικό εμβολιασμό και ο Λοχίας έδειξε την δυσαρέσκεια του. Πήρα το θάρρος και είπα: ''Αν κάποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτός είναι ο στρατός''. Εκείνος γύρισε και μου απάντησε με ένταση :''Τι λες ρε μ ... τι δουλειά έχει ο στρατός με αυτά;'' εγώ αποκρίθηκα :''Δεν έχει αλλά μήπως πρέπει να αποκτήσει;'' Είχα ήδη βάλει τον σελιδοδείκτη στο βιβλίο έτοιμος να σηκωθώ για έρπυση -σαν τιμωρία- γύρω από το κτίριο. O Λοχίας όμως απλώς βγήκε από το δωμάτιο και μουρμούριζε μεταξύ σοβαρού και αστείου για υποκίνηση ανταρσίας και όλα τα συναφή. Μέσα του, ήξερε.

Οι περισσότεροι εκ των στελεχών ήταν Αμερικανόφιλοι και υπερήφανα γρανάζια της ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Κάποιοι φορούσαν μπλουζάκια από κοινές ασκήσεις με τον Αμερικανικό Στρατό και γενικά το στυλ από τον ατομικό τους εξοπλισμό μέχρι την πολιτική ορθότητα που ξεχείλιζε από τα ακριβά τους άρβυλα, υποδήλωναν την πλήρη Αμερικανοποίηση του στρατεύματος. Είναι βέβαιο πως το καρκίνωμα του φραγκολεβαντινισμού ταλάνιζε πάντα τις ένοπλες δυνάμεις. Από την εποχή των Βαλκανικών είχαμε τους Γαλλόφιλους και τους Αγγλόφιλους αξιωματικούς και τις αντίστοιχες παροχές οπλισμού και εκπαιδεύσεως που μας έδεναν με φιλίες οι οποίες όμως μπορούσαν να σπάσουν εν μια νυκτί με τα γνωστά αποτελέσματα. Το ίδιο και κατά τον πόλεμο του 46 - 49 όπου και ξεκίνησε η πλήρης υποδούλωση του στρατεύματος στον ξένο παράγοντα. ''Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο'' όπως είπε και ο πατέρας μου όταν του το ανέφερα στην πρώτη μου άδεια, γεμάτος αγανάκτηση. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως στελέχη και στρατιώτες αντίστοιχα έπασχαν από τα ίδια σύνδρομα της μεταμοντέρνας εποχής. Η φυλή μας παράγει ανθρώπους που μπορούν δυνητικά να αγγίξουν την τελειότητα και να κάνουν μεγάλα πράγματα. Εκεί μέσα όμως ήταν όλοι θύματα της κατεύθυνσης που τους δίνει ο κόσμος στον οποίο δυστυχώς ζούμε. 

Παρ'όλα αυτά, είχα την τιμή να γνωρίσω δυο πολύ αξιόλογους συναγωνιστές με τους οποίους μπορούσα να συζητήσω  βαθύτερα ιδεολογικά όταν δινόταν η ευκαιρία. Ο ένας από αυτούς θέλησε να παραθέσει την δική του εμπειρία παρακάτω:

''Η δικιά μου εμπειρία ήταν αποκλειστικά μια αδιάλειπτα περιφρονητική και τιμωρητική διάθεση εκ μέρους των στελεχών που ήταν υπεύθυνοι για εμάς ως υποψήφιοι. Ελάχιστο ενδιαφέρον έδειχναν για την εξύψωση και διατήρηση του ηθικού μας, πιο πολύ έψαχναν να διασκεδάσουν βαριεστημένα με τον φόβο και το άγχος που μας δημιουργούσαν, ενώ ταυτόχρονα μας άφηναν χωρίς την παραμικρή πνευματική καθοδήγηση. Η Μοίρα διαθέτει, όπως πολλές μονάδες, μουσείο που εμπεριέχει ψήγματα της ιστορίας της. Όταν ο νέος καταφθάνει σε μια τέτοια μονάδα, το πρώτο μέρος που πρέπει να πηγαίνει είναι το μουσείο, πριν και από το φαγητό ακόμα. Εμείς ως σειρά δεν πήγαμε ποτέ. Έξω από αυτό το κτήριο, στον χώρο των προσκλητηρίων, είναι τοποθετημένο ένα μεταλλικό κατασκεύασμα που μοιάζει με άροτρο ίσως. Ποτέ δεν αναφέρθηκε κάτι για την προέλευση του. Σε μια αναφορά λοιπόν μετά από αρκετό καιρό εντός του στρατοπέδου, ο ΒΑΥΔΜ εκείνης της μέρας μας είπε ότι αυτό το αντικείμενο ήταν το σύστημα πάνω στο οποίο κούμπωναν οι τροχοί του καταρριφθέντος NORATLAS που μετέφερε τους καταδρομείς κατά την επιχείρηση Νίκη. Και εμείς δεν είχαμε ιδέα για τίποτα, μόνο σκοπιά και καψόνι''.

Προσωπικά δεν είχα ποτέ ονειρώξεις με τον στρατό. Αυτά είναι ακροδεξιά κατάλοιπα που δυστυχώς διατηρούν οι περισσότεροι στις τάξεις μας. Οτιδήποτε υπάρχει για να εξυπηρετεί το παρόν κράτος είναι εχθρός του Έθνους. Ο Ε.Σ. είναι απλώς ένα εκτελεστικό όργανο της άρχουσας τάξης και μάλιστα ούτε καν της εγχώριας. Αυτό που με οδήγησε στους καταδρομείς ήταν η ρομαντικότητα της  συνέχισης της οικογενειακής παράδοσης από μέρους μου, αλλά και το ότι τους θεωρώ τον πιο άναρχο τύπο στρατιώτη. Αν κάποιοι κάποτε παράκουσαν εντολές, πήγαν κόντρα στους κανόνες, κινήθηκαν ιδεαλιστικά, αυτοί ήταν οι καταδρομείς παντός τύπου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Από τα παλικάρια του John Singleton Mosby μέχρι τον Μπικάκη και την Α' ΜΚ. Μια φορά που εκτελούσα υπηρεσία οργάνου, προέτρεψα τον Λόχο να κινηθεί άτακτα προς τα μαγειρεία μιλώντας για την ουσία αυτού του πνεύματος και τη φύση των καταδρομέων γενικά, μάλλον όμως εντελώς μάταια σε κλειστά αυτιά με πεινασμένα στομάχια. Επίσης θεωρώ ψυχαγωγικά οξύμωρο το να με εκπαιδεύει στα όπλα και τις τακτικές το ίδιο το  νεοελληνικό κράτος που μισώ με όλη μου την ψυχή. 

Κατά την υποστολή ή έπαρση της σημαίας αισθανόμουν σαν ένας κομπάρσος μέσα σε ένα χιλιοπαιγμένο μεταπολιτευτικό έργο, γεμάτο ανούσιες τυμπανοκρουσίες και κατευθυνόμενα πατριωτικά αισθήματα που υποχωρούν ή αναφλέγονται ανάλογα με τα συμφέροντα του καθεστώτος. Αν κάτι με ανατρίχιασε, δεν ήταν ο Εθνικός Ύμνος που τραγουδούσαμε κάθε πρωί αλλά ο βηματισμός των συναδέλφων μου. Η τρομερή αίσθηση της ομάδας και ο απλός τρόπος ζωής. Τρως όσο χρειάζεσαι ιδρωμένος με τίμια βρώμικα χέρια, ασκείσαι συνεχώς. Επιμένεις, δεν τα παρατάς. Τηρείς μια ρουτίνα βασισμένη στην ουσία των πραγμάτων. Βρίσκεσαι μέσα στη φύση. Απολαμβάνεις το πραγματικό φως του φεγγαριού στις βραδινές εφόδους. Συνειδητοποίησα πως όλοι ήμασταν κυριευμένοι από ένα πνεύμα όμοιο με τον ''Σοσιαλισμό του Μετώπου'' του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στολές ισοπέδωναν τις κοινωνικές τάξεις και τα χρήματα δεν είχαν καμία αξία. Αντί για την αδελφότητα των χαρακωμάτων είχε αναπτυχθεί εκείνη των καψονιών. Ο εναγκαλισμός μέσα στο κρύο νερό ήταν η καλύτερη μέθοδος για την εξασφάλιση λίγης ζέστης αλλά κυρίως μας έφερνε κοντά μεταφορικά με τρόπο που δεν είχαμε βιώσει ξανά. 

Όλοι δουλεύαμε για την ομάδα, ιδρώναμε και επωμιζόμασταν τα λάθη συλλογικά. Το μπέργκινγκ όποιου δεν άντεχε άλλο στην πορεία, γινόταν αυτόματα δικό σου. Ο φυσικός εγωισμός, έβρισκε εκτόνωση στην προσφορά προς το σύνολο. Η επιδειξιομανία μας αφορούσε μόνο τη βοήθεια και την κατανόηση. Κουβαλούσα πάντα περισσότερο νερό παρακαλώντας να χρειαστεί να το προσφέρω σε κάποιον που του είχε τελειώσει. Η Μοίρα ήταν ολοκληρωτικά ταγμένη σε έναν σκοπό και διακατεχόταν από μια υγιή αλαζονεία περί ανωτερότητας σε σχέση με της άλλες, η οποία δεν έβλαπτε κανέναν, μόνο την ανύψωνε ενδυναμώνοντας τους εσωτερικούς δεσμούς της. Ο συνάδελφος σου δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τον υπέρ-επαρκή αντικατοπτρισμό του ίδιου σου του εαυτού, των γενεών που προηγήθηκαν και των αγέννητων τέκνων μιας Φυλής που χάνεται μέσα σε έναν υγρό λάκκο σκαμμένο από την ίδια. Σκεφτόμουν πόσο ωφέλιμη θα ήταν η εκμετάλλευση όλων αυτών των υγιών ροπών των νέων Ελλήνων από ένα πραγματικά Εθνικό Κράτος. Η ανάγκη επιμόρφωσης και ιδεολογικής κατάρτισης στο στράτευμα είναι τεράστια. 

Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν θα ξεκινήσει από τα ανώτερα κλιμάκια διότι σκεπτόμενοι ριζοσπάστες εθνικιστές με αντιεξουσιαστικές ροπές είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το σύστημα. Ένας καταδρομέας καλός αθλητής, ντόμπρος, πεισματάρης, δυνατός χωρίς όμως θεωρητικό - πνευματικό υπόβαθρο από πίσω, είναι ένας ακόμα ελεγχόμενος στρατιώτης των δογμάτων της μόνο επιφανειακά αντιδραστικής ακροδεξιάς και του συμβατικού φιλελέ πατριωτισμού. Το ότι θα βγει δυνατότερος με εμπειρίες και πρακτικές γνώσεις του προσδίδει ένα προβάδισμα το οποίο όμως στην κοινωνική του ζωή καταλήγει να έχει καθαρά ατομικό χαρακτήρα. Η ομαδικότητα και η συντροφικότητα που έχει αναπτύξει χάνονται όταν αυτός απολύεται διότι ρίχνεται να επιβιώσει σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι λυκοφιλίες, ο ατομικισμός, η ικανοποίηση των κατώτερων μας ενστίκτων και η υλιστική κοσμοθέαση.

Όσοι δικοί μας βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις να μην διστάσουν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα σε μια συζήτηση. Ο Εθνικοσοσιαλιστής κρύβεται σε τέτοια περιβάλλοντα διότι είναι διωκόμενος και του χρειάζεται ένα σήμα από έναν άλλον αδερφό για να αναθαρρήσει και να δραστηριοποιηθεί έστω συνάπτοντας μια νέα φιλία με ένα άτομο της ίδιας ιδεολογίας. Οι δυο συναγωνιστές που προανέφερα, ήρθαν σε εμένα και με ρώτησαν  για να εξακριβώσουν την ιδεολογική μου ταυτότητα όταν έκανα επίτηδες αναφορά στον σοσιαλισμό μια φορά στα εστιατόρια. Διαφορετικά δεν θα τους είχα γνωρίσει και δεν θα μπορούσαμε στο μέλλον να αποτελέσουμε ένα μικρό έστω κύτταρο αντίστασης μέσα στον βάλτο.

Η συμβουλή μου προς τους νεότερους αναγνώστες είναι να καταταγούν στις Ειδικές Δυνάμεις. Τα θετικά που θα αποκομίσουν είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Δεν τους αξίζει να κάθονται βαριεστημένοι σε μονάδες του πεζικού τρώγοντας από ντιλίβερι. Να θυμούνται όμως πάντα πως δεν εκπαιδεύονται για το κράτος αλλά για την Φυλή. Δεν γίνονται στρατιώτες, αλλά οπλίτες. Όντας η αιχμή του δόρατος δεν θα αποτελέσουν τους καλύτερους δούλους του καθεστώτος αλλά τους μεγαλύτερους κριτές και δήμιούς του. Οι μεγάλες μάχες δεν θα δοθούν στα χαρακώματα αλλά στις πόλεις. Να γαλουχούνται πάντα στα δύσκολα γιατί μόνο ο Θεός ξέρει πόσο δύσκολα είναι αυτά που θα έρθουν.

ΑΠΟΕΛ - Τέμπη

 

Lamia Casual Crew

 

Mistreat - Heritage

 

Θα πάρω ένα τρένο - Λουκάς Σταύρου

 

08/02/2015

Θα πάρω ένα τρένο

μια αυγή

να ταξιδέψω στις εικόνες μου

τις περασμένες

σε υψηλή συγκίνηση

να αναταθεί η ψυχή μου

μέχρι σε τούνελ σκοτεινό

να μπει

το φοβερό βουητό

στις σκουριασμένες ράγες

να απομείνει

σαν ένας ύστατος σπαραγμός.

Λουκάς Σταύρου

Δεν ήταν ατύχημα αλλά ένα ακόμη έγκλημα της αστικής δημοκρατίας.

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Gregor Strasser

του Σταύρου Λιμποβίση

Η νέα «θυσία» των Τεμπών στον βωμό του κέρδους και της αδιαφορίας είναι ένα μόνο κεφάλαιο από το ματωμένο βιβλίο αυτού του πολύπαθου λαού, που δείχνει να τον βαραίνει μια κατάρα ζοφερή. Από τα χιλιάδες παιδιά των ορεινών χωριών που πέθαναν πριν και μετά την γέννα επειδή δεν υπήρχαν δομές υγείας, τους χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που ξεκλήρισαν οι μεταδοτικές ασθένειες στους βάλτους που τους έβαλε το κράτος προς εξεύρεση κατοικίας, από τους νεκρούς που έθαψαν κρυφά στα μοναστήρια της εκκλησιαστικής εξουσίας, στα ναυάγια με τα σάπια πλοία των εφοπλιστών - του σχεδίου Μάρσαλ και της ρεμούλας - μετά τον εμφύλιο που έπνιξαν χιλιάδες, οι νεκροί στις οικοδομές και τα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τους νεκρούς της Πάρου της Μάνδρας και τους Ματιού και σήμερα των Τεμπών είναι η ίδια ματωμένη πορεία σε μια χώρα χειρότερη και από αφρικανική αποικία. 

Δεν υπάρχουν λόγια για τον χαμό των νέων παιδιών που ξεκληρίστηκαν επειδή το κομματικό δημοκρατικό κράτος επέλεξε να παίξει με τις ζωές τους και να βάλει ως προτεραιότητα το κέρδος και το βόλεμα. Η συντριβή των οικογενειών και η οδύνη είναι τα συναισθήματα όλων αυτών που βλέπουν μια Ελλάδα να πεθαίνει από τα τροχαία, την πρέζα και τις αρρώστιες ακόμη και από τα εμβόλια των Ισραηλινών πολυεθνικών. Τι να πεις και τι να περιγράψεις για την νέα αιματηρή θυσία στον φρικιαστικό βωμό ενός ανθελληνικού κράτους που ήταν είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των Τελευταίων Πιστών. 

Από όπου και να πιάσεις τον Μινώταυρο της δημοκρατίας, στα χέρια σου θα κυλήσει αίμα από τις άγνωστες δολοφονίες στον Έβρο και τα νησιά ή τις αυτοκτονίες στον στρατό, από τους χαλασμένους δρόμους που ξεκληρίζονται ολόκληρα χωριά, από την πρέζα που σπρώχνει το ίδιο το σύστημα εξουσίας και άνθρωποι των υπουργείων με τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ να κουβαλούν την πρώτη ύλη από το Αφγανιστάν, από τις χιλιάδες εκτρώσεις που χρηματοδοτεί το ίδιο το κράτος προς όφελος των γιατρών, από τα παιδιά που είχαν ανάψει το τσουκάλι για να ζεσταθούν και πνίγηκαν από τα αέρια, από όλους αυτούς που πέθαναν στον δρόμο από ασιτία ή από καρκίνο στα νοσοκομεία επειδή δεν νοιάζεται κανείς ή επειδή οι πολυεθνικές αρέσκονται στο να μας ταΐζουν τον θάνατο σε πολλές γεύσεις. 

Όλα τα μεγάλα εγκλήματα έχουν αστική υπογραφή και δημοκρατικό περιτύλιγμα, είτε περπατάς στον δρόμο και κάποιος ένοπλος θα σε ελέγξει για την ταυτότητα σου με το πιστόλι δίπλα στο πρόσωπο, είτε θελήσεις να πας με το τρένο και να γυρίσεις τελικά σε κομμάτια και με την νεκροφόρα επειδή κάποιος του ήρθε να πει «πάμε και όπου βγει». Το νέο αφήγημα της αποικίας δεν έχει κάποιο σενάριο γιατί απλά δεν χρειάζεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Η δημοκρατία είναι εδώ ενωμένη δυνατή και με τείχος ισχυρό χτισμένο από όλα τα κόμματα και τους αντιφασίστες. Η δημοκρατία είναι θωρακισμένη εδραιωμένη και φοράει κουκούλα όπως ο δήμιος. Η δημοκρατία έχει εμπειρία σφαγής από την Μήλο και την Εύβοια μέχρι την Βανδέα την Δρέσδη την Απείρανθο τον Πειραιά την Βαγδάτη και την Τζενίν. 

Η δημοκρατία όμως δεν έχει αδιέξοδα διότι όταν θέλει είναι η ίδια και διέξοδος και αδιέξοδος. Το αδιέξοδο το έχει ο λαός μας που αγνοεί ότι ο αφανισμός του είναι έργο σε εξέλιξη. Σου τάζουν δεκάωρο για 600 ευρώ και σου δίνουν αντίδωρο επίδομα αναπηρίας. Σε αφήνουν στα χέρια των αφεντικών του ιδιωτικού τομέα και σε σκοτώνει η δουλειά αν δεν σε σκοτώσει ο οδηγός της Μπακογιάννη στα φανάρια του Συντάγματος. Σε στέλνουν για θητεία και αν καείς από βραχυκύκλωμα - όπως έγινε το 2004 με πέντε νέους - απλά στην κηδεία σου η Σημαία θα βρίσκεται στο φέρετρο σου και οι γονείς σου με το ένα πόδι στον τάφο. Και εκείνη η Σημαία αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια μας. Και κάθε φορά που ακούμε για έναν νέο νεκρό οικοδόμο που σκοτώθηκε επειδή κανείς δεν έλεγξε τα μέτρα ασφαλείας ξεθωριάζει η Σημαία πιο πολύ. Και κάθε φορά που ο θάνατος, σου θυμίζει ότι ουδείς εστί αθάνατος ξεθωριάζει ακόμη πιο πολύ η Σημαία. Και κάθε φορά που η ακροδεξιά δείχνει να μην νοιάζεται για τις κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες η Σημαία μας φαίνεται σαν την σημαία της παράδοσης. Και νέες κηδείες και νέα μνημόσυνα και νέες Γαλανόλευκες διπλωμένες και G3 να ρίχνουν στο αέρα και αθάνατος να φωνάζουν κάποιοι και δώσε μουσική πένθιμη. 

Κανείς δεν είπε όμως για τα σάπια F4 (ο Μιχαλολιάκος θυμήθηκε μόνο να μας πει ότι τα παρήγγειλε η χούντα) κανείς δεν είπε για τα σάπια ελικόπτερα που μας έδωσαν οι ΗΠΑ και έχουν πέσει κάποια από αυτά, κανείς δεν θα βγάλει μιλιά για τους νεκρούς στρατιωτικούς που πέθαναν από το ουράνιο των βομβών στο Κοσσυφοπέδιο. Και ας το δούμε και άνευ εθνοσήμου. Κανείς δεν θα πει για τον εργάτη της ΔΕΗ που ο εργολάβος τον έστειλε στο καμίνι της μονάδας λιγνίτη να πεθάνει για το χρονοδιάγραμμα εργασίας, κανείς δεν θα νοιαστεί πλην λίγων. Κανείς δεν θα πει κάτι για τον ντελιβερά που περνάει το κόκκινο φοβούμενος μην χάσει τον μισθό που έχει ανάγκη. Κανείς πλην ελαχίστων δεν θα θυμηθούν τους νεκρούς στα ναυπηγεία που ανατινάχτηκαν στα αμπάρια των πλοίων. Όλοι θα ξεχάσουν πλην ελαχίστων, όλοι θα πουν συλλυπητήρια και κρίμα τα παιδιά και πάλι όμως θα τους ψηφίσουν τους κομματάρχες. Και οι κομματάρχες θα συνεχίσουν να πίνουν τον φρέντο τους στα σαλέ της Ελβετίας γιατί όπως είπε και ο δημοσιοκάφρος «μας χρειάζονται οι θυσίες για να βελτιωνόμαστε». 

Δεν είναι όμως τα δικά τους παιδιά που πεθαίνουν. Αυτά έχουν ασφάλειες ζωής και ελικόπτερα αν χρειαστεί, γιατρούς και εντατικές ιδιωτικές, φάρμακα αν πάθουν καρκίνο και θεραπεία αν τους χτυπήσει ο κινέζικος ιός. Όλοι σε λίγες ημέρες θα χαιρετίσουν την νέα νίκη της δημοκρατίας στις εκλογές, και του χρόνου τέτοια μέρα θα πατήσουν like στην υπενθύμιση της τραγωδίας. Η δημοκρατική τους αγωνία θα έχει λήξει και θα αναμένουν την νέα τραγωδία που θα μας χτυπήσει την πόρτα.

"Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, κάνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προ το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο... Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται, θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φθάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και μετά τους ξερνάει σαν άψυχα μηδενικά"

 

Μνήμη Μίκη Μάντακα

 

«Τόλκιν, η Ευρώπη και η Παράδοση» μια κυκλοφορία βιβλίου ενάντια στο «πολιτικώς ορθό» (σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

πηγή

 

Avanti ragazzi di Buda (deutsche version)

 

Από τα χαρακώματα στο Nouvelle Droite: Jean Mabire, ένας Ευρωπαίος διανοούμενος (Σαμουράι της Δύσης)

 

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1927, ο Jean Mabire, μια από τις κύριες μορφές της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής κουλτούρας, γεννήθηκε στο Παρίσι από μια οικογένεια Νορμανδών. 

Υπέρμαχος ενός τοπικιστικής ταυτότητας που δεν στόχευε στον κατακερματισμό, αλλά αντίθετα στην ενίσχυση του πλουραλισμού των τοπικών πολιτισμών με στόχο ένα ευρύτερο όραμα της ευρωπαϊκής ταυτότητας, γνώρισε πολλούς βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από πολύ νεαρή ηλικία, κυρίως εθελοντές των Waffen SS στους οποίους ο Mabire απέτισε φόρο τιμής κάνοντας τους ζωντανούς και αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στα μυθιστορήματα του και που είχαν μεγάλη επιρροή στην εκπαίδευση του. 

Ιδρυτής του περιφερειακού περιοδικού «Viking» το 1949, το οποίο θα διευθύνει μέχρι το 1955, ενώ από το 1956 θα συνεργαστεί με πολλά περιοδικά μεταξύ των οποίων το «La Presse de la Manche», «Historia», «Défense de l’Occident», «Europe-Action» και των οποίων θα γίνει εκδότης μαζί με τον Dominique Venner, και τέλος με το περιοδικό «Éléments ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Fortress - Defend Europe

 

Για τους πληγέντες του σεισμού στην Συρία (τα σχόλια που θα είναι άσχετα με την κύρια ανάρτηση θα διαγράφονται πλην εξαιρέσεων)

 

Νέο ιστολόγιο: Θεοστυγής Κομπανία (τα σχόλια που θα είναι άσχετα με την κύρια ανάρτηση θα διαγράφονται πλην εξαιρέσεων)

https://theostyghskompania.blogspot.com/

 

Μνήμη Δρέσδης 13.02.1945 (Ανάκτηση)

Ο βομβαρδισμός της Γερμανίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διήρκεσε πέντε χρόνια και είναι ένα γεγονός που όμοιό του δεν συναντάται στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το ανατολικό τμήμα της Γερμανίας ερήμωσε, με τη διαφυγή και το διωγμό των κατοίκων από εκεί. Η  Γερμανία  γνώρισε τη μεγαλύτερη συμφορά μετά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Και περισσότερες από χίλιες πόλεις και χωριά βομβαρδίστηκαν. 

Σχεδόν ένα εκατομμύριο τόνοι βόμβες έπεσαν πάνω σε τριάντα εκατομμύρια πολίτες, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους. Σ’ όλη τη γερμανική επικράτεια, σημειώθηκαν εκρήξεις και ξέσπασαν πυρκαγιές, υπήρξαν περισσότερα από μισό εκατομμύριο θύματα, ενώ πόλεις, που χρονολογούνταν από το Μεσαίωνα, υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές. Βέβαια, ο πύρινος όλεθρος στο Αμβούργο και στη Δρέσδη έχει αποτυπωθεί στη μνήμη του Γερμανικού έθνους και είναι ευρέως γνωστός. Ωστόσο, λίγα γνωρίζουμε για το τι πραγματικά συνέβη στο Πφόρτσχαϊμ, το Ντόρτμουντ, το Ντάρμστατ, το Κρέφελντ, και το Κάσελ, όπως και σε πολλές άλλες πόλεις που έγιναν στάχτη. 

Στο Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο περίπου 410.000 Γερμανούς πολίτες σκοτώθηκαν από τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές. Από τον Ιούλιο 1944  έως τον  Ιανουάριο  1945, κατά μέσο όρο 13.536 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους κάθε μήνα. Στο Αμβούργο και μόνο περίπου 49.000 άμαχοι σκοτώθηκαν από βομβαρδισμούς, και στο Βερολίνο περίπου 35.000. Κατά τη διάρκεια μιας και μόνον  επίθεσης που  πραγματοποιήθηκε τη νύχτα από 1 – 14 Φεβρουάριος 1945, περισσότεροι από 130.000 πολίτες σκοτώθηκαν στη Δρέσδη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι  πόλεις είχαν πέσει θύματα των στρατηγικών βομβαρδισμών  των Συμμάχων.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Βλαντ ο Παλουκωτής

 

Drudkh - All Shades of Silence

 

Skrewdriver - Back in Black

 

Για τα δικαστικά έξοδα του Ιφικράτη Αμυρά

 

Ο Εθνικο-Απελευθερωτικός Αγών εναντίον του κατοχικού μισελληνικού καθεστώτος συνεχίζεται επί χρόνια.

Η συνδρομή του Ιφικράτους Αμυρά βοήθησε στην αναβάθμιση του ιδεολογικού εξοπλισμού των απροσκύνητων Ελλήνων.

Ως επιτροπή για την στήριξη του Ιφικράτους Αμυρά ευελπιστούμε στην βοήθειά σας για να συνεχιστεί ο Αγών για Εθνική Ανεξαρτησία.

Αντιμετωπίζει ποινικές διώξεις από το μισελληνικό καθεστώς. Η συνδρομή σας θα βοηθήσει την συνέχεια του Αγώνος. Κάθε βοήθεια, όσο μικρή και αν είναι, είναι πολύτιμη.

Όποιος φίλος, συναγωνιστής, ομοϊδεάτης θέλει να συνδράμει στα δικαστικά έξοδα, ας επικοινωνήσει με προσωπικό μήνυμα (iphicrates@hotmail.com), ή στο 6932353329 για κατάθεση οιοδήποτε ποσού σε τραπεζικό λογαριασμό, ή σε προπληρωμένη κάρτα, ή με ταχυδρομική επιταγή, ή στο paypal.

Επιτροπή εράνου για την στήριξη του Ιφικράτους Αμυρά

Προπληρωμένη κάρτα εθνική τράπεζα: 4423170092511403, δικαιούχος Ιφικράτης Αμυράς.

Ταχυδρομική επιταγή εσωτερικού Money Express στα ΕΛΤΑ, δικαιούχος Ιφικράτης Αμυράς, (αποστολή στον δικαιούχο μηνύματος με αριθμό επιταγής και ποσόν). 

paypal.me/IphicratisAmyras

Η κοινοποίηση του μηνύματος θα βοηθήσει στην συλλογή του ποσού

Ο ύμνος της Σιδηράς Φρουράς

 

Ίμια 2023 - Blood and Honour Hellas

 

Εκδόσεις «Λάβαρο» - παρουσίαση του βιβλίου «Νέα Ευρώπη»

 

Η συνέντευξη του Λάμπρου Καυκαλίδη συντρόφου και τομεάρχη του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή στο περιοδικό Patria - τεύχος 22 Απρίλιος/Μάιος 2010 - (.pdf)

 για να κατεβάσετε την συνέντευξη σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Casa Pound

 

Moshpit - Dawn

 

Με αφορμή την παρουσία του Αθανασίου Σφήκα στην εκπομπή της «Αντικαθεστωτικής Επικαιρότητας».

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Δεν μπορεί κάποιος που κινείται εντός του «χώρου» να αγνοήσει την 96^η εκπομπή της ΕΣΑ η οποία προβλήθηκε πριν τρεις μέρες και οργανικά κινείται γύρω από τον κύκλο υποστηρικτών του Κωνσταντίνου Πλεύρη, ενώ ιδεολογικά προβάλλει τον Εθνικοσοσιαλισμό σύμφωνα με τα Χιτλερικά πρότυπα. Ο μεγάλος αριθμός προβολών και σχολίων που προέρχονται κυρίως από νεολαίους αποδεικνύει στην πράξη ότι εντός των τειχών κάποιοι - που είναι πολλοί περισσότεροι από τους υπολογισμούς της ασφάλειας και της antifa - δεν αποδέχονται το αφήγημα της «εθνικοφροσύνης» και της ακροδεξιάς παράνοιας. Πέρα από τις όποιες διαφωνίες που σίγουρα υπάρχουν, μια εκπομπή που έχει ένα φανατικό κοινό καλό είναι να μπαίνει στο πολιτικό μικροσκόπιο προς ανάλυση σχετικά με την εκφορά του λόγου των παρουσιαστών και κυρίως των καλεσμένων. 

Η πρόσφατη φιλοξενία στελέχους του κόμματος του Ηλία Κασιδιάρη δεν αναδεικνύει μόνο το χάος ανάμεσα στα επιχειρήματα των δυο πλευρών αλλά προϊδεάζει για το τι μέλλει γενέσθαι με το «εθνικό κόμμα» που χτίστηκε με φθαρτά υλικά και στέκει ως παράνομο παράπηγμα στο οικόπεδο της ζοφερής πολιτικής πραγματικότητας. Ο λόγος του μέλους της νεολαίας του Κασιδιάρη «τρομάζει» όσους πίστεψαν σε κάτι ελπιδοφόρο και «φρέσκο» που θα ξεπρόβαλλε από τα πολιτικά αποκαΐδια της «Χρυσής Αυγής». Οι υποστηρικτές του Πλεύρη εύκολα διαπόμπευσαν μέσα σε μια μιάμιση ώρα ένα ολόκληρο κόμμα και προς δική τους ικανοποίηση κατάφεραν να αναδείξουν την αχίλλειο πτέρνα του «κόμματος της τηλεκάρτας». Ενός κόμματος που η ηγεσία του βρίσκεται αδίκως στην φυλακή, και προσπαθεί να συντονίσει καταστάσεις και προεκλογικές εκστρατείες με έναν αποτυχημένο καθιερωμένο τρόπο από το παρελθόν ενώ στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δείχνει να εισέρχεται στο κ(υ)νοβούλιο. Όμως ο βασιλιάς (όχι ο playboy που πέθανε προσφάτως) είναι γυμνός εδώ και καιρό. 

Οι απαντήσεις σχετικά με τον καπιταλισμό και την Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και το εθνικό νόμισμα είναι μόνο η κορυφή του πολιτικού παγόβουνου. Συνολικά το κόμμα του Κασιδιάρη κινείται σε αχαρτογράφητα πολιτικά νερά χωρίς πυξίδα και στην ουσία χωρίς καπετάνιο. Πρόσωπα άχρωμα και άοσμα επαναλαμβάνουν τα λάθη και τα τσιτάτα της πιο άσχημης στιγμής της «Χρυσής Αυγής», κάνουν πρόβα σε γραβάτες και κουστούμια για την στιγμή της δικαίωσης … ενώ τα κομβικά ιδεολογικά ζητήματα παραμένουν στην αφάνεια λες και θέλουν με μανία να είναι ο μελλοντικός εύκολος στόχος για την δεξιά του Μητσοτάκη. Η πολιτική ανικανότητα του Σφήκα να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις είναι ένα γενικό χαρακτηριστικό των πολιτικών στελεχών του κόμματος και εν αγνοία του ο εν λόγω νεαρός έκανε μεγαλύτερη ζημιά από ποτέ στο πολιτικό καμπαρέ του πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής». 

Αν κάποιος κάνει τον κόπο να μελετήσει ποιοι εκπροσωπούν το κόμμα θα διαπιστώσει με θλίψη ότι ο πυρήνας των προβεβλημένων στελεχών δεν είναι παρά κρατικοδίαιτοι και πρώην ένστολοι υποστηρικτές του καθεστώτος ή απογοητευμένοι πρώην πλασιέ του πολιτικού τσελεμεντέ του Νίκου Μιχαλολιάκου. Είναι πασιφανές ότι το κόμμα του Κασιδιάρη αν τελικά καταφέρει να κατέβει στις εκλογές και δεν τους σκάψει τον λάκκο ο Βορίδης θα αποτελέσει ένα νέο εξαπτέρυγο της άκρας δεξιάς. Τα δείγματα γραφής είναι συγκεκριμένα από την αρχή ενώ οι επαφές και οι ύμνοι προς Μελόνι, Τραμπ και Ορμπάν θυμίζουν τις ανάλογες ευρωπαϊκές ακροδεξιές ομάδες που είναι η νέα μόδα στον εθνικισμό. 

Η δημοτικότητα και ο λόγος του ιδρυτή του κόμματος δεν θα μπορέσει στο μέλλον να περιορίσει τις επιθέσεις του συστήματος αφού οι ρίζες της ιδεολογικής συγκρότησης είναι πλήρως αποκομμένες από το λαϊκό συμφέρον και την καθημερινή πραγματικότητα. Στο άρθρο εδώ με τίτλο ‘’Ηλίας Κασιδιάρης: ένας«νεοναζί λύκος» ή ακόμη ένας θεσμικός αντιφασίστας ακροδεξιός;’’ αρκετό καιρό πριν είχε αναλυθεί η πολιτική ταυτότητα και ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που σήμερα θεωρείται η νέα ελπίδα των εθνικιστών, ενώ δεν έσπευσα να αναφερθώ και πάλι παρά όταν η επιβεβαίωση υπήρξε πλήρης με το άρθρο ‘’Με τον Ελληνισμό ή με τον Eliyáhu (אֱלִיָּהוּ) ;’’ και το ‘’Κύριε Δημακόγιαννη … Shalom שָׁלוֹם ;’’ όπου τέθηκαν ερωτήματα σχετικά με την στάση των Ελλήνων ΓΤΠ σε σχέση με τον διεθνή σιωνιστικό παράγοντα. Ο τελευταίος θεωρείται θέμα ταμπού για την πλειοψηφία των ακροδεξιών και σπανίως υπάρχουν αναφορές ή καταγγελίες για την δράση του και την εξάπλωση των σχεδίων του.

Εν κατακλείδι η παρουσία του υποψήφιου βουλευτή των Ελλήνων ΓΤΠ είναι δείγμα γραφής των «νεοεθνικιστών» που έχουν αλώσει σε πολλαπλά επίπεδα τον εθνικισμό και δυστυχώς την ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Ενώ αρχικά δείχνουν να ευνοούνται από τις πολιτικές συνθήκες και να απολαμβάνουν της ευκαιρία να γευτούν τους «λωτούς» του κοινοβουλευτικού ονείρου, την ίδια στιγμή παραμένουν μια εύκολη λεία στα μαντρόσκυλα του κράτους και των αντιφασιστών. Χρέος μας είναι να ξεχωρίσουμε την θέση μας και να αρνηθούμε συνολικά το αφήγημα που ίδιο με το σημερινό είχαν στο παρελθόν η ΕΠΕΝ,  το ΕΝΕΚ, η Χρυσή Αυγή και οι υπόλοιπες βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος με κατασκευαστή την ελληνική άκρα δεξιά. 

Ο γράφων θα έχει την ευκαιρία στο μέλλον - σε ένα ευρύτερο κοινό - να αναλύσει το παρασκήνιο της νέας ακροδεξιάς οπερέτας προς ενημέρωση όλων αυτών που νοιάζονται πραγματικά για την αντιδημοκρατική παράδοση και δεν ερεθίζονται μπροστά στην θέα του κοινοβουλευτικού πορνείου της αστικής δημοκρατίας που ζέχνει διαστροφή σαπίλα και βρωμιά.